Οι νέες ανορθόδοξες συνθήκες που επέβαλλε στη ζωή μας η επιδημία του κορωνοϊού, καθώς και το πρόσφατο τραγικό περιστατικό με την άτυχη συμπολίτισσά μας, απετέλεσαν αφορμές για να επανέλθει στη δημόσια συζήτηση η ανεπάρκεια των δομών υγείας στο νησί.
Και αυτή τη φορά -όπως είθισται άλλωστε- η προσέγγιση του προβλήματος γίνεται κατά τρόπο αποσπασματικό, στη λογική διαχείρισης κι όχι υπέρβασης της υφιστάμενης κατάστασης, προβάλλοντας τα δευτερεύοντα κι επουσιώδη ως πρωτεύοντα, παρακάμπτοντας και προσπερνώντας το κεφαλαιώδες και πρωταρχικό, δηλαδή τη βαθμίδα στην οποία ανήκει η δομή που διαθέτουμε.
Δυστυχώς φίλοι συμπολίτες, η Πάρος δεν ευτύχησε να περάσει σ' ένα υψηλότερο επίπεδο παροχής δημόσιων υπηρεσιών υγείας, γιατί επέλεξε (επιλέξατε δηλαδή) να παραμείνει στην ίδια βαθμίδα, στην ίδια κατηγορία από το 1985 κι εντεύθεν.
Η επιλογή να "κάτσουμε στ' αυγά μας"* (στ' "αυγά" του Κέντρου Υγείας δηλαδή...) που δυστυχώς έγινε εμμονή τόσο στην τοπική πολιτική ηγεσία όσο και στην ίδια την κοινωνία και η όποια διεκδίκηση ν' αφορά στην επαρκή λειτουργία της υπάρχουσας δομής και όχι στην αντικατάστασή της, όπως πάμπολλες φορές έχω ισχυριστεί -και η ζωή με δικαιώνει- δημιουργεί φοβερά αδιέξοδα τα οποία καλούμαστε συνεχώς να αντιμετωπίσουμε.
Όσο και να διαμαρτυρόμαστε, όσο και να εκπέμπουμε ουρανομήκεις κραυγές αγωνίας -συνήθως απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων- η δική μας ευθύνη δεν παραγράφεται, δεν εξαλείφεται.
Γιατί τη μια και μοναδική φορά που δόθηκε η ευκαιρία να περάσουμε σ' ένα άλλο επίπεδο παροχής υπηρεσιών υγείας την περίοδο 2007-2009, μέσα από την ίδρυση ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ στην Πάρο, η στάση μας υπήρξε αυτοκαταστροφική.
Θ' αποφύγω τον πειρασμό να ξανα-εκθέσω τις ατυχείς ενέργειες εκείνης της περιόδου -τις έχω άλλωστε διεξοδικά αναλύσει και καυτηριάσει και από αυτό το βήμα- γιατί στόχος μου μέσω του παρόντος σημειώματος δεν είναι να καταλογίσω ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα (δημοτικές παρατάξεις, κομματικές οργανώσεις, συλλογικοί φορείς, ΜΜΕ κ.α.).
Το έχω άλλωστε ήδη κάνει στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές.
Στόχος μου είναι να καταδείξω πως οι όποιες επιλογές έχουν ένα τίμημα, ένα κόστος.
Και γι αυτό ευθυνόμαστε όλοι!
Και το πληρώνουμε όλοι!!
Όταν λοιπόν η Νάξος προχωρούσε στη λειτουργική αναβάθμιση του Κ.Υ. σε Νοσοκομείο εμείς εδώ τι κάναμε;
Όταν η Σαντορίνη, την οποία κάποιοι είχαν αναγάγει σε πρότυπο υγειονομικής θωράκισης λόγω αεροπλάνου (!!!) επέλεγε να διεκδικήσει και να ιδρύσει τελικά Νοσοκομείο, εμείς τι κάναμε;
Να τα θυμίσω;
Γιατί χάθηκε η πρωτοβουλία Αβραμόπουλου στα βαθειά νερά της κυβερνητικής αλλαγής το φθινόπωρο του 2009 κι έκτοτε "πάπαλα" Νοσοκομείο;
Κάποιοι στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τον σκόπελο της αντιπαράθεσης με λογικά επιχειρήματα, ισχυρίζονται πως η ίδρυση νοσοκομείου από μόνη της δεν θα ήταν αρκετή, γιατί θα μπορούσε κατά τον ίδιο τρόπο που σε διάφορες περιοχές της χώρας τα νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα, κάτι ανάλογο να συνέβαινε κι εδώ, οπότε ποιο το όφελος;
Αποστομωτικός πράγματι αντίλογος...
Είναι δηλαδή σαν να αρνείσαι ν' αντικαταστήσεις το παλιό, προβληματικό και ανεπαρκές σαραβαλάκι σου με ένα καινούργιο, μεγαλύτερο, ασφαλέστερο και αποδοτικότερο αυτοκίνητο, με τη "λογική" πως ενδέχεται στο μέλλον να προκύψει έλλειμμα ανταλλακτικών!!
Αν δεν απεγκλωβιστούμε από νοοτροπίες που παραπέμπουν σε άλλες παλαιές εποχές και να τοποθετήσουμε τις απαιτήσεις μας στο βάθρο της σύγχρονης εποχής και των συνακόλουθων αναγκών που αυτή γεννά, να εναρμονιστούμε κοντολογίς με το ΣΗΜΕΡΑ, θα είμαστε εσαεί καταδικασμένοι να διεκδικούμε εμβαλωματικές λύσεις και προσωρινές διορθώσεις.
Για να γίνει όμως αυτό αρκεί μια προϋπόθεση:
Να κοιτάξουμε στον καθρέφτη...
*την χαρακτηριστική αυτή ατάκα χρησιμοποίησε ως αντίλογο φίλος τοπικός άρχοντας τότε, όταν στην τοποθέτησή μου την ημέρα της ιδρυτικής συνέλευσης του Σ.Φ.Σ.Κ.Υ. Πάρου έθεσα ζήτημα αναφοράς στο καταστατικό του συλλόγου περί διεκδίκησης Νοσοκομείου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου