Οι προσδοκίες του Στέλιου Ράμφου

Αν ο Στέλιος Ράμφος έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη θα είχε πολύ μεγάλο δίλημμα. Κι αυτό γιατί στον Αριστοτέλη οι ρόλοι του φιλοσόφου και του πολιτικού είναι απολύτως διακριτοί, ενώ ο Πλάτωνας, κυρίως στην Πολιτεία, υποστηρίζει ότι σ’ ένα ιδεατό πολιτικό σύστημα την εξουσία θα μπορούσαν να την αναλάβουν οι φιλόσοφοι.

Της Χρύσας Κακατσάκη

Από τη δύσκολη θέση ίσως να τον έβγαζε η βοήθεια του κοινού με μια σολομώντεια απάντηση. Αριστοτελικός μέχρι πριν μερικά χρόνια, συντηρούσε τον μύθο του με βιβλία, διαλέξεις και με τον προσηλυτισμό μελών στο κλαμπ των Νεορθόδοξων. Αφότου ξέσπασε η κρίση, μέσα από μια έκλαμψη αυτογνωσίας, εγκατέλειψε την ολύμπια ενατένιση του κόσμου στα νησιά των Μακάρων και αποφάσισε να μεταλαμπαδεύσει το φως της γνώσης στους δεσμώτες του πλατωνικού σπηλαίου, δηλαδή στους αδαείς Έλληνες. Να τους βροντοφωνάξει ότι έχουν «έλλειμμα εαυτού» και πως «για τα σημερινά δεινά τους φταίει το τρίπτυχο διαδήλωση -καφενείο- τραγούδι».
Στη χορεία των εκλεκτών συνομιλητών προστέθηκε προσφάτως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αλήθεια ποια η σκοπιμότητα αυτής της διαδικτυακής συνύπαρξης; Οι πιο κακεντρεχείς είδαν μια πατρικού τύπου προσπάθεια εκ μέρους του Ράμφου να ξεπλύνει την ντροπή του πολιτικού αρχηγού για το μπέρδεμα του Μοντεσκιέ με τον Ρουσό. Οι καχύποπτοι προέβλεψαν ότι πήρε ο ένας το μυστρί και ο άλλος το πηλοφόρι για να χτιστεί η μελλοντική υπουργοποίησή του στο χαρτοφυλάκιο της Παιδείας ή του Πολιτισμού.
Όσοι ωστόσο τον παρακολουθούν στενά δεν εκπλήσσονται από τις πολιτικές του μετατοπίσεις. Η διαδρομή του είναι διάσπαρτη από μικρές και μεγάλες προδοσίες. Πρόδωσε την αρχαιότητα για το Βυζάντιο, τον Μαρξ για τον Απόστολο Παύλο, την «καθ’ ημάς Ανατολή» για το «Μένουμε Ευρώπη». Όταν ξεχάστηκε η αθώωση της Χούντας, μπορούσε να συναγελάζεται με τον Σημίτη, να επιβιβάζεται στο ποταμόπλοιο του Σ. Θεοδωράκη και εσχάτως να επενδύει όλο του τον πνευματικό ναρκισσισμό στο καλύτερο βιογραφικό της χώρας.
Δεν είναι απαραίτητα κακές οι θεωρητικές μεταλλάξεις. Και ο Καζαντζάκης περιπλανήθηκε σε ιδεολογίες και θρησκείες ώσπου να καταλήξει στον υπαρξιακό μηδενισμό. Το θέμα είναι ότι τα σούρτα φέρτα του Ράμφου και οι ευκαιριακές κομματικές προσκολλήσεις του οδηγούν στο «Αδιανόητο Τίποτα». Γιατί, αν τα αποφθέγματα της «Πολιτικής από στόμα σε στόμα» είναι του τύπου «στο δεν βλέπω φως, η απάντηση είναι να το φτιάξεις» και «οι ιδεολογίες τελείωσαν, ζήτω οι ιδέες» τότε δεν χρειάζεται ούτε να κοιταχτεί στον καθρέφτη του Λακάν ούτε να ανατρέξει στη Φαντασιακή θέσμιση του Καστοριάδη. Αρκεί να κάνει μια βόλτα στα social media . Εκεί θα βρει καλύτερες ατάκες.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Documento της Κυριακής