Ο αριστερός καθεστωτισμός...

Πέτρος Αργυρίου

Για χρόνια, ο αριστερός τύπος φώναζε και δικαίως για τις διατλαντικές και διειρηνικές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου.

Όταν ήρθε η ώρα, η αριστερά ψήφισε στο ευρωκοινοβούλιο το δούρειο ίππο της διατλαντικής συμφωνίας, τη CETA, σαν το καλό και φρόνιμο παιδί που είναι όταν βρίσκεται αυτή στην εξουσία.

Ακριβώς δηλαδή όπως έκανε και με τα... μνημόνια.

«Η CETA και η TTIP είναι συμφωνίες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των μεγάλων πολυεθνικών. Το 1% του πλούτου από αυτή τη συμφωνία θα πλουτίσει περισσότερο και το 99% θα υποφέρει, αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια με την επικράτηση μιας οικονομικής ολιγαρχίας που έχει επιβάλει τη θέλησή της και στην πολιτική…

Το γαλατικό χωριό το παίξαμε πέρυσι, στις περυσινές διαπραγματεύσεις και δυστυχώς δεν είχαμε θετική κατάληξη, γιατί ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν τελείως αρνητικός. Και τώρα, θα γινόμασταν πάλι το θέμα, ήταν έτοιμοι»

Έτσι προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ο πολύς Στέλιος Κούλουγλου.

Όταν ο Trump με μια υπογραφή σκότωσε τις εμπορικές συμφωνίες, ο μόνος από την αριστερά που δήλωσε στήριξη για κάτι που αποτελούσε σημαία της αριστεράς ήταν ο Bernie Sanders.

Ο αριστερός τύπος στην Ελλάδα έκανε γαργάρες.

Οι «προοδευτικοί» στις ΗΠΑ πάλι οργιάζουν: Αστέρες λένε ότι θέλουν να βομβαρδίσουν το λευκό οίκο, αξιωματούχοι του Ομπάμα προτρέπουν σε σταρτιωτικό πραξικόπημα, περιοδικά προτείνουν τη δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ, ξύλο κι τραμπουκισμοί που μπορούν να οδηγήσουν σε κοινωνικό χάος παρουσιάζονται ως κοινωνική επανάσταση και κινήματα.

Τέτοιες εικόνες τέτοιας κλίμακας δεν είχαμε όταν είχε επανεκλεγεί ο καργιόλης ο George W. Bush και μάλιστα με υπόνοια εκλογικής νοθείας.

Κι αυτό γιατί ο Trump, μπορεί να είναι καργιόλης κι αυτός, αλλά παιδί του κομματικού σωλήνα δεν είναι.

Όταν ο Trump σηκώνει τείχος με το Μεξικό κι υπογράφει έναν όντως επικίνδυνο κι άσχετο ταξιδιωτικό αποκλεισμό για 7 χώρες γίνεται τις πουτάνας, αλλά μισή γραμμή δεν γράφεται πλέον για τα τείχη εντός της Ευρώπης και για την απόφαση της ΕΕ να «σταματήσει τη ροή προσφύγων και μεταναστών από τη Λιβύη»

Της πουτάνας γίνεται όταν η Λεπέν αναπτύσσει αντιμεταναστευτικές θέσεις ,αλλά όταν ο Μακρόν κλέβει τη ρητορική της λέγοντας πως η Γαλλία είναι κοσμικό κράτος κι οι μετανάστες οφείλουν να το σεβαστούν, δηλώνοντας άμεσα όπως κρυφά ο Ολάντ είχε δηλώσει πως υπάρχει πολιτισμικό ζήτημα, για τον προοδευτικό τύπο είναι Δευτέρα.  

Στην Ελλάδα, από το πρώτο ΠΑΣΟΚ κι έπειτα, η αριστερά αποτελεί  καθεστώς.

Όπως και στην περίπτωση του Ισραήλ, τα θύματα και οι επίγονοι τους που σφετερίστηκαν τους αγώνες τους, γίναν θύτες.

Παντού, στον τύπο, στην ακαδημία, στην τέχνη, στην κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, στο συνδικαλισμό, οι αριστεροί κάναν τις δικές τους κλίκες και παράγκες, αποκλείοντας οποιονδήποτε μη δικό τους.

 Το πιστοποιητικό φρονημάτων γύρισε ανάποδα και η αριστερά έγινε το απόλυτο διαβατήριο για να βολευτούν κώλοι.

Οι εκβιασμοί σε πρυτάνεις για την άντληση προνομίων, οι καταλήψεις, όλα παρουσιάστηκαν σαν κοινωνικοί αγώνες όταν στην ουσία ήταν απλά αψιμαχίες για την νομή της πίτας της εξουσίας.

Ήταν απολύτως λογικό ότι αυτές τις πρακτικές, η κυβέρνηση πλέον ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε στα πράγματα με την εκβιαστική πρόκληση εκλογών όταν θα μπορούσε απλά να περιμένει ένα εξάμηνο για να κλείσει ή όχι το μνημόνιο 2, θα επιχειρούσε να τα εφαρμόσει και στα ευρωπαϊκά πράγματα, έχοντας το θράσος να καλεί τον κόσμο να διαδηλώνει για το μακέλεμα που η ίδια υπέγραφε με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η σύμπραξη με παραβατικούς, η δολοφονία των δεξιών εκδοτών τη δεκαετία του 80,  η βρώμικη μεταπολιτευτική πορεία της, η ανήθικη πλεονεξία της μεταμφιέστηκαν ως ηθικό πλεονέκτημα.

Η αριστερά που κατηγορούσε τους λιμενικούς ως δολοφόνους, ναι αυτούς τους ανθρώπους που υπό δυσχερέστατες συνθήκες έχουν σώσει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και σήκωνε μεγάλες διαδηλώσεις κατά του ελληνικού κράτους, μετράει ήδη αρκετούς νεκρούς στα δικά της Hot Spot, μια ακόμη καταγραφή του ηθικού της πλεονεκτήματος.

Ο λαός βρίσκεται σε αφασία μπροστά σε μια αριστερά που ξεπερνάει κάθε δεξιά φαντασίωση, δείκτης συνενοχής του.

Περιμένουν το σφαγέα Κούλη για να ξαναβρούν το θάρρος, να κάνουν δηλαδή όσα κάναν παλιά όταν η παρτίδα για την κοινωνία έχει πλέον χαθεί.

Τι έκανες παιδί μου στην αριστερά χούντα;

Τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Γιατί; Γιατί αυτοί ήταν δικοί μας.

Το πρόβλημα στη χώρα δεν είναι αν η εξουσία είναι στα χέρια καπιταλιστών ή κομμουνιστών γιατί και για τους δύο τα δικά τους είναι δικά τους και τα δικά μας δικά τους πάλι.

Το πρόβλημα είναι η κομματοκρατία και τα καθεστώτα ειδικών κι αμετάκλητων προνομίων.

Το ψευτοδίλλημα αριστερά ή δεξιά έχει ξεπεραστεί ιστορικά όσο κι αν προσπαθούν πολώνοντας τον κόσμο να το κρατήσουν ζωντανό για να κρατηθούν στην εξουσία.

Όπως ορθά περιέγραψε κι η Λεπέν χθες, ο διαχωρισμός πλέον δεν είναι ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά αλλά ανάμεσα σε πατριώτες και παγκοσμιοποιητές.

Και ξέρουμε με ποιανού το μέρος είναι η ηγεσία της αριστεράς. Σίγουρα όχι με το λαό.

Είναι ακόμη πιο πιστή στα παγκόσμια αφεντικά από ότι υπήρξε η σκληρότατη αντιλαϊκή κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου.

Σήμερα το ΔΝΤ χαρακτηρίζει το χρέος μη βιώσιμο. Και η παρούσα κυβέρνηση που το νομιμοποίησε, σήμερα το βρίσκει βιωσιμότατο όταν επί Σαμαρά σημαία τους είχαν κάνει τη σημερινή θέση του ΔΝΤ.

Το κρέας ψάρι, το άσπρο μαύρο κι ο βίος μας απλά αβίωτος.

Το επόμενο βήμα τους είναι η άμεση φορολόγηση των φτωχών, γιατί στην έμμεση ήδη διαπρέπουν κι η ολοκληρωτική κλοπή των συντάξεων μέσω του προπαρασκευαστικού εφευρήματος της προσωπικής διαφοράς του χυδαίου Κατρούγκαλου. Η θα το σκοράρουν αυτοί, ή θα δώσουν την ασσίστ στον Κούλη μπας και κρατήσουν κανά ποσοστό.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com 7/2/2017