Όχι, δεν πιάσαμε πάτο

 

Έχω μια ένσταση με τις κριτικές στα «μέτρα Μητσοτάκη». Διότι δεν είναι μέτρα (μόνο) του Μητσοτάκη. Πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα για τον χαμηλοσυνταξιούχο που θα πληρώνει πρόστιμο, σύμπαν το πολιτικό σύστημα είτε υποστηρίζει ενεργητικά τη λογική της υποχρεωτικότητας είτε κάνει τον ψόφιο κοριό. Ειδικά οι διάφορες αριστερές, σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις τους, επιδίδονται σε αριστουργηματικές πιρουέτες επιχειρώντας να μην ταυτιστούν με τον Μητσοτάκη ενώ τη βρίσκουν με τον βούρδουλα της συγκεκριμένης «διαχείρισης». Πλειοδοτούν κιόλας, ως οι πλέον συνεπείς θεράποντες του Ορθού Λόγου και της Επιστήμης, κατακεραυνώνοντας τον σκοταδισμό των ψεκ. Γι’ αυτό αγαλλιάζουν –σεμνά, να κρατηθούν και τα προσχήματα– όταν ο Μητσοτάκης απολύει μερικές χιλιάδες ψεκ υγειονομικών, ή  όταν ο Άδωνης συστήνει στους εργοδότες να απολύουν τους ανεμβολίαστους υπαλλήλους τους. για περισσότερα  εδώ