Έκανα υπομονή για αρκετό διάστημα, αν δεχθεί κανείς πως δύο ολόκληροι μήνες δεν είναι και λίγος χρόνος.
Διάβασα και άκουσα ένα σωρό απόψεις για τις επιπτώσεις της πανδημίας στην οικονομία και στην κοινωνία.
Αναλύσεις για τις επιπτώσεις ειδικότερα στον τουρισμό αφθονούν, τόσο από ειδικούς, όσο και από ειδικούς της πλάκας (σε τουριστικές "επιτροπές", στο φέισμπουκ, στα καφενεία κλπ)...
Στην Πάρο η συζήτηση μοιάζει περισσότερο με νεκρολογία και ατέλειωτο μοιρολόι, παρά με ορθολογική διαδικασία κατανόησης σε πρώτο επίπεδο και προσπάθεια αντιμετώπισης/υπέρβασης του προβλήματος στη συνέχεια.
Έτσι άλλωστε συνηθίζεται εδώ...
Περίμενα λοιπόν ν' ακούσω και να διαβάσω έναν έστω σοβαρό προβληματισμό για την αυτοπαγίδευση της Πάρου στον εύθραυστο κόσμο της τουριστικής οικονομίας.
Έναν κόσμο επίπλαστο και άκρως επικίνδυνο όπως επίσης αποδείχθηκε...
Σιγή ιχθύος!
Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια σε μια δημόσια παρέμβασή μου είχα επί λέξει ισχυριστεί πως "η τουριστική οικονομία όπως εξελίσσεται στη χώρα μας, προσομοιάζει στη μυθική Κίρκη, που μαγεύει τους ανθρώπους, τους μεταμορφώνει σε πρόβατα και τους κατευθύνει σε ασύμφορο για εκείνους δρόμο.
Το που καταλήγουν τα πρόβατα είναι γνωστό. Όλοι μαζί μαγεμένοι κι εκστασιασμένοι από τον τουρισμό, πορευόμαστε σ' ένα μέλλον αβέβαιο, αν όχι αυτοκαταστροφικό".
Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που εξέφραζα τον προβληματισμό μου για τη μέχρι παράκρουσης "αποφασιστικότητα" των Παριανών να τα ισοπεδώσουν όλα στο βωμό της τουριστικής ανάπτυξης.
Ούτε και η τελευταία.
Μόνο σε αυτό εδώ το ιστολόγιο θα βρείτε δεκάδες άρθρα και σχόλια άκρως επικριτικά για την όλη κατάσταση, έτσι όπως αυτή διαμορφώνονταν στην πορεία του χρόνου.
Έκρουα λοιπόν σε κάθε ευκαιρία τον κώδωνα του κινδύνου.
Με ελάχιστους συμπαραστάτες .
Μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Πλην όμως ματαίως.
Και ξάφνου, σκάει η πρώτη βόμβα με την επιλεγόμενη "κρίση" του 2010 που μας οδήγησε στην δεύτερη Γερμανική Κατοχή.
Τότε ήταν που καταγράφηκαν δειλά-δειλά οι πρώτες ενστάσεις σε συλλογικό επίπεδο σε σχέση με το "που πάμε".
Δυστυχώς όμως αυτό δεν κράτησε πολύ.
Η ανάκαμψη που σημειώθηκε λίγα χρόνια αργότερα και πολύ περισσότερο η έκρηξη που ακολούθησε από το 2016 και μετά, συνέβαλλαν καθοριστικά στο να απαλειφθούν οι όποιες διαφοροποιήσεις και να ξεχαστούν οι όποιες γκρίνιες είχαν μέχρι τότε καταγραφεί.
Για να έρθουμε στο σήμερα και μεσούσης της πανδημίας, να ανακαλύψουμε πως το οικοδόμημα της τουριστικής οικονομίας, η επονομαζόμενη "βαριά βιομηχανία" της Ελλάδας δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα "παλάτι" χτισμένο στην άμμο.
Και με το πρώτο ισχυρό κύμα κατέρρευσε...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου