Διάβασα πολύ προσεκτικά όσα έχουν γραφεί το τελευταίο διάστημα σε σχέση με το καυτό πρόβλημα της έλλειψης προσφερόμενων κατοικιών για μακροχρόνια μίσθωση στην Πάρο.
Θέση για το ζήτημα αυτό έχουν πάρει τόσο οι δημοσιολογούντες, όσο και κοινωνικές ομάδες (πχ. γιατροί, εκπαιδευτικοί) που αδυνατούν να βρουν έναν επαρκή και πολλές φορές αξιοπρεπή χώρο στέγασης για όσο διάστημα χρειαστεί να εργαστούν στο νησί.
Από όλους επισημαίνεται πως η έλλειψη προσφερόμενης στέγης συνοδεύεται από υπερβολικά ενοίκια σε όσα ελάχιστα σπίτια καταστεί δυνατόν να εξευρεθούν.
Όλοι (και πολύ σωστά) αποδίδουν το φαινόμενο στην επικράτηση της "μόδας" της βραχυχρόνιας μίσθωσης ως αποδοτικότερο μοντέλο εκμετάλλευσης ενός ακινήτου στα νησιά (όπως η Πάρος) που έχουν μπει στην τροχιά του Υπερτουρισμού.
Όμως, κατά τη γνώμη μου, διαπράττουν ένα μικρό(1) κι ένα μεγάλο(2) λάθος στην προσέγγισή τους.
1)Το φαινόμενο δεν εμφανίστηκε -τουλάχιστον στην Πάρο- την τελευταία πενταετία.
Για όσους έχουν ισχυρή μνήμη, θυμίζω πως ανάλογη ήταν η κατάσταση και κατά τα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν -ειδικότερα- οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια που κατάφερναν(!) να νοικιάσουν το φθινόπωρο, πριν καλά-καλά μπει ο Ιούνιος μήνας.
Αυτή η τραγική κατάσταση άλλωστε, οδήγησε έναν καλό φίλο και εξαίρετο εκπαιδευτικό, τον Γιώργο Κολέμπα, σε απεργία πείνας στο προαύλιο του μοναδικού τότε Λυκείου Πάρου, προκαλώντας σοκ στην αποχαυνωμένη (και τότε...) με τον τουρισμό τοπική κοινωνία.
2)Το φαινόμενο δεν πλήττει αποκλειστικά τους μη Παριανούς.
Κατά τρόπο ανάλογο πλήττει και πολλούς ντόπιους -κυρίως νέα ζευγάρια- που αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια και δεν διαθέτουν ιδιόκτητη κατοικία.
Και δεν προέρχεται μόνο ή κυρίως από Παριανούς, όπως αδίκως αφήνεται να εννοηθεί...
Στην εποχή μας -κι αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά μεταξύ του χθες και του σήμερα- την πρωτοκαθεδρία δεν κατέχουν οι ντόπιοι ιδιοκτήτες κατοικιών, αλλά μη Παριανοί και σε πολλές περιπτώσεις αλλοδαποί, οι οποίοι κυριολεκτικά έχουν ξεσαλώσει.
Οι περιπτώσεις και οι αναφορές πάμπολλες.
Πρόσφατα μου αναφέρθηκε (από συγγενικό μου πρόσωπο) ότι για ένα ημιισόγειο διαμερισματάκι 45τμ στην περιοχή της Αλυκής η διαχειρίστρια συγκροτήματος διαμερισμάτων αλλοδαπής ιδιοκτησίας, ζητούσε 650 ευρώ το μήνα!!!
Αυτά αναφορικά με την παράθεση των πραγματικών δεδομένων του οξύτατου αυτού προβλήματος, προς αποκατάσταση της αλήθειας.
Διότι, ακόμη κι αν δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα, καλό είναι τουλάχιστον να το γνωρίζουμε επαρκώς.
Θέση για το ζήτημα αυτό έχουν πάρει τόσο οι δημοσιολογούντες, όσο και κοινωνικές ομάδες (πχ. γιατροί, εκπαιδευτικοί) που αδυνατούν να βρουν έναν επαρκή και πολλές φορές αξιοπρεπή χώρο στέγασης για όσο διάστημα χρειαστεί να εργαστούν στο νησί.
Από όλους επισημαίνεται πως η έλλειψη προσφερόμενης στέγης συνοδεύεται από υπερβολικά ενοίκια σε όσα ελάχιστα σπίτια καταστεί δυνατόν να εξευρεθούν.
Όλοι (και πολύ σωστά) αποδίδουν το φαινόμενο στην επικράτηση της "μόδας" της βραχυχρόνιας μίσθωσης ως αποδοτικότερο μοντέλο εκμετάλλευσης ενός ακινήτου στα νησιά (όπως η Πάρος) που έχουν μπει στην τροχιά του Υπερτουρισμού.
Όμως, κατά τη γνώμη μου, διαπράττουν ένα μικρό(1) κι ένα μεγάλο(2) λάθος στην προσέγγισή τους.
1)Το φαινόμενο δεν εμφανίστηκε -τουλάχιστον στην Πάρο- την τελευταία πενταετία.
Για όσους έχουν ισχυρή μνήμη, θυμίζω πως ανάλογη ήταν η κατάσταση και κατά τα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν -ειδικότερα- οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια που κατάφερναν(!) να νοικιάσουν το φθινόπωρο, πριν καλά-καλά μπει ο Ιούνιος μήνας.
Αυτή η τραγική κατάσταση άλλωστε, οδήγησε έναν καλό φίλο και εξαίρετο εκπαιδευτικό, τον Γιώργο Κολέμπα, σε απεργία πείνας στο προαύλιο του μοναδικού τότε Λυκείου Πάρου, προκαλώντας σοκ στην αποχαυνωμένη (και τότε...) με τον τουρισμό τοπική κοινωνία.
2)Το φαινόμενο δεν πλήττει αποκλειστικά τους μη Παριανούς.
Κατά τρόπο ανάλογο πλήττει και πολλούς ντόπιους -κυρίως νέα ζευγάρια- που αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια και δεν διαθέτουν ιδιόκτητη κατοικία.
Και δεν προέρχεται μόνο ή κυρίως από Παριανούς, όπως αδίκως αφήνεται να εννοηθεί...
Στην εποχή μας -κι αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά μεταξύ του χθες και του σήμερα- την πρωτοκαθεδρία δεν κατέχουν οι ντόπιοι ιδιοκτήτες κατοικιών, αλλά μη Παριανοί και σε πολλές περιπτώσεις αλλοδαποί, οι οποίοι κυριολεκτικά έχουν ξεσαλώσει.
Οι περιπτώσεις και οι αναφορές πάμπολλες.
Πρόσφατα μου αναφέρθηκε (από συγγενικό μου πρόσωπο) ότι για ένα ημιισόγειο διαμερισματάκι 45τμ στην περιοχή της Αλυκής η διαχειρίστρια συγκροτήματος διαμερισμάτων αλλοδαπής ιδιοκτησίας, ζητούσε 650 ευρώ το μήνα!!!
Αυτά αναφορικά με την παράθεση των πραγματικών δεδομένων του οξύτατου αυτού προβλήματος, προς αποκατάσταση της αλήθειας.
Διότι, ακόμη κι αν δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα, καλό είναι τουλάχιστον να το γνωρίζουμε επαρκώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου