ΕΥΤΕΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Όσοι δηλώνουν αιφνιδιασμένοι από τα καραγκιοζιλίκια των τελευταίων ημερών σε σχέση με την αποτυχημένη προσπάθεια συγκρότησης τρίτου αυτοδιοικητικού πόλου, ή δεν έχουν επίγνωση σε τι αναφέρονται, εφόσον το εννοούν, ή απλούστατα υποκρίνονται.
Γιατί από τις εκλογές του 2010 κι εντεύθεν η επέλαση της ευτέλειας είναι δεδομένη, προφανής και κλιμακούμενη.
Και ακριβώς μέσα από αυτή την κλιμάκωση φτάσαμε στο αποτέλεσμα αυτό.
Βέβαια, μετά από εκλογικές αναμετρήσεις δεν συνηθίζεται η ψύχραιμη και νηφάλια αποτίμηση των γεγονότων.
Οι κραυγές των νικητών συνήθως σκεπάζουν τις όποιες σεμνές φωνές των πραγματιστών που επιδιώκουν να αναδείξουν τα ουσιαστικά επίδικα ζητήματα.
Οι ηττημένοι είτε σιωπούν, είτε (οι επαγγελματίες του είδους) αναζητούν τρόπους μελλοντικής επανόδου στην πρωτοκαθεδρία.
Ο αμοραλισμός, φυσικά ποτέ δεν εξέλιπε από την πολιτική μας ζωή.
Ωστόσο με αφετηρία το σωτήριον έτος 2010, καθιερώθηκε σε νέες πιο στέρεες βάσεις και δεν χρειάστηκε παρά η επόμενη εκλογική αναμέτρηση το 2014, όπου πράγματι, έφριξαν οι οφθαλμοί μας από τα όσα απίστευτα διημείφθησαν τότε.
Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο γεγονός η επικράτηση Κωβαίου, ο οποίος θυμίζω, υπήρξε ο κύριος αποδέκτης/στόχος αθλιοτήτων εκείνη την περίοδο...