Κωστάκης, Γιωργάκης, Αντωνάκης... Αλεξάκης, ο κουτοπόνηρος και αμαθής...

Πρωθυπουργοί στο ράφι

Toυ Μάνου Στεφανίδη

Ενώ προσεγγίζουμε πλέον την 21η Αυγούστου αυτής της δυσοίωνης χρονιάς, με τις οιμωγές ακόμη των καμμένων ανθρώπων στ’ αυτιά μας, σκέφτομαι πόσους αχρείαστους, άχρηστους, εξωφλημένους πρωθυπουργούς έχουμε ήδη στο ράφι. Αλλά και πόσοι ακόμη θα τους ακολουθήσουν με μαθηματική ακρίβεια, σύντομα. Οι ίδιοι βέβαια δεν το ξέρουν, καμώνονται τους...
αιώνιους αλλά στο βάθος του μυαλού τους αναγνωρίζουν πόσο αναλώσιμοι είναι.

Παρότι είναι νέοι και αισθάνονται δυνατοί, εν τούτοις ο κόσμος τούς ξεφορτώθηκε με ανακούφιση και είναι για αυτόν τον κόσμο πια σαν να μην υπάρχουν. Μέχρι προχθές άστραφταν και βροντούσαν μέσα στο χάλκινο αντηχείο της εξουσίας τους, τρομεροί εμπρός στον καθρέφτη ή τους λακέδες τους. Αυτή δηλαδή την παρασιτική τάξη που ζει γύρω, από, επί, υπό και δια της εξουσίας ως σαρξ εκ της σαρκός της.

 Και σήμερα; Σήμερα μελαγχολούν από το ύψος του ραφιού που βρίσκονται, όμοια άχρηστοι όπως και η πολυπληθής φρουρά που η πολιτεία τούς εξασφάλισε για να μην πάθουν τίποτα (!) και η οποία -φρουρά- φρουρεί κατά βάθος το τίποτα. Το κενό.

Θυμάστε τα ονόματα τους;  Ο Κωστάκης και η πολύτιμη σαν χρησμός της Κασσάνδρας σιωπή του, ο Γιωργάκης με τον φασαριόζικο κοσμοπολιτισμό και την ανεπίληπτη ασημαντότητα του, ο Αντωνάκης με τον παλαιοντολογικό μεγαλοϊδεατισμό αλλά και την εντελώς σύγχρονη τσογλανοσύνη του. Όλοι εκεί, στο ράφι που τους τοποθέτησε η πατρίς, να περιμένουν και τους καινούργιους που καταφθάνουν οσονούπω. Ο Αλεξάκης, ο κουτοπόνηρος και αμαθής, ένας Γκαστόνε που όμως η τύχη του τελείωσε ή ο Κυριάκος που, ευτυχής ακόμη και αθώος, ούτε καν φαντάζεται τι τού επιφυλάσσει η μοίρα. Όλοι τους κουβαλάνε πάντως με σοβαρότητα τα βαρέα αλλά και άκρως ανθυγιεινά επώνυμα τους, ασχέτως του αν τα κατάντησαν κατηγορίας πτερού. ( Φτεράααα που έλεγε και κάποια παλιά περσόνα της πόλης ).

Αλλά κι άλλοι, οι δευτερότριτοι, οι Βενιζέλοι, οι Καμμένοι, οι Φώφες, οι μούφες, οι Δούρες, οι γαϊδούρες… Όλα εδώ πληρώνονται.

Αφού για όλους και για όλες σήμαναν ήδη τα σήμαντρα του τέλους. Ασχέτως του αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν μέσα στην προπέτεια, την ευήθεια ή το κτηνώδες φαγοπότι τους. Είναι ήδη εκτός πλάνου!

Μαζί με την τάξη που ανέδειξαν και τους ανέδειξε.  Πού είναι τώρα η δυναστεία Λαμπράκη, η δυναστεία Κόκκαλη, η δυναστεία Ψυχάρη, η δυναστεία Μπόμπολα, η δυναστεία Λιακουνάκου, η δυναστεία Βγενόπουλου, η δυναστεία Λαυρεντιάδη;

Νέες δυναστείες έχουν, βέβαια, πάρει τη θέση τους, ο τρέχων πρωθυπουργός υπηρεσίας κάνει τις διακοπές του στο φτωχικό ενός άλλου εφοπλιστή, κλείνονται νέες δουλειές, δοκιμάζονται νέες συμμαχίες, νέες λυκοφιλίες, η αστική τάξη της χώρας ποτέ δεν πεθαίνει – επειδή ίσως ποτέ δεν υπήρξε αρκούντως αστική – αλλά το ράφι, αμείλικτο περιμένει τους πάντες. Δικαιοσύνη!

Κι ενώ κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θα άνοιγε το σπίτι του για να φιλοξενήσει ειδικά αυτόν τον πρωθυπουργό, ειδικά αυτή τη μαύρη εποχή… Βρέθηκε κάποιος φιλόξενος!  Βλέπετε ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι για όλες τις εποχές… Εκατό αστυνομικοί, διαβάζω, φυλάνε τη περίεργη, ανθυγιεινή συντροφιά ενός παλαιοσταλινικού κι ενός νεόπλουτου, ενός κομμουνιστή κι ενός καπιταλιστή αλλά … χαμένος κόπος. Κανείς πια δεν ασχολείται με τον Αλέξη, ούτε με τις επιτυχίες του, ούτε με τον συρφετό που έχει γύρω του. Ούτε με τα κόλπα, τις άλλες του επικοινωνιακές μαγκιές, τους ανασχηματισμούς, τις παράτες και τις λοιπές πατάτες…

Επειδή, φευ, κανείς από τους Έλληνες πρωθυπουργούς δεν μαθαίνει ποτέ, τίποτε από τον προηγούμενο του. Ποτέ. Το δράμα του τόπου. Η Ιστορία στα αζήτητα; Ε, όχι!

Όλοι εμείς, πάλι, οι υπόλοιποι σφίγγουμε τα δόντια, σιωπηλοί και θυμωμένοι περιμένοντας τις κάλπες. Ενώ στο βάθος του πεδίου οι άγγελοι της ιστορίας ξεσκονίζουν μια καινούργια θέση στα ράφια της…

ΥΓ. Ξέχασα τον Σημίτη! Όχι εγώ, η Ιστορία. Ως προς τα νέα τζάκια θα τους συμβούλευα να κάνουν μια βόλτα στο νεκροταφείο του προαστείου τους. Αν δεν καταθλιβούν, θα περάσουν πολύ ωραία! Σήμερα, Κυριακή, στο ευαγγέλιο που άκουσα στο Μουντιάδο της Τήνου λέει: Ευκοπώτερον εστί κάμηλος δια τριμαλιάς ραφίδος εισελθείν ή πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών. Εγώ το λέω ταμπουριώτικα. Πλούσιοι είσαστε κιτς!

Φωτογραφία: Από τον Τζάδο βλέπω τη Στενή και στο βάθος το Ξώμπουργκο. Πρωινό φως των Κυκλάδων, μοναδική αίσθηση καθαριότητας και οξύτητας. Δεκάδες τα διάσπαρτα ξωκλήσια. Το αρχέγονο τοπίο που μας κάνει καλύτερους. Η πατρίδα που αντιστέκεται. Διακρίνεται η σκιά του φωτογράφου. Δεν διακρίνονται οι σκιές των προαναφερθέντων πρωθυπουργών.