Το οξύμωρο

Για πρώτη φορά η άρχουσα αστική τάξη στην Ελλάδα (κατά το κρατικοδίαιτο και ξενόδουλο μέρος της) απέκτησε σταλινικό υπηρετικό προσωπικό και σταλινικούς δούλους. Το μεν υπηρετικό προσωπικό επί χρυσίω, οι δε δούλοι εθελοντικώς. Δεν είναι δυνατόν o διευθυντήςτου Γραφείου Tύπου του Πρωθυπουργού να ζητά από εφημερίδα να αποκαλύψει τις πηγές της. Αυτά δεν γίνονταν ούτε επί Μακαρθισμού στις ΗΠΑ, ενώ τώρα όταν εκεί συμβαίνουν κάτι τέτοια συμβαίνουν υπό το (παρα)κράτος του Αντιτρομοκρατικού (κατ’ ευφημισμόν «πατριωτικού») νόμου.
Μια εφημερίδα μπορεί να ψεύδεται, ή να λέει την αλήθεια, αυτό κρίνεται. Η γενίκευση της κατηγορίας για fake news από τον κάθε Τραμπ ή τον κάθε Πολάκη συνιστά λογοκρισία ή εξαναγκασμό σε λογοκρισία. Η προσφυγή του κ. Καρτερού στην ΕΣΗΕΑ για να κάνει νταντά τον «Ελεύθερο Τύπο» θα ήταν κωμική αν δεν ήταν τραγικά επικίνδυνη. Και είναι επικίνδυνη διότι είναι σταλινική. Και είναι σταλινική διότι εμπεριέχει τα στοιχεία της υπαγόρευσης, της απειλήςκαι της τρομοκράτησης (ιδεολογικής και πολιτικής).
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτό το κρούσμα κυβερνητικού – κρατικού αυταρχισμού (και μωρίας) δεν είναι μεμονωμένο, αλλά γενικευμένο. Στις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ ανεφύησαν τιμητές εκ του προχείρου (πάντα στα ΜΜΕ που επηρεάζει) που (κατα)κρίνουν ανελλιπώς, διαρκώς και με κέφι τρελού πιθήκου τι γράφουν οι άλλες εφημερίδες και οι άλλοι δημοσιογράφοι. Δεν πρόκειται για διάλογο που θα ήταν άλλωστε θεμιτός και χρήσιμος, αλλά για αποδόμηση χαρακτήρων έως διασυρμού. Με αίσχιστο ζενίθ την ταύτιση δημοσιογράφων – αφεντικών. Όποιος, λόγου χάριν, δουλεύει στα «ΝΕΑ» είναι άνθρωπος του Μαρινάκη, ενώ όποιος, φερ’ ειπείν, δουλεύει στη «Νέα Σελίδα» είναι μιμόζα. Ενώ αν δουλεύει στην «Εφ.Συν.» το κρίνειν ζώντας και νεκρούς είναι το λιγότερο που δικαιούται να κάνει.
Οι σαχλαμάρες αυτοί (συν τα τρολ που διαφεντεύουν) έχουν δηλητηριάσει τον δημόσιο λόγο και τον αντίλογο. Έχουμε γεμίσει κήνσορες της ελεεινής μορφής που διαπομπεύουν καθημερινώς γελοιογράφους (απέναντι στους οποίους δείχνουν ιδιαίτερη δυσανεξία), αρθογράφους, ρεπόρτερ, αναλυτές, τους πάντες. Η υπεράσπιση του δικαιώματος του άλλου να λέει ελεύθερα εκείνα με τα οποία διαφωνείς είναι για τα εν λόγω σταλινοειδή ψιλά γράμματα, άτινα πρέπει να ξυστούν και να εξαφανιστούν απ’ τα πολιτικά ήθη.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι πανέξυπνη ασθένεια, μπορεί να αξιοποιεί τα σταλινικά απομεινάρια το ίδιο καλά με τα ακροδεξιά (και φασιστικά) γκεσέμια. Από το ίδιο μολυσματικό νερό της πόλωσης πίνει ο διχασμός, «αριστερός» και ακροδεξιός. Το «εμείς ή αυτοί» δεν είναι αριστερό ή δεξιό, είναι το ουρλιαχτό του λύκου που διατελεί σκυλί στον αφέντη του.
Η Δεξιά έχει μακρά παράδοση στις εμφυλιοπολεμικές, διχαστικές, παρακρατικές και αντικομμουνιστικές πρακτικές – που τώρα επαναφέρουν στο προσκήνιο στελέχη αυτής της παράταξης με ακροδεξιά καταγωγή, όπως ο κ.κ. Γεωργιάδης, Βορίδης και άλλοι. Καλύτερο δώρο απ’ αυτό δεν θα μπορούσε να κάνει το κόμμα του Κυριάκου στον Τσίπρα – όστις άλλο που δεν θέλει για να ανακυκλώνει την πόλωση,
η οποία κενολόγος ούσα, αναχρονιστική και συσπειρωτική (για χούλιγκανς), χρησιμεύει μόνον και μόνον για να συσκοτίζει τα πραγματικά προβλήματα.
Όταν ο ένας στους δύο Έλληνες ζει πλέον κάτω απ’ το όριο της φτώχειας, όταν το 40% του πληθυσμού κατέχει μόνον το 3% του πλούτου (ενώ το 10% του πληθυσμού κατέχει το 50%), η προσφυγή του κ. Θ. Καρτερού στην ΕΣΗΕΑ θα ήταν για τα πανηγύρια, αν δεν ήταν σταλινισμόςτου κερατά,
δηλαδή σταλινισμός στην υπηρεσία μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής…
Στάθης Σταυρόπουλος