ΠΕΡΙ ΧΡΕΩΝ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΩΝ...

Οι απόψεις για το είδος και το μέγεθος της οικονομικής κρίσης ποικίλουν.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως υπεύθυνες γι αυτήν είναι οι διαρθρωτικές αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού -αυτού που μονολεκτικά αποκαλούμε δημόσιο- όπως το μέγεθος, η αντιπαραγωγικότητα  κλπ.

Άλλοι υπερασπίζονται με δυναμισμό την θέση πως για όλα φταίει η "καλοπέραση"των Ελλήνων με ξένα-δανεικά χρήματα,.

Άλλοι ισχυρίζονται πως η κρίση αυτή είναι απότοκος του σάπιου νεοφιλελεύθερου συστήματος των "αγορών", που στοχοποίησαν την χώρα μας αποβλέποντας σε πολλαπλά οφέλη μέσα από αλυσιδωτές εξελίξεις στον Ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο.

Όποια κι αν είναι η πολιτική προσέγγιση του ζητήματος, όποια κι αν είναι η ιδεολογική αφετηρία του φιλοδοξούντα να δώσει ερμηνεία στα ανεξήγητα, υπάρχει κι η ιστορική διάσταση επί της οποίας ουδείς δικαιούται να διαφωνήσει!

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα η οποία, αν και μετείχε ως νικήτρια δύναμη στους τρεις πιο αιματηρούς και καταστροφικούς πολέμους του 20ου αιώνα (βαλκανικούς  και παγκόσμιους), βγήκε από αυτούς βαθύτατα πληγωμένη και εξαντλημένη, όταν όλες μα όλες οι άλλες στην πλευρά των νικητών ευρισκόμενες, απέσπασαν σημαντικά οφέλη κυρίως στον τομέα της οικονομικής τους ανάπτυξης.
Φυσικά υπήρξαν και περιπτώσεις χωρών (Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία) που ο πόλεμος και οι συνέπειές του λειτούργησαν ως κινητήρια δύναμη για την οικονομική τους άνθηση, παρά το γεγονός ότι αυτές συναποτελούσαν την πλευρά του ηττημένου...
Η πατρίδα μας εκτός από κολακευτικά λόγια και εφήμερους επαίνους, τα μόνα που απέσπασε ως ευγνωμοσύνη από τους άσπονδους "φίλους και συμμάχους" ήταν ο εμφύλιος πόλεμος και η μετανάστευση του μεγαλύτερου και πιο σφριγηλού εργατικού δυναμικού...
Η λεηλασία των φυσικών και ανθρώπινων πόρων, η αρπαγή του πλούτου (χρυσός κ.α.) από τους κατακτητές Γερμανούς, δεν επέτρεψαν στην κατά τα άλλα "νικήτρια" Ελλάδα να συνέλθει ποτέ!
Και μετά άρχισε ο δανεισμός και η τοκογλυφία...
Αυτά, συνδυαζόμενα με την ανικανότητα να αναπτύξουν την χώρα και την ατολμία να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, έσπρωξαν την Ελλάδα στο σημερινό αδιέξοδο...

Έτσι η φιλολογία των ημερών που ανθεί στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες περί "ανάξιων προσοχής" και "άξιων ν' αφεθούν στη τύχη τους" Ελλήνων, ηχεί κακόηχα, ειδικά όταν προέρχεται από στόματα εκείνων που μας ΛΗΣΤΕΨΑΝ  και μας ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ανελέητα στο πρόσφατο ιστορικά παρελθόν!
Ειδικότερα όταν προέρχεται από εκείνους που το ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ απέναντί μας ουδόλως μπορεί να συγκριθεί με το τοκογλυφικό αλογομούρικο χρέος που μας φόρτωσαν με τις γνωστές τίμιες μεθόδους που έχουν χρησιμοποιήσει και σε άλλες περιπτώσεις "χρεωμένων" χωρών...
Απλούστατα γιατί το δικό μας απέναντί τους έστω και με τοκογλυφία μπορεί να αποτιμηθεί, ενώ το δικό τους προς εμάς με καμία δύναμη!!!

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΛΑΙΛΑΠΑ...

Τη δεκαετία του 2000 την χαρακτήρισε ένα σαρωτικό φαινόμενο:

Όλα σχεδόν τα κράτη σύρθηκαν στο χορό της παγκοσμιοποίησης!
Ο πλανήτης γνώρισε μια νέα περίοδο κατακτήσεων, ανάλογη με εκείνη της αποικιοκρατίας.
Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ αποικιοκρατίας και παγκοσμιοποίησης, είναι ότι στη μεν πρώτη ήταν τα κράτη που υποδούλωναν άλλα κράτη και τους λαούς τους, στη δεύτερη είναι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις (χρηματιστικοί και βιομηχανικοί όμιλοι) που χαλκεύουν δεσμά για τους πολίτες των χωρών-θυμάτων.
Οι άνθρωποι που συγκεντρώνουν την οικονομική και συνακόλουθα την πολιτική εξουσία, ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν τόσο λίγοι...
Στο "πολιτισμένο" νεοφιλελεύθερο κόσμο μας κι ενώ τα παραγόμενα διατροφικά αγαθά είναι κατά 25% περισσότερα από τις υπάρχουσες ανάγκες, 36 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα σε ετήσια βάση  και σχεδόν 1 δισεκατομμύριο υποσιτίζονται προς δόξαν των "αγορών"...
Επί συνόλου 7 περίπου δισεκατομμυρίων ανθρώπων μόλις και μετά βίας 600 εκατομμύρια ζούνε με άνεση, ενώ οι υπόλοιποι ζούνε μέσα στη στέρηση.
Σε πολλές χώρες καταλύθηκε η κρατική κυριαρχία είτε με πολεμικές επιχειρήσεις, είτε με οικονομική ασφυξία και δημιουργήθηκαν μορφώματα ρευστά και αδύναμα να σταθούν στο παγκόσμιο στάτους.
Η φρενίτιδα του κέρδους οδήγησε σε αλλεπάλληλα  διατροφικά σκάνδαλα και συνεχίζουμε με νέα...
Σχεδόν ταυτόχρονα με την παγκοσμιοποίηση προέκυψαν και νέοι κίνδυνοι από την νέα υπερ-τρομοκρατία μέχρι τα μαφιόζικα δίκτυα και την εκτεταμένη κρατική διαφθορά, αλλά και τεράστιες οικολογικές καταστροφές, φαινόμενο του θερμοκηπίου, ερημοποίηση κλπ.
Η δημοκρατία και η ελευθερία στο όνομα των οποίων επικράτησε ο νεοφιλελευθερισμός, πετσοκόβονται καθημερινά και μια σκληρή λογοκρισία "νέου τύπου" απλώνεται σαν επιδημία , όπου οι έχοντες οικονομική δύναμη αγοράζουν και πουλάνε την είδηση και την πληροφορία κατά το δοκούν...
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ευρωπαϊκή Ένωση, από όραμα για μια γηραιά ήπειρο ειρήνης και συνεργασίας των λαών, εξελίχθηκε στον εφιάλτη των τραπεζοχρηματιστών-αλογομούρηδων και στη τραγωδία του στραγγαλισμού του λεγόμενου κοινωνικού κεκτημένου .

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Μεγάλη συζήτηση διεξάγεται το τελευταίο διάστημα σχετικά με τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.
Πολλοί είναι εκείνοι που έσπευσαν να υιοθετήσουν τις πρακτικές των αγανακτισμένων πολιτών, όμως  δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που εξεδήλωσαν προβληματισμό έως καχυποψία για τα τεκταινόμενα.

Εμείς παρακάμπτοντας το δίπολο της συζήτησης όπως αυτή διεξάγεται και τοποθετώντας τον προβληματισμό μας σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
 Ως "Πολιτικό Σύστημα" είναι απαράδεκτο να νοείται αποκλειστικά η πολιτική τάξη, η οποία εκλέγεται και αντιπροσωπεύει τους πολίτες στα κέντρα λήψης αποφάσεων όπως ανοήτως επικρατεί, αλλά το σύνολο των ενεργών στοιχείων της δημοκρατίας, δηλαδή πολίτες και πολιτικοί.
Άρα όταν ομιλούμε περί κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος, προφανώς εννοούμε το γκρέμισμα ολόκληρου του οικοδομήματος κι όχι μόνον των τελευταίων ορόφων...

Είτε  αρέσει, είτε όχι, αυτό που συνιστά σήμερα την πολιτική τάξη στην Ελλάδα, ουδείς το επέβαλλε με βίαια και αντιδημοκρατικά μέσα- αντίθετα προέκυψε μέσα από  δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες.
Η ανάδειξη των αντιπροσώπων του λαού σε όλα τα επίπεδα διοίκησης δεν είναι πράξη που αφορά μονομερώς τους αιτούμενους την εκλογή πολιτικών, αλλά και τους έχοντες την ευθύνη επιλογής τους πολίτες-ψηφοφόρους.
Άρα όσοι και όποιοι εκλέγονται από το λαό απηχούν τις απόψεις του, ενσαρκώνουν τα οράματά του και εντέλει υπηρετούν τον αξιακό του κόσμο.
Ο ευτραφής δικομματισμός του 80-85% από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν αποτελεί δημιούργημα του εκλογικού σώματος, που επέμενε να μετακινείται από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη της πολιτικής και οικονομικής μας Οδύσσειας.

Το επιχείρημα της ανακολουθίας των κομμάτων εξουσίας και κατάχρησης της λαϊκής εμπιστοσύνης όταν αυτά κυβερνούν, θα είχε κάποια αξία αν κι εφόσον το εκλογικό σώμα βίωνε την εξαπάτηση σπάνια και αιφνιδιαστικά!
Αντίθετα έχουμε την εικόνα ενός λαού που ηδονίζεται με το ψέμα και επιβραβεύει απατηλές υποσχέσεις  επί τρείς δεκαετίες!

Είναι εξαιρετικά ισοπεδωτικό να εκτοξεύονται ύβρεις και κατάρες σε βάρος πλευρών του πολιτικού κόσμου που όχι μόνο δεν ευθύνονται για το κατάντημα της χώρας, αλλά αποδοκιμάστηκαν εκλογικά κατ' εξακολούθηση στο πρόσφατο ακόμη παρελθόν από μεγάλη μερίδα αυτών που σήμερα ωρύονται με συνθήματα του τύπου "να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή", παρά το γεγονός ότι προειδοποιούσαν και σχεδόν προφήτευαν τα όσα σπαρακτικά βιώνουμε στις μέρες μας.
Είναι φασισμός του αισχίστου είδους να συγκαταλέγεται το ΚΚΕ για παράδειγμα στους "κλέφτες πολιτικούς", όταν η δικαίωσή του για την Ευρώπη του κεφαλαίου πέρασε μέσα από την συστηματική του απαξίωση από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών.

Η Παγκάλειος ατάκα "μαζί τα φάγαμε" ασφαλώς και είναι κραυγαλέα αναληθής, ασφαλώς και απηχεί το θράσος και το ποιόν του εμπνευστή της, που σε κάποια άλλη χώρα με σοβαρότερους πολίτες και πιο υγιές πολιτικό σύστημα θα είχε εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο, μετά τις επιδόσεις του σε γεγονότα τύπου "κρίση Ιμίων", "κρίση Οτσαλάν"...
Η διαπίστωση όμως ότι  το πολιτικό οικοδόμημα της σύγχρονης Ελλάδας, "ΜΑΖΙ ΤΟ ΦΤΙΑΞΑΜΕ" δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα μα κανένα απολύτως πολίτη.

Κυρίως από αυτούς οι οποίοι  ανήκουν στο τεράστιο ποσοστό του 85% του δικομματισμού και έχουν τεράστιες ευθύνες για το σημερινό μας κατάντημα και στρέφουν τα φάσκελα κατά του "ναού της δημοκρατίας", αντί να τα στρέψουν στα μούτρα τους ως έσχατο μέσο αυτοεξιλέωσης !!

Ισχύει ή δεν ισχύει;

Δανειζόμενος την γνωστή έκφραση από τον Όργουελ, ομολογώ πως μερικοί είναι τελικά πιο ίσοι από τους υπόλοιπους.
Απολαμβάνουμε λοιπόν το μοναδικό φαινόμενο, ενώ έχει ψηφιστεί από το δημοτικό συμβούλιο κυκλοφοριακή ρύθμιση για όλο το νησί, αυτή να εφαρμόζεται μόνον εκεί που τα "διαπλεκόμενα" δεν επιβάλουν τη θέλησή τους.
Ανάσανε η Παροικιά η Νάουσα και το Πίσω Λιβάδι από το άγος των τροχοφόρων και μπράβο στις αρχές μας γι αυτό, παρά τη γρίνια των αμετανόητων αυτοκινητανθρώπων.
Ποιος μπορεί να λύσει το μυστήριο της Αλυκής, όπου η κυριαρχία των τροχοφόρων καλά κρατεί;
Γιατί δεν εμφανίζεται κανείς να παρέμβει και να απαλείψει την άθλια εικόνα των παρκαρισμένων αυτοκινήτων κατά μήκος της παραλιακής, όπου παρά τις απαγορευτικές πινακίδες και τις ζαρντινιέρες ο χώρος διέλευσης  μετά βίας ξεπερνά τα δύο μέτρα;
Και να σκεφτεί κανείς πως δύο χώροι στάθμευσης βρίσκονται σε απόσταση το πολύ 100 μέτρων που άδικα περιμένουν να τους προτιμήσουν οι ασυνείδητοι.
Γιατί δεν μεριμνά κανείς για το θέμα της απαγόρευσης διέλευσης μετά τις 19.00 μμ, κι επικρατεί το "μπάτε σκύλοι αλέστε";
Η εντύπωση που κυριαρχεί είναι ότι οι γνωστοί "ιδιοκτήτες" του χωριού έχουν επιβάλει την θέλησή τους και δεν τολμά κανείς να καταστήσει σεβαστά τα αυτονόητα.
Άλλωστε τόση προσπάθεια έγινε για βγει το "σωστό" αποτέλεσμα στις εκλογές για χάρη της διαπλοκής.
Τσάμπα να πάει τόσος κόπος;

Ποιος θα μας απαντήσει τελικά, εάν ισχύει ή δεν ισχύει η κυκλοφοριακή ρύθμιση για τον πανέμορφο αυτό παραλιακό οικισμό του νησιού μας;

Με τα μεγάλα "ψάρια" τι γίνεται;

Στους καιρούς των μνημονίων, λοιπόν και ο "απλός" πολίτης (κάτι ανάλογο με  τη βενζίνη) των χαμηλών εισοδημάτων πιέζεται από παντού για να βγει και η τελευταία σταγόνα από το λάδι του, μπας και σώσουμε την οικονομία και τη χώρα μαζί.

Ο τουριστικός κλάδος δεν εξαιρείται φυσικά...
Ο μικρός επαγγελματίας των 5 και 15 δωματίων τραβάει του Χριστού τα πάθη για να επιβιώσει εν μέσω ελεεινής γραφειοκρατίας και σκληρής φορολόγησης.

Ο "σούπερ" πολίτης, της κονόμας και του μαύρου χρήματος, ο πονηρός καταφερτζής που έφτιαξε μερικά εξοχικά στο νησί μας και τα εκμεταλλεύεται στη ζούλα χωρίς να δίνει δεκάρα τσακιστή στο δήμο και στο κράτος, δεν φαίνεται να ενοχλείται από κανέναν...

Έτσι κι ενώ προβάλλει την παράνομη δραστηριότητά του στο διαδίκτυο και εισπράττει μυθικά ποσά -"μαύρο" χρήμα δηλαδή- ως ημερήσια αποζημίωση από άλλα λαμόγια της αυτής συνομοταξίας, καμία υπηρεσία δεν φαίνεται ικανή να τον τσιμπήσει και να τον στείλει στη "σέντρα" για τα περαιτέρω...

Κι εμείς οι υπόλοιποι ως αυθεντικοί μαλάκες καθόμαστε και τους καμαρώνουμε.
Κι ας ξέρουμε ποιοι είναι κι ας ξέρουμε πόσο εγκληματική είναι αυτή η δραστηριότητά τους.
Γιατί ως μικρά ψαράκια φοβόμαστε να απειλήσουμε τα μεγάλα και παμφάγα της ανοιχτής επιχειρηματικής θάλασσας...

ΕΡΩΤΗΣΗ: ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΤΑ ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΒΑΞΕΒΑΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ;