Δουλοπρεπείς πληβείοι

Δεν κάνει ταξικό πόλεμο με την αστική τάξη ο Τσίπρας. Κάνει πόλεμο εναντίον των αστών που δεν τον διάλεξαν χάριν εκείνων που τον διάλεξαν. Ο άνθρωπος αυτός δοκίμασε να τα βρει με τους Δυνατούς, όπως με τον κ. Ψυχάρη, κι όταν δεν τα βρήκε «σκότωσε το άλογο που είχε γεράσει»,

ενώ ταυτοχρόνως έριχνε λαγούς στην πιάτσα (Καλογρίτσας) ή ποντάριζε σε κουτσά άλογα (Ιβάν), που στη συνέχεια τον ανάγκαζαν οι Αμερικανοί να «αδειάσει» – κι από «αδειάσματα» ο Τσίπρας άλλο τίποτα, μόνον οι κωλοτούμπες του είναι περισσότερες.
Δεν ξεκίνησε ταξικό πόλεμο ο Τσίπρας, δεν ξεκινάς ταξικό πόλεμο με σύμβουλο τους Ρότσιλντ. Ένας πληβείος που κιότεψε είναι ο άνθρωπος κι ύστερα πήγε σέμπρος στους Δυνατούς, να του λένε τι συντάξεις να κόβει, πόσους εργαζόμενους να γυψώνει και πόση ακόμα Ελλάδα να πουλάει.
Ο Αιφνιδιασμός Τσίπρα τελείωσε.
Και μπορεί τώρα, έως τις εκλογές, να αρχίζει ο έμπιστος της κυρίας Μέρκελ πάλι τα επαναστατικά, ένα άχαρο λυγμικό καραόκε, πλην όμως εις μάτην. Το δις εξαπατείν ουκ ανδρός σοφού.
  Παριστάνει τώρα ο αρχηγός της Αριστεράς που Γονάτισε τον Μωυσή όστις θα ανοίξει τις θάλασσες και θα οδηγήσει τον λαό του στην καθαρή έξοδο! – από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην αιχμαλωσία της Βαβυλώνος.
Και χτυπάνε τα γέρικα φαντάσματα της λαμπερής τους νιότης το ραβδί τους στις πλάκες της αγοράς, για να δώσουν ήχο και ηχώ στα ηρωικά και τα πένθιμα, στα λυγμολυρικά και τα άσφαιρα – τι επικαλείσαι τους ηρωικούς νεκρούς της Αριστεράς, αγαπητέ μου Θανάση; για να πας τους ζωντανούς πεσκέσι στους Ρότσιλντ και την Μπούντεσμπανκ;
Κι από πότε ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου ενός πρωθυπουργού γίνεται τιμητής εκ του προχείρου ώστε να ταυτίζει όλους τους δημοσιογράφους με τους εκδότες τους; Εσύ, αγαπητέ Θανάση, όταν δούλευες στον ΣΚΑΪ είχες γίνει «νεκρή ψυχή» του κ. Αλαφούζου;
Άδων Άδης οι γενικεύσεις και οι συλλογικές ευθύνες. Απλώς,
  ο Αιφνιδιασμός Τσίπρα τελείωσε.
Μπορεί τώρα να απευθύνεται σε εκείνους που θα εκμαυλίσει με επιδόματα. Στα πελατάκια που υπόσχεται να διορίσει στο κράτος. Μπορεί να ψηφοθηρεί εν μέσω εκείνων που τρομοκρατεί με το σκιάχτρο του χειρότερου, αλλά όλα αυτά δεν πιάνουν το ποσοστό
  που χρειάζεται για να παραμείνει κανείς χρήσιμος σέμπρος των Δυνατών. Με τις μεγάλες φωνές, τα κούφια λόγια, το σείστρο της πόλωσης και τη νεκρανάσταση του εμφυλιοπολεμικού λόγου, δείχνει ο Τσίπρας
ότι το μόνον που του έμεινε είναι να πιθηκίζει το σύστημα που θέλει να υπηρετεί. Να μετέρχεται τις ίδιες μεθόδους, της λάσπης, του αποπροσανατολισμού και της κουτοπονηριάς. Και μέσα σ’ όλον αυτόν τον βόρβορο,
αυτή η λιτάνευση των ηρώων της Αριστεράς είναι ιταμή και άτιμη – δεν είναι οι σκιές των ανταρτών που χαλάνε ζωές και εκπλειστηριάζουν σπίτια, δεν είναι οι σκιές των ηρώων που επαίρονται για τα εγκώμια των Δυναστών και τους επαίνους των Ληστών. Αυτά είναι καμώματα τυχάρπαστων τυχοδιωκτών, δουλοπρεπών πληβείων. Και
  ανοήτων που προσπαθούν να αιφνιδιάσουν δύο φορές με το ίδιο ξόρκι.
Όμως τα λόγια που βουτήχθηκαν στο ψέμα κι έγιναν μπαρούφες, έχουν ευήκωα ώτα και στην άλλη πλευρά – στην άλλη παρειά του Ιανού, τη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Καθότι
  έως τώρα, ο δικομματισμός, παλιός και νέος, προσέφερε ως σφάγια τους Έλληνες στους Δυνατούς, πλέον δεν μένει παρά να τους προσφέρει και αλληλοσφαζόμενους…
*Πηγή: topontiki.gr