Ένας μαλάκας μάλαμα

Επόμενη κρίση δεν πρόκειται να συμβεί. Ούτε στην Τουρκία, ούτε στην Ιταλία, ούτε πουθενά αλλού. Επίσης, ατάραχη η Ελλάδα θα ταξιδεύει για τα επόμενα σαράντα χρόνια με 3% ανάπτυξη, φιλικά επιτόκια και ούριους ανέμους. Είμαστε ηλίθιοι, πλην όμως οι ηλίθιοι δεν είναι άτρωτοι.

Βεβαίως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος (πάντα υπάρχει η άλλη πλευρά). Πιθανόν ο βαθύτερος εθνικός μας σχεδιασμός να βασίζεται στο δόγμα ότι η βλακεία είναι αήττητη. Συνεπώς η πόλωση και η παροχολογία πιθανόν να είναι αρκετές, ως αναγκαίες και ικανές συνθήκες για τη χάραξη εκείνης της εθνικής στρατηγικής
που θα ωθήσει την Ελλάδα (της Εποπτείας) να αντιμετωπίσει τις πληγές της Ελλάδας (των Μνημονίων). Είναι αλήθεια ότι η βλακεία αποβλακώνει κι όσους τη συναντούν (καθώς ο Μπρεχτέβαλε τον κ. Κόυνερ να μας προειδοποιεί). Πόσω μάλλον όταν ένα έθνος υφίσταται τη βλακεία στην εξουσία. Όταν εκτός από ταξική η καταπίεση είναι και ηλίθια. Οι χαρωπές υποσχέσεις της κυβέρνησης ότι θα διορθώσει τα εγκλήματα που έκανε, ισολογίζουν τις εξαγγελίες της αντιπολίτευσης ότι αυτά τα εγκλήματα θα συνεχισθούν από τους καθωσπρέπει ειδικούς κι όχι απ’ τους παρείσακτους κατσαπλιάδες. Παρ’ ότι
αυτοί οι τελευταίοι προσπαθούν να εισέλθουν κι εκείνοι στην Αθηναϊκή Λέσχη παρενδύοντας τονΚαρανίκα σε Ραγκούση και τον Πολάκη σε Κατερίνα Παπακώστα. Πα μαλ,
παλαίμαχοι και νεόκοποι κακοποιοί, ενωθείτε.
Το οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, το προσφυγικό, ο ανασκολοπισμός της εργασίας και του ασφαλιστικού, η βαθιά υποτέλεια και εξάρτηση της χώρας, ο πολιτισμικός απορφανισμός, η μετανάστευση προς την Εσπερία, η αποβιομηχάνιση, η υποβάθμιση του τουρισμού, το ξεχαρβάλωμα της διοίκησης, η διαρκής υποβάθμιση της εκπαίδευσης, η υποθήκευση της εθνικής περιουσίας, η εκποίηση των εθνικών πόρων – αυτά και όλα τα άλλα έχουν τη λύση τους
στην παροχολογία και την πόλωση!! – τι ’χες, Γιάννη, τι ’χα πάντα! Γίνε και βλάκας, Γιάννη μου, να γίνεις νοικοκύρης στη φτώχεια σου, να μείνεις είλωτας στη μιζέρια σου.
Είναι στιγμές πλέον που νιώθω μαλάκας μάλαμα. Όταν ξεχνώ ότι το συνεχές κακό συναπάντημα με τη βλακεία με κάνει βλάκα, όταν συντονίζομαι με την κυβερνητική πολιτική για να της κάνω κριτική. Τι κριτική να κάνεις στους αριστερούς που έγιναν καραδεξιοί και στους δεξιούς που έφεραν τις ζωές μας στα σαγόνια της θλίψης και της απελπισίας;
Όλα τριγύρω αλλάξανε (προς το χειρότερο) κι όλα τα ίδια μένουν (όσα μας ώθησαν προς το χειρότερο). Ο Τσίπρας μιλά και πράττει όπως όλοι οι παλαιοκομματικοί δημαγωγοί πριν απ’ αυτόν, ενώ η Δεξιά ξεπλυμένη στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ (της πρώτης φοράς Αριστερά) επαναπροτείνει τον εαυτόν της στα αφεντικά – ως δοκιμασμένο και καλύτερο δουλικό. Μια Μαρία Αντουανέτα που ξέρει να φτιάχνει καλύτερα το παντεσπάνι.
Στο σταυροδρόμι δύο δεξιών μονοδρόμων η Ελλάδα χαζεύει αμήχανη δύο μπουλούκια πάνω στα κάρα τους να ωρύονται σπαραξικάρδια για ανώφελα μαντζούνια και για δοκιμασμένα – δραστικά δηλητήρια. Βλάκες εναντίον ηλιθίων, το ίδιο ταξικώς τοξικοί και οι δύο. «Ζητείται ελπίς»έγραφε ένας παλιός όταν ακόμα η ελπίδα κυκλοφορούσε στους δρόμους και φώλιαζε στα σπίτια.
Σήμερα, η ελπίδα είναι ερώτημα, η παρακμή μια βεβαιότητα και η αποβλάκωση κάπο και γκεσταπίτης γύρω μας (κι ενίοτε μέσα μας)…
*Πηγή: topontiki.gr (από την στήλη του Στάθη «Τα Πρασσεινάλογα»).