Γίνεται μέλι το δηλητήριο;

Σύμφωνα με τη χημική επιστήμη κατηγορηματικά όχι!
Στη ζωή όμως δεν υπάρχει μόνο η Χημεία και οι παραδοχές της.
Υπάρχει και η πολιτική, όπου τα φαινόμενα δεν υπακούν πάντοτε σε επιστημονικές παραδοχές.
Και δεν ερμηνεύονται βάσει αυτών.
Κι εκεί να δεις πως το φαρμάκι γίνεται σιρόπι και το δηλητήριο μέλι.
Πως ο "προδότης της παράταξης", ο "σκουριασμένος", ο "βολεψάκιας", ο"ανίκανος", ο "έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα" πριν, έγινε ο "απαραίτητος", ο "αναγκαίος", ο "μοναδικός", σήμερα.
Πως ο δυνάμενος "να παρίσταται σε κηδείες και μνημόσυνα μόνον", αίφνης κατέστη νουνεχής ηγέτης και μεγάλου βεληνεκούς οραματιστής.
Τόσο είναι το θράσος του ασύντακτου και ανερμάτιστου πολυγραφότατου αερολόγου που νομίζει πως απευθύνεται κατ' αποκλειστικότητα σε ανόητους.
Και μάλιστα ανόητους σε ενισχυμένη μορφή: αμνήμονες -ανόητους.
Εντελώς μπάζα κοντολογίς...
Σε ανόητους που ξέχασαν τα εκτοξευθέντα υπερτοξικά δηλητήρια εναντίον του "Μοναδικού"  κατά την προηγούμενη προεκλογική περίοδο.
Σε ανόητους που -πιστεύει ο αθεόφοβος- λησμόνησαν την αισχρή προβοκάτσια (όπως την ξέχασε κι ο "Μοναδικός" κατόπιν άνωθεν υποδείξεων...) και περιχαρείς κι αμέριμνοι θα ρίξουν μια βουτιά στα όψιμα σιρόπια της κομματικής αναγκαιότητας.
Της γαλάζιας καλής-κομματικής αναγκαιότητας, όχι της κόκκινης-κακής...
Να εξηγούμαστε, έτσι;