Υπό κανονικές συνθήκες οι πολιτιστικές δράσεις, ιδιαίτερα μέσα από συλλογικά μορφώματα, θα έπρεπε ν' ανεβάζουν το επίπεδο πρωτίστως εκείνων που τις διοργανώνουν και ακολούθως/δευτερευόντως των συμμετεχόντων σ' αυτές, του κοινού κοντολογίς.
Κι όταν αναφέρομαι σε επίπεδο, το εννοώ τρισυπόστατα: μορφωτικό, ηθικό και πνευματικό.
Φαίνεται όμως πως κάποιοι -ευτυχώς λίγοι- δεν ενστερνίζονται την άποψη του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, όπως αυτή εκφράστηκε μοναδικά μέσα απ' τους στίχους στο "ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ" (...εμείς δεν τραγουδάμε, αδερφέ μου, για να ξεχωρίσουμε απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο...) και κάνουν τ' αδύνατα δυνατά μέσα απ' τον "πολιτισμό" να ξεχωρίσουν απ' τους "άλλους".
Γι αυτό και το ύφος 140 καρδιναλίων, γι αυτό κι η έπαρση, κι η αγωνία να "ξεχωρίσουν" από την πλέμπα σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται.
Κι όχι φυσικά με το όποιο "έργο" τους, αλλά με την εκπεφρασμένη οίηση, την υπερχειλίζουσα αλαζονεία που καταντάει στο τέλος αηδιαστική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου