Δεν υπάρχει φαντάζομαι άνθρωπος, όχι μόνο σε τούτο το νησί, αλλά σε ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο, που να πιστεύει πως η πολιτική είναι απλά και μόνο, όπως βολικά παρουσιάζεται, ένας στίβος όπου οι πολιτικοί συναγωνίζονται στην εξυπνάδα, στην ταχύτητα, στην αποτελεσματικότητα, ή τέλος πάντων στην όποια δεξιότητα και ικανότητα διαθέτουν έκαστος εξ αυτών και όλοι μαζί ως συνομοταξία.
Αντίθετα πιστεύω, όλοι αντιλαμβάνονται και κατανοούν πως η πολιτική είναι ένα πεδίο πολέμου, όπου συγκρούονται συμφέροντα, με ευεργετημένους ή θύματα εμάς τους απλούς πολίτες κατά κανόνα.
Αν αληθεύει η πληροφορία πως σύντομα θα αρθούν τα νομικά εμπόδια για την κατασκευή υπογείων και πισίνων στη Πάρο, τότε πρέπει να παραδεχθούμε πως εκτός από τα συμφέροντα, η πολιτική είναι επίσης ο φιλόξενος χώρος που παρέχει στέγη στην πανάρχαια τέχνη του Αυνάν.
Σε έναν τόπο που έχει κατακρεουργηθεί αισθητικά με τα τριώροφα και τα τετραώροφα, που έχει υποβαθμιστεί περιβαλλοντικά και βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπος με τις παραλείψεις και τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος και που όλοι κλαίνε γι αυτά στα συνέδρια, αποτελεί δείγμα πρωτοφανούς βλακείας και αμετανοησίας να απελευθερώνεις το "καθεστώς" των υπογείων και των πισίνων, το οποίο έτσι κι αλλιώς προς δόξαν της κρατικής μεροληψίας μακροημέρευε παρά τα όποια εμπόδια παρεμβάλλονταν δίκην φύλλου συκής, στο όνομα της ανάπτυξης!
Ιδιαίτερα εξοργιστική η ρύθμιση για τις πισίνες, λες και αυτή είναι μια απλού πολεοδομικού χαρακτήρα πρόνοια και όχι ένα σύνθετο και πολυπλόκαμο πρόβλημα που αφορά στο σύνολό της μια κοινωνία, ιδιαίτερα μια νησιωτική κοινωνία με τους εξαιρετικά περιορισμένους υδάτινους πόρους που διαθέτει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου