Αν η Ελλάδα αποκτήσει το δικό της εθνικό νόμισμα, μπορεί να υποστεί ανάλογο νομισματικό πόλεμο μ’ αυτόν της Τουρκίας;

Πρόκειται για ένα εύλογο ερώτημα, το οποίο ενισχύεται από τις υστερικές κραυγές του ιερατείου της «ελεύθερης αγοράς». Να τι θα πάθουμε αν πάμε στη δραχμή! Θα γίνουμε Βενεζουέλα! Θα την πάθουμε όπως η Τουρκία!

Βέβαια, το γεγονός ότι η Βενεζουέλα, π.χ., δεν έχει εθνικοποιήσει το νόμισμά της και επιτρέπει ακόμη σε 2-3 οικογένειες να ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας, αλλά και τη νομισματική κυκλοφορία - όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και με το εξωτερικό - δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για το εν λόγω ιερατείο. Ούτε το γεγονός ότι η Βενεζουέλα, όπως και η Τουρκία έχουν εξαρτήσει την οικονομία τους από τις συναλλαγματικές ροές του εξωτερικού. Η μεν Βενεζουέλα επιμένοντας να διατηρείται ως «μονοκαλλιέργεια» με την πώληση αργού πετρελαίου στη διεθνή αγορά, η δε Τουρκία μέσω της προσέλκυσης κερδοσκοπικού κεφαλαίου από το εξωτερικό.

Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για το ιερατείο, το οποίο εκλαμβάνει την παγκοσμιοποίηση των αγορών κεφαλαίου, αλλά και την εξάρτηση των οικονομιών από δαύτες, με όρους παπικής, ή πουριτανικής Θείας Αποκάλυψης. Με τους ίδιους αιματοβαμμένους όρους που η επίσημη θρησκοληψία του μεσαίωνα έβλεπε στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων το Λόγο του Κυρίου.

Η μόνη ουσιαστική διαφορά τότε και σήμερα βρίσκεται στο ενδυματολογικό. Το ιερατείο σήμερα δεν συνηθίζει να κοσμεί το αλάθητο των Αγορών με την τιάρα του Πάπα, αλλά με τους τίτλους μιας ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία από άποψη ελευθερίας της έρευνας και αναζήτησης της αλήθειας όλο και περισσότερο επιστρέφει στην εποχή του αγγλοσάξονα ιερομόναχου Αλκουίνου. Του ιδρυτή δηλαδή της «αναγέννησης» του Καρλομάγνου, με την οποία επέβαλλε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία ως επίσημη πολιτική της εξουσίας την πιο απόλυτη πνευματική καταστολή με ποινή το βασανιστικό θάνατο για όποιον αρνιόταν να υποταχθεί σ’ αυτήν.

Διαβάστε περισσότερα »