Κάτι τα τηλεφωνήματα φίλου που ανακαλύπτει παλαιότερες αναρτήσεις, κάτι η αναδίφηση στο παρελθόν (κάτι που κάνω συχνά εν είδη "ταμείου"...), έπεσα πάνω σε ένα κείμενο αρκούντως διδακτικό, αναφερόμενο στην "αυθεντικότητα" πολλών -για λόγους σκοπιμότητας- πρόσκαιρα ευαισθητοποιούμενων συμπολιτών σε θέματα προστασίας των δημόσιων αγαθών.
Η σύμπτωση να παρατηρείται έξαρση τέτοιων ευαισθητοποιήσεων την περίοδο των προεκλογικών ζυμώσεων (και μετά σιωπή...) είναι κάτι το μοναδικό.
Η συνέχεια, η ίδια η ζωή με δικαίωσε και αυτή τη φορά.
Απόλυτα!!
Παρασκευή, 3 Αυγούστου 2018
ΕΙΔΑΝΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ...
Σκοτάδι πυκνό.
Σκοτάδι αδιαπέραστο.
Για πολλά πολλά χρόνια.
Κι εν μέσω σκότους, κάποιοι λίγοι, ελάχιστοι, αμελητέοι, να "φωνάζουν" για τις παντοειδείς αυθαιρεσίες.
Να υπερασπίζονται το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ, την ΚΟΙΝΗ ΜΑΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ.
Να προσπαθούν δηλαδή να τα υπερασπιστούν, γιατί το "σύστημα" ήταν ακατανίκητο.
Και κοντά στο σύστημα, η απέραντη μαλακία του κοσμάκη.
Γραφικοί, αναχρονιστές, επικίνδυνοι αυτοί, οι λίγοι, οι περίεργοι.
Και σε κάθε ευκαιρία στήνονταν στο απόσπασμα...
Και ξάφνου εγένετο φως!
Οι μέχρι πρότινος εγκαλούντες και συκοφαντούντες τους υπερασπιστές του κοινωνικού αγαθού, μεταλλάχθηκαν σε σύγχρονους Ρομπέν των δασών, των παραλιών, των πεζοδρομίων και δεν συμμαζεύεται.
Και ξεσπάθωσαν.
Και ζητούν την τήρηση της νομιμότητας.
Και τίθεται το ερώτημα:
Γελάει ή κλαίει κανείς με αυτά τα καμώματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου