Πριν λίγες ημέρες οι ΗΠΑ γιόρτασαν την Ημέρα των Ευχαριστιών.
Ποιο είναι όμως το νόημα του Thanksgiving και τι σηματοδοτεί για τους
ιθαγενείς αμερικανούς που έχουν υποστεί αιώνες διωγμών από το «Λευκό Νέο
Έθνος» της Βόρειας Αμερικής; Αναδημοσιεύουμε το εξαιρετικό αναλυτικό
ρεπορτάζ της Λαμπρινής Θωμά, όπως δημοσιεύτηκε στο The Press Project.
Μέχρι και το 2017, ο «προοδευτικός» Καναδάς, στην επαρχία του Σασκατούν, υποχρέωνε τις ιθαγενείς γυναίκες σε στείρωση. Η καταγγελία, που έγινε μόλις πέρισυ, αφού συγκέντρωσε στοιχεία η πρώτη στη χώρα δικηγορική εταιρία που έφτιαξαν Ινδιάνοι δικηγόροι, αναφέρει ότι «την ώρα που τις έπιαναν οι πόνοι εύρισκαν την ευκαιρία να τις πιέσουν, ενοχλήσουν, υποχρεώσουν να υπογράψουν δίνοντας τη συγκατάθεσή τους». Αν δεν υπέγραφαν, τότε κρατούνταν, και δεν τους επιτρεπόταν να δουν τα νεογέννητα παιδιά τους, μέχρι να υπογράψουν ή και να πραγματοποιηθεί ο καυτηριασμός, ανέφερε η δικηγόρος Αλίσα Λόμπαρντ. Ανάμεσα σε όσα τους έλεγαν, είναι και πως η επέμβαση είναι αναστρέψιμη.
Οι αρχές του Σασκατούν και του Καναδά ζήτησαν συγγνώμη, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να υπάρχουν πολλά ακόμη θύματα της εγκληματικής αυτής τακτικής.
Τη σχετική μήνυση, το Νοέμβριο του 2018, κατέθεσαν αρχικά εξήντα ιθαγενείς γυναίκες κι αφορά εκβιαστικές στειρώσεις που έγιναν τα τελευταία 25 χρόνια. Θα ήταν περισσότερες, αλλα «η επίμονη κατάθλιψη και τα άγχη» που ακολούθησαν την υποχρεωτική στείρωση έχουν πάρει και ζωές. Κάτι όχι ασυνήθιστο στις ινδιάνικες κοινότητες, όπου οι αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι «κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό».
«Αόρατες, αδύναμες, τρομαγμένες» δήλωναν οι γυναίκες θύματα, στην Ινδιάνα καθηγήτρια Ιατρικής και σήμερα βουλευτή, Υβόν Μπογιέρ, που έφερε πρώτη το θέμα στο φως, το 2017. «Και δε συνέβη μόνο στο Σασκατούν, συνέβη στη Ρετζίνα, συνέβη στο Ουίνιπεγκ, συνέβη όπου υπάρχει μεγάλος πληθυσμός αυτοχθόνων γυναικών».
Είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο σε μια γενοκτονία που κρατά πάνω από 500 χρόνια. Μια γενοκτονία που, σύμφωνα με μια ακραία θεωρία, ήταν τόσο μαζική ώστε έριξε τη μέση θερμοκρασία της γης. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής, Βόρειας, Νότιας, Κεντρικής, σφαγιάζονται, κυνηγούνται, σκλαβώνονται, βασανίζονται ακόμη και σήμερα, στο όνομα του «Πολιτισμού» του Λευκού. Η εικόνα που κατέγραψε, μιλώντας για τη Βολιβία, ο Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα, δεν έχει αλλάξει καθόλου, επί σχεδόν έξι αιώνες. Το χρώμα του δέρματος, η διαφορετική μεταφυσική προσέγγιση και πνευματικότητα, η ιδιοπροσωπεία των ινδιάνικων φυλών μισήθηκαν και μισούνται από το Λευκό κατακτητή, που κάνει το χρώμα του δέρματός του σημαία. Οι ιθαγενείς ονομάζονται «απολίτιστοι» ώστε ο άπληστος, ληστρικός δυτικοευρωπαίος άνθρωπος να μπορεί να σκοτώσει, κλέψει και αρπάξει με ήσυχη της «πολιτισμένη» συνείδησή του. Οπως κάνει από το 1204 ως σήμερα.
Την άδεια της ληστρικής και φονικής πολιτικής του, ο Λευκός αποικιοκράτης την έχει από τον ίδιο τον Ινδιανο, μας λέει στο Thanksgiving. Οι Ινδιάνοι όχι μόνο ταϊζουν και σώζουν τους λευκούς πουριτανούς, που φτάνουν άθλιοι και πεινασμένοι, αλλά τους καλούν να μείνουν. Τους διδάσκουν να καλλιεργούν το καλαμπόκι, να ψαρεύουν με τον ινδιάνικο τρόπο, να κυνηγούν μαζί τους. Τους προσφέρουν τη Γη τους. Και οι Πουριτανοί την παίρνουν, αλλά με τον μόνο τρόπο που ξέρουν: με όρους ιδιοκτησίας. Εκεί, το έγκλημα αρχίζει. Εκεί η ηθική δικαιολογία που κρύβεται πίσω από το Thanksgiving, βάζει ρίζες. Οι Ινδιάνοι δεν ξαναεμφανίζονται, μετά εκείνη την πρώτη γιορτή, όπου οι λευκοί τρώνε το καλαμπόκι που έχουν καλλιεργήσει, τις γαλοπούλες που έχουν κυνηγήσει, τα ψάρια που έχουν μάθει και πιάνουν – οι Ινδιάνοι παρέδωσαν τη γη και τέλος του παραμυθιού, καλησπέρα σας. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο που κινούνται κι όσες άλλες ιστορίες Ινδιάνων πέρασαν στην Λευκή Ιστορία – όπως η Ποκαχόντας ή η Σακακαουέα που βοήθησε το Λούις και τον Κλάρκ.
Οταν το βαμβάκι θα φυτρώσει στη συκιά
Και τα φύτρα στο τριαντάφυλλο θα κρέμονται
Όταν οι ξένοι θα κυβερνούν τις ΗΠΑ
Κι οι Εβραίοι θα αποκτήσουν ίσια μύτη
Όταν όλοι υμνούν τον Πάπα
Στη γη του Θείου Σαμ
Κι ένας Έλληνας εκλεγεί πρόεδρος
Τότε η Κου Κλουξ Κλαν θα έχει ξεφτυλιστεί
When cotton grows on the fig tree
And alfalfa hangs on the rose
When the aliens run the United States
And the Jews grow a straight nose
When the Pope is praised by every one
In the land of Uncle Sam
And a Greek is elected President
Then–the Ku Klux won’t be worth a damn.
Οι Εβραίοι, οι ρωμαιοκαθολικοί και οι Έλληνες εδώ καταγράφονται σαφώς ως στόχοι – έχουν, άλλωστε, τελειώσει με τους Ινδιάνους οι WASP, τον 19ο και 20ο αιώνα, όταν χρειάζονται φτηνά εργατικά χέρια και τα βρίσκουν δημιουργώντας νέες μορφές δουλείας.
Η επιλογή των προτεσταντών πουριτανών ως «γεννητόρων» της Λευκής Αμερικής είναι πολιτική και όχι ιστορική. Η σημερινή γιορτή της Λευκής Bόρειας Αμερικής, το Thanksgiving, η Ημέρα την Ευχαριστιών, είναι ίσως η πιο υποκριτική γιορτή στον κόσμο. Θέτει τις ρίζες της στο 1619, στη Βιργινία των ΗΠΑ, όταν 38 βρετανοί πουριτανοί έποικοι γιόρτασαν τον πρώτο χρόνο από την άφιξή τους στην Αμερική, με μια μεγάλη γιορτή, στην οποία προσκάλεσαν και τους Ινδιάνους Ουαμπανόαγκ, γιατί χάρη στους ιθαγενείς, τις προσφορές και τη φιλοξενία τους, κατάφεραν να επιβιώσουν.
Με τη σημερινή της μορφή γιορτάζεται από τον αμερικάνικο εμφύλιο και μετά. Μέχρι τον αμερικάνικο εμφύλιο ήταν μια γιορτή δεμένη με τις πουριτανικές παραδόσεις. Το 1863 ο Αβραάμ Λίνκολν όρισε την Ημέρα των Ευχαριστιών ως εθνική αργία, στοχεύοντας στη δημιουργία ενός θεσμού που θα βοηθούσε στην ενότητα του νέου έθνους. Του Λευκού Νέου Έθνους. Αυτό επιθυμούν να θυμούνται, όχι τη γενοκτονία των Ινδιάνων ούτε τη σκλαβιά των Αφροαμερικάνων.
Η ιστορία των «κατώτερων λαών», των «απολίτιστων» και των «αγρίων», που ξεκινάει από κει και πέρα, η γενοκτονία που ακολουθεί, δεν ενδιαφέρει κανέναν, μέχρι να αναλάβει ο αναρχικός ιστορικός, Χάουαρντ Ζην να μιλήσει για το λαό, τους λαούς της Νέας Γης.
Ακόμη και αυτό, το Νέα Γη, κουβαλάει το ρατσισμό και την βαρβαρότητα των αποικιοκρατών. Η «Γηραιά Ήπειρος», επίσης. Η βαρύτητα των λέξεων και ο τρόπος που η δικαιολόγηση της γενοκτονίας των Ινδιάνων περνούν στη γλώσσα, σε όλες της γλώσσες οι λαοί των οποίων ανήκουν ή διοικούνται από Imperium, είναι συγκλονιστική.
Οι Ινδιάνοι δολοφονούνται, οι ινδιάνοι δε χωρούν, για να χτιστεί ο κόσμος του Λευκού ανθρώπου, με «Ελευθερία, δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για ολους», του λευκού που ζητάει «τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους» για να χτίσει την αυτοκρατορία του, αφού πρώτα καθαρίσει τον τύπο από όσους έχουν διαφορετικό χρώμα από κείνον. Και, εδώ πάνω στηρίζεται όλο το οικοδόμημα των υπέρμαχων της υπεροχής των Λευκών (white supremacists) στις ΗΠΑ: στις ίδιες της ρίζες αυτού του κράτους, που γιορτάζονται μεγαλοπρεπώς και πάλι σήμερα. Εδώ βρίσκεται ο λόγος που, ακόμη, οι εναπομείναντες, αυτοκτονούν, γίνονται αλκοολικοί, καταφεύγουν στα ναρκωτικά, έχουν μέσο όρο ζωής κάτω των 35 ετών, μέσα στις «αναπτυγμένες» ΗΠΑ. Δούλοι και υποτελείς στην ίδια τους τη γη, αποστερημένοι από γλώσσα, παράδοση, ταυτότητα.
Kαι αυτοί οι λίγοι, πια, Ινδιάνοι, περιορισμένοι σε καταυλισμούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης με δώρο ένα καζίνο στους «τυχερούς». Και τα παιδιά τους, υποχρεωμένα να πηγαίνουν στο σχολειό της ζηλευτής λευκότητας, καλούνται να παίξουν, με ψεύτικα φτερά στο κεφάλι, στην παιδική εορτή του Thanksgiving, τους Ινδιάνους που προσφέρουν τα πάντα στο Λευκό Αγγλοσάξωνα Προτεστάντη. Η ταπείνωση κι η περιφρόνηση σε όλο της το μεγαλείο.
Ο Λέοναρντ Πελτιέρ, ο φυλακισμένος ήρωας του Ινδιάνικου Κινήματος, αιχμάλωτος ενός μακραίωνου πολέμου, τα λέει όλα, στο φετινό του μήνυμα, από τη φυλακή:
«Το 2019 φτάνει στο τέλος του και μαζί του, έρχεται και η μέρα που οι περισσότεροι Αμερικάνοι θεωρούν ξεχωριστή, η Ημέρα των Ευχαριστιών. Καθώς αφήνω το νου μου να πλανηθεί πέρα από τα ατσάλινα κάγγελα και τους τσιμεντένιους τοίχους, προσπαθώ να φανταστώ τι κάνουν οι άνθρωποι έξω από τις πύλες της φυλακής, και τι σκέφτονται. Σκέφτονται ποτέ τους Ιθαγενείς λαούς που διώχθηκαν από τις πατρίδες τους; Καταλαβαίνουν ότι, σε κάθε τους βήμα, προς όποια κατεύθυνση, βαδίζουν πάνω σε κλεμμένη γη; Μπορούν να φανταστούν, έστω για ένα λεπτό, πως ήταν να βλέπει κανείς όσα υπέφεραν οι γυναίκες, τα παιδιά, τα μωρά, οι ασθενείς και οι γέροντες, όταν τους υποχρέωναν να πάνε όλο και πιο δυτικά, χωρίς τροφή, μέσα στο άγριο κρύο; Αυτοί ήταν ο λαός μου, και αυτή ήταν η Γη μας. Ήταν καιρός που είμασταν ελεύθεροι και μπορούσαμε να κυνηγήσουμε το βούβαλο και να μαζέψουμε τροφή και ιερά φάρμακα. Μπορούσαμε να ψαρεύουμε και απολαμβάναμε το καθαρό νερό! Ο λαός μου ήταν γενναιόδωρος, μοιράστηκε όλα όσα είχε, μοιράστηκε και τη γνώση της επιβίωσης στους άγριους χειμώνες ή τα καυτά, υγρά καλοκαίρια. Σεβόμασταν τα δώρα του Δημιουργού μας και θυμόμασταν να τον ευχαριστούμε καθημερινά. Είχαμε τελετές και ειδικούς χορούς, που ήταν μια γιορτή της ζωής.
Με τον ερχομό των ξένων στις ακτές μας, η ζωή που ξέραμε θα άλλαζε δραματικά, καθώς η ατομική ιδιοκτησία ήταν απολύτως ξένη στο λαό μου. Φράχτες;;;; Ούτε που τους είχαμε ακούσει ποτέ τότε. Είμασταν ένας κοινωτικός λαός και φροντίζαμε ο ένας τον άλλο. Οι παππούδες μας δεν ζούσαν απομονωμένοι από μας! Ήταν οι κάτοχοι της σοφίας και οι ιστορικοί μας, και ένας σημαντικός δεσμός στις οικογένειές μας. Τα μωρά μας; Ήταν και είναι το μέλλον μας! Δείτε αυτά τα υπέροχα παιδιά που διακινδυνεύουν και αγωνίζονται για να κρατήσουν το νερό μας και το περιβάλλον καθαρό και ασφαλές για τις γενιές που δεν έχουν έρθει ακόμη. Είναι πρόθυμα να αντιμετωπίσουν τις γιγάντιες πολυεθνικές εταιρίες, να επιμορφώσουν το κοινό για την καταστροφή που προκαλούν. Χαμογελώ με ελπίδα όταν τα σκέφτομαι. Είναι ατρόμητα και έτοιμα να πουν την αλήθεια, σε όποιον θέλει να την ακούει. Και ακόμη, θυμόμαστε τους αδελφούς και τις αδελφές μας στη Βολιβία, που έχουν εξεγερθεί, υποστηρίζοντας τον πρώτο Ιθαγενή πρόεδρο, τον Έβο Μοράλες. Η αφοσίωσή του στο λαό, στη Γη, στον πλούτο και την προστασία της γης, ενάντια στη διαφθορά είναι αξιοσημείωτα. Αναγνωρίζουμε και ταυτιζόμαστε τόσο με αυτόν τον αγώνα…
Έτσι λοιπόν, σήμερα, ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που θέλουν να είναι ανοικτόμυαλοι, αυτούς που είναι πρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη να σχεδιάσουν για επτά γενιές μετά, αυτούς που θυμούνται τις θυσίες των προγόνων μας ώστε να συνεχίζουμε να μιλάμε τη δική μας γλώσσα, να ευχαριστούμε με τον δικό μας τρόπο μέσα στο δικό μας δέρμα, και να αναγνωρίζουμε πάντα και να σεβόμαστε την ιθαγενή μας καταγωγή.
Εσείς, που είστε ευγνώμονες γιατί έχετε αρκετό φαγητό να ταϊσετε τις οικογένειές σας, δώστε παρακαλώ σας, και στους λιγότερο τυχερούς. Αν είστε στα ζεστά και έχετε ένα άνετο καταφύγιο στο οποίο ζείτε, δώστε παρακαλώ σας, και σε εκείνους που κρυώνουν και είναι άστεγοι. Αν δείτε κάποιον δυστυχισμένο που να χρειάζεται έναν καλό λόγο, ή και δύο, γίνετε αυτός που θα κάνει το βήμα και θα απλώσει το χέρι. Και, το σημαντικότερο, όταν βλέπετε την αδικία, όπου και αν τη βλέπετε, να είστε γενναίοι, να μιλάτε και να την αντιμετωπίζετε.
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους που με θυμάστε και εμένα και την οικογένειά μου, στις προσευχές σας. Σας ευχαριστώ που συνεχίζεται να με στηρίζετε και να πιστεύετε σε μένα. Δεν υπάρχει λεπτό μέσα στη μέρα που περνά που να μην ελπίζω ότι αυτή η ίδια μέρα θα είναι και η μέρα που θα ελευθερωθώ. Ζω για τη μέρα που θα μυρίσω πάλι τον καθαρό αέρα, που θα νοιώσω την αύρα στα μαλλιά μου, θα δω τα σύννεφα να τρέχουν να κρύψουν τον ήλιο και το φεγγάρι να χαράζει με το φως του το δρόμο για το ιερό Ινιπι. Αυτή όντως θα είναι η μέρα που θα μπορώ να την ονομάσω ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving).
Ευχαριστώ όποιον με ακούει και ακούει τις λέξεις μου.
Το Πνεύμα μου είναι εκεί μαζί σας.
Ντόκσα [εις το επανιδείν],
Στο Πνεύμα του Τρελλού Αλόγου,
Λέοναρντ Πελτιέρ».
Πηγή: thepressproject.gr
Μέχρι και το 2017, ο «προοδευτικός» Καναδάς, στην επαρχία του Σασκατούν, υποχρέωνε τις ιθαγενείς γυναίκες σε στείρωση. Η καταγγελία, που έγινε μόλις πέρισυ, αφού συγκέντρωσε στοιχεία η πρώτη στη χώρα δικηγορική εταιρία που έφτιαξαν Ινδιάνοι δικηγόροι, αναφέρει ότι «την ώρα που τις έπιαναν οι πόνοι εύρισκαν την ευκαιρία να τις πιέσουν, ενοχλήσουν, υποχρεώσουν να υπογράψουν δίνοντας τη συγκατάθεσή τους». Αν δεν υπέγραφαν, τότε κρατούνταν, και δεν τους επιτρεπόταν να δουν τα νεογέννητα παιδιά τους, μέχρι να υπογράψουν ή και να πραγματοποιηθεί ο καυτηριασμός, ανέφερε η δικηγόρος Αλίσα Λόμπαρντ. Ανάμεσα σε όσα τους έλεγαν, είναι και πως η επέμβαση είναι αναστρέψιμη.
Οι αρχές του Σασκατούν και του Καναδά ζήτησαν συγγνώμη, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να υπάρχουν πολλά ακόμη θύματα της εγκληματικής αυτής τακτικής.
Τη σχετική μήνυση, το Νοέμβριο του 2018, κατέθεσαν αρχικά εξήντα ιθαγενείς γυναίκες κι αφορά εκβιαστικές στειρώσεις που έγιναν τα τελευταία 25 χρόνια. Θα ήταν περισσότερες, αλλα «η επίμονη κατάθλιψη και τα άγχη» που ακολούθησαν την υποχρεωτική στείρωση έχουν πάρει και ζωές. Κάτι όχι ασυνήθιστο στις ινδιάνικες κοινότητες, όπου οι αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι «κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό».
«Αόρατες, αδύναμες, τρομαγμένες» δήλωναν οι γυναίκες θύματα, στην Ινδιάνα καθηγήτρια Ιατρικής και σήμερα βουλευτή, Υβόν Μπογιέρ, που έφερε πρώτη το θέμα στο φως, το 2017. «Και δε συνέβη μόνο στο Σασκατούν, συνέβη στη Ρετζίνα, συνέβη στο Ουίνιπεγκ, συνέβη όπου υπάρχει μεγάλος πληθυσμός αυτοχθόνων γυναικών».
Είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο σε μια γενοκτονία που κρατά πάνω από 500 χρόνια. Μια γενοκτονία που, σύμφωνα με μια ακραία θεωρία, ήταν τόσο μαζική ώστε έριξε τη μέση θερμοκρασία της γης. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής, Βόρειας, Νότιας, Κεντρικής, σφαγιάζονται, κυνηγούνται, σκλαβώνονται, βασανίζονται ακόμη και σήμερα, στο όνομα του «Πολιτισμού» του Λευκού. Η εικόνα που κατέγραψε, μιλώντας για τη Βολιβία, ο Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα, δεν έχει αλλάξει καθόλου, επί σχεδόν έξι αιώνες. Το χρώμα του δέρματος, η διαφορετική μεταφυσική προσέγγιση και πνευματικότητα, η ιδιοπροσωπεία των ινδιάνικων φυλών μισήθηκαν και μισούνται από το Λευκό κατακτητή, που κάνει το χρώμα του δέρματός του σημαία. Οι ιθαγενείς ονομάζονται «απολίτιστοι» ώστε ο άπληστος, ληστρικός δυτικοευρωπαίος άνθρωπος να μπορεί να σκοτώσει, κλέψει και αρπάξει με ήσυχη της «πολιτισμένη» συνείδησή του. Οπως κάνει από το 1204 ως σήμερα.
Την άδεια της ληστρικής και φονικής πολιτικής του, ο Λευκός αποικιοκράτης την έχει από τον ίδιο τον Ινδιανο, μας λέει στο Thanksgiving. Οι Ινδιάνοι όχι μόνο ταϊζουν και σώζουν τους λευκούς πουριτανούς, που φτάνουν άθλιοι και πεινασμένοι, αλλά τους καλούν να μείνουν. Τους διδάσκουν να καλλιεργούν το καλαμπόκι, να ψαρεύουν με τον ινδιάνικο τρόπο, να κυνηγούν μαζί τους. Τους προσφέρουν τη Γη τους. Και οι Πουριτανοί την παίρνουν, αλλά με τον μόνο τρόπο που ξέρουν: με όρους ιδιοκτησίας. Εκεί, το έγκλημα αρχίζει. Εκεί η ηθική δικαιολογία που κρύβεται πίσω από το Thanksgiving, βάζει ρίζες. Οι Ινδιάνοι δεν ξαναεμφανίζονται, μετά εκείνη την πρώτη γιορτή, όπου οι λευκοί τρώνε το καλαμπόκι που έχουν καλλιεργήσει, τις γαλοπούλες που έχουν κυνηγήσει, τα ψάρια που έχουν μάθει και πιάνουν – οι Ινδιάνοι παρέδωσαν τη γη και τέλος του παραμυθιού, καλησπέρα σας. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο που κινούνται κι όσες άλλες ιστορίες Ινδιάνων πέρασαν στην Λευκή Ιστορία – όπως η Ποκαχόντας ή η Σακακαουέα που βοήθησε το Λούις και τον Κλάρκ.
Ο προτεσταντισμός στο Thanksgiving
Παράλληλα, ο Προτεσταντισμός βάζει βαθιά τις ρίζες του: οι Άγγλοι πουριτανοί είναι οι «γεννήτορες» της Λευκής Αμερικής, οι Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες (White Agglosaxon Protestants, WASP). Εδώ είναι οι ρίζες εκείνου του περιβόητου άσματος της Κου Κλουξ Κλαν – και της ίδιας της Κου Κλουξ Κλαν, προφανώς:Οταν το βαμβάκι θα φυτρώσει στη συκιά
Και τα φύτρα στο τριαντάφυλλο θα κρέμονται
Όταν οι ξένοι θα κυβερνούν τις ΗΠΑ
Κι οι Εβραίοι θα αποκτήσουν ίσια μύτη
Όταν όλοι υμνούν τον Πάπα
Στη γη του Θείου Σαμ
Κι ένας Έλληνας εκλεγεί πρόεδρος
Τότε η Κου Κλουξ Κλαν θα έχει ξεφτυλιστεί
And alfalfa hangs on the rose
When the aliens run the United States
And the Jews grow a straight nose
When the Pope is praised by every one
In the land of Uncle Sam
And a Greek is elected President
Then–the Ku Klux won’t be worth a damn.
Οι Εβραίοι, οι ρωμαιοκαθολικοί και οι Έλληνες εδώ καταγράφονται σαφώς ως στόχοι – έχουν, άλλωστε, τελειώσει με τους Ινδιάνους οι WASP, τον 19ο και 20ο αιώνα, όταν χρειάζονται φτηνά εργατικά χέρια και τα βρίσκουν δημιουργώντας νέες μορφές δουλείας.
Η επιλογή των προτεσταντών πουριτανών ως «γεννητόρων» της Λευκής Αμερικής είναι πολιτική και όχι ιστορική. Η σημερινή γιορτή της Λευκής Bόρειας Αμερικής, το Thanksgiving, η Ημέρα την Ευχαριστιών, είναι ίσως η πιο υποκριτική γιορτή στον κόσμο. Θέτει τις ρίζες της στο 1619, στη Βιργινία των ΗΠΑ, όταν 38 βρετανοί πουριτανοί έποικοι γιόρτασαν τον πρώτο χρόνο από την άφιξή τους στην Αμερική, με μια μεγάλη γιορτή, στην οποία προσκάλεσαν και τους Ινδιάνους Ουαμπανόαγκ, γιατί χάρη στους ιθαγενείς, τις προσφορές και τη φιλοξενία τους, κατάφεραν να επιβιώσουν.
Με τη σημερινή της μορφή γιορτάζεται από τον αμερικάνικο εμφύλιο και μετά. Μέχρι τον αμερικάνικο εμφύλιο ήταν μια γιορτή δεμένη με τις πουριτανικές παραδόσεις. Το 1863 ο Αβραάμ Λίνκολν όρισε την Ημέρα των Ευχαριστιών ως εθνική αργία, στοχεύοντας στη δημιουργία ενός θεσμού που θα βοηθούσε στην ενότητα του νέου έθνους. Του Λευκού Νέου Έθνους. Αυτό επιθυμούν να θυμούνται, όχι τη γενοκτονία των Ινδιάνων ούτε τη σκλαβιά των Αφροαμερικάνων.
Η ιστορία των «κατώτερων λαών», των «απολίτιστων» και των «αγρίων», που ξεκινάει από κει και πέρα, η γενοκτονία που ακολουθεί, δεν ενδιαφέρει κανέναν, μέχρι να αναλάβει ο αναρχικός ιστορικός, Χάουαρντ Ζην να μιλήσει για το λαό, τους λαούς της Νέας Γης.
Ακόμη και αυτό, το Νέα Γη, κουβαλάει το ρατσισμό και την βαρβαρότητα των αποικιοκρατών. Η «Γηραιά Ήπειρος», επίσης. Η βαρύτητα των λέξεων και ο τρόπος που η δικαιολόγηση της γενοκτονίας των Ινδιάνων περνούν στη γλώσσα, σε όλες της γλώσσες οι λαοί των οποίων ανήκουν ή διοικούνται από Imperium, είναι συγκλονιστική.
Οι Ινδιάνοι δολοφονούνται, οι ινδιάνοι δε χωρούν, για να χτιστεί ο κόσμος του Λευκού ανθρώπου, με «Ελευθερία, δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για ολους», του λευκού που ζητάει «τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους» για να χτίσει την αυτοκρατορία του, αφού πρώτα καθαρίσει τον τύπο από όσους έχουν διαφορετικό χρώμα από κείνον. Και, εδώ πάνω στηρίζεται όλο το οικοδόμημα των υπέρμαχων της υπεροχής των Λευκών (white supremacists) στις ΗΠΑ: στις ίδιες της ρίζες αυτού του κράτους, που γιορτάζονται μεγαλοπρεπώς και πάλι σήμερα. Εδώ βρίσκεται ο λόγος που, ακόμη, οι εναπομείναντες, αυτοκτονούν, γίνονται αλκοολικοί, καταφεύγουν στα ναρκωτικά, έχουν μέσο όρο ζωής κάτω των 35 ετών, μέσα στις «αναπτυγμένες» ΗΠΑ. Δούλοι και υποτελείς στην ίδια τους τη γη, αποστερημένοι από γλώσσα, παράδοση, ταυτότητα.
Kαι αυτοί οι λίγοι, πια, Ινδιάνοι, περιορισμένοι σε καταυλισμούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης με δώρο ένα καζίνο στους «τυχερούς». Και τα παιδιά τους, υποχρεωμένα να πηγαίνουν στο σχολειό της ζηλευτής λευκότητας, καλούνται να παίξουν, με ψεύτικα φτερά στο κεφάλι, στην παιδική εορτή του Thanksgiving, τους Ινδιάνους που προσφέρουν τα πάντα στο Λευκό Αγγλοσάξωνα Προτεστάντη. Η ταπείνωση κι η περιφρόνηση σε όλο της το μεγαλείο.
Ο Λέοναρντ Πελτιέρ, ο φυλακισμένος ήρωας του Ινδιάνικου Κινήματος, αιχμάλωτος ενός μακραίωνου πολέμου, τα λέει όλα, στο φετινό του μήνυμα, από τη φυλακή:
«Το 2019 φτάνει στο τέλος του και μαζί του, έρχεται και η μέρα που οι περισσότεροι Αμερικάνοι θεωρούν ξεχωριστή, η Ημέρα των Ευχαριστιών. Καθώς αφήνω το νου μου να πλανηθεί πέρα από τα ατσάλινα κάγγελα και τους τσιμεντένιους τοίχους, προσπαθώ να φανταστώ τι κάνουν οι άνθρωποι έξω από τις πύλες της φυλακής, και τι σκέφτονται. Σκέφτονται ποτέ τους Ιθαγενείς λαούς που διώχθηκαν από τις πατρίδες τους; Καταλαβαίνουν ότι, σε κάθε τους βήμα, προς όποια κατεύθυνση, βαδίζουν πάνω σε κλεμμένη γη; Μπορούν να φανταστούν, έστω για ένα λεπτό, πως ήταν να βλέπει κανείς όσα υπέφεραν οι γυναίκες, τα παιδιά, τα μωρά, οι ασθενείς και οι γέροντες, όταν τους υποχρέωναν να πάνε όλο και πιο δυτικά, χωρίς τροφή, μέσα στο άγριο κρύο; Αυτοί ήταν ο λαός μου, και αυτή ήταν η Γη μας. Ήταν καιρός που είμασταν ελεύθεροι και μπορούσαμε να κυνηγήσουμε το βούβαλο και να μαζέψουμε τροφή και ιερά φάρμακα. Μπορούσαμε να ψαρεύουμε και απολαμβάναμε το καθαρό νερό! Ο λαός μου ήταν γενναιόδωρος, μοιράστηκε όλα όσα είχε, μοιράστηκε και τη γνώση της επιβίωσης στους άγριους χειμώνες ή τα καυτά, υγρά καλοκαίρια. Σεβόμασταν τα δώρα του Δημιουργού μας και θυμόμασταν να τον ευχαριστούμε καθημερινά. Είχαμε τελετές και ειδικούς χορούς, που ήταν μια γιορτή της ζωής.
Με τον ερχομό των ξένων στις ακτές μας, η ζωή που ξέραμε θα άλλαζε δραματικά, καθώς η ατομική ιδιοκτησία ήταν απολύτως ξένη στο λαό μου. Φράχτες;;;; Ούτε που τους είχαμε ακούσει ποτέ τότε. Είμασταν ένας κοινωτικός λαός και φροντίζαμε ο ένας τον άλλο. Οι παππούδες μας δεν ζούσαν απομονωμένοι από μας! Ήταν οι κάτοχοι της σοφίας και οι ιστορικοί μας, και ένας σημαντικός δεσμός στις οικογένειές μας. Τα μωρά μας; Ήταν και είναι το μέλλον μας! Δείτε αυτά τα υπέροχα παιδιά που διακινδυνεύουν και αγωνίζονται για να κρατήσουν το νερό μας και το περιβάλλον καθαρό και ασφαλές για τις γενιές που δεν έχουν έρθει ακόμη. Είναι πρόθυμα να αντιμετωπίσουν τις γιγάντιες πολυεθνικές εταιρίες, να επιμορφώσουν το κοινό για την καταστροφή που προκαλούν. Χαμογελώ με ελπίδα όταν τα σκέφτομαι. Είναι ατρόμητα και έτοιμα να πουν την αλήθεια, σε όποιον θέλει να την ακούει. Και ακόμη, θυμόμαστε τους αδελφούς και τις αδελφές μας στη Βολιβία, που έχουν εξεγερθεί, υποστηρίζοντας τον πρώτο Ιθαγενή πρόεδρο, τον Έβο Μοράλες. Η αφοσίωσή του στο λαό, στη Γη, στον πλούτο και την προστασία της γης, ενάντια στη διαφθορά είναι αξιοσημείωτα. Αναγνωρίζουμε και ταυτιζόμαστε τόσο με αυτόν τον αγώνα…
Έτσι λοιπόν, σήμερα, ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που θέλουν να είναι ανοικτόμυαλοι, αυτούς που είναι πρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη να σχεδιάσουν για επτά γενιές μετά, αυτούς που θυμούνται τις θυσίες των προγόνων μας ώστε να συνεχίζουμε να μιλάμε τη δική μας γλώσσα, να ευχαριστούμε με τον δικό μας τρόπο μέσα στο δικό μας δέρμα, και να αναγνωρίζουμε πάντα και να σεβόμαστε την ιθαγενή μας καταγωγή.
Εσείς, που είστε ευγνώμονες γιατί έχετε αρκετό φαγητό να ταϊσετε τις οικογένειές σας, δώστε παρακαλώ σας, και στους λιγότερο τυχερούς. Αν είστε στα ζεστά και έχετε ένα άνετο καταφύγιο στο οποίο ζείτε, δώστε παρακαλώ σας, και σε εκείνους που κρυώνουν και είναι άστεγοι. Αν δείτε κάποιον δυστυχισμένο που να χρειάζεται έναν καλό λόγο, ή και δύο, γίνετε αυτός που θα κάνει το βήμα και θα απλώσει το χέρι. Και, το σημαντικότερο, όταν βλέπετε την αδικία, όπου και αν τη βλέπετε, να είστε γενναίοι, να μιλάτε και να την αντιμετωπίζετε.
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους που με θυμάστε και εμένα και την οικογένειά μου, στις προσευχές σας. Σας ευχαριστώ που συνεχίζεται να με στηρίζετε και να πιστεύετε σε μένα. Δεν υπάρχει λεπτό μέσα στη μέρα που περνά που να μην ελπίζω ότι αυτή η ίδια μέρα θα είναι και η μέρα που θα ελευθερωθώ. Ζω για τη μέρα που θα μυρίσω πάλι τον καθαρό αέρα, που θα νοιώσω την αύρα στα μαλλιά μου, θα δω τα σύννεφα να τρέχουν να κρύψουν τον ήλιο και το φεγγάρι να χαράζει με το φως του το δρόμο για το ιερό Ινιπι. Αυτή όντως θα είναι η μέρα που θα μπορώ να την ονομάσω ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving).
Ευχαριστώ όποιον με ακούει και ακούει τις λέξεις μου.
Το Πνεύμα μου είναι εκεί μαζί σας.
Ντόκσα [εις το επανιδείν],
Στο Πνεύμα του Τρελλού Αλόγου,
Λέοναρντ Πελτιέρ».
Πηγή: thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου