Με αφορμή τον αντικαπνιστικό νόμο, η εφαρμογή του οποίου είναι αλήθεια ότι έχει προσλάβει χαρακτηριστικά εθνικής υστερίας, έχει ανοίξει μια συζήτηση, τόσο σε διακομματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, σε σχέση με την ορθότητα ή μη της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς ή ημίκλειστους χώρους.
Από την πλευρά των διαφωνούντων καπνιστών (μεγάλος αριθμός εξ αυτών συμφωνεί ωστόσο), ο αντίλογος επικεντρώνεται στο μέγα "επιχείρημα" της αφαίρεσης του "ανθρώπινου" δικαιώματος ν' απολαμβάνουν τη βλαπτική για την υγεία τους συνήθεια, παραγνωρίζοντας πως βλάπτουν ταυτόχρονα κι εκείνη του περίγυρού τους, των συνανθρώπων τους δηλαδή που δεν επιθυμούν τον καπνό.
Η πεισματική σχεδόν αυτιστική εστίαση στην στέρηση του "δικαιώματος" να διασπείρουν τον δολοφονικό καπνό τους αδιάκριτα στους χώρους όπου συχνάζουν, αποδεικνύει ένα τρομακτικό κενό παιδείας, ένα πρόδηλο έλλειμμα σεβασμού απέναντι στους άλλους, που δεν μπορούν ν' αντιδράσουν, ει μη μόνον δια της φυγής...
Τα όσα επιπρόσθετα έχουν ειπωθεί αυτό το διάστημα οπόταν ξεκίνησε η εφαρμογή του τέταρτου κατά σειρά αντικαπνιστικού νόμου (από την εποχή Δοξιάδη), με στόχο την προστασία της δημόσιας υγείας, είναι τόσο καταγέλαστα και θλιβερά συνάμα, που δεν αξίζουν νομίζω σοβαρής αναφοράς.
Απλά πιστοποιούν πως η αναλγησία (ως ατομική ιδιότητα με κοινωνικές προεκτάσεις όμως) δεν αντιμετωπίζεται στη ρίζα της τουλάχιστον μόνο με πρόστιμα.
Χρειάζεται πολλά περισσότερα.
Και κυρίως κοινωνική συνείδηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου