Δεν ξέρουν τι θα πει καημός…

Του Ηλία Αλεξανδρή

Τους βλέπεις καθημερινά στο χαζοκούτι, τους ακούς να επαναλαμβάνονται στις συζητήσεις που αναπαραγάγουν την κυρίαρχη προπαγάνδα…
Οι «πολιτικά ορθοί» δημοσιογράφοι – δημοσιολόγοι, οι τηλεπωλητές της πολιτικής ξεφτίλας και της...

δυστυχίας μας μαζί με τους πωλητικούς μας… που πάντα μιλούν για εμάς χωρίς εμάς και κυρίως… εναντίον μας! Και οι δυο «συντεχνίες» σε πλήρη αρμονία κατατρομοκράτησης και συκοφάντησης κάθε έννοιας λογικής…

Αυτοί και εμείς… Η «Εξουσία» και ο «λαουτζίκος»!
Αυτοί, είτε γραβατωμένοι λιμοκοντόροι, είτε «αντάρτες της πορδής» με τις πλάτες του μπαμπά, οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος. Μαθημένοι να τρώνε από τα έτοιμα και στις ελιτίστικες συναναστροφές τους, φιλάρεσκοι και φιλόδοξοι «βουτυρομπεμπέδες» με σπουδές στα «καλά σχολεία», στην Ελλάδα, στο εξωτερικό ή και στα δύο. Μπορεί να μην ξέρουν να δέσουν τα κορδόνια τους αλλά σίγουρα μπορούν να σου μιλήσουν ώρες ατέλειωτες για θεωρίες και ιδεολογήματα για «το καλό σου» που φυσικά δεν δοκίμασαν ποτέ στον εαυτό τους ή που πάντα φροντίζουν να μην τους αφορούν…
Έχουν τις καβάντζες τους αυτοί… Έχουν και ισχυρούς «φίλους» ή και αφεντικά…

Και εμείς να μετράμε μια ζωή τα «ψιλά μας» για να δούμε αν φτάνουν για να…
ζήσουμε την επόμενη στιγμή. Να δουλεύουμε, όπου και όταν βρούμε, για να καλύψουμε τις «τρύπες» που με έναν διαβολεμένο τρόπο συνεχώς αυξάνουν… Να «κλέβουμε» συνεχώς χρόνο από την κανονική ζωή μας για να προλάβουμε, πότε το σχολείο, πότε την δουλειά, πότε τις σπουδές, πότε την λήξη του λογαριασμού.
Μια ζωή αγώνας δρόμου με τις προθεσμίες… Να χουμε για περιουσία μας το χαμόγελό μας, το κουράγιο μας και το φιλότιμό μας. Και για επενδύσεις τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας και τη στάση ζωής μας.

Αυτοί να μιλούν για δυσκολίες και να εννοούν τις λίγες φορές που χρειάστηκε να φορέσουν κάτι που δεν ήταν αρκετά επώνυμο, τις φορές που χρειάστηκε να κάνουν κάτι οι ίδιοι για «πάρτη» τους, που συμβίβασαν την καλοζωία τους με μια νότα περιπέτειας…

Κι εμείς που όταν μιλάμε για δυσκολίες θυμόμαστε ρούχα πολυφορεμένα, λιωμένα πάνω μας, που έπρεπε διαρκώς να κάνουμε πράγματα οι ίδιοι και σπανίως για «πάρτη» μας, που στριμώξαμε την ζωή μας μέσα από απανωτές περιπέτειες και λίγες νότες καλοζωίας… που αποτολμήσαμε να πούμε ευτυχία.

Αυτοί που έχουν για δικαιοσύνη τα συμφέροντά τους.
Κι εμείς που έχουμε για δικαιοσύνη τις ανάγκες μας.

Αυτοί δεξιοί από τζάκια και φραγκάτοι ή «σαλωνάτοι» αριστεροί, κομματικά παιδιά κάθε λογής σωλήνα δεξιού ή αριστερού…
Κι εμείς μια ζωή στο ρίσκο…

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πως μπορούν αυτοί να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, πως γίνεται να κοιτάζονται στον καθρέφτη τους χωρίς να αισθάνονται τύψεις, ενοχές ή ντροπή. Μα γρήγορα κατάλαβα πως δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες. Όπως δεν έχουν συνείδηση, μπέσα, ειλικρίνεια, αξιοπρέπεια, πατρίδα…

Άλλα τους έμαθε να θέλουν ο «κύκλος» τους. Δεν μπορούν, διάολε, να θέλουν αυτοί ότι και ο λαουτζίκος. Δεν μπορούν να σκέφτονται τους άλλους… Αυτοί είναι οι «νικητές», οι δυνατοί, οι αδίστακτοι… και οι άλλοι -εμείς- τα «κορόιδα»…

Δεν τους άκουσα μια φορά να λένε τη λέξη «καημός». Είναι δύσκολη λέξη και δεν έχει νόημα για δαύτους…

Γιατί καημός θα πει να αγωνίζεσαι μια ζωή για τα αυτονόητα. Να θέλεις, να μπορείς και να μην σε αφήνουν… Να ‘σαι το σύνηθες υποζύγιο και πάντα να φταις τάχα εσύ. Καημός θα πει να μην μπορείς να έχεις τα βασικά -ούτε εσύ, ούτε όσοι αγαπάς. Να πρέπει να δουλεύεις μες την παγωνιά με ματωμένα χέρια ή άρρωστος, γιατί δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή. Να πρέπει να ξενυχτάς για να μελετήσεις και να δουλεύεις για να μπορείς να ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο. Καημός θα πει να παλεύεις για να μην συνεχίσεις να ζεις μέσα στην αδικία… Για αυτό ο καημός έχει βαθιές ρίζες μέσα μας.

Αυτούς τους είδα όμως να μιλάνε για «νταηλίκια», να μιλάνε με επιτηδευμένες εκφράσεις του συρμού και να πουλάνε ψευτομαγκιά ακόμα και μέσα στο «μαγαζί» τους το κοινοβούλιο ή στις εκπομπές τους…
Και είναι λογικό. Γιατί το «νταηλίκι» κολλάει γάντι με την εγωπάθεια τους και τον φιλοτομαρισμό τους, πως να το κάνουμε! Το νταηλίκι είναι εγωιστικό, είναι το «με το έτσι θέλω», «το έτσι γουστάρω» δηλαδή. Για αυτό είναι και εξόχως φασιστικό!

 

Πως απαντάμε εμείς σε αυτά τα νταηλίκια; Τα τελευταία χρόνια βλέπω πολλούς γύρω μου να λένε ότι έχουν καημό, αλλά στην πραγματικότητα να τους έχει κυριέψει το γινάτι. Κι όπως λέει ο σοφός λαό μας «το γινάτι βγάζει μάτι!».

Γιατί το γινάτι είναι εγωισμός, πείσμα, θυμός και δίψα για αντεκδίκηση που εύκολα μετατρέπεται σε νταηλίκι και τυφλή βία, η οποία όμως ξεθυμαίνει γρήγορα και αφήνει πίσω της διχόνοια.
Κι αν όλους μας ενώνει ο καημός, αν αφήσουμε το γινάτι των λίγων να μας παρασύρει μπορεί την πιο κρίσιμη στιγμή να χάσουμε τον δίκιο για το οποίο παλεύουμε.

Στα νταηλίκια όσων καταστρέφουν τις ζωές μας και στα γινάτια μερικών που λένε ότι είναι δίπλα μας αλλά πάντα είναι από πίσω, η απάντηση μας πρέπει να συνεχίσει να είναι η συλλογική δράση, η αλληλεγγύη μας, η ανθρωπιά μας και η αγάπη μας για τον λαό και την πατρίδα.
Για να βρουν δικαίωση οι καημοί μας και να γίνουν θαύματα τα όνειρά μας.

Υ.Γ. Μεγαλείο είναι να προσφέρεις αυτό που σου λείπει, όχι να αρπάζεις και να κρατάς αυτό που δεν σου ανήκει…
Σπουδαίος είσαι όταν απαιτείς όσα σου ανήκουν, όχι όταν παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου… Αυτό είναι προδοσία. Και μάλιστα, πρώτα προς τον ίδιο σου τον εαυτό…

"seisaxthia"