ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΣΕΒΕΙΑ

Η παραλία της Πίσω Αλυκής (στην οποία αναφέρθηκα προχθές) μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, δεν ετύγχανε της προτίμησης των παραθεριστών, ούτε ακόμη ακόμη και της πλειονότητας των ίδιων των ντόπιων.
Χαρακτηριστικό είναι πως κι από εκείνους που την επισκέπτονταν, οι περισσότεροι έκαναν μια βουτιά και μετά έπαιρναν την άγουσα για άλλη παραλία, ή για το σπίτι...
Η αιτία;
Η πανέμορφη αυτή παραλία είχε το μέγα μειονέκτημα της πλήρους απουσίας δέντρων, δηλαδή της άκοπα προσφερόμενης σκιάς και δροσιάς στους επισκέπτες της.
Αυτό μέχρι το 1995, οπόταν ένας φίλος, ο Χρήστος Παντελαίος φύτεψε τα πρώτα 4 αρμυρίκια.
Εννοείται πως "χρεώθηκα" την φροντίδα τους, αφού ο φίλος αυτός ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και εξ αντικειμένου ήταν αδύνατο να την αναλάβει.
Και το εγχείρημα πέτυχε, τα δενδράκια "έπιασαν" και άρχισαν ν' αναπτύσσονται αλματωδώς.
Η πρωτοβουλία αυτή του Χρήστου μου έδωσε το έναυσμα και δύο χρόνια μετά σε κάλεσμα που απηύθυνα σε δυο τοπικούς συλλόγους (νεολαίας και πολιτιστικό) στο οποίο ανταποκρίθηκαν 20 περίπου συμπολίτες, προχωρήσαμε σε δενδροφύτευση σε όλο το μήκος και πλάτος της παραλίας.
Συνολικά φυτεύτηκαν 94 αρμυρίκια, τα 50 έτοιμα δενδρύλια από το δασικό φυτώριο, και τα υπόλοιπα με μοσχεύματα και ορμόνη ριζοβολίας.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, οπόταν απέκτησαν ένα ικανό μέγεθος, άρχισαν να προσφέρουν απλόχερα την σκιά τους σε κάθε έναν από εμάς που είχαμε την ανάγκη της.
Τότε ήταν που άρχισαν και τα προβλήματα...
Η αλητεία και η βαρβαρότητα πολλών επισκεπτών της Π.Αλυκής βρήκε αποδέκτη τα φιλόξενα και πολύτιμα αυτά δέντρα-προστάτες μας από την βλαβερή ηλιακή ακτινοβολία.
Κάθε χρόνο σημειώνονται αλλεπάλληλα κρούσματα βανδαλισμών (εκτός της καταστροφής των βότσαλων) σε βάρος των δέντρων.
Βανδαλισμοί που έχουν καταδικάσει τα περισσότερα από αυτά να μείνουν δέντρα νάνοι (μπονζάι) και κάποια άλλα προοδευτικά να ξεραθούν.
Συνολικά αυτή τη στιγμή από τα 98 δέντρα που είχαν φυτευτεί τη διετία 95-97, έχουν απομείνει μόνο 59!
Χαρακτηριστική επίσης υπήρξε η περίπτωση της συμπληρωματικής δενδροφύτευσης που κάναμε με τον Κ.Μ. τον Νοέμβριο του 2009, με σκοπό να καλύψουμε το κενό που άφησε η πλημμύρα του 2003, παρασύροντας 15 περίπου ώριμα δέντρα.
Μέχρι τον Μάιο του 2010 (αφού προηγουμένως τα κατακρεούργησαν) τα είχαν ξεριζώσει όλα! 
Ανάλογης μεταχείρισης έτυχαν και τα 40 περίπου δέντρα που φυτεύτηκαν πέρυσι* -έπειτα από οχλήσεις και εκκλήσεις μου τριών περίπου ετών- από μαθητές του δημοτικού σχολείου.
Ήδη, από τα 40 αυτά δενδρύλια, τα 10 καταστράφηκαν μονοχρονίς από ασυνείδητους, που είτε τα τσαλαπάτησαν με τα αυτοκίνητά τους εισχωρώντας μέσα στο σώμα της παραλίας, είτε τα πετσόκοψαν προκειμένου να εξασφαλίσουν "πρώτη ύλη" για φωτιά!
Ένα άλλο θέμα που περνάει απαρατήρητο, είναι και η αχαρακτήριστη από κάθε άποψη στάση πολλών γονέων, που αφήνουν τα μικρά παιδιά τους να κόβουν τα τρυφερά κλαδάκια από τα δέντρα, προκειμένου με αυτά να φτιάξουν "κήπους" μέσα στην άμμο, μετατρέποντας ωστόσο τα δέντρα σε κούτσουρα!!
Την όλη αυτή κατάσταση την έχω κατ' επανάληψη εκθέσει στους δημοτικούς και τοπικούς άρχοντες, την έχω θέσει υπόψιν του πολιτιστικού συλλόγου κι έχω ζητήσει να πάρουν κάποια μέτρα.
Πλην όμως ματαίως.
Ακόμη και το ελάχιστο, που είναι η τοποθέτηση παραινετικών πινακίδων δεν κρίθηκε σκόπιμο να γίνει.
Και οι βανδαλισμοί συνεχίζονται.
Και η Ασέβεια καλά κρατεί.
Κατά τ' άλλα, όλοι σπεύδουν να εξασφαλίσουν λίγα μέτρα σκιάς, κάτω από δέντρα που κακοποιούν...






 *Τα δέντρα αυτά και παρά τις εκκλήσεις μου δεν ανέλαβε κανείς φορέας, ή "ευαίσθητος", ή "τσάμπα οικολογών" συμπολίτης να με βοηθήσει στο πότισμα (κυρίως) και την εν γένει φροντίδα τους.
Ούτε τα ίδια τα παιδιά που τα φύτεψαν!!
Νάναι καλά ο Γιωργάκης ο Γεμελιάρης που ανταποκρίθηκε.