Υπάρχουν συμπολίτες με μεγάλη προσφορά στο νησί, τα ονόματα των οποίων ουδέποτε απασχόλησαν ΜΜΕ ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποβλέποντας σε διάφορα "αντισταθμιστικά" οφέλη.
Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα σεμνού, ταυτόχρονα εξαιρετικά παραγωγικού ανθρώπου, είναι και ο Νίκος Κατρής.
Αν και εδώ και πολλά χρόνια έχει αποσυρθεί από τα κοινά, το αποτύπωμα της προσφοράς του, στα μάτια εκείνων που γνωρίζουν, παραμένει ανεξίτηλο.
Θ' αποφύγω την ακριβή και λεπτομερή παράθεση της προσφοράς του στους τομείς όπου έδωσε πολύτιμη βοήθεια, όπως είναι η κατασκευή και συντήρηση υποδομών συλλογικών φορέων και τοπικής αυτοδιοίκησης, η στήριξη εκδηλώσεων, οι παραστάσεις Καραγκιόζη κλπ και θα επικεντρωθώ σ' ένα περιστατικό, το οποίο ομολογώ ότι ως έφηβο με είχε συγκινήσει.
Είναι αρχές καλοκαιριού του 1981 και έχοντας επιστρέψει από την πενθήμερη (επταήμερη, ήταν αλλά ας μη το κάνουμε θέμα...) εκδρομή, διαπιστώνουμε την ύπαρξη ενός πολύ σημαντικού ταμειακού πλεονάσματος (εκτελούσα εκτός άλλων και χρέη ταμία στη μαθητική μας κοινότητα...) στο ταμείο της τάξης μας.
Αν δεν με γελάει η μνήμη μου, το πλεόνασμα πρέπει να ήταν γύρω στις 105 με 110 χιλιάδες δραχμές, ποσό σεβαστό για την εποχή.
Πήραμε λοιπόν απόφαση να διαθέσουμε ένα μέρος για την αναβάθμιση του υπάρχοντος γηπέδου μπάσκετ, φτιάχνοντας τον τάπητα και τοποθετώντας προβολείς για νυκτερινή χρήση.
Αναφορικά με το θέμα του φωτισμού, σκεφθήκαμε να απευθυνθούμε στον Νίκο, ο οποίος από τότε διέθετε συνεργείο ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων και κατάστημα ηλεκτρικών ειδών.
Να μη τα πολυλογώ, το έργο του φωτισμού ολοκληρώθηκε (τοποθετήθηκαν ισχυροί προβολείς με αποτέλεσμα το γήπεδο να λειτουργεί και τα βράδια του χειμώνα, ενισχύοντας το ενδιαφέρον για το άθλημα) κι όταν απευθύνθηκα στον Νίκο ζητώντας του το λογαριασμό, τουλάχιστον για τα πανάκριβα υλικά, εκείνος έσκασε το φοβερό χαμόγελο που τον χαρακτηρίζει λέγοντάς μου: "Έλα τώρα, πήγαινε να κανονίσεις κανένα παιχνίδι, δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο".
Τα ίδια ακριβώς επαναλήφθηκαν έπειτα από τρία χρόνια, όταν και πάλι ζήτησα τη συνδρομή του ως έφορος αθλητισμού του "Αρχίλοχου" για την ανακατασκευή του εν λόγω γηπέδου.
Αυτό είναι ένα πολύ μικρό δείγμα του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς ενός ανθρώπου που δεν λογάριαζε κόστος και κούραση και σε βάρος πολλές φορές της δουλειάς του πρωτοστατούσε στη συλλογική δράση!
Δυστυχώς όμως, τέτοιοι άνθρωποι σπάνια προβάλλονται ως πρότυπα ανιδιοτελούς προσφοράς, εν αντιθέσει με κάποια σούργελα που δεν αφήνουν ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για αυτοπροβολή, ή διαφήμιση επί πληρωμή...
Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα σεμνού, ταυτόχρονα εξαιρετικά παραγωγικού ανθρώπου, είναι και ο Νίκος Κατρής.
Αν και εδώ και πολλά χρόνια έχει αποσυρθεί από τα κοινά, το αποτύπωμα της προσφοράς του, στα μάτια εκείνων που γνωρίζουν, παραμένει ανεξίτηλο.
Θ' αποφύγω την ακριβή και λεπτομερή παράθεση της προσφοράς του στους τομείς όπου έδωσε πολύτιμη βοήθεια, όπως είναι η κατασκευή και συντήρηση υποδομών συλλογικών φορέων και τοπικής αυτοδιοίκησης, η στήριξη εκδηλώσεων, οι παραστάσεις Καραγκιόζη κλπ και θα επικεντρωθώ σ' ένα περιστατικό, το οποίο ομολογώ ότι ως έφηβο με είχε συγκινήσει.
Είναι αρχές καλοκαιριού του 1981 και έχοντας επιστρέψει από την πενθήμερη (επταήμερη, ήταν αλλά ας μη το κάνουμε θέμα...) εκδρομή, διαπιστώνουμε την ύπαρξη ενός πολύ σημαντικού ταμειακού πλεονάσματος (εκτελούσα εκτός άλλων και χρέη ταμία στη μαθητική μας κοινότητα...) στο ταμείο της τάξης μας.
Αν δεν με γελάει η μνήμη μου, το πλεόνασμα πρέπει να ήταν γύρω στις 105 με 110 χιλιάδες δραχμές, ποσό σεβαστό για την εποχή.
Πήραμε λοιπόν απόφαση να διαθέσουμε ένα μέρος για την αναβάθμιση του υπάρχοντος γηπέδου μπάσκετ, φτιάχνοντας τον τάπητα και τοποθετώντας προβολείς για νυκτερινή χρήση.
Αναφορικά με το θέμα του φωτισμού, σκεφθήκαμε να απευθυνθούμε στον Νίκο, ο οποίος από τότε διέθετε συνεργείο ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων και κατάστημα ηλεκτρικών ειδών.
Να μη τα πολυλογώ, το έργο του φωτισμού ολοκληρώθηκε (τοποθετήθηκαν ισχυροί προβολείς με αποτέλεσμα το γήπεδο να λειτουργεί και τα βράδια του χειμώνα, ενισχύοντας το ενδιαφέρον για το άθλημα) κι όταν απευθύνθηκα στον Νίκο ζητώντας του το λογαριασμό, τουλάχιστον για τα πανάκριβα υλικά, εκείνος έσκασε το φοβερό χαμόγελο που τον χαρακτηρίζει λέγοντάς μου: "Έλα τώρα, πήγαινε να κανονίσεις κανένα παιχνίδι, δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο".
Τα ίδια ακριβώς επαναλήφθηκαν έπειτα από τρία χρόνια, όταν και πάλι ζήτησα τη συνδρομή του ως έφορος αθλητισμού του "Αρχίλοχου" για την ανακατασκευή του εν λόγω γηπέδου.
Αυτό είναι ένα πολύ μικρό δείγμα του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς ενός ανθρώπου που δεν λογάριαζε κόστος και κούραση και σε βάρος πολλές φορές της δουλειάς του πρωτοστατούσε στη συλλογική δράση!
Δυστυχώς όμως, τέτοιοι άνθρωποι σπάνια προβάλλονται ως πρότυπα ανιδιοτελούς προσφοράς, εν αντιθέσει με κάποια σούργελα που δεν αφήνουν ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για αυτοπροβολή, ή διαφήμιση επί πληρωμή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου