Επανέρχομαι...

...σε μια παλιά πρόταση.

 

Κυριακή, 18 Δεκεμβρίου 2016

ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ;

Πολύς λόγος έγινε το τελευταίο διάστημα σχετικά με το ζήτημα της στέγασης φορέων του νησιού.
Όλοι αναγνωρίζουν πως η προσπάθεια εξεύρεσης χώρων δυσκολεύει εξαιτίας και του γεγονότος ότι οι φορείς ολοένα πληθαίνουν, ενώ ο αριθμός των διαθέσιμων χώρων παραμένει αμετάβλητος.
Τουλάχιστον αυτό ισχύει για τους ορατούς, γιατί υπάρχουν και "αόρατοι" χώροι έξω από το οπτικό πεδίο των αρμοδίων.
Πλειστάκις έχω δημοσίως εκφράσει την απορία γιατί παραμένουν εγκαταλελειμμένα δημόσια κτίρια, παραδομένα στην ανελέητη φθορά του χρόνου ελέω αδιαφορίας διοικούντων, όταν με μικρές δαπάνες θα μπορούσαν αυτά να καταστούν λειτουργικά και χρήσιμα για την κοινωνία.
Είχα μάλιστα επικεντρώσει τα βέλη της κριτικής μου στην περίπτωση του δημοτικού σχολείου Σωτήρων, το οποίο απολαμβάνει διαχρονικά πλήρους αγνόησης από τις τοπικές αρχές, χρησιμεύει όμως σαν τόπος διαβίωσης νυχτοπουλιών και φιλοξενίας πολιτιστικών εκδηλώσεων ποντικών και άλλων μελών του ζωικού βασιλείου.
Θυμάμαι κάποτε, κάποιοι έξυπνοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την πρότασή μου να επισκευαστεί το συγκεκριμένο κτίριο και να παραδοθεί προς χρήση σε συλλόγους που αιτούνται στέγης αστεία, με το σκεπτικό πως αυτό ευρίσκεται εκτός του οικιστικού ιστού της Παροικιάς.
Βέβαια στη συνέχεια ήρθε η περίπτωση του δημοτικού σχολείου Καμαρών, που απέδειξε στην πράξη πως όταν υπάρχει όραμα και ευαισθησία, μαζί με την ανάγκη να φιλοξενηθούν φορείς και δραστηριότητες, τότε όλα είναι εφικτά.
Αλήθεια γιατί δεν το ξανασκέφτεστε σαΐνια μου;