ΕΙΔΑΝΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ...

Μέχρι χθες σκοτάδι.
Σκοτάδι πυκνό. 
Σκοτάδι αδιαπέραστο.
Για πολλά πολλά χρόνια.
Κι εν μέσω σκότους, κάποιοι λίγοι, ελάχιστοι, αμελητέοι, να "φωνάζουν" για τις παντοειδείς αυθαιρεσίες.
Να υπερασπίζονται το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ, την ΚΟΙΝΗ ΜΑΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ.
Να προσπαθούν δηλαδή να τα υπερασπιστούν, γιατί το "σύστημα" ήταν ακατανίκητο.
Και κοντά στο σύστημα, η απέραντη μαλακία του κοσμάκη.
Γραφικοί, αναχρονιστές, επικίνδυνοι αυτοί, οι λίγοι, οι περίεργοι.
Και σε κάθε ευκαιρία στήνονταν στο απόσπασμα...
 
 
Και ξάφνου εγένετο φως!
Οι μέχρι πρότινος εγκαλούντες και συκοφαντούντες τους υπερασπιστές του κοινωνικού αγαθού, μεταλλάχθηκαν σε σύγχρονους Ρομπέν των δασών, των παραλιών, των πεζοδρομίων και δεν συμμαζεύεται.
Και ξεσπάθωσαν.
Και ζητούν την τήρηση της νομιμότητας.
Και τίθεται το ερώτημα:
Γελάει ή κλαίει κανείς με αυτά τα καμώματα;