Ο "δημόσιος διάλογος" στην Πάρο ανέκαθεν ήταν προβληματικός.
Τοποθετώ τον όρο εντός εισαγωγικών, για τον απλούστατο λόγο πως κατά την δική μου άποψη τέτοιος με την κυριολεξία του όρου δεν υφίσταται.
Στο παρελθόν σπάνια παρατηρήθηκε.
Απλά τον έχει υποκαταστήσει η παράθεση μονολόγων.
Τις περισσότερες φορές ατεκμηρίωτων, ή και παντελώς έωλων.
Γι΄αυτό και κυριαρχούσα "γραμμή" στα κοινά είναι η προσωπική στόχευση όσων εμπλέκονται σ' αυτά κι όχι η αναζήτηση κι εφαρμογή των ενδεδειγμένων πολιτικών.
Εγκαινίασα χθες με την ανάρτηση ενός άρθρου μου σε τοπική εφημερίδα προ δωδεκαετίας, έναν κύκλο ανάλογων δημοσιεύσεων προκειμένου να κατανοήσουν οι νεότεροι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι το πλαίσιο και το κλίμα που υποβοήθησε την τρέχουσα κακοδαιμονία μας.
Να πιάσουν την άκρη του νήματος και να καταλήξουν στο "τις πταίει" για τα όσα προβλήματα ορθώνονται μπροστά μας και φαλκιδεύουν την ευημερία μας
Να συνειδητοποιήσουν πως η επίρριψη ευθυνών πάντα σε κάποιους "άλλους" είναι παραπειστική.
Πιστεύω πως μέσα από αυτή τη διαδικασία θα προκύψουν πολλά συμπεράσματα για το ρόλο που έπαιξαν και παίζουν κάποιοι στον τόπο μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου