Ο «ιδιότροπος» Γλέζος και το κενό στον γαλανόλευκο ορίζοντα

 Έφυγε ένας μεγάλος πατριώτης

Ο άνθρωπος που δεν πλούτισε τη ζωή του από την πολιτική, αλλά πλούτισε η πολιτική από τη ζωή του. Αυτός ήταν ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος με φιλοσοφικό πείσμα έμεινε μακριά από τις «πονηρές» προκλήσεις κατά τον μακρύ πολιτικό βίο του.

Μ’ όσες δόξες κι αν γνώρισε, με όσο θαυμασμό κι αν γεύτηκε, ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκε να εξαργυρώσει την πολύτιμη και ζηλευτή περιουσία που νωρίς-νωρίς συγκέντρωσε: ούτε παλάτια ζήλεψε, ούτε κομματικούς μηχανισμούς εξαγόρασε για να κερδίσει μια περίοπτη θέση σ’ αυτό που εμείς οι δημοσιογράφοι αποκαλούμε «κεντρική πολιτική σκηνή». Κι αυτό επειδή περιουσία του ήταν το ήθος. Ήταν το ίδιο (για να μην αδικούμε την Ιστορία και τα πρόσωπα που έδρασαν στις διάφορες πτυχές της) που ισχύει και για τον αγαπημένο φίλο του και σύντροφό του Λάκη Σάντα, με τον οποίο μαζί κατέβασαν τη σβάστικα από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης εκείνο το μαγιάτικο βράδυ του 1941, για να ξαπλωθεί ο θρύλος τους σε ολόκληρο τον αδούλωτο τότε κόσμο.

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν… ιδιότροπος. Δεν «κρύφτηκε» στη μετεμφυλιακή δημοκρατία, δεν λούφαξε κατά την σκληρή οκταετία (1958-1963) του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν εντυπωσιάστηκε από τον «ανένδοτο» του Γεωργίου Παπανδρέου-ίσως επειδή κατ’ ομολογία του αρχηγού της Ένωσης Κέντρου ήταν διμέτωπος-δεν κουράστηκε να αντιστέκεται στα χρόνια της δικτατορίας, δεν δίστασε σε μια περίοδο έντονου διεθνούς διπολισμού, αν και ενεργός αριστερός αγωνιστής, να εναντιωθεί στη «μητέρα» του διεθνούς κομμουνιστικού συστήματος Σοβιετική Ένωση για την επέμβασή της στην Τσεχοσλοβακία το 1968.

Ηγετικά προσόντα και ικανότητα οικοδόμησης μηχανισμού προστασίας ή ανέλιξης δεν είχε. Ήταν όμως αυτός που ήταν και έλεγε τη γνώμη του. Δεν συντασσόταν με ηγετικές πλειοψηφίες ή πολλά υποσχόμενες για το μέλλον χρήσιμες μειοψηφίες. Ήταν ο εαυτός του. Γι’ αυτό και δεν εντάχτηκε στο μεταδικτατορικό ΚΚΕ ούτε στο ΚΚΕ εσωτερικού, ασχολήθηκε με την ΕΔΑ κρατώντας κάποιες αποστάσεις και απ’ αυτήν, προσπάθησε να της δώσει το φιλί της ζωής μετά το θάνατο του Ηλία Ηλιού αλλά δεν τα κατάφερε, συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και 1985 αλλά αποχώρησε όταν έκανε τη στροφή προς τα δεξιά, επαναδραστηριοποιήθηκε στην πολιτική με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα για να καταγγέλλει από κάθε εθνικό ή διεθνές βήμα τη γερμανική καταστροφική για την Ελλάδα και την Ευρώπη οικονομική και νέο-αποικιακή πολιτική της.

Θα μπορούσε, βρισκόμενος στην τελική ευθεία του πολιτικού βίου του, να ζήσει χορηγούμενος πλουσιοπάροχα. Το ευνοούσε η συγκυρία της ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Δεν το διανοήθηκε ποτέ. Ακόμα και γέρων εξ αφορμής της υπογραφής του τρίτου μνημονίου δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τον τότε πρωθυπουργό και να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το δυστύχημα για τον τόπο δεν είναι ότι έφυγε από τη ζωή ο Μανώλης Γλέζος. Κάποτε θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Το δυστύχημα είναι ότι δεν διακρίνεται στον γαλανόλευκο ορίζοντα άλλος όμοιός του.

Γρηγόρης Ρουμπάνης

-