Το ερέθισμα μου έδωσε η πρόσφατη (εις διπλούν) αναφορά του φίλου Χ.Γεωργούση στα Αρχαία Λατομεία και στις δράσεις που έγιναν στο παρελθόν προκειμένου αυτά να προστατευθούν, ν' αναδειχθούν και να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει στο πολιτισμικό μας status.
Η μοναδική ικανότητα, το σπάνιο χάρισμα του Χρήστου να παραθέτει με λογοτεχνική αρτιότητα το εξεταζόμενο εκ μέρους του θέμα, δεν είναι σε θέση όμως να διασκεδάσει τις κακές εντυπώσεις που αποκομίζει κανείς επισκεπτόμενος το χώρο.
Έναν χώρο που, παρά τα συνέδρια και τις ημερίδες, παρά τις βαρύγδουπες εξαγγελίες πολιτικών και πολιτικάντηδων, είναι παραδομένος στην ακόρεστη επιθυμία επιδρομέων που αναζητούν απομεινάρια του θρυλικού αρχαίου παριανού μαρμάρου: του λυχνίτη!
Η Λεηλασία που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια ο χώρος είναι απερίγραπτος.
Οι λογής-λογής μαρμαροθήρες δεν διστάζουν να γκρεμίζουν ακόμη και τις ξερολιθιές που βρίσκονται στον περιβάλλοντα τα Λατομεία χώρο, προκειμένου να αποσπάσουν το υπερπολύτιμο πέτρωμα.
Αν χρειάστηκαν πάνω από 20 χρόνια ύπαρξης του Αρχίλοχου για να διοργανωθεί συνέδριο (1997) για το μοναδικό στον κόσμο αυτό προϊόν του τόπου μας, πόσα χρόνια απαιτούνται για να γίνει επιτέλους κάτι στο πεδίο;
Στον πραγματικό κόσμο, εννοώ κι όχι στον κόσμο των ατέρμονων συζητήσεων, των ανέξοδων εκκλήσεων, των προεκλογικών πυροτεχνημάτων.
Τα Αρχαία Λατομεία δεν χρειάζονται ωραία λόγια.
Χρειάζονται προστασία.
Επιτέλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου