Η διαχείριση των υδάτινων πόρων υφίσταται ως θέμα ζωτικής σημασίας αδιακρίτως γεωγραφικού στίγματος και κοινωνικοπολιτικού συστήματος.
Στο βαθμό που μειώνονται τα αποθέματα νερού, αυξάνονται οι τριβές και οι συγκρούσεις στο γεωπολιτικό πεδίο (μεταξύ κρατών, περιφερειών, ή και χωριών πολλές φορές!).
Σε τοπικό επίπεδο η φετινή ανομβρία (ευτυχώς έστω και πολύ αργά έβρεξε) δοκίμασε τις αντοχές των αποθεμάτων των υπόγειων ταμιευτήρων σε βαθμό οριακό.
Δεν είναι λίγες οι ιδιωτικές (κυρίως) γεωτρήσεις που εξαντλήθηκαν και πολλές εκείνες που έφτασαν στο παρά πέντε.
Η Πάρος είναι ένα νησί που διαθέτει σημαντικές ποσότητες υπόγειων υδάτων, ωστόσο μεγάλο μέρος αυτών διαρρέει στη θάλασσα, σε πολλά σημεία της ακτογραμμής, ιδιαίτερα σε σημεία που εκβάλουν ξεροπόταμοι.
Λόγω της πολύχρονης επαφής μου με το θαλάσσιο βυθό, είμαι σε θέση να γνωρίζω πολλά σημεία της ακτογραμμής όπου διαφεύγει το πολύτιμο νερό, εκτός από εκείνα που το υποδηλώνει το τοπωνύμιό τους (περιοχές με το όνομα Γλυφά).
Παρά ταύτα η εμμονή, σε λύσεις εξαιρετικά δαπανηρές, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και μικρού χρονικού ορίζοντα, δεν επιτρέπει να αξιοποιηθεί αυτός ο αδικοχαμένος υδάτινος πλούτος.
Έχω προτείνει -και κατά καιρούς επανέρχομαι στο θέμα- να προχωρήσει η ΔΕΥΑΠ στην αναζήτηση της τεχνογνωσίας για την αξιοποίηση αυτού του θησαυρού, τεχνογνωσίας (Ιταλογαλλική πατέντα) το κόστος απόκτησης και λειτουργίας της οποίας είναι μηδαμινό μπροστά σε εκείνο των αφαλατώσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου