ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αν και έχει περάσει ένας αιώνας από την ολοκλήρωση (1924) της γενοκτονίας των Ελλήνων στη Μικρά Ασία από τους Τούρκους, η ροή των γεγονότων έκτοτε δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Και η επανάληψη αυτή προσλαμβάνει γενικευμένα χαρακτηριστικά, που αφορούν σε όλο το φάσμα της εθνικής μας υπόστασης.

Συμπαραστάτες στο θέμα του "μεταναστευτικού" εμφανίζονται οι "φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι" στη χώρα μας, σύμφωνα με δηλώσεις ηγετικών παραγόντων της Ε.Ε. των Η.Π.Α. της Γερμανίας, της Γαλλίας, Αυστρίας, και άλλων ευρωπαικών χωρών.
Αλληλέγγυοι όμως σε επίπεδο διακηρύξεων, στα λόγια.
Ακόμα μια φορά.

Όπως ανάλογα έπραξαν και στο θέμα της Μικράς Ασίας, όταν διακήρυτταν την ιστορική αναγκαιότητα περί ίδρυσης ανεξάρτητου Ποντιακού κράτους (μαζί ή ξεχωριστά από τους Αρμένιους), ανεξάρτητου κράτους στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης με Ελληνική διοίκηση, όταν δήλωναν (ο πρόεδρος των Η.Π.Α.) αποφασισμένοι "να μην επιτρέψουν να ξαναπατήσει τουρκικό πόδι στην Ευρώπη" (Ανατολική Θράκη), όταν δήλωναν αποφασισμένοι να θέσουν υπό διεθνή εποπτεία το κομμάτι γης από την Κων/πολη έως την έξοδο των Στενών (προκειμένου να μην εκβιάζει η Τουρκία), όταν, όταν, όταν...

Αποτέλεσμα;
Όχι απλά αδιαφόρησαν για το δράμα των χριστιανικών πληθυσμών που ακολούθησε, αλλά οι ίδιοι υπήρξαν (πλην της Αγγλίας) στυλοβάτες της προσπάθειας να ξεριζωθούν οι αρχέγονοι πληθυσμοί των Ελλήνων, Αρμενίων, Σύριων κ.α. με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.
Ήταν εκείνοι που στήριξαν διπλωματικά, στρατιωτικά και οικονομικά τον Κεμάλ, την ίδια ώρα που αθετούσαν στοιχειώδεις και συμφωνημένες υποχρεώσεις απέναντι στη χώρα μας. 
Ήταν οι Γάλλοι (του γνωστού "Ελλάς-Γαλλία συμμαχία"...), ήταν και οι Ιταλοί εκείνοι οι οποίοι αν και σύμμαχοι στο πλαίσιο της ΑΝΤΑΝΤ ενίσχυσαν με κάθε μέσο τα αιμοσταγή στρατεύματα του Χασάπη Ατατούρκ, προκειμένου να ηττηθεί η χώρα μας και να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Βέβαια, ούτε η (δικαιολογημένη λόγω εισβολής μας στην Κριμαία...) στήριξη του Λένιν, ούτε η τεράστια βοήθεια Γάλλων και Ιταλών, ούτε η συμμαχία των Γερμανών, ούτε η ανοχή των Η.Π.Α. θα είχαν αποβεί ωφέλιμες για τους Τούρκους εθνικιστές και μοιραίες για τους χριστιανικούς πληθυσμούς της περιοχής, αν δεν μεσολαβούσαν γεγονότα που θα στιγμάτιζαν για πάντα την εθνική μας ιστορία, ειδικότερα όμως εκείνη της παράταξης της Δεξιάς που στήριζε το παλάτι και τις συνωμοσίες του σε βάρος της Βενιζελικής κυβέρνησης (έως τον Νοέμβριο του 1920) και της χώρας.

Οι αλλεπάλληλες προδοσίες, με κορυφαία εκείνη του πρίγκηπα Αντρέα, εξαιτίας της οποίας σώθηκε την τελευταία στιγμή η Άγκυρα από βέβαιη κατάληψη και συνακόλουθα αποτράπηκε η σύλληψη του Κεμάλ από τα ελληνικά στρατεύματα, τα οποία βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής από τη νεοιδρυθείσα τότε πρωτεύουσα του Τουρκικού κράτους, υπήρξαν ο καταλύτης των εξελίξεων.

Η αδικαιολόγητα παρατεταμένη αναμονή και απραξία του εκστρατευτικού σώματος που ξέμεινε από προμήθειες σε τρόφιμα, νερό, πολεμοφόδια, καθώς και οι αχαρακτήριστες επιλογές των φιλοπαλατιανών κυβερνήσεων (Νοέμβριος 1920-Αύγουστος 1922) έκαναν μάγκα τον Κεμάλ και όχι τα φουσάτα των Τσετών και οι Βαζεβουζούκοι του πατέρα της "Τουρκικής Δημοκρατίας",όπως βλακωδώς αποφαίνονται* πολλοί ιστορικοί παλαιοί και νεώτεροι. 

 

*Αλήθεια, από την μελέτη των ιστορικών πηγών (εγγράφων ελληνικών καθώς και ξένων υπηρεσιών, πολιτικών, στρατιωτικών, διπλωματικών κλπ) πως προκύπτει αυτό το συμπέρασμα;
Αν τις έχουν μελετήσει επαρκώς και διεξοδικά εννοείται...