Ο Θεοδωράκης σαν αποσμητικό

 

Του Πέτρου Αργυρίου
Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης ανθρωπιστής; Πολλοί ανοήτως θα σπεύσουν να πουν ναι: Είναι καλός άνθρωπος. Καλά είναι και τα ραδίκια. Μονάχα που αυτά κάνουν καλό στην υγεία. Ο Θεοδωράκης πάλι όχι. Ο Θεοδωράκης έχει το προσόν του άοσμου ανθρώπου. Δε βρωμάει και δεν μοσχοβολάει. Δεν ερεθίζει. Φοράει το εγώ του σαν αποσμητικό. Έτσι μπορεί και πλησιάζει τα θύματα του. Κάποτε αυτά ήταν μόνο τηλεοπτικά.
Άνθρωποι με ιστορίες που εμπιστεύονταν την ψυχή τους στο Θεοδωράκη. Και αυτός τους περνούσε με γυαλόχαρτο και τους έκανε έπιπλα να στολίζουν την εκπομπή του. Γιατί στην εκπομπή του δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Υπάρχει μονάχα ο Πρωταγωνιστής: Ο Σταύρος Θεοδωράκης. Έτσι πήρε τα σταράκια του και το σταριλίκι του  αυτός ο πρωταγωνιστής χωρίς αγώνες και αγωνίες και κατέβηκε στην πολιτική να βρει καινούρια θύματα που αυτή τη φορά θα του εμπιστευτούν την ψήφο τους.
Έφτιαξε λοιπόν ένα ποτάμι: Γιατί; Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου αγαπά τα κανό και τα καγιάκ. Και γιατί το βρωμερό ΠΑΣΟΚ χρειάζεται έναν ολόκληρο τεχνητό ποταμό για να το ξεπλύνει. Μετά από τις απανωτές αποτυχίες στο να βρει πολιτική βάση, η αυτοπροσδιοριζόμενη ως κεντροαριστερά που στην ουσία είναι το σημείο όπου τα ρέματα της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας συμβάλλουν, το κόμμα της μεγάλης κουτάλας που εμφανίστηκε ως κοινωνικός αναδευτήρας χρειάζεται μια θεαμαπάτη.
Καλέσαν λοιπόν τον άοσμο άνθρωπο να ανακατέψει τη σούπα που έχει πια κόψει και να τη ξανασερβίρει σε συσσίτια πολιτικής ανοησίας για να κερδίσουν χρόνο οι μάγειρες του ΠΑΣΟΚ να μαγειρέψουν ένα νέο μεγάλο πολιτικό ψέμα σε συσκευασία πολιτικού κόμματος. Ο Θεοδωράκης, το νέο, το διαφορετικό, το άοσμο τμήμα του ψαριού που βρωμάει από το κεφάλι. Ψάρι ποταμίσιο που κολυμπάει ενάντια στο ρεύμα της απόλυτης λαϊκής δυσπιστίας απέναντι στην πολιτική ελίτ αυτού του τόπου. Πολιτικός τραβεστισμός.
Δε μέμφομαι το Θεοδωράκη ή τον Δήμου ή τα άλλα ποταμίσια πλάσματα. Ο Θεοδωράκης κάνει αυτό που έκανε πάντα: τη δουλειά του: να κρατά τον κόσμο υπνωτισμένο σε θεαμαπάτες, να αφηγείται ωραίες ιστορίες. Το ποτάμι είναι μια ωραιοποιημένη τηλεοπτική αφήγηση. Και κάθε τέτοιου είδους ωραιοποίηση γίνεται για να συγκαλύπτει την ασχήμια που αυτοί που ελέγχουν την τηλεόραση προκαλούν στην κοινωνία. Είναι αποσμητικό Θεοδωράκη που κρύβει την μπόχα που τα αφεντικά του παράγουν.
Είναι το άλλοθι των εκατοντάδων χιλιάδων αμετανόητων ΠΑΣΟΚΩΝ που έφαγαν από τα ψίχουλα που αφήναν οι σοσια-ληστές στο μεγάλο φαγοπότι ξεσκίζοντας τις σάρκες της χώρας σα λυσσασμένα σκυλιά, όλων αυτών που η αναξιοκρατία του ΠΑΣΟΚ ευνόησε έστω και λίγο, όλων αυτών που ξέρουν καλά πως ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα γίνει ποτέ κανονικό ΠΑΣΟΚ γιατί εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Είναι όλοι αυτοί που δεν έδιναν και δεν έδωσαν δεκάρα για το συμπολίτη τους ή για τη χώρα τους. Αυτοί που για όσο ο κώλος τους δεν πιάνει φωτιά από την κρίση, αντιλαμβάνονται το κρισιακό σύμπαν ως ένα παράλληλο σύμπαν.
Είναι οι αρχοντοχωριάτες που έκαναν πέντε ταξίδια στον πλανήτη και μαγεύτηκαν από τον κοσμοπολιτισμό, άσχετα από το αν αυτός που διέλυσε την ΠΑΣΟΚΙΚΗ ψευδαίσθηση, ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι αρχέτυπο κοσμοπολίτη.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση που δημιουργούταν από τις εισπνοές των αναθυμιάσεων της σούπας που ανάδευε η μεγάλη κουτάλα. Και παρότι ήταν ένας άνθρωπος που έμοιαζε σε πολλά στον Θεοδωράκη όσον αφορά την κοσμοπολιτική του αφοσίωση που διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, οι αναθυμιάσεις ήταν τόσο τοξικές που στα πιο αδύναμα και ολιγόψυχα μυαλά έχουν προκαλέσει τόσο μόνιμες βλάβες ώστε να βλέπουν στο ποτάμι αντικατοπτρισμούς του πολιτικοκοινωνικού ναρκισσισμού τους. Είναι όλοι αυτοί που ταυτίζονται με το Θεοδωράκη στο ότι είναι και αυτοί μικροί σταρ. Σταρ-χιδιστές.
Είναι όλοι αυτοί που εμείς όλοι οι υπόλοιποι υπερασπιστήκαμε απέναντι στο «μαζί τα φάγαμε» παρότι και οι ίδιοι είχαν τσιμπήσει από τον μπουφέ κάτι της: καμιά θεσουλίτσα, καμιά επιδοτησούλα, άφθονα πτυχία για τα άχρηστα τσογλάνια τους. Και για να μας ανταμείψουν επιστρέφουν σαν ποτάμι εκδικητικού κακεντρεχούς εξωραϊσμού στον αμοραλισμό που τους εξέθρεψε και να διαιωνίσουν την ηθική, αισθητική, πνευματική και πλέον και οικονομική καταστροφή που επί τόσα χρόνια ζυμωνόταν σε αυτή τη χώρα. .
Αυτή τη φορά δεν χρειάζονται λαϊκά άλλοθι. Οι ιζνουγκούντ της ελληνικής κοινωνίας έχουν γίνει εδώ και καιρό χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Προτιμούν έτσι κάτι πιο κοσμοπολίτικο από εκείνο το παλιό ΠΑΣΟΚ. Προτιμούν Θεοδωράκη. Ένα από τα πολλά φαντάσματα του κοσμοπολιτισμού που επειδή δεν έχουν κανένα ειδικό βάρος μπορούν να αιωρούνται πάνω από τα σκατά του πραγματικού κόσμου, εμάς δηλαδή, να τα κοιτάν αφ υψηλού θωρώντας τους εαυτούς για ανώτερους επειδή δεν τους πιάνει η βαρύτητα, να περνούν από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή χωρίς βαρίδια. Παραφουσκωμένα μπαλόνια. Καιροσκόποι.
Η δημοκρατία τα επιτρέπει αυτά βλέπετε. Ίσοι απέναντί της είναι και οι ενάρετοι και οι φαύλοι. Και οι ηλίθιοι και οι ευφυείς. Τα τομάρια και οι άγιοι. Για την ακρίβεια η δημοκρατία προάγει τη σιωπηρή συναίνεση μιας κοινωνίας: αν αυτή είναι η αρετή προάγει την αρετή. Αν αυτή είναι η φαυλότητα, θα προάγει τη φαυλότητα. Η δημοκρατία είναι το πιο γόνιμο έδαφος. Το τι φυτά θα βγάλει, αν θα βγάλει πελώρια δέντρα που θα απλώνουν τα κλαδιά τους προς τον ουρανό και δέντρα που θα δίνουν πλούσιους καρπούς ή αν θα βγάλει ζιζάνια και παράσιτα που πνίγουν κάθε είδος παραγωγικής ζωής εξαρτάται από τον καλλιεργητή.
Η δημοκρατία μας, αυτή η εικόνα ενός χωραφιού ακαλλιέργητου, σήμερα μας προσφέρει ένα νεό φρούτο. Τηλεοπτικό. Φρούτο ποταμού.
Φυσικά και τα φρούτα δεν φυτρώνουν στα ποτάμια. Είναι φρούτα σάπια που έπεσαν από αλλού και ελπίζουν το ποτάμι να τα περάσει ασφαλή και να τα φτάσει σε ένα νέο πολιτικό τοπίο όπου θα μπορέσουν να ξαναριζώσουν και να φτιάξουν φυτά βαμπίρ. Το ποτάμι είναι ένας αντιπερισπασμός που προσπαθεί να πνίξει το πραγματικό ποτάμι. Το ποτάμι της λαϊκής δυστυχίας, της οργής και της απόγνωσης.
Όλοι εσείς που σκέφτεστε να το παίξετε Πόντιοι Πιλάτοι και να πλύνετε τις ήδη βρώμικες συνειδήσεις σας με νερά αυτού του ρηχού ποταμιού την εποχή που Νέρωνες καίνε τη χώρα σας, μάθετε τούτο: Το ποτάμι μπορεί να είναι άλλοθι για εσάς προσωπικά. Αλλά αυτό το άλλοθι πλέον δε θα μπορέσει να πείσει κανένα σε κανένα δικαστήριο της ιστορίας. Αν λοιπόν γουστάρετε ποτάμι, που καραδικαίωμά σας είναι, καλά θα είναι να μάθετε καλό κολύμπι: γιατί αυτή τη φορά σωσίβια δε θα υπάρξουν. Η θεωρία της συλλογικής ευθύνης τελειώνει με την εκλογική σας ανευθυνότητα.
Πηγή: agriazwa.blogspot.gr