Είναι φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι για τον βαθμό επαφής ορισμένων δημοσιολογούντων με τη ζώσα πραγματικότητα.
Γιατί, όσο κι αν ο καθένας από μας επηρεάζεται από τις ιδεοληψίες του, ή από φαντασιώσεις αλάθητου, αυτή ακριβώς η πραγματικότητα έρχεται και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Και καθέναν από μας που τοποθετούμαστε επί αυτής.
Έτσι, μόνο απορία μου προκαλεί η εμμονή ορισμένων να θεωρούν ως έργο θετικό για το νησί το θηριώδες (όπως εξελίσσεται) νέο αεροδρόμιο, όταν στα λίγα χρόνια λειτουργίας του και με το υπάρχον μέγεθος, έχει επηρεάσει καθοριστικά όλους τους δείκτες προβληματικότητας που αναγνωρίζει κι επικαλείται η Στατιστική Ανάλυση της Οικονομετρίας και αναφέρονται στο φαινόμενο του Υπερτουρισμού.
Αυτά άλλωστε είναι καταγεγραμμένα και στην πρόσφατα δημοσιοποιημένη μελέτη για την Φέρουσα Ικανότητα της Πάρου.
Ανεξάρτητα από την επίδραση στην αλματώδη ζήτηση για αγορά παριανής γης ειδικότερα από αλλοδαπούς, κάτι που συνιστά έτσι κι αλλιώς αρνητική εξέλιξη (εκτός κι αν θεωρούν θετική εξέλιξη την Αποπαριανοποίηση της Πάρου...), το νέο αεροδρόμιο αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα πρόκλησης κυκλοφοριακής συμφόρησης στο μεγαλύτερο τμήμα του οδικού δικτύου του νησιού.
Οι εικόνες απόλυτου κυκλοφοριακού χάους που παρατηρούνται επί πεντάμηνο τουλάχιστον σε μεγάλη ακτίνα μέσα και γύρω από την Παροικία, είναι πανθομολογούμενο πλέον, πως οφείλονται στην ύπαρξη και λειτουργία των δύο εισόδων του νησιού: Στο λιμάνι και στο αεροδρόμιο. Τελεία και παύλα!
Η επίκληση της διασφάλισης των αεροδιακομιδών με αεροπλάνο είναι μάλλον ατυχής, γιατί αυτές είθισται να γίνονται από το ΕΚΑΒ με ελικόπτερα.
Η σύγκριση δια της παραθέσεως αεροδρομίων σε άλλα νησιά είναι άστοχη και παραπλανητική, γιατί τα κατά τόπους χαρακτηριστικά διαφέρουν από νησί σε νησί.
Δηλαδή το μέγεθος, η προσβασιμότητα με άλλα μέσα, κλπ.
Για παράδειγμα η Σκιάθος, όπως και η Σαντορίνη, βάσισαν την τουριστική τους ανάπτυξη σχεδόν αποκλειστικά στα αεροδρόμιά τους, ενώ η Πάρος στηρίχθηκε στην ακτοπλοϊα, κατέχοντας σταθερά μια από τις 5 πρώτες θέσεις σε αφιξοαναχωρήσεις εδώ και 40 περίπου χρόνια.
Ένα από τα λίγα "όμοια" νησιά, άρα και συγκρίσιμα με την Πάρο, είναι αυτό της Μυκόνου,
για την κατάντια του οποίου όλοι συμφωνούν κι όλοι -υποτίθεται- πως απεύχονται να υποστούμε!!
Τέλος, η όποια απόφαση πάρθηκε (όπως πάρθηκε...) κάποτε υπό άλλες συνθήκες, ουδόλως δεσμεύει μια τοπική αρχή ή μια τοπική κοινωνία να την υλοποιήσει, να την πάει δηλαδή μέχρι τέλους.
Ειδικότερα, όταν έχει καταστεί ολοφάνερο πως τα προβλήματα που αυτή επιφέρει είναι μεγαλύτερα από τα όποια θετικά πιθανολογούνται...
