Μας μπερδέψατε...

Οι "ευαγγελιστές" του Μάρκου έπιασαν πάλι δουλειά.

Έπειτα από πολλούς μήνες ιντερνετικής αγρανάπαυσης, ο επαγγελματικός "ενημερωτικός" ιστότοπος-απολογητής του Επιμενοπραξισμού  χτύπησε με δυο κείμενα, ταυτόχρονα, διαφορετικής υφής και αλληλοσυγκρουόμενου περιεχομένου.

Με ένα "χιουμοριστικό" κείμενο επιδίδεται σε προσπάθεια πλήρους αποδόμησης της προσωπικότητας της Ε. Παπαζώη, αποδίδοντάς της μανία προσκόλλησης(!!!) στην προεδρική καρέκλα του Πάρκου και πολιτική αλαζονεία ειδικού τύπου, στοιχεία και γνωρίσματα που μάλλον προσιδιάζουν στο χώρο και στο περιβάλλον που αυτός υπηρετεί, με κάκιστο μάλιστα τρόπο.

Στο καπάκι, ακολουθεί κείμενο που αναγνωρίζει(;;;) το έργο της πρώην υπουργού και διαβεβαιώνει πως αυτό θα συνεχιστεί, στο ίδιο πλαίσιο και με τις ίδιες πρόνοιες, προβαίνοντας στην ανέλπιστη παραδοχή πως τα ήθη κι έθιμα του νησιού κινδυνεύουν (από ποιους δεν μας εξηγεί...) να αλλοιωθούν !!!

Τελικά τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής;

Τι από τα δύο ισχύει ουδόλως διαφαίνεται.

Γιατί και τα δυο δεν μπορεί να συμβαίνουν, η λογική τουλάχιστον το αποκλείει. 

Κι εντέλει αφού ο απολογισμός του έργου κρίνεται θετικός από την δημοτική πλειοψηφία, γιατί δεν αφέθηκε η Παπαζώη και η ομάδα της να το συνεχίσει; 

Μπερδεμένα πράγματα...



ΥΓ. (για τους πονηρούληδες)
Είμαι ο τελευταίος που θα είχα "προσωπικό" λόγο (βλ. συμφέρον) να υπερασπιστώ την πρώην υπουργό για το ήθος, την ιδιοσυγκρασία της και την εν γένει προσφορά της στον τόπο.
Άλλωστε οι παροικούντες την πολιτική Ιερουσαλήμ της Πάρου, καλά γνωρίζουν πως ουδέποτε υπήρξα προσωπικός της πολιτικός φίλος ή οπαδός, ιδιαίτερα δε κατά την περίοδο της παντοδυναμίας της.
Το αντίθετο μάλιστα.
Συγκαταλεγόμουν στους αντιπαπαζωικούς, σύμφωνα με τα κριτήρια και τα γούστα των "αυλικών" που την έγλυφαν και την προσκυνούσαν τα ένδοξα εκείνα χρόνια και σήμερα -κάποιοι από αυτούς- συναινούν στο ντελίριο της απαξίωσης.
Ωστόσο πάντοτε έκρινα -και αυτό εξακολουθώ να κάνω- τα πολιτικά πρόσωπα, όχι στη βάση συμπαθειών ή αντιπαθειών, προσωπικών καλών ή κακών σχέσεων, συγγενειών, κολλητηλικιών, συμφερόντων και δεν συμμαζεύεται, αλλά ψυχρά και στεγνά με βάση το πολιτικό τους αποτύπωμα και το κοινωνικό τους έργο.
Κάτι που για τους διαχρονικούς κολαούζους των ισχυρών, είναι ασυγχώρητο αμάρτημα.
Γι αυτό και φτύνουν εκεί που κάποτε έγλυφαν
Και τανάπαλιν...