ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ Ή ΑΠΛΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ;

Συχνά-πυκνά διαβάζουμε/ακούμε ειδήσεις που σχετίζονται με κακοποίηση ενίοτε και θανάτωση σκύλων, δεσποζόμενων ή μη.
Μαζί με την καταγραφή και πριν καλά καλά εξιχνιαστεί από τις αρμόδιες αρχές το κάθε περιστατικό κι ερευνηθούν ενδελεχώς οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό τελέσθηκε, μαζί με την αναγγελία της είδησης, βρισκόμαστε μπροστά στην "ετυμηγορία" των φιλόζωων αυτοχρισμένων "δικαστών".
Οι πράξεις αυτές συνήθως -και συλλήβδην- αποδίδονται σε άτομα με "κτηνώδη ένστικτα" και "βάρβαρη ιδιοσυγκρασία".
Τώρα αν το άτυχο ζωντανό έπεσε θύμα κακοποίησης ή θανάτωσης  π.χ. από κάποιον αγανακτισμένο κτηνοτρόφο (ερασιτέχνη ή επαγγελματία) στα γεννήματα του οποίου αυτό επέπεσε και πετσόκοψε (συχνά όχι μόνο μια φορά), αυτό δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αιτιολογική αξία για τους αυτόκλητους δικαστές.
Γιατί στο "προχωρημένο" τους μυαλό φιλοζωία=σκυλοφιλία, οπότε όσα ζωάκια (γάτες,κατσίκες, πρόβατα, κουνέλια, κότες, πάπιες, χήνες κλπ) κι αν κακοποιηθούν ή θανατωθούν από ανεξέλεγκτα σκυλιά, αυτό μάλλον πρέπει να θεωρείται "παράπλευρη απώλεια" για το θεάρεστο και συμπαθητικό κατά τα άλλα χόμπυ τους.
Τυγχάνει να γνωρίζω πολλά περιστατικά (πέραν των προσωπικών βιωμάτων) επίθεσης σκύλων σε οικόσιτα ζώα και πουλερικά με δεκάδες θύματα, για τα οποία κανένας φιλόζωος, καμία φιλοζωική οργάνωση δεν έριξε ένα έστω υποκριτικό δάκρυ, δεν βρήκε χρόνο και χώρο να εκφράσει δημοσίως οργή και αγανάκτηση για τον άδικο χαμό τόσων ζωντανών υπάρξεων, όπως πράττει και καλώς πράττει για κάθε σκυλάκι θύμα, με ταυτόχρονη απαίτηση-έκκληση σε κάθε ιδιοκτήτη σκύλου να τηρεί τα προβλεπόμενα από το νόμο κι όχι να παρατάει το ζώο ασύδοτο, με ότι αυτό μπορεί να επιφέρει ως αρνητική συνέπεια προς πάσα κατεύθυνση...
Όπως τυγχάνει να γνωρίζω και περιστατικά επίθεσης ασύδοτων (δεσποζόμενων και μη) σκύλων σε ανθρώπους με σοβαρά και πολύ επώδυνα αποτελέσματα, κάποια μάλιστα παρολίγον θανατηφόρα!
Προφανώς οι ανωτέρω, την επόμενη φορά που θα συναντήσουν στο δρόμο τους τον τετράποδο "ευεργέτη" τους θα τρέξουν ενθουσιασμένοι να τον αγκαλιάσουν...
Έτσι, κατά ένα περίεργο τρόπο και μέσα από έναν υφέρποντα ρατσισμό, όσοι δεν είναι δεδηλωμένοι "φιλόζωοι" (δηλαδή σκυλόφιλοι...) αυτομάτως χαρακτηρίζονται ως άτομα άλλοτε μειωμένης κοινωνικής αξίας, άλλοτε κατώτερης πολιτιστικής στάθμης, άλλοτε ψυχικά διαταραγμένα, πλειστάκις δε εγκληματίες...
Φυσικά δεν ισχυρίζομαι πως κάθε άσκηση βίας κατά σκύλων, είναι αποτέλεσμα-απάντηση αγανακτισμένων παθόντων σε επιθέσεις που εκδήλωσαν τα άτυχα ζώα.
Εξυπακούεται πως υπάρχουν ΚΑΙ περιστατικά με ανώμαλους (υπάρχουν δυστυχώς και τέτοιοι γύρω μας) οι οποίοι αναίτια βιαιοπραγούν κατά των ζώων και τέτοιες πράξεις -εξυπακούεται- μόνον καταδικαστέες πρέπει να θεωρούνται, χωρίς δεύτερη συζήτηση.
Ωστόσο κι αν λάβω ως αντιπροσωπευτικό δείγμα προβληματισμού και συζήτησης τα περιστατικά που τυγχάνει να γνωρίζω,  οι επιθέσεις δεσποζόμενων σκύλων σε οικόσιτα ζώα με αποτέλεσμα τη θανάτωση πολλών εξ αυτών, είναι ασυγκρίτως περισσότερες από εκείνες ανθρώπων σε σκύλους, με τις δεύτερες να καταγράφονται και να δραματοποιούνται υπέρμετρα και τις πρώτες να υποβαθμίζονται ή απλά να... αποσιωπούνται!
Δυστυχώς, όπως και σε πλείστα άλλα θέματα που άπτονται της κουλτούρας και νοοτροπίας μας ως λαός, η αντίληψη που κουβαλάνε οι περισσότεροι σκυλόφιλοι είναι πως γι' αυτούς και τα ζωάκια τους όλα επιτρέπονται.
Κάτι ανάλογο με τους θεριακλήδες καπνιστές, που θεωρούν ότι τους ανήκει ο περιβάλλων εναέριος χώρος κατ' αποκλειστικότητα...
Προκειμένου να μην πληγωθεί η ψυχούλα του τετράποδου φίλου μας, ας πάει και το παλιάμπελο της νομιμότητας και της κοινής λογικής.
Πόσοι ιδιοκτήτες σκύλων π.χ. σέβονται καθαριότητα και δημόσια υγιεινή;
Πόσοι εξ αυτών σέβονται το (απόλυτο) δικαίωμα του ΑΛΛΟΥ να μην επιθυμεί την παρουσία σκύλου δίπλα (πολλές φορές και πάνω του!) του για τους χ-ψ λόγους;
Αν κρίνω από αυτούς που γνωρίζω αφήστε το καλύτερα.
Οι περισσότεροι έχουν συστηματικά και εθιμικώ δικαίω και υπό την σκανδαλώδη ανοχή της πολιτείας (αλήθεια μπορεί να μας πει ένας αρμόδιος πόσα σχετικά πρόστιμα έχουν καταλογιστεί τα τελευταία 20 χρόνια να γελάσουμε;) μετατρέψει κοινόχρηστους χώρους, σε εστίες ανακούφισης των σκύλων τους, με αποτέλεσμα εικόνες διόλου κολακευτικές για τον πολιτισμό μας.
Έτυχε να παρακολουθήσω πριν λίγα χρόνια ραδιοφωνική συνέντευξη μιας κυρίας, προέδρου τότε της πανελλήνιας ομοσπονδίας (ή συνομοσπονδίας δεν είμαι σίγουρος για τον ακριβή τίτλο) φιλοζωικών οργανώσεων, η οποία κατέληξε με τον εξής αφοπλιστικό και καθόλου κολακευτικό για συναδέλφους της ισχυρισμό:
"Μόλις και μετά βίας το 5% των αυτοτιτλοφορούμενων φιλόζωων στην Ελλάδα εκπληρώνει επαρκώς τις υποχρεώσεις του απέναντι στα ζώα και στην νομοθεσία"!!!
Δεν θα επεκταθώ στο παρόν σημείωμα -έχω αρκετές φορές στο παρελθόν αναφερθεί- στο θέμα της παραβατικότητας ιδιοκτητών σκύλων, το οποίο κατά την ταπεινή μου γνώμη συνδέεται άρρηκτα με τα πάθη αυτών, μηδέ των λοιπών δίποδων και τετράποδων εξαιρουμένων...
Αυτά άλλωστε είναι πράγματα ευρέως γνωστά κι ευκόλως ανιχνεύσιμα, αν είσαι καλόπιστος κι έχεις τα μάτια ανοικτά κι επιθυμείς πραγματικά να σταματήσουν απαράδεκτα φαινόμενα και ανεπιθύμητες καταστάσεις κι όχι απλά να επιδίδεσαι σε κυνήγι μαγισσών...
Το πρόβλημα είναι εξαιρετικά απλό στην αντιμετώπισή του, τόσο όσο εξαιρετικά πολύπλοκο στην ανάλυσή του, χωρίς τις ισοπεδωτικές ερμηνείες και τις αυθαίρετες "δικαστικές" αποφάνσεις...
Αυτό που κρατώ ως κατακλείδα -κι απετέλεσε αφορμή για το παρόν κείμενο- είναι η επιλεκτική ευαισθησία, η οποία επιδεικνύεται, ηχηρότατη και δυναμικότατη και η οποία αν δεν οφείλεται σε κάποια σκοπιμότητα, ή κάποιου είδους αναλυτική δυσλειτουργία, μόνο ως υποκρισία μπορεί να ερμηνευθεί!!