Η προδοσία έχει όνομα, λέγεται προδοσία

  Ό,τι απέμεινε απ’ τη ΔΕΗ πωλείται. Κι ό,τι απομείνει θα πωληθεί. Γιατί;
Τον καιρό αυτόν υπάρχει ανησυχία με την επιθετικότητα της Τουρκίας – καταβάλλονται προσπάθειες να ενισχυθεί η άμυνα, λόγου χάριν με την αναβάθμιση των F-16. Αλήθεια η ΔΕΗ δεν έχει σχέση με την άμυνα της χώρας;
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι Μαρξιστής ή Κεϋνσιανιστής για να καταλαβαίνει (ή νεοφιλελεύθερος για να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει) πως τα μακροοικονομικά μεγέθη είναι στρατηγικής σημασίας για την αμυντική ισχύ μιας χώρας.
Η παγίδα που στήνει ο νεοφιλελευθερισμός είναι η χειραγώγηση του δημόσιου λόγου γύρω απ’ τα δικά του προτάγματα – κατ’ εξοχήν βλακώδη. Για παράδειγμα η κατάτμηση του πελατολογίου της ΔΕΗ σε πολλές μικρές εταιρείες – ύαινες σε ποια αρχή ή κανόνα της πολιτικής οικονομίας αντιστοιχεί; Κοπίασαν αυτές οι εταιρείες για να αποκτήσουν αυτούς τους πελάτες ή τους δόθηκαν λάφυρο; Γιατί;Λόγω του
ανταγωνισμού θα απαντήσουν οι νεοφιλελεύθεροι. Αλλά, αν ο ανταγωνισμός λειτουργήσει έως το τέλος, αυτές οι εταιρείες – ύαινες θα φάνε η μία την άλλη, ώσπου να καταλήξουμε σε ένα νέο μονοπώλιο στην αγορά, μόνον που αυτήν τη φορά το μονοπώλιο θα είναι ιδιωτικό κι όχι κρατικό. Και μόνον που στο μεταξύ οι αλληλοσπαρασσόμενες εταιρείες θα έχουν «φάει τον άμπακα». Παρά ταύτα, υπάρχει ο νεοφιλελεύθερος που κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει θα επιμείνει λέγοντας ότι ο ανταγωνισμός όσο λειτουργήσει θα οδηγήσει σε μείωση των τιμών για τα αγαθά που προσφέρονται! Βεβαίως! όσο μείωσαν την τιμή των εισιτηρίων οι εταιρείες που διαδέχθηκαν την Ολυμπιακή. Όχι δεν γίνονται πιο φθηνές οι τιμές, αλλά γίνονται πιο φθηνιάρικες οι υπηρεσίες.
Τώρα εκτός από το πελατολόγιό της η ΔΕΗ λεηλατείται και κατά τις υποδομές της. Πάλι για να κερδίζουν οι ιδιώτες «διότι το κράτος δεν μπορεί να διοικεί κερδοφόρες επιχειρήσεις». Ένα ακόμα βλακώδες επιχείρημα που παγιδεύει τη συζήτηση γύρω απ’ τον εαυτό του. Διότι α) η ΔΕΗ ήταν κερδοφόρα και β) το ερώτημα για ένα κράτος είναι αν έχει τον στρατηγικό έλεγχο των δομών που είναι απαραίτητες για την ισχύ του.
Είναι αλήθεια και δεν χρειάζεται να είναι κανείς Μαρξιστής ή ό,τι άλλο για να γνωρίζει, ότι μια εύρωστη οικονομία είναι βασική προϋπόθεση για την άμυνα ενός κράτους. Κι όχι μόνον μια εύρωστη οικονομία των επιχειρήσεων, αλλά προσέτι μια μακροοικονομική διαχείριση των εθνικών πόρων στρατηγικού χαρακτήρα στη βάση μιας εθνικής στρατηγικής. Μη μακρηγορούμε όμως, όλα αυτά αφορούν κράτη, όχι προτεκτοράτα.
Η Ελλάδα έγινε προτεκτοράτο όχι μόνον για να λεηλατηθεί ο πλούτος της, αλλά για ναλεηλατείται και ο μελλοντικός της πλούτος. Η ΔΕΗ και ο ανασκολοπισμός της αποτελούν ένα καλό δείγμα γραφής για όσα μέλλεται να συμβούν με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου, που, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι πιθανόν να διαθέτει η χώρα μας εν αφθονία.
Ένας τέτοιος πλούτος μπορεί να αποδειχθεί για ένα κράτος ευχή (Νορβηγία) ή κατάρα(Βενεζουέλα). Για ένα προτεκτοράτο ασφαλώς θα αποδειχθεί κατάρα. Η ιστορία με τα κοιτάσματα στην Ελλάδα είναι γνωστή από τη δεκαετία του 1950, ευρέως γνωστή από τη δεκαετία του 1970 και πασίγνωστη σήμερα. Στο μεταξύ οι Έλληνες αποδομήθηκαν ψυχικώς, αιχμαλωτίσθηκανοικονομικώς και έπεσαν κατηγορία από το κράτος που διέθεταν ως έθνος στο προτεκτοράτο που σήμερα κατέχουν εταιρείες, τράπεζες και άλλα κράτη.
Ο νεοφιλελεύθερος της εφημερίδας σας, ο κλόουν της οθόνης σας, ο γενίτσαρος του ραδιοφώνου σας, ο παρλαπίπας της παρέας σας, ο ραγιάς της γειτονιάς σας, ο πουλημένος του επαγγέλματός σας θα συνεχίσουν να μηρυκάζουν για τη ΔΕΗ τα ίδια κλισέ για τον «λαϊκισμό» ή τον «κρατισμό», ενώ αντιθέτως είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που εξαέρωσε την παραγωγική βάση της χώρας, που αποσυνέθεσε την κοινωνία, που βιτριόλισε την πολιτική κι έκανε τους ανθρώπους – εσάς– στατιστική για Στρατόπεδα Καταναγκαστικής Εργασίας.
Είναι απλό, δεν χρειάζεται να είναι κανείς Μαρξιστής, αρκεί να μην είναι πονηρός ή ηλίθιος για να καταλαβαίνει την αλήθεια για τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, τα νερά, τους δρόμους, την κινητή τηλεφωνία, τις τράπεζες, τα φάρμακα, την εκπαίδευση, την έρευνα και την τεχνολογία, το ασφαλιστικό σύστημα – τους στρατηγούς δηλαδή ενός κράτους που υπάρχει για τον λαό του κι όχι για ελάχιστους φιρφιρίκους.
Η ευνομία στις επιχειρήσεις, την εργασία, την κοινωνία δεν είναι δύσκολο πράγμα. Κατά καιρούς έχει παρουσιάσει επιτεύγματα και θα τα επιτύχει εκ νέου στο μέλλον – ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι νόσος ανίατη. Όμως στο μεταξύ ο Τσίπρας πουλώντας σήμερα τη ΔΕΗ λες και τη βρήκε απ’ τον πατέρα του (όπως οι προγενέστεροί του πούλησαν τον ΟΤΕ, τα ναυπηγεία, ή ό,τι άλλο συγκροτούσε την ισχύ του κράτους – έστω κι εκείνην την πτωχοπροδρομική ισχύ που διαθέταμε),ολοκληρώνει το έγκλημα. Ένα έγκλημα που θα φθάσει ώς τα κοιτάσματα,
συμβάλλοντας περαιτέρω στην αποδυνάμωση του έθνους. Η τύχη της ΔΕΗ δείχνει τον δρόμο, τον «οδικό χάρτη» που η υπό Εποπτείαν Ελλάς θα αναγκάζεται αλυσοδεμένη να ακολουθεί…
  Στάθης Σταυρόπουλος
*Πηγή: topontiki.gr