Επειδή ο υπογράφων αυτές τις αράδες, ούτε νέος είναι στα κοινά, ούτε άσχετος με το αντικείμενο, οφείλει κάποιες διευκρινήσεις σε σχέση με την θέση του στο ζήτημα της διαμάχης που ενέσκηψε εσχάτως ανάμεσα στους υπέρμαχους του νοσοκομείου και στους αρνητές του.
Από το ξεκίνημα της λειτουργίας του, παρακολουθούσα από κοντά τα όσα διαδραματίζονταν στο Κ.Υ. Πάρου.
Έγινα μάρτυρας και αποδέκτης πολλών διαμαρτυριών για την δυσλειτουργία του, κάποιες εκ των οποίων κατέληξαν να συζητηθούν ως θέματα στο δημοτικό συμβούλιο, τις δεκαετίες του '80 και του '90!
Αποκορύφωμα της κατάντιας, ήταν η περίοδος που προήδρευε του ΚΎ. ο αείμνηστος Α. Κυλάκος, ο οποίος μεταξύ άλλων προβλημάτων, τα κενά και τις ελλείψεις στις προμήθειες αναλώσιμων (π.χ.οροί, οινόπνευμα, βαμβάκια κλπ) τα κάλυπτε από την τσέπη του!
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 όχι μόνον εγώ, αλλά και μερικοί φίλοι που διαδραματίζαμε κάποιο ρόλο (σύλλογοι, κόμματα, εφημερίδες, τοπ. αυτοδιοίκηση κα) στα κοινά, καταλήξαμε στην διαπίστωση πως το καθεστώς των Κ.Υ. παρουσίαζε τρομερές αδυναμίες και πως υπήρχε ανάγκη να παρέμβουμε δυναμικά προκειμένου να ξεπεραστούν αυτές, ώστε να μπορέσει το Κ.Υ. να προσφέρει όσο γίνεται καλύτερες και περισσότερες υπηρεσίες στους πολίτες.
Το 1998 με την πρωτοβουλία κάποιων συμπολιτών, ιδρύσαμε τον Σύλλογο Φίλων του Κ.Υ. στο Δ.Σ. του οποίου θήτευσα περίπου 6 χρόνια ως εκπρόσωπος τύπου.
Από την αρχή της ύπαρξής μας, συμμετείχαμε στις συνεδριάσεις της διοικούσας του Κ.Υ. και είχαμε άμεση επαφή με τα συμβαίνοντα στο χώρο.
Αρχές του 2000, στην απολογιστική συνέλευση του φορέα, παρουσίασα μια έκθεση-μελέτη βασισμένη στα στοιχεία που μου χορήγησε ο τότε επιστημονικός διευθυντής Α.Αρκάς.
Για την ιστορία ν' αναφέρω, πως ο Α.Αρκάς ενθουσιάστηκε τόσο, που πρότεινε η έκθεση αυτή (18 σελίδες) να τυπωθεί σε μπροσούρα και να διανεμηθεί στους συμπολίτες μας, κάτι που δυστυχώς ουδέποτε υλοποιήθηκε.
Η μελέτη αυτή δεν είχε μόνο περιγραφικό/καταγραφικό χαρακτήρα, αλλά αναδείκνυε επίσης την αναγκαιότητα να προχωρήσουμε παραπέρα ως νησί και να διεκδικήσουμε κάτι παραπάνω από ένα καλό Κ.Υ. για τον τόπο μας.
Φτάσαμε λοιπόν δειλά-δειλά ν' αποδεχόμαστε ως εφικτό τον στόχο να ιδρυθεί νοσοκομείο στο νησί, αν και κάποιοι εξακολουθούσαν να είναι επιφυλακτικοί και δεν το διατύπωναν ξεκάθαρα.
(Εννοείται πως η αφεντιά μου εξ αρχής υποστήριζε την προσπάθεια για την σθεναρή διεκδίκηση του έργου).
Ο σύλλογος μπορεί να συνέβαλε στο να ξεπερνιούνται κάποια εμπόδια, για παράδειγμα όσον αφορά στις δωρεές, ή στην πρόσληψη παραϊατρικού προσωπικού, αλλά δεν μπορούσε να λύσει τα σοβαρά δομικά προβλήματα που απέρρεαν από το νομικό καθεστώς που ίσχυε και ήθελε την Διοικούσα επιτροπή σχεδόν διακοσμητική και παρακολούθημα της Διοίκησης του νοσοκομείου Σύρου.
Στη συνέχεια και με την εκλογή Ραγκούση στο δήμο, υπήρξε μια στροφή από το θέμα της διεκδίκησης μιας καλύτερης δομής υγείας, στην αγορά και λειτουργία υγειονομικού αεροπλάνου.
Η περίοδος αυτή σημαδεύτηκε από δυσάρεστες καταστάσεις, με κυρίαρχη την άθλια επίθεση εναντίον εμού και δύο άλλων συμπολιτών (Ο. Αλιφιέρης και Β.Κουγιουμτζόγλου) οπόταν χαρακτηριστήκαμε "ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ" εξαιτίας αφενός του σκεπτικισμού απέναντι στο ανωτέρω εγχείρημα, αφετέρου επειδή πιστεύαμε στην ανάγκη να παλέψουμε για το νοσοκομείο.
Δυστυχώς, η ζωή δικαίωσε την στάση μας, αφού εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον αγνοείται η τύχη του περιλάλητου αεροπλανακίου, αφετέρου η υποβάθμιση του Κ.Υ. έφτασε στο μη παρέκει.
Το 2006 ως παράταξη ΕΔΚΠΠ προτείναμε την δημιουργία νοσοκομείου και στο πλαίσιο της σοβαρής τριβής μας με το ζήτημα καταφέραμε και βρήκαμε δωρητή γης (η αείμνηστη κ.Χαμάρτου) για την κατασκευή του.
Ένα χρόνο μετά ο υφυπουργός Υγείας Κωνσταντακόπουλος επισκέφθηκε το νησί και εξήγγειλε την κατασκευή του.
Τον αμέσως επόμενο χρόνο ο Δ.Αβραμόπουλος, υπουργός υγείας τότε, επανέλαβε την δέσμευσή του για το νοσοκομείο και ανακοίνωσε την απαρχή της διαδικασίας για τον Οργανισμό του νέου φορέα.
Η συνέχεια είναι επίσης γνωστή.
Με την νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009 και την ανάδειξη του Ι.Ραγκούση στην θέση του υπουργού εσωτερικών, το θέμα "πάγωσε" , αφού είχε ήδη μπερδευτεί η κατάσταση με την παράκαμψη της δωρεάς Χαμάρτου και την αποδοχή της "δωρεάς" Ι.Μ.Λογγοβάρδας.
Επειδή δεν θέλω να μακρηγορήσω, θα περιοριστώ στα προηγούμενα, αν και τα όσα επακολούθησαν με το δημοψήφισμα και τις κινητοποιήσεις σε Πάρο και Αθήνα, οπόταν στόχος έπαψε να είναι το νοσοκομείο, αλλά ένα "σωστό Κ.Υ."(αυτό δηλαδή που εισηγούνται κάποιοι και σήμερα...) παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Αυτό που προκύπτει αβίαστα ως κατακλείδα και συμπέρασμα, είναι πως η Πάρος άφησε να φύγει μέσα από τα χέρια της η ευκαιρία ν' αποκτήσει μια δομή υγείας που ν' ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας, κάτι που ωστόσο πέτυχαν αθόρυβα η Νάξος και η Σαντορίνη.
Το να έρχονται στις μέρες μας κάποιοι, που κατά τα άλλα ζουν στο νησί και να κατηγορούν εμάς που παλέψαμε για την υπόθεση νοσοκομείο για έλλειψη σωφροσύνης και ρεαλισμού, καταδεικνύει αν μη τι άλλο, έλλειψη σεβασμού.
Είναι τέτοια η δυσανεξία που παρουσιάζουν ακόμη και στο άκουσμα της λέξης νοσοκομείο, που καταφεύγουν σε αστειότητες, περί "λίγων περιστατικών", περί "ελλιπούς στελέχωσης", περί ...ανέμων και υδάτων.
Δείχνουν με την στάση τους, σαν να ζουν σ' ένα παράλληλο σύμπαν, αγνοώντας(;) τα εκατοντάδες περιστατικά κάθε χρόνο που διακομίζονται από δω κι από κει, αγνοώντας πως εκατοντάδες παριανοί ταξιδεύουν στην Αθήνα, είτε στην Σύρο, είτε στη Νάξο για στοιχειώδεις νοσοκομειακές υπηρεσίες.
Αγνοώντας(;) πως τον 21ο αιώνα οι έγκυες γυναίκες καταφεύγουν στην Αθήνα για να γεννήσουν!
Αγνοώντας τα κόστη για ειδικές εξετάσεις(πχ. γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, κα) , τις οποίες ωστόσο προσφέρουν τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα που ανθούν κι ευημερούν στο νησί και δεν προλαβαίνουν τα ραντεβού...
Υποτιμώντας την σοβαρότητα της κατάστασης, που θέλει τον παριανό πολίτη να γίνεται εσωτερικός μετανάστης όταν προκύψει ανάγκη και που κάλλιστα θα μπορούσε να καλυφθεί από ένα μικρό μεν, αλλά καλά στελεχωμένο νοσοκομείο με τις βασικές ειδικότητες.
Αποδεικνύοντας πόσο βλαβερή είναι η άγνοια, όταν μάλιστα συνοδεύει την έπαρση και την ανοησία...
