Αποτελεί πεποίθησή μας και κάθε τόσο το επαναλαμβάνουμε, ότι ο δρόμος της οικολογίας δεν πρέπει να είναι στρωμένος μόνο με καλές προθέσεις, συνέδρια, διακηρύξεις, εκκλήσεις και άλλα συμπαθητικά μεν, ανεπαρκή και αναποτελεσματικά δε, αν κι εφόσον δεν συνοδεύονται από πράξεις.
Η Πάρος έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια αλλεπάλληλα πλήγματα στην χλωρίδα της από πυρκαγιές που ξέσπασαν σε διάφορα σημεία με δασική κάλυψη.
Παρά τις κραυγές αγωνίας και τις φωνές διαμαρτυρίας των περιβαλλοντικά ευαίσθητων, δεν καταγράψαμε καμία μα καμία πρωτοβουλία για την επανόρθωση των ζημιών.
Δεν παρατηρήθηκε καμία προσπάθεια από έναν έστω δημόσιο φορέα, ειδικότερα από κανέναν σύλλογο να οργανωθεί "πράσινη" αντεπίθεση με την συμμετοχή των πολιτών, παρά το γεγονός ότι στα καταστατικά των περισσοτέρων από αυτούς φιγουράρει η προστασία του περιβάλλοντος...
Πριν από 15 χρόνια, με πρωτοβουλία ενός πολίτη (πρόεδρος Ένωσης συλλόγων γονέων τότε) συστήθηκε επιτροπή αναδάσωσης με συμμετοχή δημοτικών συμβούλων, εκπροσώπου της πυροσβεστικής κ.α. και οργανώθηκε ευρείας κλίμακας προσπάθεια δενδροφύτευσης σε επιλεγμένα σημεία, σε τρία δημοτικά διαμερίσματα.
Στην προσπάθεια αυτή συνέβαλαν αποφασιστικά μαθητές συνεπικουρούμενοι από κάποιους γονείς και το αποτέλεσμα ήταν να φυτευθούν μερικές εκατοντάδες δένδρα σε χέρσες δημόσιες εκτάσεις.
Δυστυχώς αυτή η πρωτοβουλία δεν είχε συνέχεια, παρά τις εκκλήσεις μας, τόσο προς την κατεύθυνση του δήμου όσο και προς ορισμένους συλλόγους και πρόσωπα με οικολογικές ανησυχίες.
Οι καμένες εκτάσεις μάταια περίμεναν κι εφέτος να τις αναδασώσουμε...
Οι ημερίδες όμως πραγματοποιούνται ανελλιπώς και τα πορίσματα γεμίζουν συρτάρια.
Γιατί δεν "ξαναζεσταίνεται" αυτή η πρωτοβουλία;
Γιατί δεν οργανώνεται από την μαθητική κοινότητα αρχές Νοεμβρίου μια δυναμική "πράσινη" επέλαση στα καμένα;
Από ένα δεντράκι να φυτεύσει-υιοθετήσει κάθε μαθητής, το αργότερο σε τρία χρόνια, θα έχει εξαλειφθεί η ασχήμια των καμένων.
Και το κυριότερο, αυτή θα είναι και μία οικολογική εμπειρία ασυγκρίτως ανώτερη από το όποιο μάθημα περιβαλλοντικής ευαισθησίας στους τέσσερις τοίχους κάποιας σχολικής αίθουσας...
Η Πάρος έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια αλλεπάλληλα πλήγματα στην χλωρίδα της από πυρκαγιές που ξέσπασαν σε διάφορα σημεία με δασική κάλυψη.
Παρά τις κραυγές αγωνίας και τις φωνές διαμαρτυρίας των περιβαλλοντικά ευαίσθητων, δεν καταγράψαμε καμία μα καμία πρωτοβουλία για την επανόρθωση των ζημιών.
Δεν παρατηρήθηκε καμία προσπάθεια από έναν έστω δημόσιο φορέα, ειδικότερα από κανέναν σύλλογο να οργανωθεί "πράσινη" αντεπίθεση με την συμμετοχή των πολιτών, παρά το γεγονός ότι στα καταστατικά των περισσοτέρων από αυτούς φιγουράρει η προστασία του περιβάλλοντος...
Πριν από 15 χρόνια, με πρωτοβουλία ενός πολίτη (πρόεδρος Ένωσης συλλόγων γονέων τότε) συστήθηκε επιτροπή αναδάσωσης με συμμετοχή δημοτικών συμβούλων, εκπροσώπου της πυροσβεστικής κ.α. και οργανώθηκε ευρείας κλίμακας προσπάθεια δενδροφύτευσης σε επιλεγμένα σημεία, σε τρία δημοτικά διαμερίσματα.
Στην προσπάθεια αυτή συνέβαλαν αποφασιστικά μαθητές συνεπικουρούμενοι από κάποιους γονείς και το αποτέλεσμα ήταν να φυτευθούν μερικές εκατοντάδες δένδρα σε χέρσες δημόσιες εκτάσεις.
Δυστυχώς αυτή η πρωτοβουλία δεν είχε συνέχεια, παρά τις εκκλήσεις μας, τόσο προς την κατεύθυνση του δήμου όσο και προς ορισμένους συλλόγους και πρόσωπα με οικολογικές ανησυχίες.
Οι καμένες εκτάσεις μάταια περίμεναν κι εφέτος να τις αναδασώσουμε...
Οι ημερίδες όμως πραγματοποιούνται ανελλιπώς και τα πορίσματα γεμίζουν συρτάρια.
Γιατί δεν "ξαναζεσταίνεται" αυτή η πρωτοβουλία;
Γιατί δεν οργανώνεται από την μαθητική κοινότητα αρχές Νοεμβρίου μια δυναμική "πράσινη" επέλαση στα καμένα;
Από ένα δεντράκι να φυτεύσει-υιοθετήσει κάθε μαθητής, το αργότερο σε τρία χρόνια, θα έχει εξαλειφθεί η ασχήμια των καμένων.
Και το κυριότερο, αυτή θα είναι και μία οικολογική εμπειρία ασυγκρίτως ανώτερη από το όποιο μάθημα περιβαλλοντικής ευαισθησίας στους τέσσερις τοίχους κάποιας σχολικής αίθουσας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου