Είναι πολλά, μα πάρα πολλά τα περιστατικά, εδώ και μια εικοσαετία περίπου, συμπολιτών που νόσησαν ή νοσούν από τη μάστιγα των καιρών μας, τον Καρκίνο.
Κάποιοι παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή βιώνοντας μια ανείπωτη δοκιμασία, ανεβαίνοντας έναν πραγματικό Γολγοθά.
Κάποιοι κατάφεραν να βγούνε νικητές από την άνιση μάχη.
Κάποιοι όμως όχι και δυστυχώς έφυγαν μακρυά μας.
Μακρύς ο κατάλογος από πρόσωπα οικεία, πρόσωπα αγαπητά, σου ματώνει την καρδιά η αναδρομή του.
Και δυστυχώς όλο μακραίνει, όλο μεγαλώνει.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Κι όταν λέω ΕΜΕΙΣ αναφέρομαι τόσο στον κάθε έναν μας ξεχωριστά, όσο και στην συλλογική μας έκφραση, στην συντεταγμένη πολιτεία.
Εμείς ως πολίτες επιδιδόμαστε στη συνήθη και λόγω παραδόσεων μοιρολατρία:
"Φταίει το Τσέρνομπιλ", ακούς σε σχετικές συζητήσεις και με αυτή την ετυμηγορία αυτομάτως αποκλείεται, εξωβελίζεται κάθε δράση που θα στρέφονταν κατά του γενεσιουργού, ή ορθότερα (κατά την γνώμη μου) των γενεσιουργών αιτίων της επάρατης νόσου.
Και αυτά δεν είναι λίγα.
Και είναι δίπλα μας, τα βλέπουμε, τα οσμιζόμαστε, τα αφουγκραζόμαστε.
Και δυστυχώς η επίσημη ιατρική σπανίως αναφέρεται σε αυτά όταν επικαλείται την ανάγκη ΠΡΟΛΗΨΗΣ, την οποία σκοπίμως συνδέει, ενίοτε δε ταυτίζει με την ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ για ευνόητους (οικονομικού ενδιαφέροντος) λόγους...
Προχθές έκανα αναφορά στο θέμα της ανυπαρξίας μέτρων απομάκρυνσης του αμίαντου από το νησί, παρά το γεγονός της απαγόρευσής του ήδη από την 1.1.2005 με νόμο του κράτους.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην ανεξέλεγκτη απόρριψη/απελευθέρωση τοξικών υλικών στο περιβάλλον ακόμα και μέσα σε κατοικημένες περιοχές.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην ανεξέλεγκτη χρήση ουσιών καταπολέμησης εντόμων/ζιζανίων και μάλιστα απαγορευμένων από τα ευρωπαικά γεωπονικά πρωτόκολλα.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε όλο το φάσμα δραστηριοτήτων που αποδεδειγμένα εγκυμονούν κινδύνους για την δημόσια υγεία, όπου διαπιστώνεται η ανυπαρξία φορέα πραγματικά υπεύθυνου να επιληφθεί και να δράσει αποτελεσματικά.
Ποιος για παράδειγμα διενεργεί ελέγχους (κεφαλαιώδες ζήτημα) αναφορικά με τη φύλαξη και διακίνηση εμφιαλωμένων νερών, αναψυκτικών κλπ, όταν όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες του φαινομένου να υπάρχουν τεράστιες ποσότητες από αυτά εκτεθειμένα κατακαλόκαιρα στον ήλιο, σε θερμοκρασίες που τα μετατρέπουν σε πραγματικές διατροφικές βόμβες;
Πόσο αξιόπιστες και ρεαλιστικές είναι οι μετρήσεις που διενεργούνται από τον Δημόκριτο στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, πολλές από τις οποίες είναι τοποθετημένες κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας;
Και καλά με αυτές που είναι ορατές και εντοπίσιμες.
Με τις άλλες τις καμουφλαρισμένες τι γίνεται;
Για να μη μακρυγορώ.
Η ευθύνη μας για όσα κακά συμβαίνουν είναι δεδομένες.
Και δεν μπορούμε κάθε φορά να επικαλούμαστε το Τσέρνομπιλ (βάσιμα ή αβάσιμα δεν έχει σημασία) για να απεκδυόμαστε από αυτήν.
Τόσο με την ιδιότητα του απλού πολίτη, όσο και ως συντεταγμένη πολιτεία με τις θεσμικές της εκφάνσεις και εκφράσεις.
Κάποιοι παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή βιώνοντας μια ανείπωτη δοκιμασία, ανεβαίνοντας έναν πραγματικό Γολγοθά.
Κάποιοι κατάφεραν να βγούνε νικητές από την άνιση μάχη.
Κάποιοι όμως όχι και δυστυχώς έφυγαν μακρυά μας.
Μακρύς ο κατάλογος από πρόσωπα οικεία, πρόσωπα αγαπητά, σου ματώνει την καρδιά η αναδρομή του.
Και δυστυχώς όλο μακραίνει, όλο μεγαλώνει.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Κι όταν λέω ΕΜΕΙΣ αναφέρομαι τόσο στον κάθε έναν μας ξεχωριστά, όσο και στην συλλογική μας έκφραση, στην συντεταγμένη πολιτεία.
Εμείς ως πολίτες επιδιδόμαστε στη συνήθη και λόγω παραδόσεων μοιρολατρία:
"Φταίει το Τσέρνομπιλ", ακούς σε σχετικές συζητήσεις και με αυτή την ετυμηγορία αυτομάτως αποκλείεται, εξωβελίζεται κάθε δράση που θα στρέφονταν κατά του γενεσιουργού, ή ορθότερα (κατά την γνώμη μου) των γενεσιουργών αιτίων της επάρατης νόσου.
Και αυτά δεν είναι λίγα.
Και είναι δίπλα μας, τα βλέπουμε, τα οσμιζόμαστε, τα αφουγκραζόμαστε.
Και δυστυχώς η επίσημη ιατρική σπανίως αναφέρεται σε αυτά όταν επικαλείται την ανάγκη ΠΡΟΛΗΨΗΣ, την οποία σκοπίμως συνδέει, ενίοτε δε ταυτίζει με την ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ για ευνόητους (οικονομικού ενδιαφέροντος) λόγους...
Προχθές έκανα αναφορά στο θέμα της ανυπαρξίας μέτρων απομάκρυνσης του αμίαντου από το νησί, παρά το γεγονός της απαγόρευσής του ήδη από την 1.1.2005 με νόμο του κράτους.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην ανεξέλεγκτη απόρριψη/απελευθέρωση τοξικών υλικών στο περιβάλλον ακόμα και μέσα σε κατοικημένες περιοχές.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην ανεξέλεγκτη χρήση ουσιών καταπολέμησης εντόμων/ζιζανίων και μάλιστα απαγορευμένων από τα ευρωπαικά γεωπονικά πρωτόκολλα.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε όλο το φάσμα δραστηριοτήτων που αποδεδειγμένα εγκυμονούν κινδύνους για την δημόσια υγεία, όπου διαπιστώνεται η ανυπαρξία φορέα πραγματικά υπεύθυνου να επιληφθεί και να δράσει αποτελεσματικά.
Ποιος για παράδειγμα διενεργεί ελέγχους (κεφαλαιώδες ζήτημα) αναφορικά με τη φύλαξη και διακίνηση εμφιαλωμένων νερών, αναψυκτικών κλπ, όταν όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες του φαινομένου να υπάρχουν τεράστιες ποσότητες από αυτά εκτεθειμένα κατακαλόκαιρα στον ήλιο, σε θερμοκρασίες που τα μετατρέπουν σε πραγματικές διατροφικές βόμβες;
Πόσο αξιόπιστες και ρεαλιστικές είναι οι μετρήσεις που διενεργούνται από τον Δημόκριτο στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, πολλές από τις οποίες είναι τοποθετημένες κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας;
Και καλά με αυτές που είναι ορατές και εντοπίσιμες.
Με τις άλλες τις καμουφλαρισμένες τι γίνεται;
Για να μη μακρυγορώ.
Η ευθύνη μας για όσα κακά συμβαίνουν είναι δεδομένες.
Και δεν μπορούμε κάθε φορά να επικαλούμαστε το Τσέρνομπιλ (βάσιμα ή αβάσιμα δεν έχει σημασία) για να απεκδυόμαστε από αυτήν.
Τόσο με την ιδιότητα του απλού πολίτη, όσο και ως συντεταγμένη πολιτεία με τις θεσμικές της εκφάνσεις και εκφράσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου