Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019

Φόβος και Θάρρος: Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος;

Ο μόνος τρόπος να νιώσουμε πιο άνετα με τον φόβο που μας προκαλεί κάτι που πρόκειται να κάνουμε, είναι να βγούμε εκεί έξω και να το κάνουμε.


Ο φόβος και η ανησυχία φαίνεται να χαρακτηρίζουν βαθιά την ανθρώπινη ύπαρξη. Κάποια στιγμή στην ζωή μας, ίσως να βιώσαμε έντονα αισθήματα φόβου και ανησυχίας πιστεύοντας ότι δεν θα ελευθερωθούμε ποτέ από αυτά. Γιατί όμως είμαστε συχνά «αιχμάλωτοι» αυτών των αρνητικών ψυχικών καταστάσεων και τί είναι αυτό που τις συντηρεί και τις ενδυναμώνει τελικά; Θα σταματήσουμε ποτέ να φοβόμαστε και υπάρχει κάτι μου μπορούμε να κάνουμε για να γίνουμε πιο…θαρραλέοι;
Σε γενικότερο πλαίσιο και σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο, οι ανησυχίες μας συνδέονται συχνά με τις διάφορες υποχρεώσεις και ευθύνες που θεωρούμε ότι έχουμε απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Για παράδειγμα, κάποιες φορές νιώθουμε ανεπαρκείς όταν συγκρινόμαστε με τους άλλους και ανησυχούμε για το ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί για να πάρουμε μία δουλειά ή αρκετά έξυπνοι ώστε να ασκήσουμε μια σημαντική επίδραση στην κοινωνία.
Άλλες φορές μπορεί να ανησυχούμε για την εξωτερική μας εμφάνιση – για το ότι δεν είμαστε αρκετά όμορφοι για να προσελκύσουμε το άτομο που μας ενδιαφέρει ή για το ότι με το πέρας των χρόνων δεχόμαστε πλήγματα που απειλούν την τέλεια εικόνα που είχαμε χτίσει για τον εαυτό μας. Μπορεί να ανησυχούμε ακόμα για την αρνητική κριτική και στάση των άλλων απέναντί μας και ως εκ τούτου να αισθανόμαστε απειλή όταν καλούμαστε να παρουσιάσουμε τις ιδέες μας μπροστά σε ένα κοινό ή σε έναν ιεραρχικά ανώτερο συνάδελφο που νιώθουμε ότι εκείνη τη στιγμή μάς κρίνει. Ο φόβος της αρνητικής κριτικής φαίνεται να μάς παρεμποδίζει ακόμα και όταν πιστεύουμε ότι μια τέτοια κριτική θα ήταν αβάσιμη και αδικαιολόγητη εάν εκφραζόταν!
Από την άλλη μεριά, μπορεί να ανησυχούμε για την οικογένειά μας ή για την πιθανότητα να αποκτήσουμε μία κάποια στιγμή στο μέλλον. Για παράδειγμα, ανησυχούμε ότι μπορεί να μην είμαστε αρκετά καλοί γονείς/γιοι/κόρες. Ανησυχούμε για το αν συνεχίζει να μάς αγαπά ο/η σύντροφος/σύζυγός μας ή για το ότι μπορεί να μας απατήσει στο μέλλον. Οι ανύπαντροι άνθρωποι μπορεί να ανησυχούν για το αν/πότε θα παντρευτούν, ενώ κάποιοι άλλοι που έχουν ήδη οικογένεια και παιδιά ανησυχούν για το πώς θα καταφέρουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να τους τα προσφέρουν όλα. Ανησυχούμε για το αν τα παιδιά μας θα είναι ασφαλή, υγιή και οικονομικά ανεξάρτητα, για το αν θα μάς φροντίζουν όταν γεράσουμε ή για το αν/πότε θα κάνουν την δική τους οικογένεια.
Η διαρκώς επαναλαμβανόμενη ανησυχία οδηγεί συχνά στον φόβο ο οποίος φαίνεται να έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας στην σημερινή κοινωνία. Φοβόμαστε κάθε αρχή, κάθε τέλος, κάθε αλλαγή και κάθε στασιμότητα. Φοβόμαστε την επιτυχία και την αποτυχία. Φοβόμαστε την ζωή και τον θάνατο… Όπως καταλαβαίνουμε, η λίστα των πιθανών φόβων δεν τελειώνει ποτέ, ενώ το αίσθημα του φόβου δεν βιώνεται μόνο σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ή όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά, αλλά και όταν όλα φαίνονται μια χαρά και μοιάζουμε ευτυχισμένοι (ακόμα και όταν είμαστε ευτυχισμένοι μπορεί να φοβόμαστε ότι η ευτυχία μας δεν θα έχει διάρκεια).
Παρόλο που φοβόμαστε για διαφορετικούς λόγους όμως και ο κάθε άνθρωπος έχει να πει την δική του προσωπική ιστορία όταν καλείται να περιγράψει την φοβική κατάσταση που τον απασχολεί, σε βαθύτερο επίπεδο ο φόβος μάς ενώνει με έναν πανανθρώπινο τρόπο. Ο κοινός παρονομαστής όλων των διαφορετικών ανθρώπινων εμπειριών είναι ότι ο φόβος μάς σταματά από το να ζήσουμε την ζωή με τον τρόπο που θέλουμε πραγματικά να την ζήσουμε.
Ο φόβος είναι εγγεγραμμένος στον γενετικό μας κώδικα και αποτελεί πρωταρχικό συναίσθημα του ανθρώπου. Από εξελικτικής πλευράς, σχετίζεται με το ένστικτο της επιβίωσης αφού μέσω της φυσικής αντίδρασης που προκαλούσε στο σώμα (π.χ. αύξηση των καρδιακών παλμών, επιτάχυνση της αναπνοής, διαστολή των ματιών, αύξηση της προσοχής) προστάτευε τους μακρινούς μας προγόνους από διάφορους κινδύνους και απειλητικές καταστάσεις. Σήμερα όμως παρατηρείται όλο και πιο συχνά ένα είδος επίμονου, υπερβολικού και παράλογου φόβου απέναντι σε ένα ερέθισμα (ή απλά στην σκέψη αυτού) που δεν αποτελεί πραγματική απειλή για εμάς.
Συνεπώς, δεν μιλάμε πλέον για εκείνο το πρωταρχικό συναίσθημα που αύξανε τις πιθανότητες της επιβίωσής μας, αλλά για μια δυσάρεστη ψυχολογική κατάσταση, την φοβία, η οποία χαρακτηρίζεται από έντονες σωματικές ενοχλήσεις (π.χ. ζάλη, τρέμουλο, ταχυκαρδία, εφίδρωση) που συνήθως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε και οι οποίες δυσχεραίνουν σημαντικά την καθημερινότητά μας.
Σε πρωταρχικό επίπεδο, οι φόβοι υπάγονται σε δύο διαφορετικές κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει γεγονότα (π.χ. φυσικές καταστροφές, απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, γήρας, μοναξιά, ασθένεια, θάνατος, ατυχήματα) που κάποια στιγμή στην ζωή μας συμβαίνουν ή υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες να συμβούν. Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει καταστάσεις που απαιτούν δράση. Για παράδειγμα, μπορεί να μας φοβίζει η διαδικασία του να ξεκινήσουμε ή να τελειώσουμε μια σχέση, να περάσουμε από συνέντευξη, να χάσουμε σωματικό βάρος, να επισκεφθούμε έναν γιατρό, να αλλάξουμε επάγγελμα ή να κάνουμε μια δημόσια ομιλία.
Προχωρώντας λίγο πιο βαθιά, συναντούμε κάποιους φόβους που δεν σχετίζονται με κάποια αναπόφευκτα γεγονότα της ζωής ή με καταστάσεις που απαιτούν δράση από μέρους μας, αλλά αφορούν το «Εγώ». Με άλλα λόγια, αυτοί οι φόβοι συνδέονται με κάποιες εσωτερικές καταστάσεις του νου και αντανακλούν την αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας και την ικανότητα να χειριζόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Σε αυτό το επίπεδο, συναντάμε φόβους που σχετίζονται για παράδειγμα με την επιτυχία, την αποτυχία, την απώλεια της ιδεατής εικόνας, την απόρριψη, την ευαλωτότητα κ.α. Κάθε βαθύτερο στρώμα φόβου συνδέεται όμως με γεγονότα ή καταστάσεις που βρίσκονται στα ανώτερα επίπεδα.
Έτσι λοιπόν, αν φοβόμαστε γενικά την απόρριψη, προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να προστατευτούμε από τους άλλους και σταδιακά αποκόπτουμε τον εαυτό μας από τον υπόλοιπο κόσμο. Συνεπώς, ο φόβος της απόρριψης θα επηρεάσει αναπόδραστα τις φιλικές, ερωτικές ή/και επαγγελματικές μας σχέσεις αποτρέποντας μας από να το να σχετισθούμε με τους άλλους, να κάνουμε μια δημόσια ομιλία, να πάμε σε ένα πάρτι, να φλερτάρουμε ή να κάνουμε αίτηση… για μια δουλειά.
Ωστόσο, αν προχωρήσουμε λίγο βαθύτερα συναντάμε τον μεγαλύτερο μας φόβο ο οποίος συνδέεται με όλους όσοι αναφέρθηκαν παραπάνω. Τον φόβο ότι δεν μπορούμε να χειριστούμε την ασθένεια, την μοναξιά, το να χάσουμε κάποιον αγαπημένο, το να γεράσουμε, το να γελοιοποιηθούμε μπροστά σε άλλους, το να μην πάρουμε μια δουλειά, το να πάρουμε μια λάθος απόφαση κ.α. Ο φόβος για το ότι δεν μπορούμε να χειριστούμε κάτι, για το ότι κάτι είναι πέρα από τον έλεγχο και τις δυνάμεις μας – ο φόβος αυτός είναι ο πυρήνας κάθε φόβου, ανώτερου ή κατώτερου στρώματος.
Πως μπορούμε να χτίσουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στην ικανότητα να χειριζόμαστε μια κατάσταση ή ένα γεγονός της ζωής που μας φοβίζει όμως; Αρκεί να πιστέψουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε τα πάντα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή ο φόβος θα εξαφανιστεί; Αρκεί να θεωρούμε ότι απλά δεν μπορούμε να ελέγξουμε αυτά που μας συμβαίνουν οπότε… ό,τι βρέξει ας κατεβάσει;
Το να πιστεύουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε οτιδήποτε προκύπτει στην ζωή επαναλαμβάνοντας με την βοήθεια της εσωτερικής μας φωνής ότι θα τα καταφέρουμε, είναι σαν να προσπαθούμε να αυξήσουμε την αυτοπεποίθησή μας λέγοντας στον εαυτό μας, κάθε φορά που αντικρίζουμε έναν καθρέφτη, ότι είμαστε όμορφοι. Από την άλλη μεριά, το να αποδεχτούμε ότι δεν ασκούμε κάποιον έλεγχο σε όσα μας συμβαίνουν και ότι είμαστε έρμαια της τύχης και των καταστάσεων που αναπόφευκτα φέρνει η ζωή, είναι μια μορφή μοιρολατρίας και παράδοσης που δεν μας πάει και πολύ μακριά.
Αντί να προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι μπορούμε να χειριστούμε οποιαδήποτε κατάσταση εκλύει φόβο ή να υιοθετήσουμε μία μηδενιστική και αδιάφορη στάση απέναντι στην ζωή, μπορούμε απλά να προσπαθήσουμε να νιώσουμε λίγο πιο άνετα με αυτό που πιθανότατα φοβόμαστε. Άλλωστε, το παρελθόν μάς λέει ότι ο φόβος ήταν σύμμαχος και όχι εχθρός. Μήπως αυτό έχει να μας διδάξει κάτι;
Η εξοικείωση με το ανοίκειο φαντάζει να εμπεριέχει όχι μόνο μια λεκτική αλλά και μία πρακτική παραδοξότητα. Πώς μπορώ άλλωστε να αισθανθώ άνετα όταν βρίσκομαι σε μια άβολη κατάσταση; Η πρώτη προσπάθεια να νιώσουμε άνετα με τον φόβο ξεκινά με μία απελευθερωτική και γενναία παραδοχή: ο φόβος δεν θα φύγει ποτέ όσο συνεχίζουμε να προχωράμε στο μονοπάτι της προσωπικής μας εξέλιξης. Όσο απομακρυνόμαστε από την ασφάλεια και συνεχίζουμε να εκθέτουμε τον εαυτό μας στον έξω κόσμο, να αναπτύσσουμε τις δεξιότητές μας και να κυνηγάμε τα όνειρά μας παίρνοντας νέα ρίσκα, τόσο θα συνεχίζουμε να βιώνουμε φόβο.
Το πιο ανακουφιστικό κομμάτι αυτής της διαπίστωσης ωστόσο είναι ότι μάς επιτρέπει να σκεφτούμε τον φόβο όχι ως κάτι από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε πάση θυσία, αλλά ως αναγκαία συνθήκη μιας ζωής που σκοπός της είναι η βαθμιαία ανάπτυξη και εξέλιξη. Πως όμως μπορούμε να συνεχίσουμε στο μονοπάτι της προσωπικής μας εξέλιξης και αυτο-διερεύνησης όταν βιώνουμε έντονο φόβο;
Ο μόνος τρόπος να νιώσουμε πιο άνετα με τον φόβο που μας προκαλεί κάτι που πρόκειται να κάνουμε, είναι να βγούμε εκεί έξω και να το κάνουμε. Μπορεί να είναι μια χιλιοειπωμένη αλήθεια, αλλά η αξία της παραμένει σταθερή. Το να προχωρήσουμε στην δράση δεν θα μας απαλλάξει σίγουρα από τον φόβο, αλλά θα μας βοηθήσει να εδραιώσουμε ένα πρώτο επίπεδο άνεσης και εξοικείωσης με αυτόν. Ίσως να τον δούμε και σαν σύμμαχο, σαν κάποιον που μας προετοιμάζει πριν από μια δημόσια ομιλία, μια συνέντευξη για δουλειά ή μια παρουσίαση στο πανεπιστήμιο με σκοπό να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, με σκοπό να μάς φροντίσει.
Και όταν βγαίνουμε εκεί έξω και κάνουμε αυτό που φοβόμαστε, τότε συμβαίνει και κάτι άλλο. Αλλάζει το συναίσθημά μας και αρχίζουμε να νιώθουμε λίγο καλύτερα με τον εαυτό μας, αρχίζουμε να έχουμε λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση η οποία δεν συνδέεται τόσο με αυτά που πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε/πετύχουμε όσο… με το επίπεδο «άνεσης» που έχουμε αναπτύξει απέναντι σε όσα δυσκολευόμαστε να καταφέρουμε/πετύχουμε.
Για παράδειγμα, η αυτοπεποίθησή μας στις διαπροσωπικές/ερωτικές σχέσεις αναπτύσσεται μέσα από την εξοικείωσή μας με το γεγονός ότι μπορεί να πληγωθούμε. Η αυτοπεποίθησή μας στις κοινωνικές συναναστροφές αναπτύσσεται μέσα από την εξοικείωσή μας με το γεγονός ότι μπορεί να μας απορρίψουν. Η αυτοπεποίθησή μας στον επαγγελματικό τομέα αναπτύσσεται μέσα από την εξοικείωσή μας με το γεγονός ότι μπορεί να αποτύχουμε…
Κατά πάσα πιθανότητα αυτή η προσπάθεια εξοικείωσης με όλες τις παραπάνω αρνητικές καταστάσεις μάς φαίνεται κάπως τρομακτική. Το να δράσουμε με σκοπό να νιώθουμε κάθε φορά λίγο πιο άνετα με αυτές τις καταστάσεις όμως, είναι λιγότερο τρομακτικό από να ζούμε διαρκώς με έναν υποβόσκοντα φόβο που οφείλεται στο αίσθημα «αβοηθησίας» το οποίο μας κατακλύζει όταν νιώθουμε ότι αδυνατούμε να ελέγξουμε αυτά που μας συμβαίνουν.
Από την άλλη μεριά, ίσως να πιστεύουμε ότι η σταδιακή εξοικείωση με όλες αυτές τις αρνητικές καταστάσεις και η συνακόλουθη παραδοχή ότι συνιστούν εμπειρίες που είναι άρρηκτα συνυφασμένες με την ζωή, να μας οδηγήσουν σε σχέσεις στις οποίες η αποτυχία, η απόρριψη και η ματαίωση θα είναι ο κανόνας. Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει το αντίθετο. Η αποδοχή μιας αρνητικής κατάστασης, όπως είναι η ματαίωση, και η εξοικείωση με το ενδεχόμενο ότι μπορεί να συμβεί, μάς επιτρέπει να δράσουμε με λιγότερο φόβο, να δημιουργήσουμε μια σχέση κρίνοντας λιγότερο τον εαυτό μας και τον άλλο, και να αγαπήσουμε θέτοντας λιγότερους όρους.
Συμπερασματικά, το ζήτημα δεν είναι να εξαλείψουμε τον φόβο, αλλά να επιλέξουμε το πώς θα τον δούμε αφού υπάρχει ούτως ή άλλως στη ζωή μας. Μπορούμε να τον δούμε ως σύμμαχο ή ως εχθρό. Ως εχθρός, μάς παραλύει, μάς καθηλώνει, μάς κρατά στην ασφάλεια, περιορίζει τις δυνατότητές μας και μάς απομακρύνει από το να ζήσουμε την ζωή μας έτσι όπως επιθυμούμε. Αντίθετα, ως σύμμαχος αυξάνει την ενεργητικότητά μας, μας κινητοποιεί και μας καλεί να δράσουμε αφού πρώτα μας έχει προετοιμάσει. Μας εξελίσσει, μας ενδυναμώνει και μας βοηθά να διάγουμε μια πιο πλήρη και γεμάτη από εμπειρίες ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας μαθαίνουμε ότι το θάρρος δεν είναι η απουσία του φόβου, αλλά η δράση παρά την παρουσία του.

*Του Γιώργου Κουντουρά, MSc Ψυχολόγου - Ψυχοθεραπευτή

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

ΚΟΠΤΙΚΗ-ΡΑΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ...

Δεν είναι η πρώτη φορά (και σίγουρα δεν είναι κι η τελευταία...) που εκπλήσσομαι από την ευκολία με την οποία συμπολίτες παραποιούν τα γεγονότα, διαστρεβλώνουν την αλήθεια, για λόγους που αδυνατώ να κατανοήσω.
Σήμερα το πρωί, διαβάζοντας στη "Φωνή της Πάρου" επιστολή της Ιωάννας Παπαγεωργίου που αναφέρονταν στον εκφυλισμό της ετήσιας επετειακής εκδήλωσης του Συλλόγου Γονέων Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου Αγκαιριάς για το Πολυτεχνείο (γεγονός που επεσήμανα δηκτικά στο ιστολόγιό μου σε ανάρτηση της επόμενης ημέρας), αναρωτήθηκα για το κατά πόσο παραμένουν τα μυαλά μου ακόμα στη θέση τους.
Έτσι, έκπληκτος "πληροφορήθηκα" πως προκάτοχός μου πρόεδρος στον εν λόγω σύλλογο, δεν ήταν ο Νικήτας Τριαντάφυλλος, από τον οποίο παρέλαβα το 1998, αλλά η Νικολέτα Σικαλιά !
Επίσης η ιδέα και η πρωτοβουλία για την προαναφερόμενη εκδήλωση ήταν κάτι που συνετελέσθη το 1999 από "άλλους", με κάποια μικρή-θολή συμμετοχή δική μου (επειδή είμαστε και ανοιχτοχέρηδες και καλόκαρδοι άνθρωποι δηλαδής...) !!
Επειδή η παραχάραξη εκτός από κραυγαλέα είναι και καταγέλαστη και προς ενημέρωση όσων δεν γνωρίζουν:
Η θητεία μου ως πρόεδρος του συλλόγου ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1998 και τελείωσε (με παραίτηση...) τον Ιανουάριο του 2001.
Η πρόταση για διεξαγωγή της τιμητικής εκδήλωσης, ετέθη εκ μέρους μου με το καλημέρα κιόλας της θητείας μου, σε ένα συμβούλιο στο οποίο καμία από τις προαναφερόμενες κυρίες δεν είχε συμμετοχή.
Για καθαρά τεχνικούς λόγους και έλλειψη επαρκούς χρόνου προετοιμασίας, δεν κατέστη δυνατή η υλοποίηση από την πρώτη χρονιά (1998) κι επιφυλαχθήκαμε για την επόμενη.
Απλά, την επόμενη χρονιά, με τις ίδιες πλέον μέλη του δ.σ., ξεκίνησε η εκδήλωση, για να καθιερωθεί και να γίνει θεσμός από τα επόμενα δ.σ.
Στις αρχές του 2001 με αφορμή κάποια "θέματα"που δεν είναι της παρούσης να θιχτούν και πιστεύοντας πως έχω ολοκληρώσει την αποστολή μου (λειτουργική αναβάθμιση του δημοτικού σχολείου από διθέσιο σε εξαθέσιο και δρομολόγηση* του κτιριακού) υπέβαλα την παραίτησή μου και στην θέση μου πρόεδρος ανέλαβε η Νικολέτα Σικαλιά.
Όλα τα υπόλοιπα είναι προϊόντα μυθοπλασίας και κακότεχνης κοπτοραπτικής!
Έστω για καλό σκοπό... 


*έχω σε παρελθόντα άρθρα εξηγήσει αναλυτικά τη μεθόδευση μέσα από την οποία οδηγηθήκαμε τελικά στο έργο του Νηπιαγωγείου, αντί του Δημοτικού.

ΓΙΑΤΙ;

σκίτσο

Η Λαϊκή Συσπείρωση για το κλειστό της Παροικιάς.


Το κλειστό γυμναστήριο Παροικιάς στο Ζευλάκι μπαίνει στο τελικό του στάδιο. Η εξέλιξη αυτή μας χαροποιεί, όπως και όλους τους ανθρώπους του αθλητισμού και ευχόμαστε το συντομότερο δυνατόν να παραδοθεί στην νεολαία της Πάρου και όχι μόνον, το σημαντικό αυτό έργο.
Για την ιστορία και μόνο και επειδή εμφανίζεται ο κάθε «πικραμένος» πολιτικός να διεκδικεί μερίδιο της επιτυχίας, να θυμίσουμε ότι το έργο είχε βαλτώσει για πολλά χρόνια και κατάφερε να «ξεμπλοκαριστεί» χάριν της πρωτοβουλίας του Θανάση Μαρινόπουλου και της ΚΔΕΠΑΠ, που μετέφεραν 400.000 ευρώ από το αποθεματικό στο Δήμο Πάρου, παρά τις αρχικές ενστάσεις του Δημάρχου. Στη συνέχεια με τη βοήθεια ανθρώπων του ΑΟΠ, τη συμβολή του Βαζαίου Πετρόπουλου και των εργαζομένων της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου ολοκληρώθηκαν τα επόμενα βήματα, ώστε όταν βγήκε το πρόγραμμα «ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ ΓΙΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΕΡΓΑ» από την προηγούμενη κυβέρνηση, να έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για να διεκδικήσουμε τα υπόλοιπα 600.000 ευρώ.
Σε τελική ανάλυση όλα είναι χρήματα των πολιτών και υποχρέωση των αιρετών είναι να λειτουργούν σωστά, όπως έπραξαν οι προαναφερόμενοι και όχι να εμφανίζονται για φωτογραφήσεις οι ευκαιριακοί καπηλευτές.
Παράλληλα υπενθυμίζουμε τις ενέργειες που έχουν ξεχαστεί από τον Δήμαρχο για την δημιουργία περιφερειακού δρόμου που θα εξυπηρετεί το Κλειστό και την ευρύτερη περιοχή, καθώς και για τις αθλητικές εγκαταστάσεις στο αγροκήπιο Νάουσας που έχει παραπέμψει στις καλένδες.
Επαναλαμβάνουμε ότι χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την είσοδο του κλειστού στο Ζευλάκι Παροικίας στην τελική ευθεία και θα επιδιώξουμε με κάθε τρόπο την υλοποίηση του στο συντομότερο δυνατό χρόνο.
Πάρος 25-11-2019

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΠΑΡΟΥ

Με την  με αρ. πρωτ. 83551/22-11-2019 απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών κου Τάκη Θεοδωρικάκου, εγκρίθηκε η ένταξη του έργου «Κατασκευή Κλειστού Γυμναστηρίου Παροικιάς» στο Πρόγραμμα «ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ ΙΙ», στο πλαίσιο της Πρόσκλησης IV  «Κατασκευή, επισκευή και συντήρηση αθλητικών εγκαταστάσεων των Δήμων», με φορέα υλοποίησης τον Δήμο Πάρου και χρηματοδότηση ύψους 600.000,00 €.
Η ιδέα κατασκευής ενός νέου κλειστού Γυμναστηρίου ανακινήθηκε στις 21 Ιουλίου 2016, με την  244/2016 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Πάρου με την οποία αποφασίστηκε η κατασκευή του, στη θέση «Ζευλάκι» στην Παροικιά. Έκτοτε, μεσολάβησαν άλλες δύο αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Πάρου, που αφορούσαν το αίτημα του Δήμου Πάρου προς την ΚΔΕΠΑΠ για την χρηματοδότηση του έργου και στη συνέχεια την αποδοχή του ποσού των 400.000,00 € από τo αποθεματικό της.
Η Δημοτική Αρχή ανέλαβε να φέρει εις πέρας την ολοκλήρωση της μελέτης για το νέο κλειστό Γυμναστήριο και ανέθεσε στους μηχανικούς της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου να εκπονήσουν τις απαραίτητες μελέτες. Η διαδικασία περιελάμβανε μελέτες, εγκρίσεις και αλληλογραφία μεταξύ των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Πάρου και άλλων αρμοδίων κρατικών υπηρεσιών όπως τη Διεύθυνση Μελετών Αθλητικών Έργων και Υποδομών του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού, τη Διεύθυνση των Τεχνικών Υπηρεσιών της Περιφέρειας, το Πολεοδομικό Γραφείο Νάξου, τη Διεύθυνση Δασών Ν. Κυκλάδων, την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, την Αναπτυξιακή Εταιρεία Κυκλάδων, τη ΔΕΔΔΗΕ κ.α.
Στο έργο της Τεχνικής Υπηρεσίας, πολύτιμος αρωγός και συνεργάτης ήταν το μελετητικό γραφείο του κ. Βαζαίου Πετρόπουλου, ο οποίος προσφέρθηκε να συνδράμει στην όλη διαδικασία αφιλοκερδώς. Ενώ, την όλη προσπάθεια πλαισίωσαν άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης που ενεπλάκησαν άμεσα στην προσπάθεια υλοποίησης του έργου, τοπικοί παράγοντες, μελετητές και άνθρωποι τοπικών αθλητικών σωματείων, κυρίως του ΑΟΠ.
Επίσης, ο Δήμος Πάρου εκτός από την κατάθεση του αιτήματος και την παραχώρηση οικοπέδου, δεσμεύτηκε να συμμετάσχει στην χρηματοδότηση του έργου με ιδίους πόρους, έως του ποσού των 1.700.000,00 €, σύμφωνα με την απόφαση ένταξης του έργου και, προκειμένου να ολοκληρωθεί η υλοποίησή του.
Το σημαντικό αυτό έργο αναμένεται να ενισχύσει τις αθλητικές υποδομές του Δήμου Πάρου, δίνοντας λύση στις αυξημένες ανάγκες, όσον αφορά τις προπονήσεις των αθλητών και τους αγώνες των παριανών συλλόγων. Το αποτέλεσμα είναι μια δικαίωση για όλους τους Παριανούς που θα δουν τα χρήματά τους να αξιοποιούνται από τον Δήμο προς όφελός τους αλλά κυρίως για τον κόσμο του αθλητισμού και τη νεολαία της Πάρου.

Ως εκ τούτου, θα ήταν προτιμότερο για την πορεία του έργου να μην γίνονται αναφορές και πολιτικές ανακοινώσεις, που μόνον εσφαλμένες εντυπώσεις δημιουργούν και δεν ωφελούν κανέναν. Πόσο μάλλον όταν ο Δήμος Πάρου χρειάστηκε να «επιστρέψει» τα 132.000,00 € ευρώ στην ΚΔΕΠΑΠ, και στην ουσία να τα συνεισφέρει στο έργο, καθώς λόγω των λανθασμένων υπολογισμών του αποθεματικού της από τον τότε Πρόεδρο κ. Μαρινόπουλο, κινδύνευαν να μείνουν απλήρωτοι οι υπάλληλοί της, ενώ δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για την κάλυψη των αναγκών των δομών πρόνοιας.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019

Ελληνορθόδοξα ρίγη εθνικής συγκινήσεως...



Ο Πάιατ ευχαριστεί τον Αρχιεπίσκοπο της Ελλάδας για αναγνώριση της OCU

Ελληνορθόδοξα ρίγη εθνικής συγκινήσεως...
Ο Πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, εξ ονόματος των Ηνωμένων Πολιτειών, ευχαρίστησε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για τις...
υπηρεσίες που αυτός και η εκκλησία προσέφεραν στο έθνος (του) αναγνωρίζοντας την αυτοκεφαλία της "Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας"...
Ο Πάιατ ευχαριστεί τον Αρχιεπίσκοπο της Ελλάδας για αναγνώριση της OCU

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΑΡΟΥ




     Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019  πραγματοποιήθηκε  Συνέλευση  Κατοίκων Παροικίας ύστερα από πρόσκληση του Συμβουλίου της Κοινότητας Πάρου(Παροικίας) σε συνεργασία με τον Αντιδήμαρχο Παροικίας Κεμπάμπη Παναγιώτη, προκειμένου οι κάτοικοι και φορείς της Κοινότητας να προτείνουν στα αρμόδια όργανα του δήμου τις δράσεις που πρέπει να αναλάβει ο Δήμος, ανάλογα με το χαρακτήρα των αναγκών τους και τις προτεραιότητες για την τοπική ανάπτυξη.
    Παρευρέθησαν ο Έπαρχος Πάρου Μπιζάς Κωνσταντίνος, εκπρόσωποι της Δημοτικής Αρχής και  Δημοτικοί Σύμβουλοι. Κυριάρχησαν ζητήματα και προτάσεις σχετικά με  κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, πεζοδρομήσεις, παραλιακή και περιφερειακή οδός, καθαριότητα και αποκομιδή απορριμμάτων, κτιριακές υποδομές σχολικών μονάδων, αθλητικών και πολιτιστικών μονάδων, εμπορικό και επιβατικό λιμάνι, κοιμητήριο, στέγαση δημοσίων υπαλλήλων, ευπρεπισμός κοινόχρηστων χώρων. Ακολούθησαν οι τοποθετήσεις του Επάρχου και των εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης.
    Συμπερασματικά, επισημάνθηκε η αξία του θεσμού της Συνέλευσης Κατοίκων της Κοινότητας, η αναγκαιότητα της ενεργοποίησης των πολιτών, της συνεργασίας φορέων και θεσμικών οργάνων, της ιεράρχησης  των προτεραιοτήτων ως προς τα έργα και τις δράσεις που θα αναλάβει ο Δήμος Πάρου στην Κοινότητα Παροικίας στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος υλοποίησης αυτών.
   
    Τα πρακτικά της Συνέλευσης θα αποσταλούν στον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου, προς περαιτέρω διανομή στα μέλη του.
                 
                                                              
      Η Πρόεδρος του Συμβουλίου της
Κοινότητας Πάρου
Μαργαρίτα Αργουδέλη

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

Ο Αναστάσιος Αλβανίας υπέρ Πατριαρχείου Μόσχας στη διένεξη του με Βαρθολομαίο

αναστάσιος

Υπέρ του Πατριαρχείου Μόσχας και κατά του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και της αναγνώρισης από τον δεύτερο ως αυτοκέφαλης της σχισματικής Εκκλησίας της Ουκρανίας, τάχθηκε ουσιαστικά ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, ο οποίος χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στην παγκόσμια Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η στάση αυτή του Αναστάσιου ακολούθησε ανάλογη κίνηση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων. Και οι δύο αυτοί Ιεράρχες και άλλοι πολλοί, διαχώρισαν τη θέση τους από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ζητώντας σύγκλιση Πανορθόδοξης Συνόδου για να συζητήσει το θέμα της μονομερούς και αντικανονικής απόφασης του Βαρθολομαίου, τον οποίο, δυστυχώς, ευπειθώς ακολούθησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος και η πλειοψηφία της ελληνικής Ιεραρχίας, για την αναγνώριση αυτοκεφαλίας της σχισματικής Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Όλα δείχνουν ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, εμπλέκοντας την Εκκλησία σε πολιτικά και γεωπολιτικά παιχνίδια και ακολουθώντας την νεοψυχροπολεμική στρατηγική των ΗΠΑ για την πολιτική και θρησκευτική απομόνωση της Ρωσίας, έχουν περιέλθει σε άκρως δεινή θέση και οδηγούν σε διαίρεση και διχασμό την παγκόσμια Ορθοδοξία.

Β.Μ
πηγή:iskra

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019

Η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΡΟΣΤΙΜΑ

Αποτέλεσμα εικόνας για εικονα τσιγαρο
Με αφορμή τον αντικαπνιστικό νόμο, η εφαρμογή του οποίου είναι αλήθεια ότι έχει προσλάβει χαρακτηριστικά εθνικής υστερίας, έχει ανοίξει μια συζήτηση, τόσο σε διακομματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, σε σχέση με την ορθότητα ή μη της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς ή ημίκλειστους χώρους.
Από την πλευρά των διαφωνούντων καπνιστών (μεγάλος αριθμός εξ αυτών συμφωνεί ωστόσο), ο αντίλογος επικεντρώνεται στο μέγα "επιχείρημα" της αφαίρεσης του "ανθρώπινου" δικαιώματος ν' απολαμβάνουν τη βλαπτική για την υγεία τους συνήθεια, παραγνωρίζοντας πως βλάπτουν ταυτόχρονα κι εκείνη του περίγυρού τους, των συνανθρώπων τους δηλαδή που δεν επιθυμούν τον καπνό.
Η πεισματική σχεδόν αυτιστική εστίαση στην στέρηση του "δικαιώματος" να διασπείρουν τον δολοφονικό καπνό τους αδιάκριτα στους χώρους όπου συχνάζουν, αποδεικνύει ένα τρομακτικό κενό παιδείας, ένα πρόδηλο έλλειμμα σεβασμού απέναντι στους άλλους, που δεν μπορούν ν' αντιδράσουν, ει μη μόνον δια της φυγής...
Τα όσα επιπρόσθετα έχουν ειπωθεί αυτό το διάστημα οπόταν ξεκίνησε η εφαρμογή του τέταρτου κατά σειρά αντικαπνιστικού νόμου (από την εποχή Δοξιάδη), με στόχο την προστασία της δημόσιας υγείας, είναι τόσο καταγέλαστα και θλιβερά συνάμα, που δεν αξίζουν νομίζω σοβαρής αναφοράς.
Απλά πιστοποιούν πως η αναλγησία (ως ατομική ιδιότητα με κοινωνικές προεκτάσεις όμως) δεν αντιμετωπίζεται στη ρίζα της τουλάχιστον μόνο με πρόστιμα.
Χρειάζεται πολλά περισσότερα.
Και κυρίως κοινωνική συνείδηση!


Οι πολιτικοί …Λαθρέμποροι!

Όταν ένα κακό φτάσει στα όρια του ιστορικού δράματος, τότε πλημμυρίζουμε από πολιτικούς κερδοσκόπους του «κακού»: από ποικίλους πολιτικούς εμπόρους κάθε κοινωνικού και ιστορικού δράματος…
Στα «εθνικά ζητήματα» η εμπορική κερδοσκοπία εκφράζεται μέσα από τους ποικίλους εθνοκάπηλους και πατριδοκάπηλους: Όλοι τους δεξιάς και ακροδεξιάς κοπής…
Η δημαγωγική εμπορία των εθνικών μας τραγωδιών, ΙΣΤΟΡΙΚΑ, πάντα υπήρξε έργο της δεξιάς και ακροδεξιάς δημαγωγίας…

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

Έχουμε κανένα τετραψήφιο για καταγγελίες για ράντζα ή μόνο το κάπνισμα είναι πρόβλημα δημόσιας υγείας;

Έχουμε κανένα τετραψήφιο για καταγγελίες για ράντζα ή μόνο το κάπνισμα είναι πρόβλημα δημόσιας υγείας;

Κρείττον του λαλείν το σιγάν, κύριε Χριστοδουλάκη



Ο γνωστός τέως υπουργός και συνυπεύθυνος για τα δεινά των τελευταίων ετών κ. Νίκος Χριστοδουλάκης, με περίσσιο θράσος απηύθυνε δημόσια επιστολή προς τον γνωστό νομπελίστα οικονομολόγο κ. Τζόζεφ Στίγκλιτζ. Μια επιστολή που έτυχε μεγάλης δημοσιότητας και με την οποία, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο κ. Χριστοδουλάκης επιπλήττει τον κ. Στίγκλιτζ, επειδή τάχα αυτός με μια σειρά άλλους οικονομολόγους σχεδίαζαν την...

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019

ΕΥΤΥΧΩΣ!

σκίτσο

Λαθρομεταναστευτικό: Ανεξέλεγκτος ΕΦΙΑΛΤΗΣ…

Για την στρατηγική των «ανοικτών συνόρων» και τη Νέα Δουλεία που προωθείται και κατασκευάζεται από την πλανητική, ιμπεριαλιστική κακουργία και το σύγχρονο ΦΑΣΙΣΜΟ (4ο Ράιχ), γράφουμε εδώ και δύο δεκαετίες: Αναλυτικά, σταθερά και ασυμβίβαστα…
Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες έχει μπει σε εφαρμογή αυτή η στρατηγική του χρηματιστηριακού κεφαλαίου: Της εισαγωγής αλλοδαπών δούλων.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια διαγραφόταν ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ της λαθρομεταναστευτικής ΕΙΣΒΟΛΗΣ και του ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ…

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

ΠΕΡΙ ΠΑΣΤΟΥΡΩΜΑΤΟΣ...

 Αποτέλεσμα εικόνας για παστουρωμενα ζωα εικονα

Δεν γνωρίζω τα αποτελέσματα της συνάντησης στις Καμάρες για το μείζον εθνικό/κοινωνικό/πολιτιστικό πρόβλημα, έτσι όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται κι έχουν αναδείξει/αξιολογήσει οι ποικιλώνυμοι "φιλόζωοι".
Κι αυτό, διότι εκτός των άλλων αρνούμαι να παρακολουθήσω αυτήν την σκοπούμενη παράνοια, που στοχεύει στον αποπροσανατολισμό των πολιτών από τα κρίσιμα και σοβαρά προβλήματα.
Παράνοια μεσούσης μεγάλης "ανθρωπιστικής κρίσης", όπως κομψά αποκαλείται το καθεστώς κατοχής που επιβλήθηκε στη χώρα μας κι επέφερε τεράστια δεινά στην ελληνική κοινωνία.
Κι εμείς περί άλλα τυρβάζουμε!!
Εκείνο που γνωρίζω και μπορώ να πάρω όρκο, είναι πως σύντομα στην τοπική πολιτική μας ζωή το παστούρωμα θα κριθεί ούτως ή άλλως αναγκαίο ως μέτρο, προκειμένου να προληφθούν αποδράσεις από πολιτικό μαντρί...

Ζούλα, δυστυχώς για σένα, Αυγερόπουλος δεν θα γίνεις ποτέ όσα μηδενικά και αν έχει ο τραπεζικός σου λογαριασμός...

Του Giannis Siatos
Αριστερά είναι ο Γιώργος Αυγερόπουλος. Δεξιά ο Κωνσταντίνος Ζουλας.
1) Ο Αυγερόπουλος γιος εργάτη και μιας μοδίστρας ξεκίνησε από το μηδέν, δούλεψε σε 100 εφημερίδες και κανάλια, νίκησε τον καρκίνο, και κατάφερε να πάρει 40 βραβεία για τα ντοκιμαντέρ του ενώ θεωρείται από τους κορυφαίους του είδους σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέχρι πολύ πρόσφατα δεν είχε λεφτά να πληρώσει το νοίκι γιατί έβαζε όλα τα χρήματα για την...

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019

Οι άρρηκτοι δεσμοί μεταξύ κράτους, κεφαλαίου και ΜΚΟ που ασχολούνται με το μεταναστευτικό (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!)

GREXIT
Το φαινόμενο των ΜΚΟ έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις που παρεμβαίνουν πια απευθείας στην κεντρική πολιτική σκηνή. 
Με αφορμή αυτήν την ανακοίνωση κάναμε μία σύντομη έρευνα στις ΜΚΟ  και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια αποδείχτηκαν οι άρρηκτες σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος. 
Όταν λέμε έρευνα μην φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο,

Η αβρότητα της κανονικότητας ενός τραπεζίτη

Αβρός, με αστική ευγένεια που τσάκιζε κόκαλα, εμφανίστηκε το βράδυ της Δευτέρας στην ΕΡΤ ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας. Από το πρώτο λεπτό της εκπομπής ήταν φανερό ότι τα πάντα απέπνεαν μια «κανονικότητα» που έλειπε εδώ και καιρό, από την εποχή του «μαύρου» στη δημόσια τηλεόραση. Εντυπωσιακή και η Ολγα Τρέμη, που επανήλθε σε «μάχιμη» θέση, με συμπαρουσιαστές τον εκδότη της εφημερίδας «Το Ποντίκι», Αντώνη Δελλατόλα, τον αρθρογράφο των «Νέων», Ηλία Κανέλλη, και τη δημοσιογράφο του «Φιλελεύθερου», Κατερίνα Γαλανού.
Μάλιστα, σηκώθηκε από τη θέση της για να υποδεχθεί τον κεντρικό τραπεζίτη, μια κίνηση που δεν έχουμε συνηθίσει στο τηλεοπτικό τοπίο, μια κίνηση επισημότητας, αχρείαστη ίσως, μια και στο στούντιο δεν μπήκε ο Πάπας της Ρώμης αλλά ένας ανώτερος δημόσιος λειτουργός. Το σκηνικό της αβρότητας, που είχε αρχίσει να θυμίζει επικίνδυνα τηλεοπτική σαπουνόπερα, ολοκληρώθηκε με τη στιχομυθία που είχε η παρουσιάστρια με τον κεντρικό τραπεζίτη, όταν τον ρώτησε πώς αποφάσισε να απαντήσει θετικά στην πρόσκλησή της και να δώσει το «παρών» στην εκπομπή.
Ο κ. Στουρνάρας με ύφος bon viveur απάντησε αφοπλιστικά: «Επειδή κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε σας...». Κανονικά, αν θέλαμε να απολαύσουμε ένα νέο τηλεοπτικό σκηνικό που θέλει να ξεφεύγει από τα τετριμμένα, θα έπρεπε εκείνη την ώρα να ακούγεται η φωνή της Αφροδίτης Μάνου να τραγουδάει το «ένα καλοκαίρι πέρασε, δεν στάθηκε...». Το απαιτούσε η στιγμή, ωστόσο ο κ. Στουρνάρας ως γνήσιος τεχνοκράτης, φρόντισε να «φρενάρει» το ειδυλλιακό momentum, προσθέτοντας δηκτικά: «Και επειδή είναι η κρατική τηλεόραση και κάνει ένα νέο ξεκίνημα!».
Αμέσως μετά άρχισαν οι αποκαλύψεις του κ. Στουρνάρα. Το γεγονός π.χ. πως δεν υπάρχει καν σκάνδαλο Novartis, ό,τι ακριβώς είπε και ο κ. Φρουζής δηλαδή, λίγες μέρες πριν στην προανακριτική της Βουλής. Και αν οι της Ν.Δ. έχουν μιλήσει για φαρμακευτικό και όχι πολιτικό σκάνδαλο, ο κ. Στουρνάρας τούς ξεπέρασε, θεωρώντας πως ό,τι έχει βγει έως σήμερα από τις έρευνες του FBI, των ελληνικών αρχών, τα αρχεία της ίδιας της Novartis κ.λπ. για την υπόθεση, είναι φούμαρα. Για τα οικονομικά στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και από τα οποία έχει αποδειχθεί η εύνοια προς τη Novartis και για τις υπερτιμολογήσεις δεν έκανε λόγο. Η αλήθεια είναι ότι εδώ πρέπει να του αναγνωρίσουμε πως δεν διακρίνεται από αχαριστία, καθώς δεν κατήγγειλε την εταιρεία με την οποία είχε συνεργαστεί στο παρελθόν.
Αναφερόμενος στη σχέση του με την προηγούμενη κυβέρνηση, ισχυρίστηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τον αντιμετώπισε ως αντίπαλο, αν και ο ίδιος -όπως δήλωσε- δεν είχε πολιτικές βλέψεις. Επιχειρώντας να δικαιολογήσει τις τότε δημόσιες παρεμβάσεις του -που ήταν κατά βάση απαισιόδοξες και συχνά αντίθετες με την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ- ο κ. Στουρνάρας αρκέστηκε να πει ότι «οι κεντρικοί τραπεζίτες οφείλουν να μιλούν...». Βέβαια, το γεγονός ότι οι τραπεζίτες οφείλουν να μιλούν, είναι κάτι που ο κ. Στουρνάρας χρησιμοποίησε μάλλον επιλεκτικά, καθώς όλοι θυμούνται την εκκωφαντική σιωπή του πριν από μήνες, όταν οι ελληνικές τράπεζες δέχονταν επίθεση από κερδοσκόπους στο Χρηματιστήριο και έπρεπε να περάσουν τρεις μέρες γενναίας πτώσης του δείκτη για να πάρει την απόφαση και να βγει να μιλήσει, στηρίζοντας το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Πάλι καλά που ο κ. διοικητής αναγνώρισε τη «συνετή» -όπως τη χαρακτήρισε- οικονομική πολιτική που υλοποίησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, «μετά τη «στροφή» του 2015» και δεν υποστήριξε πως η έξοδος από τα μνημόνια και τα γεμάτα ταμεία που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση στη Ν.Δ. δεν ήταν προϊόν προεργασίας της κυβέρνησης Σαμαρά, της οποίας ήταν υπουργός.
Το μεγάλο κρίμα της υπόθεσης πάντως είναι το γεγονός ότι τα νούμερα τηλεθέασης δεν φάνηκαν το ίδιο γενναιόδωρα με τον κ. Στουρνάρα και έκλεισαν στο φτωχό 2%.
Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019

Η Λαϊκή Εξέγερση εναντίον του Ρατσιστικού Μισογυνικού δικτάτορα Έβο Μοράλες!

ΑΠΟ ΤΟ "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Μια γνήσια Λαϊκή Εξέγερση εναντίον του
Ρατσιστικού Μισογυνικού δικτάτορα Έβο Μοράλες»
Μαρία Γκαλίντο, λεσβία φεμινίστρια,
αναρχο-τροτσκιστική μπλόγκερ, ηγέτης του κινήματος
"Συλλογική Επιτροπή Βολιβιανών Γυναικών"
(Colectivo de las mulheres bolivianas)

Θα ήταν παράξενο να μην έχει δραστηριοποιηθεί η κοσμοπολίτικη ιμπεριαλιστική "αριστερά" στη Λατινική Αμερική.
Θα ήταν παράξενο το παγκόσμιο κίνημα του "δικαιωματισμού", των "ανοιχτών συνόρων" με τη μεταφορά λαθρομεταναστών για να χτυπηθούν εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, της επαγγελματικής "αντιρατσιστικής" δράσης, του κινήματος εναντίον της "ομοφοβίας", εναντίον της κλιματικής αλλαγής, την "πράσινη ανάπτυξη" του καπιταλισμού, τη διάλυση κρατών και εθνών, την παγκόσμια ένωση των εκκλησιών... να μην είχε την ανάπτυξή του και στη Λατινική Αμερική.
Θα ήταν παράξενο να μην υποστήριζε αυτή η "αριστερά" το φασιστικό πραξικόπημα στη Βολιβία, όπως αντίστοιχα στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας το "αριστερό" κόμμα "Bandera Roja" (Partido Bandera Roja, αδελφοποιημένο με το κουρδικό YPG), που συνεργάζεται με τη δεξιά και χαρακτηρίζει νεοφασίστα τον Μαδούρο.
Τα όπλα της παγκοσμιοποίησης, των τραπεζιτών αυξάνονται διαρκώς. Τα ΜΜΕ, η αργυρώνητη δημοσιογραφική πορνεία, οι ΜΚΟ, η κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή "αριστερά" και φυσικά η "επαναστατική" εξωκοινοβουλευτική "αριστερά" που έχει ονοματεπώνυμο και κατασκευάστηκε βασιζόμενη σε δήθεν συνεχιστές της πολιτικής θεωρίας του...

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019

Ποιος αλήθεια δημιουργεί το μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα;


Στις 13 Νοεμβρίου δόθηκε στη δημοσιότητα η νέα Ειδική Έκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου σχετικά με το άσυλο, την μετεγκατάσταση και την επιστροφή μεταναστών. Την ακούσατε να γίνετε πρώτο θέμα στις γνωστές εκπομπές «ενημέρωσης»; Όχι βέβαια. Πέρασε στα ψιλά, στα πολύ ψιλά.
Γιατί λέτε;
Ας δούμε το γιατί. Σύμφωνα με τη νέα Ειδική Έκθεση έναντι 160.000 μεταναστών που ήταν η αρχική τιμή-στόχος για μετεγκατάσταση την περίοδο από το 2015 έως σήμερα, οι χώρες της ΕΕ δεσμεύθηκαν νομικά να μετεγκαταστήσουν 98.256. Εντούτοις, τελικώς μετεγκαταστάθηκαν μόλις 34.705 (21.999 από την Ελλάδα και 12.706 από την Ιταλία).
Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό το γεγονός; Σύμφωνα με τους ελεγκτές του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου, η ευθύνη βαρύνει τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Ιταλίας. Δείτε το γιατί. Κατά την εκτίμηση των ελεγκτών, οι χαμηλές επιδόσεις των προγραμμάτων μετεγκατάστασης οφείλονται κυρίως στο πολύ μικρό ποσοστό των δυνάμει επιλέξιμων για μετεγκατάσταση μεταναστών, καθώς οι αρχές αμφότερων των χωρών αρχικώς αδυνατούσαν να εντοπίσουν το σύνολο των δυνητικών υποψήφιων και να τους προσανατολίσουν επιτυχώς προς την κατεύθυνση της αίτησης μετεγκατάστασης. Από τη στιγμή που οι μετανάστες εντάσσονταν σε πρόγραμμα μετεγκατάστασης, οι προσπάθειες τελεσφορούσαν σε μεγαλύτερο βαθμό.
Οι κυβερνήσεις δηλαδή της Ελλάδας και της Ιταλίας, προτιμούσαν να εγκλωβίζουν στα ΚΥΤ ή Hot Spot του μετανάστες, παρά να τους προωθήσουν γρήγορα στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης.

Η συμμετοχή Τσίπρα έδωσε άλλη διάσταση στην επέτειο του Πολυτεχνείου!

Η συμμετοχή Τσίπρα έδωσε άλλη διάσταση στην επέτειο του Πολυτεχνείου! Να τα λέμε αυτά...

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019

ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ!

Έγινε επιτέλους μια πρώτη προσπάθεια να παταχθεί η κάκιστη συμπεριφορά πολλών συμπολιτών αναφορικά με τα απορρίμματα.
Δυστυχώς από το 2009 που ψηφίστηκε και το 2010 που τέθηκε σε ισχύ ο Κανονισμός Καθαριότητας του Δήμου Πάρου, ένας Κανονισμός από τους πληρέστερους και αρτιότερους στη χώρα μας, η εφαρμογή του είχε (πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων) παραπεμφθεί στις γνωστές... καλένδες!
Η εξαγγελία περί αλλαγών (προς το σκληρότερο) δεν έχει νόημα, από τη στιγμή που είναι ελλιπής η τήρηση του ήδη υπάρχοντος.
Ας εφαρμοζόταν κατά γράμμα ο υπάρχων και η εικόνα του νησιού θα ήταν πολύ διαφορετική.
 

Το πραξικόπημα στην Βολιβία και τα χάλια μας

Έτσι είναι.
Τολμάμε να μιλάμε για μια χώρα που ο πληθυσμός της πέθαινε πριν το 2006, αλλά τόλμησε να εκλέξει ένα απόφοιτο της 2ας δημοτικού επικεφαλής της χώρας.
Τολμάμε εμείς, τρώγοντας αμάσητη την κυρίαρχη προπαγάνδα, εμείς που επιτρέπουμε να φτωχοποιείται ο λαός μας και να ρευστοποιείται η χώρα ολόκληρη, να έχουμε άποψη κουνώντας και το δάχτυλο στον Μοράλες γιατί είναι τα ίδια και χειρότερα με τους άλλους.
Το πρόβλημα είναι το πολυώροφο κτίριο του Μοράλες και η ασέβειά του προς τον φτωχό λαό της Βολιβίας. Βέβαια. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε! Δεν μπορεί να είναι η λύσσα του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού, που βλέπει μια διαφορετική κυβέρνηση να επιβιώνει ανάμεσα σε θεούς και δαίμονες, κόντρα στην επέλαση της παγκοσμιοποίησης.
Άλλωστε εμείς τα έχουμε λύσει τα προβλήματά μας. Τα δώσαμε όλα και τώρα απολαμβάνουμε το ξεπούλημα σε όλο το μεγαλείο του, και περιμένουμε την ώρα που θα μας επιβάλουν την συνδιαχείριση με την Τουρκία. Κανονικότητα το λένε. Ουσιαστικά πρόκειται για κατάργηση της υπόστασης του κράτους και την μετατροπή της χώρας σε οικονομικό χώρο σύμφωνα με τα συμφέροντα αλλά και τις αντιφάσεις των γεωπολιτικών αναγκών των επικυρίαρχων παιχτών.
Ενώ η Βολιβία, αντί να είναι «σώφρων», σαν εμάς, ακολούθησε άλλο δρόμο. «Ο λαός της Βολιβίας ψήφισε «μετρώντας» την εντυπωσιακή μείωση της φτώχειας, τη σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη του κοινωνικού και φυλετικού αποκλεισμού, θύματα του οποίου ήταν επί αιώνες κυρίως οι ιθαγενείς, την ανάπτυξη της οικονομίας και την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της, αλλά και την περήφανη στάση της βολιβιάνικης κυβέρνησης απέναντι στις ΗΠΑ και άλλες ξένες δυνάμεις, η οποία ενίσχυσε στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία την αίσθηση της εθνικής αξιοπρέπειας.
«Πατρίδα ναι – αποικία όχι»* φώναζαν οι ιθαγενείς της Βολιβίας επευφημώντας την επανεκλογή του Μοράλες στις πρόσφατες εκλογές του Οκτωβρίου. Ο Μοράλες τονίζοντας την ηπειρωτική διάστασή της νίκης ανέφερε πως «…νίκησε η ενότητα και η κυριαρχία του βολιβιάνικου λαού. Αυτός ο θρίαμβος ανήκει στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου ολόκληρου που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, ενώ υπογράμμισε ότι, «δυναμώνει η δημοκρατική και πολιτιστική επανάσταση, και η ενότητα που έχουμε πετύχει μας ωθεί να συνεχίσουμε τη διαδικασία οικονομικής, πολιτικής και τεχνολογικής απελευθέρωσης της Βολιβίας».
Πως θα μπορούσε με τόσο διαφορετικό τρόπο να ανεχθεί η Δύση και οι ΗΠΑ την συνεχή ανάπτυξη της Βολιβίας, χωρίς να χρειάζεται τα μεταρρυθμιστικά πακέτα διάσωσης των μηχανισμών της; Χωρίς ΔΝΤ, χωρίς την Παγκόσμια Τράπεζα, χωρίς τον έλεγχο και την κατοχή των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Πολύ περισσότερο τώρα που στην Βενεζουέλα, στον Ισημερινό, στην Χιλή και στην Αργεντινή, η πολιτική της παγκοσμιοποίησης δείχνει να σκιάζεται, μπροστά στο κοινωνικό και πολιτικό εργαστήρι της Λατινικής Αμερικής;!
Βέβαια για τους διάφορους «πολιτικολογούντες» εδώ στην Ελλάδα, που χάνουν σήμερα τις περιουσίες τους για ένα κομμάτι ψωμί, που είναι πρόθυμοι να διχάζονται, ανάμεσα στον δημόσιο υπάλληλο και τον ιδιωτικό, ανάμεσα στην πατριδοκαπηλία της εθνικοφροσύνης και τον εθνομηδενισμό της ροζουλί αριστεράς, στην επικίνδυνη γελοιότητα της αντιπαράθεσης με το χοιρινό και την υποκριτική αλληλεγγύη της Κοινωνίας των Πολιτών του Σόρος, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μπορεί η «προστασία» των υπερεθνικών οργανισμών της Δύσης και των ΗΠΑ να ολοκληρώνουν την κατοχή της Ελλάδας, αλλά ο Μοράλες είναι δικτάτορας. Τελεία.
Παρακάτω παραθέτω σχετικούς πίνακες* από το ΔΝΤ παρακαλώ, μήπως και κατανοήσουμε τι συμβαίνει.

1. Το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα των Βολιβιανών, έχει αυξηθεί σε βαθμό διπλάσιο από τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής από το 2006, όταν ανέλαβε ο Έβο Μοράλες.
2. Οι προσπάθειες της Βολιβίας για οικονομική ανάπτυξη εστιάζονται στην εσωτερική αγορά. Η κατανάλωση των νοικοκυριών έχει ανέβει κατά 4,7% από το 2006 ως το 2018, ενώ οι δαπάνες της κυβέρνησης έχουν αυξηθεί κατά 5,3%. Αύξηση καταγράφεται στις εξαγωγές κατά περίπου 1,9% ετησίως. Στην πραγματικότητα, η Βολιβία τα τελευταία χρόνια έλκει επενδύσεις, καθώς την τελευταία πενταετία οι επενδύσεις καταλαμβάνουν το 21,8% του ΑΕΠ. 3. Πριν το 2006, η βιομηχανία των υδρογονανθράκων και άλλων δημοσίων επιχειρήσεων ιδιωτικοποιήθηκαν σύμφωνα με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που συσχετίζεται με τα δάνεια που η χώρα είχε πάρει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Το 2006, η βιομηχανία υδρογονανθράκων επανακρατικοποιήθηκε. Μεταξύ 2006 και 2018, η Βολιβία καταγράφει πλεονάσματα κατά μέσο όρο 2,7 του ΑΕΠ.
Η σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, συνδυαζόμενη με τον χαμηλό πληθωρισμό και τη συνεχή αύξηση του κατώτατου μισθού, έχουν ενισχύσει την αγοραστική δύναμη της μεγάλης πλειοψηφίας των Βολιβιανών.

 
Από
Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος iskra

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ "Λ.ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ" ΓΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ

Σερ Μπάζιλ Ζαχάρωφ: «Έτσι λάδωσα τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να βγει η Ελλάδα στον πόλεμο»

 
ΛΟΝΔΙΝΟ – Το αρχείο του Βρετανικού Εθνικού Αρχείου που φέρει την ένδειξη CAB301 / 116 μοιάζει αρκετά αβλαβές με την πρώτη ματιά. Αλλά, μέσα στο συνηθισμένο περιτύλιγμα από χαρτόνι, βρίσκεται μια εξοργιστική ιστορία, η ιστορία ενός ανθρώπου που κάποτε ήταν γνωστός ως «ο Έμπορος του Θανάτου» και επονομάστηκε «ο κακότερος άνθρωπος στην Ευρώπη».
Πρόκειται για τον...

Κραυγάζοντας "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"...

...και δεν βρέθηκε ένας δικός του άνθρωπος να του πει: "Ρε μαλάκα, μην εξευτελίζεσαι περισσότερο..."!


sibylla

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

"ΔΡΟΜΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 2019": ΜΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΝΕΥ ΤΙΜΗΣ...

Για 21η χρονιά πραγματοποιήθηκε και φέτος στην Αλυκή η εκδήλωση-αγώνας δρόμου με την συμμετοχή παιδιών από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, με διοργανωτές από κοινού τον τοπικό Σύλλογο γονέων-κηδεμόνων και τον Δήμο Πάρου.
Στην εκδήλωση αυτή συμμετείχαν πολλά παιδιά και όσον αφορά στο αγωνιστικό μέρος, η επιτυχία ήταν αναμφίβολη.
Εκείνο που σημάδεψε κατά την γνώμη μου όμως την φετινή διοργάνωση, ήταν η απουσία κάθε ίχνους αναφοράς και συσχέτισης με τους ηρωικούς αγώνες της νέας γενιάς το Νοέμβρη του 1973.
Καμία αναφορά στην εναρκτήρια ομιλία, καμία αναφορά σε πανώ, φυλλάδιο, ή άλλο μέσο επικοινωνίας.
Πλήρης απαξίωση!
Το αποκορύφωμα της αφασίας; 
Η μουσική "επένδυση" της εκδήλωσης παρέπεμπε σε μπητσ-πάρτυ!!
Φαίνεται όλος ο διαθέσιμος πλούτος της μουσικής μας παράδοσης που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα τραγούδια του αγώνα, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων.
Μετατρέποντας μια εκδήλωση Τιμής στη μνήμη των πεσόντων για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σε μια συνηθισμένη αθλητική διοργάνωση.
Σε μια εκδήλωση άνευ Τιμής κοντολογίς... 


 

Πολυτεχνείο: Σε λίγο θα το υμνολογεί και η αμερικάνικη πρεσβεία…

Κάθε χρόνο, αυτήν την ημέρα, η πολιτική αγορά κατακλύζεται από τους σφετεριστές του Πολυτεχνείου…
Στην τηλεοπτική αγορά συνωστίζεται το πλήθος των κάλπικων παράδων…
Οι πάντες σπεύδουν στις τηλεοπτικές πασαρέλες να πουλήσουν όλα τα «κουρέλια και τους σπάγκους του παζαριού τους»…

Εκείνο τον Νοέμβρη...

Ο τρόπος λειτουργίας, δράσης και οργάνωσης του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος δεν μοιάζει καθόλου με εκείνο των αντιστασιακών οργανώσεων.  
Πυρήνες, εκλεγμένες επιτροπές, «πηγαδάκια», μικροδιαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, δημοσιεύματα, ανακοινώσεις, κάτω από τα απειλητικά βλέμματα των ασφαλιτών, συνιστούν ένα πλέγμα δυναμικό, ζωντανό, ευέλικτο και τελικά επικίνδυνο για το καθεστώς.
Πριν από το ξεκίνημα του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, ο φοιτητικός χώρος ήταν...

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Η ΓΚΑΦΑ ΚΑΙ Η ΤΑΜΠΑΚΙΕΡΑ...

Στον χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων που ακολούθησε το διορισμό νέου Δ.Σ. στο Π.Πάρκο Πάρου κι ενεπλάκησαν πολλά αντιμαχόμενα μέρη, υπάρχει πολύ, πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Πρώτα απ' όλα κατέδειξε για μια ακόμη φορά τον ανεύθυνο/θρασύδειλο χαρακτήρα της ηγεσίας των "Επιμενουμεπραξιστών", αφού η δημοτική πλειοψηφία "κρύφτηκε" πίσω από την απάντηση ενός επιχειρηματία(!!), αντί να υπερασπιστεί η ίδια -και μόνον αυτή- με σοβαρά και πειστικά επιχειρήματα την επιλογή της.
Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιπροσθέτως και ως γκάφα ολκής, αφού σε ζητήματα πολιτικών επιλογών, δεν χωράνε επιχειρηματικά "αφηγήματα".
Δεύτερον και σπουδαιότερο, η επιλογή να προβληθεί σε λανθάνοντα λόγο η περίπτωση του Φάραγγα ως πρότυπο "επιχειρηματικής δραστηριότητας με σεβασμό στο περιβάλλον", αποτελεί έναν άθλο παραλογισμού, αφού και οι πέτρες του Φάραγγα (και όχι μόνο) γνωρίζουν πως ήταν αυτή η περιοχή προ εικοσιπενταετίας και σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα.
Για όποιον (πολιτικό εκπρόσωπο, παπαγαλάκι, επιχειρηματία, νοικοκυρά, λαδέμπορο, αόμματο οικολόγο κλπ) έχει μάλιστα ασθενική μνήμη, διατίθεται πλούσιο φωτογραφικό υλικό, που καταδεικνύει την "φροντίδα" που προσέφερε το επιχειρείν στην ευρύτερη περιοχή.
Με τις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες διαχρονικά να καμώνονται άγνοια...


 

Αίτημα σε εκκρεμότητα...

Κυρίαρχα αιτήματα σήμερα... με τους νεοταξίτες του 4ου Ράιχ!
sibilla

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ O ΔΗΜΟΣ ΝΑ ΚΑΙΕΙ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ;


Δελτίο τύπου της Λαϊκής Συσπείρωσης

Έχουμε επισημάνει επανειλημμένα τα αδιέξοδα της δημοτικής αρχής στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Ωστόσο αυτό που διαπιστώσαμε το πρωί της Παρασκευής 15/11 ξεπερνάει κάθε όριο. 

Στο δημοτικό οικόπεδο στη θέση Ζευλάκι της Παροικιάς - που έχει μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη χωματερή από την συσσώρευση των σύμμικτων απορριμμάτων που μαζεύονται γύρω από τους κάδους-   καίγονταν στρώματα, πλαστικά, βαμμένα έπιπλα και άλλα υλικά, των οποίων η καύση απαγορεύεται λόγω των τοξικών ουσιών που απελευθερώνονται.

20 περίπου χρόνια μετά το σταμάτημα της καύσης των απορριμμάτων στο νησί μας η Δημοτική Αρχή , επιλέγει  να σκορπίζει δηλητήρια και τοξικές ουσίες στην περιοχή της Παροικίας παρά τις προειδοποιήσεις μας σε προηγούμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.

Τους καταγγέλλουμε στο παριανό λαό μιας και το «αφήγημα» ότι άλλες εντολές δίνονται και άλλες εκτελούνται δεν είναι πλέον πιστευτές.

Το αδιέξοδο στο χώρο των απορριμάτων που δημιούργησε η Δημοτική Αρχή με την ανεύθυνη πολιτική της πέντε χρόνια τώρα, καλείται και πρέπει να το διαχειριστεί, όχι όμως σε βάρος της υγείας των κατοίκων και του περιβάλλοντος.

Πάρος 15-11-19