Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Κορμοράνοι, κροκόδειλοι, παπαγάλοι και χάνοι – τσίρκο ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική Γκούτα

comr.jpg
Π. Παπ. για το avantgarde

Άντε ξανά τα ίδια, τα ίδια απ’ την αρχή

Αυτές τις μέρες μαίνεται η πιο πρόσφατη προπαγανδιστική εκστρατεία του 7ετούς πολέμου της Αυτοκρατορίας ενάντια στη Συρία. Δεν κομίζει τίποτα το πρωτότυπο· για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνει το ίδιο χιλιοπαιγμένο και θλιβερά προβλέψιμο μοτίβο. Σκοπός και αυτή τη φορά είναι η...

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Να σταματήσουμε τη Γενοκτονία του Άσαντ!

Από το "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
To "έγκυρο" αμερικάνικο Time magazine μας καλεί να "Σταματήσουμε τη Γενοκτονία του Άσαντ" και να κλάψουμε για τα αθώα θύματα στη Γκούτα, με εντυπωσιακό πρωτοσέλιδο από το έγκλημα του "αιμοσταγούς δικτατορικού καθεστώτος στη Συρία"...
Μόνον που η φωτογραφία του εντυπωσιακού πρωτοσέλιδου είναι από τη Γενοκτονία κι Εθνοκάθαρση των αμερικανοσιωνιστών στη μαρτυρική Γάζα το 2012 και συγκεκριμένα όλα τα παιδιά της οικογένειας Νταλού (Dalou)...
Στη Γάζα, ο τραγικός πατέρας στις σωρούς των τεσσάρων αγγέλων που δολοφόνησαν ισραηλινοί... σκύβει ευλαβικά και φιλάει τα παιδιά του... και σήμερα θα...

Ξύπνησε από το κώμα ο Γκαρσία και ζήτησε τρίγωνα Πανοράματος



Ξύπνησε από το κώμα ο Γκαρσία και ζήτησε τρίγωνα Πανοράματος
πηγή:sibilla

ΑΝΑΛΥΣΗ ΥΨΗΛΟΤΑΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ

Τα μεγάλα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ και η χρεοκρατία

από Κώστας Παπουλής

 

 

 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέρα από το ότι αποδεικνύεται η πιο καταστροφική για τον τόπο και τον λαό από οποιαδήποτε κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, αποδεικνύεται και μια κυβέρνηση μικρών και θλιβερών Γκαιμπελίσκων. Ας δούμε πέντε, από τα πολλά «μαργαριτάρια – παραμύθια» της ομάδας Τσίπρα και των βουλευτών του που ακούμε τελευταία:
Παραμύθι πρώτο: «Το επιτόκιο 3,5% που δανείστηκε η χώρα το τελευταίο της ομόλογο, είναι χαμηλότερο, και από αυτό που δανειζόταν η χώρα όταν δεν είχε χρεοκοπήσει-μπει στα μνημόνια»
Η Αλήθεια: Σημασία δεν έχει το ονομαστικό επιτόκιο, αλλά το πραγματικό (ονομαστικό επιτόκιο αφαιρούμενου του πληθωρισμού). Το πραγματικό επιτόκιο που δανείστηκε η χώρα είναι μεγαλύτερο και από αυτό του Φεβρουαρίου του 2010. (Εφόσον βέβαια, ο Γ. Παπανδρέου επέλεγε να δανειστεί 20 και πλέον δις για το 2010 -όσα χρειαζόταν η χώρα για όλο το έτος-, και να καθυστερήσει την χρεοκοπία, αντί να φέρει το Δ.Ν.Τ. και τα μνημόνια).
Για να είμαστε σαφείς: η Ελλάδα ακόμη και λίγο πριν την χρεοκοπία (το 2007-2008-2009), δανειζόταν με ένα χαμηλό ονομαστικό επιτόκιο περίπου ίδιο με την Γερμανία, γιατί ως χώρα της ΟΝΕ, είχε την εμπιστοσύνη των αγορών (οι χώρες της ΟΝΕ δεν χρεοκοπούν έλεγαν οι αγορές). Μόνο που ο πληθωρισμός της χώρας, ήταν όλα αυτά τα χρόνια περί το 3,5%- 4%. Εν ολίγοις η χώρα δανειζόταν με ελάχιστα, μηδενικά έως και αρνητικά πραγματικά επιτόκια. Τον Νοέμβρη του 2009 η ονομαστική απόδοση του δεκαετούς ομολόγου του ελληνικού δημοσίου ήταν ακόμη 4,84%, για να φτάσει τον Φεβρουάριο του 2010 στο 6% και κάτι, και τελικά, τον Μάιο του 2010 στο 7,94%.
Η χώρα σήμερα ακολουθεί (ή ορθότερα, της επιβάλλεται) πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή αποπληθωρισμού για να αυξήσει την διεθνή ανταγωνιστικότητά της, αφού δεν μπορεί (εντός ευρώ) να κάνει εξωτερική υποτίμηση. Για αυτό ο πληθωρισμός τα τελευταία χρόνια ήταν αρνητικός, είχαμε αποπληθωρισμό. Ανέκαμψε σε θετικό πρόσημο το 2017 (πέριξ της μονάδας), για να επανέλθει σε αρνητικό πρόσημο τον Ιανουάριο του 2018 (-0,2%). Άρα, με τα τελευταία δεδομένα (Ιανουάριος), το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού ήταν 3,7% και άρα πολύ μεγαλύτερο από τον Φεβρουάριο του 2010 και περίπου ίσο με τον Μάιο του 2010 που μπήκαμε στα μνημόνια. Άρα κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ μην «παίζετε» με τα νούμερα.
Παραμύθι νο 2: «Αυτοδύναμη και καθαρή Έξοδος».
Η Αλήθεια: «Ακόμη και αν η χώρα βγει βραχυχρόνια στις αγορές σύντομα, ή θα χρεοκοπήσει και τυπικά, ή θα επιστρέψει στην αγκαλιά των επίσημων δανειστών».
Υπάρχει μια οικονομική «διαπίστωση»: Για να μειώνεται το χρέος μιας χώρας ως ποσοστό του ΑΕΠ πρέπει το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ να είναι μεγαλύτερο από το πραγματικό επιτόκιο.
Παγκοσμίως σήμερα, με πρώτη την Αμερική, τελειώνει η εποχή του φτηνού χρήματος. Η πολιτική των κεντρικών τραπεζών αλλάζει και τα επιτόκια θα αυξηθούν. Ήδη τα ομόλογα του αμερικάνικου δημοσίου παίρνουν την ανηφόρα. Σύντομα θα ακολουθήσει και η ευρωζώνη. Η κρίση χρέους συνολικά στην ευρωζώνη θα επανεμφανιστεί. Όταν λοιπόν η Γερμανία θα δανείζεται με ονομαστικό επιτόκιο πάνω από 3%, όπως και πριν την κρίση, με πόσο θα δανείζεται η Ελλάδα; Ίσως με τα ονομαστικά επιτόκια που είχαν διαμορφωθεί το 2010; Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και τα υπάρχουσα δάνεια από τους μηχανισμούς είναι κύρια σε κυμαινόμενα επιτόκια.
Όταν μάλιστα η οικονομία τότε της χώρας (πριν την κρίση) δεν είχε διαλυθεί σε τέτοιο βαθμό, και το δημόσιο χρέος της πριν τις αναθεωρήσεις του, το 2009 ήταν ως ποσοστό του ΑΕΠ 113%, ενώ σήμερα ξεπερνά το 185%. Βέβαια, θα πει κανείς, έχουν εξαφανιστεί τα μεγάλα, «δίδυμα» ελλείμματα, δημόσιο και εξωτερικό που είχε τότε η ελληνική οικονομία. Όμως σε συνθήκες αποπληθωρισμού ή αναιμικού πληθωρισμού, και χαμηλής ανάπτυξης-στασιμότητας, λόγω λιτότητας, που αναμένεται βραχυχρόνια- μεσοχρόνια-μακροχρόνια, το υπόλοιπο (πραγματικό επιτόκιο μείον την ανάπτυξη) επί το ποσοστό του χρέους, θα είναι σημαντικό και πολύ μεγαλύτερο από τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα. Η δυναμική του δημόσιου χρέους, στην πραγματικότητα η δυναμική ενός τεράστιου εξωτερικού χρέους, δείχνει χρεοκοπία.
Είναι πιθανό σήμερα το ελληνικό πρόβλημα, να πάρει μια ακόμη παράταση. Ο ξένος παράγοντας φαίνεται να επιθυμεί την συνέχεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό τον ανταμείβει με καλά, άλλα με κούφια λόγια για την ελληνική οικονομία. Οι υπηρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ προς την ευρωπαϊκή νομισματική τάξη και το κατεστημένο της Ε.Ε. ήταν υποδειγματικές. Όμως η Ελλάδα αναπτύσσει όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα στην τροχιά της επίσημης χρεοκοπίας, και βρίσκεται όλο και πιο βαθιά στο έλεος και στην εξάρτηση από τους ξένους δανειστές.
Παραμύθι νο 3: «Η ανεργία μειώνεται και η κατάσταση στην αγορά εργασίας βελτιώνεται».
Η αλήθεια: Η μετανάστευση και η μερική απασχόληση εμφανίζουν μια αλχημιστικά μειούμενη ανεργία. Η αγορά εργασίας διαλύεται, οι μισθοί καταρρέουν.
Με στοιχεία του ΕΦΚΑ για τον Μάιο του 2017, σε σύνολο 2145 χιλιάδων μισθωτών-ασφαλισμένων του ιδιωτικού τομέα, 637 χιλιάδες εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης, πάνω από 3 στους δέκα, και με μέσο μικτό μισθό 390 ευρώ το μήνα. (βλ: καθημερινή, 14/2). Η μερική απασχόληση κάνει θραύση, διαλύοντας τις εργασιακές σχέσεις και συμπιέζει όλο και περισσότερο τους μισθούς. Η μέση απασχόληση στις επιχειρήσεις δείχνει να ανεβαίνει κατά 2,26% (πάλι για τον Μάιο του 2017), το μέσο ημερομίσθιο όμως έπεσε κατά 2,38%.
Για να αυξάνει η απασχόληση, η συνολική εργασία (ας το πούμε έτσι) πρέπει η αύξηση του ΑΕΠ να είναι μεγαλύτερη από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία για το έτος 2017, το ΑΕΠ παρέμεινε στάσιμο. Κατά την γνώμη μας μειώθηκε και απλώς στους αριθμούς, εμφανίζεται ένα τμήμα του ΑΕΠ που «ασπρίζει».
Αλλά ας δεχτούμε ότι ήταν στάσιμο. Δεν γίνεται έτσι να αυξάνει η συνολική απασχόληση. Έστω ότι η παραγωγικότητα της εργασίας ανά ώρα ανέβηκε κατά 1% το 2017, οι συνολικές ώρες απασχόλησης τότε μειώνονται κατά 1%. Συνεπώς ή όποια αύξηση της απασχόλησης καταγράφουν τα στοιχεία, πρόκειται στην ουσία για αύξηση της μερικής απασχόλησης εις βάρος της σταθερής.
Επίσης οι απασχολούμενοι και στα επίσημα στοιχεία αυξάνουν αριθμητικά, λιγότερο από την μείωση των ανέργων. Αυτό οφείλεται στην καθαρή μετανάστευση. Η κατάσταση όμως είναι πολύ χειρότερη. Στην πραγματικότητα, κοντά στους 500.000 έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό τα χρόνια της κρίσης, κυρίως νέοι και επιστήμονες. Π.Χ.: 12.500 γιατροί είχαν πάρει «εισιτήριο χωρίς επιστροφή» μέχρι πέρσι, ενώ 3 στους 4 τουλάχιστον νέους γιατρούς διαλέγουν να κάνουν ειδικότητα στο εξωτερικό.
Αν τώρα υπολογίζαμε ότι αυτοί που εργάζονται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης δούλευαν κανονικά, τότε θα «περίσσευαν» άλλοι 318 χιλιάδες, θα είχαμε δηλαδή 318 χιλ. περισσότερους ανέργους. Επίσης πολλοί στην πραγματικότητα άνεργοι (μηχανικοί, ελ. Επαγγελματίες, «μαθητευόμενοι» σε σεμινάρια, κλπ) καταγράφονται ως απασχολούμενοι, ενώ άλλοι (που δεν έψαξαν για δουλειά λόγω απογοήτευσης το τελευταίο διάστημα) καταγράφονται από την ΕΛΣΤΑ ως μη οικονομικά ενεργοί.
Συμπερασματικά, λείπουν από την χώρα, 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και ο εφιάλτης στην αγορά εργασίας επιδεινώνεται καθημερινά.
Παραμύθι νο 4: «Φταίει η διαχείριση της δεξιάς για την χρεοκοπία και τα μνημόνια».
Η Αλήθεια: «Η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω τεράστιων εμπορικών ελλειμμάτων, που καλύφτηκαν από εξωτερικό δημόσιο χρέος, με λίγα λόγια, η κύρια αιτία της χρεοκοπίας είναι η συμμετοχή στην ΟΝΕ».
Με αφορμή το ζήτημα των φαρμάκων, αναπτύσσεται ένα σενάριο που ενοχοποιεί την «δεξιά» για αλόγιστες δαπάνες, μίζες και αρπαγή του δημόσιου χρήματος, και έτσι επιχειρείται να αθωωθεί, η πολιτική των μνημονίων και του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως όλα αυτά είναι περίπου το ίδιο, με το να ισχυριστεί κάποιος, ότι το συνάχι δημιουργεί τον καρκίνο.
Το 2007-2008 το εξωτερικό έλλειμμα της χώρας έφτασε το 15% του ΑΕΠ, 35-40 δις ετησίως. Δεν είναι καθόλου άσχετο με το ότι το ευρώ έφτασε στο 1,6 δολάρια, και το ότι το ελληνικό ευρώ (λόγω υψηλότερου πληθωρισμού, έγινε το πιο σκληρό ευρώ της ευρωζώνης). Υπήρχε δηλαδή πολλαπλή υπερτίμηση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας της Ελλάδας έναντι όλων των βασικών εμπορικών της εταίρων, διογκώνοντας το εμπορικό έλλειμμα. Ουσιαστικά, ήδη από το όταν μπήκαμε στο ευρώ, η δραχμή, ήταν υπερτιμημένη, λόγω της ανάλογης πολιτικής της σκληρής δραχμής, μια που και τότε το εξωτερικό έλλειμμα πλησίαζε το 8% του ΑΕΠ.
Αν δεν ήμασταν στο ευρώ θα είχε γίνει διολίσθηση-υποτίμηση1 της δραχμής και τα πράγματα θα έμπαιναν σε ισορροπία. Αντίθετα λόγω της συμμετοχής στο ευρώ, τόσο ο ιδιωτικός τομέας όσο και ο δημόσιος τομέας αντιμετώπιζαν την εμπιστοσύνη των αγορών και των ξένων αποταμιευτών. Οι τράπεζες γέμισαν με ξένες καταθέσεις, ενώ ο δημόσιος τομέας δανειζόταν (όπως είπαμε και παραπάνω) με μηδενικά ή και αρνητικά πραγματικά επιτόκια. Ένα μεγάλο μέρος του εμπορικού ελλείμματος ισοφαρίζονταν από τον δανεισμό του δημόσιου τομέα από το εξωτερικό. Το 80% του δημόσιου χρέους πέρασε σε χέρια ξένων και σε γαλλικές και γερμανικές κ.α. τράπεζες. Ο δανεισμός και η υψηλή ισοτιμία στρέβλωσε σε σημαντικό βαθμό και την οικονομία με αποκορύφωμα την φούσκα στα ακίνητα.
Είναι εντυπωσιακό ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε σε μια εποχή που για χρόνια δανειζόταν με μηδενικά ή αρνητικά πραγματικά επιτόκια. Πρόκειται για παραλογισμό, που μόνο η ΟΝΕ μπορούσε να δημιουργήσει.
Όταν ξεκίνησε η κρίση, οι αγορές έριξαν τα βλέμματά τους στα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή στα ελλείμματα ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου και όχι στο ύψος του δημόσιου χρέους. Παράδειγμα η Ισπανία, που είχε δημόσιο χρέος μικρότερο και από την Γερμανία και πολύ κάτω και από αυτό της συνθήκης του Μάαστριχτ (60% του ΑΕΠ).
Η κρίση λοιπόν στην Ελλάδα οφείλεται στην σχέση κέντρου-περιφέρειας, στις διαφορές ανταγωνιστικότητας στην ΟΝΕ, και η πατρίδα μας ως η πιο αδύναμη οικονομία του Νότου πληρώνει και το πιο μεγάλο τίμημα.
Παραμύθι νο 5: «Θα έρθουν Ξένες Επενδύσεις που θα φέρουν την ανάκαμψη»
Η Αλήθεια: «Καμία οικονομία δεν σώνεται από Ξένες Επενδύσεις, χρειάζεται δικό της σχέδιο, και αυτές που γίνονται στην Ελλάδα είναι επιβλαβείς για την οικονομία»
Μία οικονομία, σε όση λιτότητα και εάν εξαναγκαστεί, δεν δύναται να στηριχτεί μόνο σε Άμεσες Ξένες Επενδύσεις (ΑΞΕ). Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο ιστορικό παράδειγμα χώρας. Αντιθέτως, μάλιστα, οι ΑΞΕ είναι καταρχήν επιβλαβείς για την Ελλάδα, διότι δεν πρόκειται (και θα πρόκειται) για επενδύσεις εξαγοράς δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων ή υποδομών, μειώνοντας μεσοχρονίως-μακροχρονίως τα έσοδα του δημοσίου τομέα και αποστραγγίζοντας περαιτέρω την οικονομία, δια της ελεύθερης (ελέω και «Μάαστριχτ»!) εξαγωγής κερδών στο εξωτερικό. Και δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι: Πρώτον, ακόμα και κατά τα «χρυσά χρόνια» του ευρώ, οι ΑΞΕ συνέβαλαν κατά λιγότερο από 0.5% στη χρηματοδότηση του ελλείμματος του ελληνικού Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών. Δεύτερον, οι μεγαλύτερες από αυτές τις επενδύσεις ήταν τύπου εξαγοράς ελληνικών μονάδων παραγωγής υπηρεσιών. Τρίτον, ούτε ο Μαρκεζίνης, πριν και μετά την – κατά τα λοιπά – επιτυχημένη εξωτερική υποτίμηση του 1953, και παρά τα συσταλτικά μέτρα οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκαν, μπόρεσε να προσελκύσει σημαντικές ΑΞΕ.
(1): Ενδεικτικά αναφέρω ότι το μέσο έλλειμμα του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών ήταν: 1960-1970 (-2, 6), 1970-1980 (-3,9), 1980-1985 (-5,5), 1985-1990 (-3,1), 1990-1995 (-1,4). Μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ άρχισε η πολιτική της σκληρής δραχμής για να μειωθεί ο πληθωρισμός και να μπούμε στην ΟΝΕ. Εκεί άρχισε ο φαύλος κύκλος (που οδήγησε εντός ΟΝΕ, στην χρεοκοπία) σκληρή δραχμή-εμπορικό έλλειμμα-δανεισμός από το εξωτερικό- αύξηση της διαρροής τόκων στην αλλοδαπή που κατέληξε στα πρωτοφανή ελλείμματα του Ι.Τ.Σ, στο 7,61% πριν μπούμε επίσημα στο ευρώ, με κορύφωση το 15% του 2007-2008. Εκεί πια τελείωσε η ψευδαίσθηση της «χρυσής» εποχής της συμμετοχής μας στην ΟΝΕ και ξεκίνησε η πραγματικότητα της σκληρής προσαρμογής, μιας αδύναμης οικονομίας στους πιο σκληρούς κανόνες του απόλυτου νεοφιλελευθερισμού που επικρατούν παγκόσμια, δηλαδή μέσα στον ισχυρό πυρήνα της ζώνης της υπερπαγκοσμιοποίησης (Ε.Ε.).

Ποιος είναι πιο ηθικός, ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Νέα Δημοκρατία;

Οκτώ χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η Νέα Δημοκρατία τσακώνονται για το ποιος είναι ο πιο ηθικός. Διάβασε τη συνέχεια

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

Στοπ καρέ




 http://www.topontiki.gr/sites/default/files/article/2018-02/stathis_230218.jpg


 
  Έχουμε πλάκα! Το παράπονο του Τσίπρα (ειπώθηκε στην ομιλία του στη Βουλή) ήταν ότι οι τρισκατάρατοι παραπεμπόμενοι μίλησαν prime time, ενώ ο ίδιος την ώρα που βγαίνουν τα στοιχειά (αλλά δυστυχώς όχι και τα στοιχεία που θα έκαναν την – έως τώρα – δικογραφία της Novartis κάπως αξιοσέβαστη). Άσε
  που ο Πρόεδρος Βούτσης είχε την ατυχή έμπνευση να διακόψει τον Τσίπρα και τον «ειρμό του» (όχι όμως και τον οίστρο του, διότι προχθές ο Τσίπρας έριχνε άσφαιρα στον Κυριάκο και ο Κυριάκος φυλαγόταν απ’ τον Γεωργιάδη) – ε, ρε γλέντια, πλην όμως
  πάμε και σε άλλα στοπ καρέ των ημερών. Ο Κυριάκος όταν αγορεύει από του βήματος προδίδεται απ’ το σώμα του. Το οποίο κινείται αμήχανα σαν δειλή μαριονέτα. Και ο Τσίπρας. Όσο περνάει ο καιρός το πρόσωπό του πάνω στο ίδιο βήμα γίνεται μια γκριμάτσα διαρκείας, αλλά το σώμα του εξακολουθεί να κινείται με την άνεση του δημαγωγού που δεν φοβάται γκάφα. Για αυτό κι όταν αμολάει κοτσάνες είναι σαν να το γλεντάει κι όταν λέει ψέματα είναι σαν να απολαμβάνει το χταποδάκι του με το τσιπουράκι του. Όχι, έχει
  χάρισμα! Όταν, ας πούμε, έλεγε στον κ. Μητσοτάκη ότι είναι πολιτικός «μικρού βεληνεκούς» ήταν σαν να του έλεγε ότι τα βλήματα των 75 χιλιοστών είναι άκακα, όταν
  βαράνε στου Κουτρούλη τον γάμο (αγαπημένο στόχο του Κούλη).
  Πρέπει να ομολογήσουμε ότι περνάμε ωραία! Η κυρία Γεννηματά δηλώνει κάθε λίγο και λιγάκι ότι «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της», εκτός κι αν πρόκειται για καμιά μύγα τσε - τσε όπως ο κ. Άκης Τσοχατζόπουλος, καμιά βουγγόμυγα όπως ο κ. Βενιζέλος και κανέναν ανωφελή κώνωπα όπως ο κ. Σημίτης. Στην
  κορυφή του Μάτσου Πίτσου και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος πήρε τη δραματική απόφαση να μην ομιλήσει στη Βουλή και ουδείς ασχολήθηκε με το γεγονός – ούτε τα sites, ούτε οι εφημερίδες την επομένη. Άτιμη δόξα πώς περνάς και χάνεσαι!
  Κουρουμπλής! Θεός! Μαγική εικόνα! Πότε χάνεται μέσα στις πετρελαιοκηλίδες στον Σαρωνικό, πότε τον καθηλώνουν οι Τούρκοι στη Στρογγύλη, πότε κρύβεται πίσω από ένα μυστηριώδες Π.Κ., αλλά πάντα βγαίνει στον αφρό – αν του φάνε την καρέκλα, θα τους φάει την ψήφο, δεν είναι τώρα ώρα για μπουνταλοσύνες.
  Είπα μπουνταλοσύνες και θυμήθηκα την κομψότητα της Τασούλας να διαολοστείλει τον κ. Χαράλαμπο Αθανασίου. Είχε όμως κι ένα δίκιο η «βουλεύτρια», καθότι ο κ. Αθανασίου έχει τον ακάθιστο – όλο «επί προσωπικού» πετάγεται από το έδρανό του! Ο μόνος λόγος που έχει για να κάθεται είναι για να πετάγεται.
  Πρωταθλητής όμως στην κομψότητα ο ανώνυμος (ήγουν ηρωικός ή μάλλον «προστατευόμενος ανώνυμος») εκείνος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που πέταξε στον κ. Σαμαρά την ατάκα «το παραχέσατε!». Α, όλα κι όλα! του την είπε στον πληθυντικό! Δεν του είπε στο μπρουτάλ «το παράχεσες, δικέ μου», αλλά, σαν κομψή μιμόζα, υπενθύμισε στον αρχηγό των ατάκτων ακροδεξιών Σεϊτάν Αλαμάν ότι «το παραχέσατε, χρυσέ μου» – τι αβρότης!
  Πλάκα έχουμε. Αν υπάρχει Καθαρτήριο, στο γκρίζο αυτό και κεκαυμένο τοπίο, οι πλανόμενες ψυχές θα βασανίζονται από τα χάχανα του Πολάκη – σαν να μουγκανίζει γελάδι – και τις τσιρίδες του Αδώνιδος – σαν κολασμένο ουρλιαχτό που τσιρίζει. Φρίκη!
  Κάπου εκεί – στο Καθαρτήριο – πλανάται και η οργή του κ. Βενιζέλου, ξεμαλλιασμένη να καταριέται τον Τσίπρα για «εσχάτη προδοσία»! Όπα, παιδιά, μην το χοντραίνουμε, θα αρχίσει τις μπιλιές ο κ. Καμμένος και θα βγει η ΕΡΤ - Σουσού στο κλαρί! Εκεί ψηλά στον Γράμμο και το Βίτσι, να την κυνηγάνε οι μπουραντάδες και να μην μπορεί να τη σώσει ούτε ο κ. Κοντονής. Πίσω, Χίτες! Κάνουμε
  πλειστηριασμούς τώρα! Βγαίνουν τα σπίτια στο ηλεκτρονικό σφυρί, βροντάει η Γκιόνα και τ’ Άγραφα στέλνουν περήφανο χαιρετισμό στον κ. Τσακαλώτο. Ο οποίος παραδέχθηκε με συντριβή (κάπως τσαλακωμένη) ότι «πιθανόν να έρχονται νέες μειώσεις στις συντάξεις». Τι λες μωρέ;! Θέλεις να βάλει πάλι τα κλάματα η Μπέτυ; A propos, αυτά τα σεξιστικά
  του κ. Κοτζιά για τη νυφούλα FYROM που πρέπει να πάρει και το όνομα του αντρός της, πώς «τ’ άφησε να πέσουν κάτω» η Επιτροπή Ισότητας του ΣΥΡΙΖΑ και η βουλεύτρια Καρακώστα;
  Στοπ καρέ ασταμάτητα! Έχουμε πλάκα! Στους δέκα ανέργους οι έξι είναι άνεργοι από δύο χρόνια και πάνω, και η Moody’s μας αναβαθμίζει το ραγιαδιλίκι. Πώς το είπε ο κ. Ντράγκι; «Είχαμε έναν ζωντανό διάλογο» (με «νεκρό» τον κ. Τσακαλώτο). Δόξες! Πλην όμως
  μια χαρά πάμε! «Είμαστε όλες οι λέξεις του Συντάγματος» (που έλεγε και ο Τσίπρας). «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» (που έλεγε επίσης ο Τσίπρας). Χίλιοι πλειστηριασμοί
  τον μήνα, και με θράσος χιλίων πιθήκων χαρακτηρίζει αυτή η κυβέρνηση «ετερόκλητους όχλους» τους πολίτες που οι Δανειστές - Δυνάστες έχουν βάλει στο χέρι, άλλον για το σπίτι του, άλλον για τον μισθό του κι άλλον για την πατρίδα του.
  Όμως, όχι άλλα στοπ καρέ για σήμερα. Δεν τα αντέχει ούτε η οθόνη.
                                                    ***
  Είχαν γραφεί αυτές οι γραμμές όταν ο κ. Γεωργιάδης δήλωσε ότι ο Τσίπρας είναι «διεφθαρμένος» και ότι «τα παίρνει». Ο πάτος του απόπατου. Κι έτσι θα πορευθούμε έως τις εκλογές, μέσα σε ένα απέραντο εκδοροσφαγείο.
  Ο Τσίπρας, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Σαμαράς, ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος, η κυρία Γεννηματά, ο κ. Καμμένοςόλοι υπέγραψαν Μνημόνια! Μάλιστα με το τρίτο Μνημόνιο ο Τσίπρας νομιμοποίησε τα δύο προηγούμενα Μνημόνια, Παπανδρέου και Σαμαρά.
  Τώρα κρεμάνε ο ένας τον άλλον στα μανταλάκια. Η συμμετοχή των πολιτών στη φαρμακευτική δαπάνη αυξάνεται, τα φάρμακα ευρείας κατανάλωσης ακριβαίνουν – αλλά, αν αυτή είναι η πραγματικότητα, τόσον το χειρότερο για την πραγματικότητα.
  Κι αν αυτός ο ξεπατωμένος λαός δεν είναι παρά ένας «ετερόκλητος όχλος», κανένα πρόβλημα. Τσίπρας και Κυριάκος μπορούν να «εκλέξουν έναν άλλο λαό»… 
ΠΗΓΗ:
http://www.topontiki.gr/article/261312/ta-prasseinaloga-toy-stathi

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

ANTI MNHMOΣΥΝΟΥ...

Τέτοιες μέρες, 13 χρόνια πριν, έφυγε από κοντά μας ο μπάρμπα Τάσος, νικημένος από την ανείπωτη θλίψη στην οποία τον βύθισε ο χαμός της συντρόφου του Κρυσταλλίας.
Άνθρωπος από δυσεύρετα στους χαλεπούς καιρούς μας υλικά και εξαιρετικά σπάνιο ήθος, με αγνή, αληθινή αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους, με τεράστια κοινωνική προσφορά, χωρίς θόρυβο, χωρίς προβολή, χωρίς στόχευση σε"αντισταθμιστικά οφέλη"...
Μαζί του ο μπάρμπα Τάσος δείχνει να πήρε όχι μόνο πλήθος καλών πράξεων, τις οποίες πάντοτε φρόντιζε να εγκιβωτίζει στην αφάνεια, αλλά και μια ολόκληρη εποχή, όταν στο νησί επικρατούσαν άλλα ήθη κι έθιμα, ασύμβατα με τα σημερινά.
Στο πρόσωπό του βρήκε την πιο ατόφια, την πιο γνήσια έκφραση ο ανθρωπισμός ως στάση ζωής, ως καθημερινή έγνοια.
Ως πολίτης υπήρξε ενεργός, ενεργότατος μέχρι τέλους, με άποψη και παρέμβαση για όλα όσα διαδραματίζονταν γύρω του.
Το έργο του ως αιρετός -στην αφάνεια κι αυτό- υπήρξε πλούσιο και σημαντικό, μακρυά από την εφήμερη δημοσιότητα και τις δημοσιοσχεσίτικες πρακτικές.
Άνθρωπος που συνδύαζε την ευαισθησία με την αποφασιστικότητα, την λεπτότητα με τον δυναμισμό, άφησε το στίγμα του σε πολλά επιτεύγματα και -το πολυτιμότερο- μια ηθική παρακαταθήκη χρήσιμη και αναγκαία όχι μόνο για τους δικούς του, αλλά για κάθε Παριανό!



Είναι ο Πατριωτισμός ηλίθιε και δυο κουβέντες για τον Μίκη

Τελικά πόσα κότσια πρέπει να έχει κανείς σήμερα για να είναι πατριώτης; Και τι υπερασπίζεσαι όταν λες οτι πολεμάω για την πατρίδα;
«Τα ονόματα αγαπητοί μου, λαμβάνουν την σημασίαν από την ιδιότητα των πραγμάτων, εις τα οποία αναφέρονται. Όθεν, αν τινάς δεν γνωρίζει το πράγμα, είς ουδέν του χρησιμεύει η ονομασία του. Και καθώς ο εκ γεννετής αόμματος, προφέροντας τα ονόματα των χρωμάτων, ουδέν εννοεί, επειδή δεν είδε ποτέ τα χρώματα, ούτως και οι νύν Έλληνες με το «Πατρίς», άλλο δεν εννοούσι, ειμή την γην είς την οποίαν εγεννήθησαν, επειδή τους λείπει η ελευθερία»
Ανώνυμου του Έλληνος – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ, Ήτοι λόγος περί ελευθερίας.
Η έννοια της κοινής πατρίδας
«Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, εθνών, περιοχών, να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης»(1) έγραφε ο ηγέτης του αναρχικού κινήματος Μ. Μπακούνιν στα 1869.
Η πατρίδα, ασφαλώς, είναι ιστορικό σύνθετο φαινόμενο. Γενικά, αποτελεί το κοινωνικο-οικονομικό, πολιτιστικό, πολιτικό περιβάλλον ως κοινότητα εδάφους, μέσα στο οποίο ζεί και εργάζεται ένα σύνολο ανθρώπων. Ειδικά, οικοδομείται, ζυμώνεται, διαμορφώνεται και διαμορφώνει τους ψυχικούς δεσμούς εντός της, από την στιγμή που ο λαός της αποκτά ενιαία συνείδηση υπεράσπισης τής ύπαρξής της, από κάθε καταδυνάστευση ή ξένη επιβουλή. Όταν δηλαδή κάθε υποσύνολο ή ξεχωριστή κοινότητα στο εσωτερικό της κοινότητας εδάφους, συνειδητοποιεί οτι το όλον κοινωνικο-οικονομικό, πολιτιστικό, πολιτικό περιβάλλον όπου βρίσκει στέγη, ζει κι εργάζεται, εκπαιδεύεται και παράγει πολιτισμό, κινδυνεύει να διαρραγεί, να κατακτηθεί, να σκλαβωθεί, να διαμελισθεί και να αφανισθεί.
Με άλλα λόγια, η πατρίδα και η αίσθηση του πατριωτισμού, αποτελούν μια ενιαία ιστορική κατηγορία που προηγείται του έθνους και που σχετίζεται με την εξέλιξη των υλικών και πνευματικών όρων ζωής μιας κοινωνίας σε δοσμένο τόπο. Μιας κοινωνίας και κατ’ επέκταση ενός λαού που αναπτύσσει σχέσεις αλληλεπίδρασης κι αλληλεξάρτησης σε κάθε επίπεδο και που ως τέτοια κατηγορία, η πατρίδα και ο πατριωτισμός, διαδραμάτισαν ενεργητικό ρόλο στην εθνογέννεση των λαών στην ιστορική κίνηση και παίζουν μέχρι σήμερα σημαντικό ρόλο στα ήδη διαμορφωμένα έθνη και την παραπέρα εξέλιξή τους.
Όμως, όπως πολύ σωστά παρατηρούσε ο Πλεχάνωφ, «…κάθε συγκεκριμένη κοινωνία μιας και της αυτής εποχής, ζει μέσα στο δικό της ιστορικό περιβάλλον, που μπορεί και πραγματικά, πολύ συχνά, να είναι παρόμοιο με το ιστορικό περιβάλλον άλλων λαών. Όμως ποτέ δεν είναι το αυτό και επίσης ποτέ δεν ταυτίζεται με το περιβάλλον των άλλων. Το γεγονός αυτό είναι ο φορέας των στοιχείων της ποικιλομορφίας στην εξελικτική διαδικασία της ιστορικής εξέλιξης.» (2)
Αυτές οι ιδιομορφίες, οι ποικιλομορφίες στην διαμόρφωση του κοινωνικο-οικονομικού περιβάλλοντος γεννάνε και τις ξέχωρες πατρίδες και το αίσθημα του ξέχωρου πατριωτισμού που διακατέχει τους κατοίκους κάθε ξεχωριστής πατρίδας.
Εδώ στον Ελλαδικό χώρο λοιπόν, την έννοια της κοινής πατρίδας με υπόστρωμα τον παλιό κόσμο του Αιγαίου αντιλήφθηκαν οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Ίωνες, οι Αιολοί, και παρά τα επιμέρους χαρακτηριστικά στις πόλεις κράτη τους, αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν από κοινού τους Πέρσες. «Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης», μεταλαμπάδευσε ο Όμηρος.
Την αγάπη για την πατρίδα ανακάλυψαν οι Έλληνες και οι λαοί στα Οθωμανικά Βαλκάνια για ν’ αποτινάξουν τον ζυγό. «Κάλλιο για την πατρίδα κανένας να χαθή, ή να κρεμάση φούντα για ξένον στο σπαθί. »διαλλαλούσε με τον Θούριο ο Ρήγας.
Η συνείδηση της κοινής μοίρας σε μια πατρίδα ανέβασε τους ξυπόλυτους Έλληνες στ’ Αλβανικά βουνά, κι έγραψε το έπος του ελληνοαλβανικού πολέμου και ύστερα της εθνικής αντίστασης του ΕΑΜ. «Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο, παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές», ομολογούσε ο Άρης στον ιστορικό του λόγο στην Λαμία.
Και πόσες άλλες μεγάλες ή μικρότερες ιστορικές στιγμές, ο λαός αυτός δεν εξέφρασε τον πατριωτισμό του! Μας το μαρτυρούν οι ποιητές από τον Κάλβο τον Ξενόπουλο και τον Παλαμά, μέχρι τον Καβάφη τον Ρίτσο τον Ελύτη.
Έτσι, λοιπόν η πατρίδα μας, μέσα στο περιβάλλον του δικού της πολιτισμού, του δικού της κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος, της δικής της πολιτικής ιστορίας, όπως άλλωστε κάθε ξεχωριστή πατρίδα, σμιλεύτηκε και απέκτησε τον δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα, από τους αγώνες του λαού της για ελευθερία και απεξάρτηση από κάθε είδους τυραννία, από τους αγώνες για δημοκρατία και κοινωνική ευημερία μέσα στην κίνηση της ιστορίας. Απέκτησε δηλαδή ιστορική μνήμη, άρα και ιστορική ταυτότητα. Και χωρίς να ταυτίζεται με το κράτος, όπως θέλει η αστική αντίληψη να νομίζεται για την πατρίδα, διαδραμάτισε τον δικό της ενεργό ιστορικό ρόλο στην εθνογέννεση και τελικά στην συγκρότηση και διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού έθνους. Και όπως κάθε σύγχρονο έθνος έτσι και το ελληνικό, αν και καθυστερημένα από την υπόλοιπη Ευρώπη, αποτέλεσε την ιστορική μήτρα των σύγχρονων κοινωνικών τάξεων και της διαπάλης τους για πολιτική ηγεμονία στο εσωτερικό του.
Έθνος και πατρίδα
Αυτή η διαπάλη για την πολιτική ηγεμονία από την πλευρά κάθε λαού, βρίσκει την πιό οργανωμένη μορφή της μόνο μέσα στο έδαφος του συγκροτημένου έθνους. Γιατί πολύ απλά τότε μόνο οι εργαζόμενες μάζες, που αγαπούν την πατρίδα τους, αποκτούν συνείδηση της τάξης τους και συνδέουν τις κοινωνικές και πολιτικές διεκδικήσεις τους, με την πανεθνική τους ενότητα. Έτσι, τα ιδανικά των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων για ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, δημοκρατία εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, που εκφράστηκαν από κοινού με τους ανερχόμενους αστούς και τους εξαθλιωμένους, μετατρέπονται σε συγκρουσιακό πεδίο ανάμεσά τους, στο έδαφος του ραγδαία αναπτυσσόμενου καπιταλισμού, που άλλαζε τον κόσμο γκρεμίζοντας την αθλιότητα της φεουδαλικής κοινωνίας και της απολυταρχίας. Το σύγχρονο έθνος και η εθνική ενότητα, μεταβάλλεται στην πράξη, σε πεδίο αναμέτρησης ανάμεσα στην ανερχόμενη αστική τάξη, και τον λαό αρχικά, την εργατική τάξη αργότερα.
Το έθνος, ως ιστορική κατηγορία, είναι κι αυτό ιστορικό φαινόμενο, είναι δηλαδή ένα κοινωνικό φαινόμενο στην ιστορική κίνηση κι εξέλιξη. Δεν είναι μιά φαντασιακή κατασκευή, ή προϊόν του καπιταλισμού, της αστικής διανόησης και ιδεολογίας. Είναι σίγουρο, οτι διαμορφώθηκε στην σύγχρονή του μορφή στο καπιταλιστικό περιβάλλον. Αποτελεί όμως αδιαμφισβήτητα, την ανώτερη μορφή συγκρότησης της κοινωνίας, του λαού σε όλη την ποικιλομορφία του, προκειμένου να κατοχυρώσει και να υπερασπίσει την ελευθερία, την ισότητα, τα κοινωνικά δικαιώματα, να καταστήσει τον λαό κυρίαρχο και εθνικά ανεξάρτητο, μέσα στην πατρίδα του. Γι’ αυτό και στην Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη στα 1793, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ψήφισε:
«Η κυριαρχία ανήκει στο λαό, είναι αδιαίρετη, απαράγραπτη κι αναπαλλοτρίωτη.» Και λίγο παρακάτω: « Κάθε άρπαγας της εθνικής κυριαρχίας πρέπει να σκοτώνεται αμέσως απ’ τους ελεύθερους πολίτες.»(3)
Εθνισμός κι εθνικισμός
Το έθνος, κατοχυρώνει την υπόσταση του λαού στην ιστορική του συνέχεια, μέσα από τους δημοκρατικούς αγώνες των μελών που το απατίζουν να διαφεντεύουν τον τόπο τους, να θεμελιώσουν την δημοκρατία, να αποζητούν πάντα την ελευθερία. Κατοχυρώνει την πατρίδα. Να ποιός είναι ο εθνισμός του λαού. Δηλαδή η εθνική του συνείδηση. Ο εθνισμός, ως ιδεολογία, επιβεβαιώνει:
«Την εθνική αυτοσυνείδηση, την κοινή γλώσσα, το κοινό έδαφος, τον κοινό πολιτισμό, μια σειρά από κοινωνικές αξίες, από κοινές παραδόσεις και απελευθερωτικούς αγώνες, δηλαδή όλα εκείνα τα συσσωρευτικά στοιχεία που, εξελισσόμενα μέσα στην ιστορική κίνηση και σε συγκεκριμένο τόπο, αποτέλεσαν τα στρώματα και τα υποστρώματα του έθνους.»(4)
Μα το έθνος όντας προϊόν της κοινωνικο-ιστορικής εξελικτικής διαδικασίας, γεννά και το εθνικό ζήτημα-κίνημα, που δεν θα μπορούσε ως κοινωνικό – ιστορικό φαινόμενο, παρά να είναι και το ίδιο, αντιφατικό. Δεν είχε μονάχα προοδευτικό χαρακτήρα, γιατί ο ανερχόμενος καπιταλισμός ήταν αποικιοκρατικός και εκ φύσεως διεθνής. Έτσι αν τα παραπάνω συσσωρευτικά στοιχεία που περιγράφησαν, αποτελούν τα θετικά, προοδευτικά χαρακτηριστικά που επηρέαζαν την εθνική συνείδηση στο σύνολό της, από την άλλη μεριά το εθνικό ζήτημα – κίνημα, γέννησε και την πάλη ανάμεσα στα έθνη (καρπός του καπιταλιστικού ανταγωνισμού), την έξαρση των αποικιοκρατικών κατακτήσεων και των πολέμων στο όνομα του κεφαλαίου, και την εμφάνιση της εθνικιστικής ιδεολογίας που εξυμνούσε κυρίως το μεγαλείο του κράτους, ταυτίζοντας τα συμφέροντα της κρατούσας τάξης, της ολιγαρχίας, με τα συμφέροντα όλου του έθνους, παρά και ενάντια στον λαό και σε βάρος των άλλων εθνών. Αυτά τα στοιχεία, αποτελούσαν και την αντιδραστική πλευρά του εθνικού ζητήματος – κινήματος.
Ο εθνικισμός, από το πρώτο στάδιο του εθνικού ζητήματος-κινήματος, λειτούργησε ως όργανο για την υποταγή των μελών ενός έθνους τόσο της ηγεμονικής τάξης αλλά κυρίως των καταπιεσμένων τάξεων στο αστικό κράτος και αντανακλά την καπιταλιστική πραγματικότητα σε όλη της την εξέλιξη μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα. Αξιοποίησε τον πατριωτισμό και τον εθνισμό του λαού, προκειμένου να καταλύσει την φεουδαλική ηγεμονία, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Η ταύτιση του αστικού κράτους με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τόσο στην πρώϊμη ανάπτυξη του καπιταλισμού, της διεθνοποίησης του εμπορικού και χρηματικού κεφαλαίου αλλά και μετά στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, πέταξε στα σκουπίδια την ισότητα, την αδελφότητα, την ελευθερία, όλα εκείνα τα προοδευτικά στοιχεία που είχε ως σημαία της η αστική ανερχόμενη τάξη. Η αστική άρχουσα τάξη, μπήκε σταδιακά αλλά σταθερά, στην ίδια θέση που βρισκόταν η φεουδαρχία, και το κεφάλαιο γίνεται αντιδραστικό.
Κοντολογις τα χαρακτηριστικά του εθνικισμού, είχαν βαθύ ταξικό χαρακτήρα, που δεν ήταν άλλος από την διασφάλιση της κοινωνικής ηγεμονίας της άρχουσας τάξης, την ενίσχυση της αστικής ιδεολογίας και την υποταγή σε αυτήν των εργατών και των καταπιεζομένων στρωμάτων όλης της ανθρωπότητας. Ανταποκρινόταν στις αποικιοκρατικές και ανταγωνιστικές ανάγκες των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου για την ηγεμονία στην αποικιοκρατική παγκόσμια αγορά. Γι’ αυτό παραμόρφωσε τα έθνη και τα έκανε ανταγωνιστικά ανάμεσά τους, τα προσάρμοσε στον αμείλικτο καπιταλιστικό ανταγωνισμό για το κυνηγητό του κέρδους και ιδιαίτερα του αποικιοκρατικού υπερκέρδους, παρά κι ενάντια στο συμφέρον των λαών και των ίδιων των εθνών. Έτσι ο εθνικισμός αποτέλεσε εξαρχής την άρνηση του έθνους. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το όχημα του ιμπεριαλισμού, σε βάρος του κοινού δικαιώματος της μεγάλης πλειοψηφίας κάθε λαού, σε βάρος της διασφάλισης των πιο ζωτικών συμφερόντων της.
Την πιό πάνω αλήθεια, την περιέγραφε παραστατικά ο Β.Ι. Λένιν στις αρχές του περασμένου αιώνα:
«Κοιτάξτε τους κεφαλαιοκράτες: προσπαθούν να υποδαυλίσουν την εθνική έχθρα στον απλό λαό, ενώ οι ίδιοι κάνουν θαυμάσια τις δουλειές τους. Σε μια και τη αυτή μετοχική εταιρεία, είναι οι Ρώσοι και Ουκρανοί και Πολωνοί και Εβραίοι και Γερμανοί. Ενάντια στον λαούς είναι ενωμένοι οι κεφαλαιοκράτες όλων των εθνών και θρησκειών. Τους λαούς όμως προσπαθούν να τους χωρίσουν και να τους αδυνατίσουν με την εθνική έχθρα.» (5)
Να ξεδιαλύνουμε τα πράγματα στις μέρες μας
Σήμερα όμως, ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο παγκόσμιος επεκτατισμός, κατόρθωσε να επιβάλει την ηγεμονία του, όχι μεσα από τον αμείλικτο ανταγωνισμό των εθνών, αλλά μέσα από τους υπερκρατικούς και υπερεθνικούς παγκόσμιους οργανισμούς της ΕΕ, του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ο επεκτατισμός του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, δεν στηρίζεται ούτε εκπορεύεται από κάποια μεγάλα κράτη και έθνη, τις μητροπόλεις του καπιταλισμού όπως παλιότερα αλλά από την απόλυτη διεθνοποίηση του παγκόσμιου κεφαλαίου, των αγορών και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πέρα και πάνω από τους παραδοσιακούς τρόπους ενσωμάτωσης των εθνών, στην μεγαλοκρατική ιμπεριαλιστική πολιτική του περασμένου αιώνα.
Ακόμα και το παραδοσιακό εθνικό-αστικό κράτος , που χρησιμοποιήθηκε ως όχημα για την καπηλεία του εθνισμού και του πατριωτισμού των λαών, που ανέπτυξε τον εθνικισμό προκειμένου να εδραιώσει την ηγεμονία της η άρχουσα αστική τάξη και να θριαμβεύσει ο ιμπεριαλισμός, στέκεται εμπόδιο στον ανελέητο επεκτατισμό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, του πιό επιθετικού ιμπεριαλισμού.
Σήμερα ο εθνικισμός, δεν αποτελεί το όχημα οδηγό στην διαιώνιση και επικράτηση του ιμπεριαλισμού, στην υποδούλωση των λαών και την γενίκευση των πολέμων. Την δουλειά την κάνει πολύ καλύτερα ο εθνομηδενισμός και ο κοσμοπολιτισμός, που ανερυθρίαστα ειδικά στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια, ενσωματώθηκε καλύτερα στην καθεστωτική και ευρύτερη αριστερά αλλά και στην νεοφιλελεύθερη δεξιά. Κοιτάχτε πως το 4ο Ράϊχ, διαμέσου της νομιμοποίησής του από την ΕΕ αλλά και οι κοσμοπολίτες των Βρυξελλών, του ΔΝΤ και των εκπροσώπων των αγορών και της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, αναθεματίζουν τον αναδυόμενο νεοεθνικισμό όπου εμφανίζεται, ως τον μέγα κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Ακόμα και στις ΗΠΑ του νεοεθνικιστή και ακροδεξιού Τραμπ, βρίσκονται απέναντι.
Στην ουσία, δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να αποπροσανατολίζουν τους λαούς, που με νωπές τις μνήμες από τις θηριωδίες του ολοκληρωτικού εθνικισμού, του εθνικοσοσιαλιστικού φασισμού, είναι έτοιμες να αποδεχτούν τον κοσμοπολιτισμό και τον εθνομηδενισμό ως αντίδοτο.
Μα ποτέ ο κοσμοπολιτισμός και ο εθνομηδενισμός δεν λειτούργησαν ως αντίδοτο στον εθνικισμό. Ήταν πάντα η προέκτασή του. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το εξαιρετικά χρήσιμο καθρεφτάκι στους ιθαγενείς, προκειμένου ο φασισμός, κρυφός ή φανερός, πολεμικός ή οικονομικός, με αιχμή τον ιμπεριαλισμό να διαλύσει πατρίδες, έθνη, και ιστορικές ταυτότητες. Και δυστυχώς αποδεικνύεται, οτι και οι σημερινοί πραγματικοί φασίστες του απανταχού και αχρωμάτιστου νεοφιλελευθερισμού, ξέρουν και χρησιμοποιούν από κάθε πλευρά το ίδιο νόμισμα, ανάλογα με το τι ευνοούν οι παγκόσμιες κοινωνικές συνθήκες.
Αντίθετα απ’ όλα αυτά, τα χαρακτηριστικά του εθνισμού του λαού, της αγάπης για την πατρίδα, δεν είχαν ποτέ ανάγκη τον εθνικισμό για να εδραιωθούν και να μεγαλουργήσουν, πολύ περισσότερο τον κοσμοπολιτισμό για να διεθνοποιηθούν. Είναι από μόνα τους γνήσια και προοδευτικά, συνδεδεμένα άρρηκτα μέσα στην μνήμη των λαών, στην αναζήτηση της ελευθερίας. Και δεν μπορούν παρά να ενίσχυαν και να ενισχύουν τον αυτοπροσδιορισμό του έθνους, την ανάπτυξη της δικής του σκεψης την προαγωγή του πολιτισμού του, υλικού και πνευματικού, αντλώντας από τους αγώνες του λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία στην ιστορική συνέχεια, τον ξεχωριστό χαρακτήρα κάθε πατρίδας, αντανακλώντας στην ανθρωπότητα το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση.
Να γιατί ο πατριωτισμός και κατ’ επέκταση ο εθνισμός, εμπεριέχει από την φύση του το επαναστατικό στοιχείο του διεθνισμού, συμβαδίζει και δεν έρχεται σε αντίθεση μαζί του, γιατί δεν παροπλίζει τα έθνη, δεν τα απαλλοτριώνει από την εθνική τους αυτοσυνείδηση, την ιστορική τους ταυτότητα και τον χαρακτήρα.
Τι λοιπόν ουσιαστικά υπερασπίζεται κανείς σήμερα όταν υπερασπίζει την πατρίδα, αν όχι το δικαίωμα του κάθε λαού να διαφεντεύει τον τόπο του; Τι υπερασπίζεται αν όχι την διεκδίκηση και κατοχύρωση του δικαιώματος σε κάθε κυρίαρχο έθνος, στην αυθυπαρξία, στην αυτονομία και στην αυτοδιάθεσή του λαού του; Δηλαδή στην αντίσταση στο σάρωμα του ιμπεριαλισμού αλλά και το δικαίωμα στην ιστορικη του ταυτότητα και τον δικό του πολιτισμό; Τι άλλο υπερασπίζεσαι παλεύοντας για την πατρίδα, αν όχι τους δημοκρατικούς αγώνες και τις κατακτήσεις των λαών για κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατία, ελευθερία και ανεξαρτησία από κάθε ξένο και εγχώριο δυνάστη σε πανενθνικό επίπεδο και σε συγκεκριμένο τόπο; Σε κάθε τόπο;
Στην Ελλάδα σήμερα, συντελείται η μεγαλύτερη επίθεση στην μεταπολεμική της ιστορία, ενδεχομένως σε όλη την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού έθνους. Το πολιτικό σύστημα, που από κοτζαμπάσικο και φραγκολεβαντίνικο, μεταλλάχτηκε σε αστικό, μεταπρατικό και νεοραγιάδικο, δεν ήταν ποτέ εθνικό και πατριωτικό, πλην ελαχίστων προσωπικών εξαιρέσεων στην σύγχρονη ιστορία του. Γι’ αυτό και κράτησε την Ελλάδα πάντα ως προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων, προκειμένου αυτό να παρασιτεί και να υποδουλώνει τον ελληνικό λαό.
Τα τελευταία 8 χρόνια των μνημονίων, όποτε ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους να υπερασπίσει την ύπαρξή του, βρήκε το πολιτικο-οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο και τους κάθε λογής κονδυλοφόρους του, απέναντί του. Με τους αγανακτισμένους την περίοδο 2011 -12, με το κλείσιμο της ΕΡΤ, με τις εκατοντάδες απεργίες και διαδηλώσεις, με την παρουσία του και το μεγάλο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015 αλλά και με το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να εκφράσει την οργή, την αγανάκτηση, την αντίστασή του απέναντι στην επίθεση του ιμπεριαλισμού του παγκόσμιου κεφαλαίου στους νέους όρους επέκτασής του.
Και βρήκε την αφορμή τόσο μέσα από την οικονομική του εξαθλίωση και τα προγράμματα εφαρμογής των Δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, δηλαδή από κοινωνικό έρεισμα, όσο και μέσα από το Μακεδονικό, δηλαδή από εθνικό έρεισμα. Μα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δεν εξωτερίκευσε και δεν αξιοποίησε, παρά μόνο τον χαρακτήρα του, ως απόρροια του πατριωτισμού και του εθνισμού του. Απέναντί του, η βία του κράτους, που είτε από δεξιά είτε από αριστερά, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει, να εκμαυλίσει με νέους όρους τα κοινωνικά του και πατριωτικά καταπιστεύματα.
Ειδικά στην περίπτωση των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό, η επίθεση ήταν ολόπλευρη. Από την μιά ο εθνομηδενισμός της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης να κτυπά ανελέητα, από την άλλη ο επίδοξος νεοεθνικισμός της δεξιάς και οι φασίστες, να προσπαθούν να εκμεταλευτούν εκ νέου τον εθνισμό του λαού. Και στην μέση ο λαός, ο σαρδανάπαλος λαός, δακτυλοδεικτούμενος ως ακροδεξιός, καταχωρημένος εκ προοιμίου από λυτούς και δεμένους στον εκφασισμό του.
Για όλους αυτούς, αριστερούς και δεξιούς μεταπράτες και νεοκοτζαμπάσηδες, για όλους αυτούς που μετέτρεψαν την χώρα μου σε δουλοπαροικία του χρέους, τους δοσίλογους που ανέχονται να παραδίδουν την Ελλάδα στις επιβουλές και τις μεθοδεύσεις της διακυβέρνησης του νέου φασισμού της ΕΕ και των αγορών αλλά και για τους μεγαλοσχήμονες δημοσιολόγους και τους Real επαναστάτες μεριά, που τολμάνε να χαρακτηρίσουν έναν λαό, πότε απολιτίκ, πότε ακροδεξιό και πότε φασίστα, προκειμένου να τον φέρουν μόνο στα μέτρα τους (οποίος φασισμός!), δεν απαντώ. Έχουν απαντήσει ήδη ο Β.Ι Λένιν και ο δικός μας Νίκος Ψυρούκης για το πως κάθε έθνος μπορεί να νοιώσει περηφάνια για ότι θετικό προσέφερε στην ανθρωπότητα και πάνω απ’ όλα για την ελευθερία των λαών γενικά και των καταπιεσμένων ανθρώπων ιδιαίτερα. Δηλαδή, για το τι σημαίνει πατρίδα.
1. «Θυμόμαστε πως εδώ και μισόν αιώνα ο μεγαλορώσος δημοκράτης επαναστάτης είπε: Άθλιο έθνος, έθνος δούλων, από πάνω έως κάτω είναι δούλοι. Στους ανοικτούς και σκεπτόμενους δούλους μεγαλορώσους, δούλους απέναντι στην τσαρική μοναρχία, δεν τους αρέσουν να τους θυμίζουν αυτά τα λόγια. Κατά την γνώμη μας όμως, αυτά ήταν τα λόγια που εμπνέονταν από αληθινή αγάπη για την πατρίδα, αγάπη που θλίβονταν, γιατί έλειπε η επαναστατικότητα από τις μάζες του μεγαλορωσικού πληθυσμού. Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και γι’ αυτό μισούμε ιδιαίτερα το δουλικό παρελθόν μας» (6), όπως εμείς σήμερα, όσοι έχουμε εθνική συνείδηση, μισούμε του κιοτήδες και τους δοσίλογους των ξένων αφεντικών, τους μασκαράδες του αφελληνισμού της πατρίδας μας.
2. «Δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με τον εθνικισμό η περηφάνεια που έχουμε για το έθνος μας, για τους πατριωτικούς πολέμους των προγόνων μας στην αρχαιότητα, για τις μεγάλες πολιτιστικές αξίες που γέννησε η αρχαιοελληνική και η μεσαιωνική ελληνική εθνότητα, για τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των νεότερων Ελλήνων(1821, 1912, 1940, 1944, 1955-59), για τον νεότερο προοδευτικό πολιτισμό του έθνους μας. Είναι η προσφορά του στον παγκόσμιο ανθρώπινο πολιτισμό. Από την άλλη όμως, νοιώθουμε, κι εμείς όπως ο Τσερνισέφσκι, ντροπή όταν το έθνος μας μετατρέπεται σε έθνος ραγιάδων, δούλων, ιδιαίτερα όταν αντί πλουσιοπάροχου «πινακίου φακής», ξεπουλάει κάθε επαναστατικότητα, κάθε εθνική περηφάνεια, για να μπορεί να ζει ως αηδιαστικό ζώο, βουτηγμένο στην λάσπη της παχυδερμίας και της σιχαμερής ξενοδουλείας και μάλιστα φορώντας το φερετζέ της δήθεν προοδευτικότητας και αναδεικνύοντας την ακαματοσύνη, την ψευτιά και την υποκρισία σε εθνικές αξίες!»(7)
Υ.Γ. Δυο κουβέντες για τον Μίκη
Ο Μίκης στάθηκε υπερβατικός και αληθινός πατριώτης. Δεν κιότεψε, δεν πτοήθηκε στιγμή, δεν απαρνήθηκε τον λαό του. Βγήκε στο γκισντάνι, και δεν είναι η πρώτη φορά στα χρόνια των μνημονίων, διαισθανόμενος τον κίνδυνο διαμελισμού της πατρίδας. Κατήγγειλε τον αριστερόστροφο φασισμό και τον κυβερνητικό εθνομηδενισμό, γιατί πολύ απλά αυτός σήμερα κάνει την δουλειά για λογαριασμό του ιμπεριαλισμού της ΕΕ και της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Βγήκε μπροστά, γιατί του ήταν αδιανόητο να αφήσει για άλλη μια φορά στην ιστορία του νεοελληνικού έθνους, να καπηλευθούν τον πατριωτισμό και τον εθνισμό του λαού, οι 300 ή οι 500 νοματαίοι της ΧΑ και η εθνικοφροσύνη της ακροδεξιάς και της φουστανέλας. Κι ας προσπάθησαν οι επαναστάτες του πληκτρολογίου να εκμεταλλευτούν τις δηλώσεις φασιστών, για να διαβάλλουν και να σκορπίσουν τον πατριωτικό του λόγο. Δεν είναι παρά δούλοι των ιδεολογικών αγκυλώσεων τους.
Το αν μπόλιασε τον λαό μας, αν κατάφερε να αφυπνίσει το αίσθημα του πατριωτισμού, είναι ήδη δρομολογημένο στις επόμενες λευκές σελίδες της ιστορίας και εναπόκειται στον λαό μας αν θα τις εμποτίσει με το μελάνι που χρειάζεται.  
Βιβλιογραφία
(1) Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν – Γράμματα για τον Πατριωτισμό (1869)
(2) Γ. Πλεχάνωφ Η μονιστική αντίληψη της ιστορίας. (Πράγα 1949), σ. 184-185
(3) Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη. (1793) αρ. 19, 20
(4) Βίκτωρ Κοζλώφ περιοδικό Nouvelle critique. Τεύχος 70/1974, σ.26
(5) Β.Ι. Λένιν. Η εθνικοποίηση του εβραϊκού σχολείου. Άπαντα
(6) Β.Ι. Λένιν. Για την εθνική υπερηφάνεια των μεγαλορώσων. Άπαντα, τόμος 21
(7) Νίκος Ψυρούκης. Το Εθνικό ζήτημα. σ. 172

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Ι.Π. ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΥΛΙΑΝΗΣ ΠΑΡΟΥ

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ

Μια μεγαλοπρεπέστατη άρνηση να εμπλακούν επί της ουσίας οι "φίλοι σύμμαχοι και εταίροι" της ανατολικής άτλαντικής όχθης στα Ελληνοκυπριακοτουρκικά εισέπραξε  -όπως ήταν αναμενόμενο για κάθε σοβαρό αναλυτή- ο "Ευρωοραματιστής" Αλέξης, παρά τις επικλήσεις των υψηλών αρχών και των κανόνων δικαίου που διέπουν -τάχα μου- την Ε.Ε.
Για τον άσπονδο σύμμαχο της δυτικής όχθης φυσικά λόγος δεν γίνεται, αφού εκεί στις ΗΠΑ καλά γνωρίζουν ότι άλλο πράγμα οι μπίζνες και άλλο οι σαχλαμάρες για εσωτερική κατανάλωση από αφελείς.
Και κάθε κουβέντα για διεθνές δίκαιο και ηθική στην πολιτική, τους προσφέρει την αφορμή να ξεκαρδίζονται και να πίνουν μπόλικα λίτρα ουίσκι στην υγεία του κάθε μαλάκα που τα επικαλείται.
Άλλωστε η μόνη χώρα στον σύγχρονο κόσμο που τα διπλωματικά "μαθηματικά" της ποτέ δεν ξεπέρασαν την απλή αριθμητική είναι η Ελλάδα με το εθελοξενόδουλο πολιτικό προσωπικό της.
Τίποτα δεν μάθαμε, τίποτα δε διδαχθήκαμε από την εθνική μας ιστορία, τίποτα δεν αντιλαμβανόμαστε από τα αενάως μεταβαλλόμενα "συστήματα" με τα οποία παίζουν τα κράτη στη σκακιέρα της διεθνούς διπλωματίας.
Τίποτα δεν διεκδικούμε, τίποτα δεν αμφισβητούμε, είμαστε πιστοί στους Κανόνες και τα Πρέπει ,όπως αυτά απορρέουν από τις Συνθήκες.
Και μόλις προκύψει πρόβλημα προστρέχουμε στους κηδεμόνες μας να κλαψουρίσουμε σαν σχολιαρόπαιδα στο δάσκαλο για την αδικία και να ζητήσουμε την παρέμβασή τους προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη.
Οι ένοπλες δυνάμεις σε καθαρά διακοσμητικό ρόλο κι ενώ έχουν τη δυνατότητα να ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ το δίκαιο και τους κανόνες εντέλλονται να παριστάνουν τους "ψύχραιμους" παρατηρητές.
Μας έχουν πάρει χαμπάρι και ξεσπάθωσαν οι πάντες στον περίγυρο και μας βαράνε ανελέητα.
Κι εμείς εκεί, πιστοί στη μοιρολατρική αποδοχή του ρόλου της καρπαζομαζώχτρας, μόνο και μόνο για να δείξουμε καλή διαγωγή στους "φίλους, συμμάχους και εταίρους".
Μια ζωή στο ίδιο έργο θεατές!

Γι αυτό πάμε από ήττα σε ήττα κι από εθνική ταπείνωση σε εθνική τραγωδία κοντά έναν αιώνα τώρα!


Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

Ελλάδα και Κύπρος χωρίς θαλάσσια δικαιώματα. Μήπως, χωρίς δικαιώματα γενικώς;


Την ώρα που το σάπιο, διεφθαρμένο και παρακμιακό πολιτικό σκηνικό της αποικίας σκιαμαχούσε στην άνευ αρμοδιοτήτων ελληνική Βουλή για μίζες και κλεψιές, την ίδια ώρα η Τουρκία επέβαλλε και στην Κύπρο το καθεστώς επικυριαρχίας που έχει εδώ και δεκαετίες, με την συναίνεση όλων των κρατούντων, επιβάλλει στο Αιγαίο, χωρίς να το γνωρίζει ο ελληνικός λαός. Γιατί ο ελληνικό λαός δεν ξέρει ότι χωρίς τη συναίνεση της Άγκυρας δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή θαλάσσια έρευνα στον Αιγαιακό χώρο έξω από τα χωρικά ύδατα των 6 ν.μ. Έτσι απέξω από τον Θερμαϊκό, πέρα από τα 6 ν.μ., κάθε ελληνική γεώτρηση είναι απαγορευμένη ως “μονομερής” ενέργεια.
Από δω και μπρος, είπε ο Ερντογάν εφέντης απαγορεύονται στην Κύπρο όλες οι έρευνες και γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ, ως “μονομερείς” ενέργειες και μέχρι την επίλυση του Κυπριακού.
Με δύο λόγια το ελληνικό προτεκτοράτο και η δια των όπλων διχοτομημένη, από την υψηλή εποπτεία εγγυητριών δυνάμεων και από την επιτροπεία της ΕΕ, Κύπρος, δεν διαθέτουν νόμιμα θαλάσσια δικαιώματα, εκτός και αν αποδεχθούν να τα μοιρασθούν με την Τουρκική καθεστωτική τάξη.
Το κακό δεν είναι μόνο ότι Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν θαλάσσια αλλά δεν έχουν, χωρίς να γνωρίζουν και το ένα και το άλλο, ούτε και χερσαία δικαιώματα, παρά μόνο δυνάστες και δεσπότες, ξένους και εγχώριους, που πληθαίνουν και κερδοσκοπούν με την δυστυχία και τον εξευτελισμό των λαών τους.
Και όσοι έχουν προτείνει σε αυτόν τον τόπο ως τώρα, παλιότερα και πρόσφατα, βιώσιμες αλλά ριζοσπαστικές λύσεις αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης, περηφάνιας και ανασυγκρότησης με νέες συμμαχίες και νέους οικονομικούς προσανατολισμούς, έχουν εξοβελισθεί από τους κλειδοκράτορες και συχνά από το χειραγωγημένο “πλήθος”, στο πυρ το εξώτερων. Θα επαναληφθεί και τώρα ως φάρσα αυτή η ιστορία;
Ν. Ζ
πηγή:iskra

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Παν μέτρον ά(χ)ρηστον, αγαπητέ Χρήστο...

Αποτέλεσμα εικόνας για χρηστος γεωργουσης φωτογραφια


Αγαπητέ Χρήστο Γεωργούση!

Διάβασα την πρόσφατη αρθρογραφία σου και για πολλοστή φορά εκτίμησα την προσήλωσή σου, την ανυποχώρητα εχθρική στάση σου απέναντι σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "Ανάπτυξη".

Επί σειρά ετών δίνεις τον προσωπικό σου αγώνα για σεβασμό στο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον.

Αν αποτολμούσες να συλλέξεις και να εκδώσεις τα κείμενα της σχετικής αρθρογραφίας σου, είναι σίγουρο πως θα απαιτούνταν πολύτομη έκδοση.

Κάτι ανάλογο σε μικρότερη ίσως κλίμακα, κάνω κι εγώ μέσα από διάφορα βήματα του παρόντος συμπεριλαμβανομένου . 

Ωστόσο θεωρώ πως αμφότεροι ματαιοπονούμε.

Ή για να το θέσω καλύτερα, αγωνιζόμαστε για "την τιμή των όπλων"...

Σε μια τοπική κοινωνία η οποία στο σύνολό της αφενός δεν κατανοεί (και δεν δείχνει να επιδιώκει κάτι τέτοιο) βασικά στοιχεία του οικονομικού γίγνεσθαι, αφετέρου (εκτός ειδικών περιπτώσεων βλ ανεμογεννήτριες) δεν αντιλαμβάνεται το πόσο ευαίσθητος και ανά πάσα στιγμή επιρρεπής σε ανήκεστο βλάβη είναι ένας μικρός τόπος, ιδιαίτερα ένα μικρό νησί όπως η Πάρος, οι προσπάθειες αυτές είναι καταδικασμένες να αντιμετωπίζονται ως γραφικές και αναντίστοιχες με τα "θέλω" και τα "πρέπει" της συντριπτικά πλειοψηφούσας αντίληψης.

Για να αντιληφθεί κανείς πόσο μικρή είναι η απόσταση που χωρίζει την ολοένα ογκούμενη κι επί της ουσίας ανέλεγκτη ανάπτυξη από την καταστροφή, για να εμπεδώσει και να κάνει βίωμά του και τρόπο φέρεσθαι το "παν μέτρον άριστον" που συχνά επικαλείσαι, θα πρέπει πρώτα να έχει κατανοήσει σε βάθος την αβυσσαλέα διαφορά (όχι μόνο εννοιολογική) μεταξύ ενός Τόπου (με ότι ο όρος αυτός συμπυκνωμένα εμπεριέχει) κι ενός Προορισμού, τουριστικού εννοείται...

Η ίδια διαφορά άλλωστε υφίσταται ανάμεσα σε μια Χώρα και σε ένα χώρο...

ΠΕΡΑΣΕ ΚΙΟΛΑΣ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ...


 Το κείμενο αυτό γράφτηκε ένα χρόνο πριν κι όπως ήταν φυσικό ενόχλησε πολλούς.

Το εντόπισε καθυστερημένα ένας φίλος του νησιού από Φθιώτιδα μεριά και μου ζήτησε να το ξαναδημοσιεύσω μπας και το διαβάσουν και συνετιστούν αγύριστα μυαλά.

Κι επειδή χατίρια δεν χαλάω, ιδού:  

 

 Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου 2017

"ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΝΙΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ"...

*Δεν χρειάστηκε δα και κανένας Αρμαγεδώνας για να αποκαλυφθεί η αληθινή ταυτότητα των δημόσιων υποδομών μας.
Μια βαρβάτη νεροποντή κυρίως στη Νάουσα και βρεθήκαμε στον προθάλαμο καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης.
Κατά τα άλλα κι αντί να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας ΚΥΡΙΩΣ στα υπάρχοντα προβλήματα, να διορθώνουμε όσα διορθώνονται από τα κακώς κείμενα και αφού θεραπεύσουμε αυτά να κοιτάμε μπροστά, αλληθωρίζουμε πεισματικά προς την πολύφερνη "ΑΝΆΠΤΥΞΗ"...
Ποια όμως ανάπτυξη και για ποιον;
Αναπάντητο ερώτημα διαχρονικά.
Ιδού η τακτική μας τα τελευταία 40 χρόνια:
Αιτούμαστε κονδυλίων για νέα έργα και δώστου νέα έργα, με τη "λογική" της άτακτης και άναρχης συσσώρευσης υποδομών απούσης της ενιαίας αντίληψης του πεπερασμένου νησιωτικού χώρου μας και με έωλο το ερώτημα που θα εξευρεθούν πόροι στο άμεσο μέλλον για τη συντήρηση και λειτουργία τους, όταν αναζητούνται πόροι για απλές παρεμβάσεις όπως είναι π.χ. η σωστή συντήρηση του οδικού δικτύου, ή η εξασφάλιση πρόσβασης μαθητών στα σχολεία τους (βλ. Β' Δημοτικό Παροικίας).
Υπάρχει στρατηγική επεξεργασία; 
Αν τη συναντήσετε σε κανένα μεγαλεπήβολο σχέδιο να μου σφυρίξετε..
Εξ αυτού του λόγου άλλωστε η Πάρος κατέχει και την επίζηλη παγκόσμια αποκλειστικότητα να έχει κατασκευάσει δύο αεροδρόμια σε απόσταση μεταξύ τους μόλις 500 μέτρων! 
Κάνουμε σημαία μας ό,τι υπάρχει στο αναπτυξιακό ρεπερτόριο (π.χ. της μόδας έγιναν πάλι τα υδατοδρόμια), χωρίς να υπάρχει η επεξεργασία της σχέσης κόστους/οφέλους για την κοινωνία και πρόβλεψη συνεπειών στο περιβάλλον
Απουσιάζει ένα σαφές κοστολογημένο και αιτιολογημένο σχέδιο ανάπτυξης όπου θα καθορίζονται με σαφήνεια οι στόχοι και θα προτείνονται τα σχετικά αναγκαία μέτρα/έργα για την υλοποίηση αυτών.
Η παγιωμένη, η κρατούσα αντίληψη θέλει το νησί φορτωμένο με κάθε είδους υποδομές στο βωμό της αύξησης του "τουριστικού προϊόντος".
Λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως εριμμένα!
Όλα αυτά σερβίρονται πάντοτε με το κατάλληλο ιδεολογικό περιτύλιγμα, από επικοινωνιακής απόψεως πειστικά είναι αλήθεια.
Προσέξατε κύριοι απολογητές αυτής της αντίληψης, πως κάθε χρόνο (φαινόμενο που ξεκίνησε προ μνημονίων) αυξάνει ο αριθμός των νέων ανθρώπων που μεταναστεύουν στους πέντε ανέμους, με λίγες πιθανότητες να επανέλθουν στο νησί;
Γιατί δεν επενέργησε θετικά η προηγούμενη πολυδιαφημισμένη "ανάπτυξη", η οποία την παρελθούσα δεκαετία έσπασε τα ταχύμετρα;
Και γιατί θα το κάνει η καινούργια που σαν φιλοσοφία αποτελεί προέκταση, συνέχεια της παλαιάς;
Πήρατε χαμπάρι πια ότι η Πάρος έχει μεταλλαχθεί από νησί ποιοτικής διαβίωσης των ανθρώπων της, σε νησί ευκαιρίας ως επί το πλείστον για οικονομικούς μετανάστες χαμηλών απαιτήσεων, επιτήδειους και λαμόγια;
Πήρατε χαμπάρι πλέον ότι το νησί μετατρέπεται με εντατικούς ρυθμούς σε "Κέντρο Ευζωίας" για Ευρωπαίους (κυρίως γαλλόφωνους) πολίτες*, με απώτερη εξέλιξη την πλήρη αποικιοποίησή του;
Αντιλαμβανόμαστε πως ζούμε σε "κατάσταση μονίμου ανάγκης" αναφορικά με τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε;




*ένα από τα "οράματα" του ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΒΛΑΚΑ Γ.Α.Παπανδρέου. 

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

EINAI ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ...


Έγραφα ένα χρόνο πριν:

 

 Κυριακή, 23 Απριλίου 2017

ΑΛΛΟ ΜΗΛΟΣ, ΑΛΛΟ ΠΑΡΟΣ...

Αποτέλεσμα εικόνας

Πάνε σχεδόν δέκα ολόκληρα χρόνια από τότε που πρότεινα να ηγηθεί ο δήμος μιας προσπάθειας διεκδίκησης του τμήματος από το "Πάριο Χρονικό" που βρίσκεται στην κατοχή του Πανεπιστημιακού μουσείου της Οξφόρδης.
Μάλιστα, για να το κάνω και πλέον επίσημα, τέλη του 2010 κατέθεσα εγγράφως την πρότασή μου (με σφραγίδες και πρωτόκολλο) μπας κι εξαναγκαστεί-ευαισθητοποιηθεί κανένας τοπικός άρχοντας και το φέρει τουλάχιστον προς συζήτηση.
Δυστυχώς και παρά τα επανειλημμένα διαβήματά μου, ουδόλως απασχόλησε το θέμα.
ΚΑΝΕΝΑΝ!
Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν πήρα καμία έγγραφη επίσημη απάντηση.
Επανήλθα λίγο διάστημα μετά την ανάδειξη της νέας υπό τον Μ.Κωβαίο δημοτικής αρχής, ο οποίος με παρέπεμψε στην σύμβουλό του για περαιτέρω λεπτομέρειες, με την ρητή διαβεβαίωση πως θα το ψάξει το θέμα...
Δυστυχώς, για να μην πολυλογώ, πέρασαν άλλα δυόμιση χρόνια πλήρους απαξίας, με την πρότασή μου αγνοούμενη τόσο από τους αυτοδιοικητικούς όσο και από τα τοπικά ΜΜΕ.
Την ίδια ώρα που η "επίσημη" Πάρος κωφεύει στην πρότασή μου, ή καμώνεται την ανήξερη, ο δήμος Μήλου ξεκινάει διαδικασίες διεκδίκησης της "Αφροδίτης" η οποία αποτελεί κορυφαίο αρχαιολογικό έκθεμα στο μουσείο του Λούβρου...
Μήπως θάφτηκε η υπόθεση επειδή η ιδέα είχε την κακή τύχη να έχει πατέρα την αφεντιά μου;
Άλλωστε, η πρώτη φορά θα ήταν που συνέβη κάτι τέτοιο;   

100.000.000 νεκροί – Το μεγαλύτερο ολοκαύτωμα στην ιστορία

ολοκαύτωμα
Το μεγαλύτερο ανθρώπινο ολοκαύτωμα δεν έχει βρει ακόμα στην ιστορία και τη συλλογική μνήμη το μέγεθος που αναλογεί στα περισσότερα από 100.000.000 θύματα Ινδιάνους που σφαγιάστηκαν από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες και τους αποίκους της Αμερικανικής ηπείρου. Οι διπλάσιοι από όλους τους νεκρούς του τελευταίου παγκόσμιου πόλεμου, στρατιώτες κι άμαχους μαζί.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη γενοκτονία της πολιτισμένης δύσης, της επέκτασης των αγορών της, της κερδοφορίας της και στο όνομα της Χριστιανικής της θρησκείας και της εκκλησίας που ευλόγησε τις σφαγές των «απίστων» και μοιράστηκε μέρος της λείας. Συνολικά από τα πρώτα χρόνια της «ανακάλυψης» της Αμερικής, μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα, πάνω από 80.000.000 Ιθαγενείς εξοντώθηκαν. Συγκεκριμένα, ο αριθμός των Ιθαγενών στην Βόρεια Αμερική το 1919 έφτανε τους 400.000, μόλις… 18 με 19 εκατομμύρια λιγότεροι σε σύγκριση με το 1492, όπως αναφέρει το Ethical Canons and Scientific Inquiry (Genocide of Native Americans).
Ο David Stannard στο βιβλίο του, American Holocaust, (1992, σ. 74-75, s.151), κάνει λόγο για 100 εκατομμύρια ανθρώπους που εξοντώθηκαν συνολικά, μεταξύ αυτών γύρω στα 18 εκατομμύρια σε περιοχές του Βόρειου Μεξικού, ενώ οι θάνατοι που συνδέονται με το εμπόριο δουλείας Ιθαγενών υπολογίζονται στα 28 εκατομμύρια. Όπως όλα δείχνουν, οι ιθαγενείς πλήρωσαν πολύ ακριβά τα προνόμια που είχαν να κατοικούν σε πλούσια εδάφη.
Κατά τους σύγχρονους μελετητές Ντ. Ριμπέιρο, Φ. Ντόμπινς, Π. Τόμσον κ.ά., Αζτέκοι, Ίνκας και Μάγια υπολογίζονται συνολικά ανάμεσα σε εβδομήντα και ενενήντα εκατομμύρια άτομα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι κονκισταδόρες. Ενάμισι αιώνα αργότερα, δεν απέμεναν απ’ αυτούς παρά μόνο τριάμισι εκατομμύρια! Σύμφωνα με τον Τζ. Κόντερ, μόνο στα ορυχεία του Ποτοζί, απ’ όπου εξόρυξαν οι Ισπανοί 45 χιλιάδες τόνους καθαρού ασημιού, πέθαναν οχτώ εκατομμύρια Ινδιάνοι!
Σχεδόν τέσσερις αιώνες κράτησε αυτό το μαρτύριο! Επειδή, δε, οι Ινδιάνοι εξολοθρεύτηκαν μέσα σε λίγες δεκαετίες, αντικαταστάθηκαν με εκατομμύρια σκλάβους που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική από την Αφρική. Πάνω από εκατό εκατομμύρια Ινδιάνοι της Αμερικής και Αφρικανοί εξοντώθηκαν σαν αναλώσιμα ζώα για να πλουτίσουν οι Ευρωπαίοι και να αναπτύξουν τις βιομηχανίες και τον Καπιταλισμό. Με την εγκατάσταση των λευκών στην αμερικανική ήπειρο, οι Ινδιάνοι κατηγορούνται από την Εκκλησία ως ασκητές μαγείας και φανατικοί ειδωλολάτρες. Όμως και αυτό ήταν ένα άλλοθι για την απαίδευτη τότε κοινωνία της Ευρώπης, που η μεγάλη και τυφλή πίστη στα λόγια της Εκκλησίας και κυρίως ο πουριτανισμός και το δόγμα του«πίστευε και μη ερεύνα» έκανε τον απαίδευτο λαό της Αμερικής να καταδιώξει τους Ινδιάνους σαν δαίμονες.
*Πηγή:inred.gr (κείμενο από τον Φεβρουάριο 2016).

Υποδειγματική ανάλυση!

Σχετικά με τα «θερμά» επεισόδια (ελληνοτουρκικά)

Νίκος Καρατουλιώτης Υποστράτηγος Ε.Α.


Επειδή τελευταία υπάρχει σωρεία παραπληροφόρησης και οι διάφοροι «αναλυτές» αντί να ενημερώσουν τον κόσμο, τον παραπληροφορούν. Κρίνω σκόπιμο να γράψω δυο αράδες απευθυνόμενος στον μέσο έλληνα, ο οποίος μπορεί να μην έχει γνώσεις υψηλής στρατηγικής, αλλά έχει τον κοινό νου.
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΡΑΣΗΣ «ΘΕΡΜΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ»
Από στρατιωτικής άποψης δεν υπάρχει συγκεκριμένος ορισμός της παραπάνω φράσης, σε κανένα στρατιωτικό εγχειρίδιο. Αλλά στην πράξη και στην καθομιλουμένη όταν λέμε θερμό επεισόδιο, εννοούμε μια στρατιωτική εμπλοκή μικρής σχετικά έντασης και όχι πόλεμο.

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Όταν σηκώνονται οι πολίτες ανησυχούν οι προστάτες τους

 Ήταν ένα πλήθος ανάλογο των μεγαλύτερων συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα. Σε αντίθεση, όμως, με όποιο άλλο, το πιο αξιοσημείωτο ήταν ότι ήταν ένα πλήθος ακέφαλο, όπως ήταν το πλήθος της πρώτης συγκέντρωσης των «αγανακτισμένων» στην ίδια πλατεία. Δεν κατέβηκε για να υμνήσει κανέναν. Αντιθέτως, κατέβηκε με ένα ισχυρό αίσθημα απαξίωσης όλων των πολιτικών φορέων και των στελεχών τους. Και σ’ αυτό πρωτοτύπησε. Κανένα από τα κόμματα δεν μπορεί να το διεκδικήσει, ούτε κανένας άλλος φορέας. Όπως και στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, ο κοσμάκης κατέβηκε να διατρανώσει την αντίθεσή του στη συμφωνία για το όνομα της γειτονικής μας χώρας∙ γι’ αυτό και το...
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

Για πρώτη φορά στην πολύπαθη ιστορία της Ελλάδας εκχωρείται εθνικός χώρος αμαχητί.

Με τη διαρροή στα ΜΜΕ και πιο συγκεκριμένα στην εφημερίδα του Αλαφούζου, της καταγραφής από την σύγκρουση του ελληνικού περιπολικού «Γαύδος» με την κανονιοφόρο της τουρκικής ακτοφυλακής, αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Είναι φανερό πώς το τουρκικό σκάφος δεν είχε σκοπό τον εμβολισμό του ελληνικού περιπολικού, αλλά την αναχαίτιση του. Ο κυβερνήτης του τουρκικού σκάφους χτύπησε το ελληνικό περιπολικό από τέτοια γωνία και με τέτοια ταχύτητα, με σκοπό να το απωθήσει, χωρίς να δημιουργήσει ρήγμα που θα προκαλούσε τη βύθιση του «Γαύδος».
Ήταν ένας κλασικός ελιγμός απώθησης, ο οποίος πέτυχε απόλυτα τον στόχο του. Δηλαδή πέτυχε να εξαναγκάσει το «Γαύδος» να αποχωρήσει από την περιοχή των ελληνικών χωρικών υδάτων, που διεκδικούν οι τούρκοι ως δική τους επικράτεια. Κι αυτό ακριβώς αποτελεί το casus beli. Όχι η σύγκρουση των δυο σκαφών, όπως επιμένει τόσο το αρχηγείο του Λιμενικού, όσο και η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.
Η αναχαίτιση στη θάλασσα εχθρικών σκαφών, που παραβιάζουν τα χωρικά ύδατα επιτρέπεται, προβλέπεται και επιβάλλεται. Το ίδιο και η αναχαίτιση αεροσκαφών που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο. Η αναχαίτιση ξεκινά με ελιγμούς τέτοιους ώστε να εξαναγκάσουν αυτόν που παραβίασε τον εθνικό χώρο, να αποσυρθεί. Αυτό ισχυρίζεται ότι έκανε η Τουρκία. Το σκάφος της με ελιγμούς εξανάγκασε το ελληνικό περιπολικό να αποχωρήσει από τη θαλάσσια περιοχή, που η Τουρκία θεωρεί ως δική της.
Μόνο που ο θαλάσσιος χώρος που υπερασπίζονταν τα σκάφη της, δεν ήταν δικός της, αλλά Ελληνικός.

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

Ψυχραιμία, νηφαλιότης, κατευνασμός

Νομίζω ότι μετά την τελευταία κρίση στα Ίμια και πριν από την επόμενη χρειάζεται αναστοχασμός (όπως λένε οι χίπστερ όταν δεν λένε αφήγημα). Ξενύχτησα λοιπόν χθες υπέρ πατρίδος (η οποία λείπει από τη χώρα για δουλειές) και, διαβάζοντας Καίσαρα, Κλαούζεβιτς και Βοναπάρτη, κατέληξα σε ορισμένες σκέψεις – προτάσεις για μια στρατηγική και κάποια στρατηγήματα, που θα μπορούσαν ίσως να μας ξελασπώσουν (όχι από την πολιτική λάσπη, αλλά οπωσδήποτε από όσους κάθε φορά το κόβουν λάσπη και μας τρώει ύστερα το μαύρο φίδι και ο κατηραμένος όφις). Προτείνω λοιπόν:
Πρώτον. Να πάμε στα Ίμια και να χτίσουμε εκεί έναν οικισμό, ένα σπιτάκι, ένα σπίτι. Αυθωρεί και παραχρήμα θα αρπάξουν το σπιτάκι οι τράπεζες και έτσι δεν θα το πάρουν οι Τούρκοι. Όπερ έδει δείξαι!
Δεύτερον. Να απευθυνθούμε στον κ. Μαργαρίτη Σχοινά και άλλες μορφές της Ένωσης ζητώντας να μας αποζημιώνουν για κάθε τρακάρισμα και πάσαν άλλη βλάβη λαμαρίνων στα πλοία. Διότι για την Ένωση το πρόβλημα δεν αφορά στην εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης, αλλά στα φράγκα! Μα τον ΚαρλομάγνοΉ όπως
έλεγε και ο Τσώρτσιλ «ποτέ δεν θα παραδοθούμε» για τρεις λίρες και δύο σελίνια.
Τρίτον. Να καλέσουμε προς συνεπικουρία τους απόγονους του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τη Μακεντονίγια. Στην Κόκκινη Μηλιά (ανατολικώς του Παντζάμ) θα τους φτάσουν τους Τούρκους οι φαλαγγίτες του Κρατερού Ζάεφ. Επιπροσθέτως, ο κ. Καμίνης θα μετονομάσει την οδό Δημητρίου του Πολιορκητή σε οδό Μπουτάρη, ώστε το εσωτερικό μέτωπο να παραμείνει αραγές και το ηθικόν ακμαιότατο.
Τέταρτον. (Τώρα αρχίζω να τους κλαίω τους Τούρκους). Προτείνω ο Στρατάρχας Στρατηγικού Σχεδιασμού φον σερ Καρανίκας να οργανώσει ένα προπέτασμα καπνού με μπάφους γύρω από τα απειλούμενα νησάκια, ώστε οι Τούρκοι να μην τα βλέπουν ή απάνω στη γλυκιά μαστούρα για Μυτιλήνη να πηγαίνουνε και στη Λέσβο να φθάνουν.
Ταυτοχρόνως, προτείνω την επιχείρηση «Αίνιγμα». Ένα είδος διαστημικού πολέμου των άστρων για το οποίον άοκνες προσπάθειες καταβάλει τρέχοντας σε όλα τα πεντάστεραΕυρώπης και Αμερικής ο κ. ΠαππάςΑστερόεσσα στα πεντάστερα έχει γίνει ο υπουργός Διαστήματος και Βοσκοτόπων, προκειμένου να αποκτήσει επιτέλους «η θάλασσα σύνορα» και η ΕΡΤ σοβαρότητα.
Πέμπτον. Οργάνωση επιχειρήσεων κομάντο – χιτ εντ ραν – στα τουρκικά μετόπιθεν, ελαφρά ταξιαρχία Ρουβίκωνες (με επικεφαλής τον κομαντάντε Λάμπρου ) και μπριγάδα χημικού πολέμου Πολάκης. Τους κλαίω τους Τούρκους, θα μπουκάρουν οι Ρουβίκωνες στην Αγιά Σοφιά και θα την κάνουν γήπεδο της Ντιναμό Κιέβου.
Έκτον. Γκερ Πσιχολοζίκ. Να κάνουμε βρε αδερφέ ότι τα Ίμια δεν υπάρχουν. Χάθηκαν. Όπως χάθηκαν και οι Έλληνες στα βάθη των αιώνων. (Θεωρία ασυνέχειας του Ελληνισμού, ΓαβρόγλουΜπαλτάςΡεπούσηΛιάκοςΦίλης κι άλλοι Φιλισταίοι). Φερ’ ειπείν οι Πόντιοι χάθηκαν τον 16ο αιώνα, διότι έψαχναν τους Κρητικούς και δεν τους έβρισκαν. Οι Μωραΐτες χάθηκαν τον 9ο αιώνα (ημέρα Πέμπτη, αποφράς) για αυτό και τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια (βυζαντινά και μεταβυζαντινά, από τα ακριτικά έως του Κίτσου η μάνα κάθονταν), τα τραγουδούσαν ο Βολταίρος κι άλλοι Φράγκοι στην Οξφόρδη και το Καίμπριτζ, με αποτέλεσμα ο Διαφωτισμός να επινοήσει τους Έλληνες. (Καταλάβατε; Όχι; Όταν γίνετε έξυπνοι, θα καταλάβετε).
Αν λοιπόν δεν υπάρχουν η Άρτα και τα Γιάννενα, ποιος νοιάζεται αν υπάρχουν τα Ίμια.
[Σημείωσις Κούγκι. Αν απελπισθούμε τελείως, μπορούμε να αφήσουμε τους Τούρκους να δουν τα τέρατα μορφώσεως που διαθέτουμε (Γαβρόγλου, Μπαλτά, Λιάκο κ.τ.λ.) και να γίνουν μπουχός – πίσω στις στέπες, τα ξύλα, τα λιθάρια και τα άγρια βουνά]. Θρήνος για τους άκακους και πολυπολιτισμικούς Οθωμανούς.
Έβδομον και τέλος. Το μυστικό μας όπλο! Οι κωλοτούμπες. Βουτάμε τους «ετερόκλητους όχλους» των συλλαλητηρίων, τους μαλάκες που ψήφισαν όχι στο δημοψήφισμα και τα κλάματα της Μπέτυς, τα κάνουμε όλα πακέτο και τα παραδίδουμε στους Αμερικανούς (οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας, μας αγαπάνε) – τα παραδίδουμε λοιπόν στους Αμερικανούς και προσωπικώς στον πρέσβη κύριο Τζέφρυ Πάιατ (Τζέφρυ έλεγαν οι φίλοι και τον Γιωργάκη), δικός μας άνθρωπος ο κ. Πάιατ – «Κύριε Πρέσβη, ιδού ο στρατός σας».
Κατόπιν τούτων, η «ανεύθυνη στάση» της Τουρκίας θα σπάσει σε όλα τα μέτωπα και το Αιγαίο θα συνεχίσει να ανήκει στα ψάρια του – χαπακωμένα με Novartis για να αντέχουν τόση αποβλάκωση γύρω τους…
 Στάθης Σταυρόπουλος
*Πηγή: topontiki.gr

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018

ΑΕΚ: ΟΤΑΝ Η ΕΞΕΔΡΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ...


Μαριλένα Καλόπλαστου 
Συγκλονιστικά πανό των οπαδών της ΑΕΚ στον αγώνα με την Ντιναμό Κιέβου στο ΟΑΚΑ, με μηνύματα κατά του φασισμού και του ναζισμού και μαθήματα ιστορίας.
Ο κόσμος της ΑΕΚ, στο...
εν εξελίξει παιχνίδι της Ένωσης κόντρα στην Ντιναμό Κιέβου για το Europa League, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα κατά του φασισμού με τα πανό που ανάρτησε στις κερκίδες του ΟΑΚΑ.
Συγκεκριμένα, οι Ενωσίτες ανέβασαν δύο πανό το οποία έφεραν τα εξής μηνύματα: «LOVE AEK HATE RACISM ORIGINAL 21 ANTI-NAZI» και «THROW NAZIS OUT OF FOOTBALL». Δηλαδή, «Αγαπάμε την ΑΕΚ, μισούμε τον ρατσισμό. Original 21 αντι-Ναζί» και «πετάξτε τους Ναζί έξω από το ποδόσφαιρο», αμφότερα γραμμένα στα αγγλικά.

Ενώ εντύπωση προκαλεί και ένα τρίτο, γραμμένο στα ουκρανικά, στο οποίο αναγράφεται: «Το 1942 οι Νάζι κρέμασαν τους ποδοσφαιριστές σας, το 2018 δεν σέβεστε την Ιστορία σας» το οποίο αναφέρεται στον Αγώνα του Θανάτου, το μακρινό 1942 επί Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι δυνάμεις του Αδόλφου Χίτλερ είχαν καταλάβει και ένα σημαντικό κέντρο της Σοβιετικής Ένωσης, το Κίεβο. Εκείνη την περίοδο, είχε μόλις συσταθεί η Σταρτ, με πρωτοστάτη τον Νικολάι Τρούσεβιτς και κάποιους από τους παλιούς συμπαίκτες του στην Ντιναμό Κιέβου. Ο σκοπός τους ήταν να ξεφύγουν από την μαυρίλα του πολέμου, του θανάτου. Η ομάδα κέρδιζε συνεχώς την συμπάθεια του λαού και είχε, άθελά της ίσως, γίνει μια ασπίδα προστασίας. Οι επιτυχίες της προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των Γερμανών, οι οποίοι αποφάσισαν να βάλουν φρένο στην αήττητη πορεία της επιστρατεύοντας την Φλάκελφ την επίσημη ποδοσφαιρική εκπρόσωπο της γερμανικής αεροπορίας.
Στις 6 Αυγούστου του 1942, λοιπόν, οι Φλάκερφ και Σταρτ βρέθηκαν αντιμέτωπες, με τους Ουκρανούς να επικρατούν με 5-1. Οι «στρατιώτες» του Χίτλερ είχαν ηττηθεί, κάτι που δεν το σήκωνε η υπεροψία τους. Η ρεβάνς πήρε μορφή εκδίκησης. Ο διαιτητής, ένας νεαρός SS, μεροληπτεί υπέρ της Φλάκελφ στον δεύτερο αγώνα. Ωστόσο, το ημίχρονο βρίσκει την Σταρτ να προηγείται με 3-1. Στα αποδυτήρια τους απειλούν, έπρεπε να ηττηθούν πάση θυσία. Δεν πτοούνται και το σφύριγμα της λήξης τους βρίσκει θριαμβευτές με 5-3. Η τύχη τους, όμως, ήταν ποτισμένη με το πιο μαύρο χρώμα. Αυτό που αντιπροσωπεύει ο ναζισμός, ο φασισμός, το μίσος, ο πόλεμος. Οι κατακτητές δεν συγχώρησαν τις δύο «ατιμωτικές» ήττες. Δεν τις δέχτηκαν πότε. Οι περισσότεροι, λοιπόν, εκ των παικτών της Σταρτ βρήκαν τραγικό θάνατο δια βασανιστηρίων και άφησαν την τελευταία τους πνοή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης…
Μπορεί ορισμένοι ιστορικοί να αμφισβητούν ότι τα πράγματα συνέβησαν ακριβώς έτσι και να θεωρούν ότι ούτως ή άλλως οι Ουκρανοί θα εκτελούνταν, ωστόσο ο Αγώνας του Θανάτου έμεινε στη μνήμη της Ευρώπης ως μια ακόμη απόδειξη της θηριωδίας του ναζισμού και της ψευδεπίγραφης ανωτερότητας της Άριας Φυλής, που μπορεί να επιβληθεί μόνο με τη βία και τα όπλα.