Συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια, για δεκαετίες στην πραγματικότητα: η αριστερά, σοσιαλιστική και κομμουνιστική, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει καταληφθεί είτε από νεοφιλελεύθερους δήθεν σοσιαλδημοκράτες, είτε από μικροαστούς διανοουμένους, που στην καλύτερη περίπτωση είναι αφελείς ιδεαλιστές- δηλαδή συντηρητικοί- στη χειρότερη, συνειδητοί υπέρμαχοι των επιδιώξεων του ιμπεριαλισμού, ενδύοντάς τις με «αριστερό» μανδύα. Κάτω από αυτήν τη διπλή κατάληψη της αριστεράς, που ακυρώνει άμεσα ή έμμεσα τις βασικότερες αρχές του μαρξισμού, κοινωνικές δυνάμεις και στελέχη που θα μπορούσαν να αναζωογονήσουν την αριστερά και να την καταστήσουν ηγεμονική δύναμη, «καίγονται» είτε παρασυρμένες/-α, είτε εκπαραθυρωνόμενες/-α.
Στην
Ελλάδα το ζούμε εδώ και μια δεκαετία εμφατικά. Σε κάθε φάση της
πολύπλευρης κρίσης, σε κάθε στιγμή δυνατότητας βαθύτερης
συνειδητοποίησης ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων γύρω από τους πραγματικούς
υπευθύνους της κρίσης και την ανάγκη αλλαγής κοινωνικού μοντέλου, οι
περισσότερες εκδοχές αριστεράς συνέβαλαν- σε διαφορετικό βαθμό και χρονική στιγμή–
στον αποπροσανατολισμό, στην κατάπνιξη της κοινωνικής δυναμικής, στην
προδοσία και στην άτακτη υποχώρηση. Έτσι, η αποτυχία της αριστεράς
καθίσταται ο καλύτερος χορηγός της δεξιάς και της ακροδεξιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου