ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ

Δεν είναι και λίγα τα εγχώρια πολιτικά μπουμπούκια που συνάπτουν ερωτική σχέση με τις "καρέκλες", όταν οι περιστάσεις επιτρέψουν στα οπίσθιά τους να τις κατακτήσουν.
Θάλεγα πως αποτελούν τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση.
Τέτοια είναι η εσωτερική ανάγκη, το πάθος για αναγνωρισιμότητα, (αλλά και κονόμα συνηθέστατα) που τα προσχήματα ξεπερνιούνται πανεύκολα.
Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει...
Το καραγκιοζιλίκι των ημιεπαγγελματιών και επαγγελματιών της πολιτικής, χρόνο με το χρόνο γίνεται πιο ορατό, πιο προσιτό και πιο οικείο για τους απλούς πολίτες.
Και δεν αγκαλιάζει μόνο τον συντηρητικό χώρο, δεν αφορά μόνο σε αυτό που μονολεκτικά αποκαλούμε παλαιό.
Η πολύχρονη ενασχόλησή μου με όλα τα πεδία της κοινωνικής, συλλογικής και πολιτικής δράσης, μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω, ανάμεσα σε άλλους, δεκάδες τάχα μου οραματιστές, τάχα μου ιδεολόγους, τάχα μου αναμορφωτές της κοινωνίας και κάποιους (τρομάρα τους!) επαναστάτες, οι οποίοι πολύ σύντομα αποδείχτηκαν απόλυτα αφομοιώσιμοι στην παθογένεια, άριστα συνεργάσιμοι με το σύστημα, απόλυτα εξαγοράσιμοι από αυτό, ορισμένοι δε έναντι πινακίου φακής.
Με φρίκη παρακολουθώ αυτές τις μέρες να εκτυλίσσεται ένα απίστευτα κακόγουστο θέατρο εκ μέρους ανθρώπων που έτυχε να συναντηθούμε πολιτικά και να συμπορευτούμε σε συνδικαλιστικούς αγώνες, (φοιτητικούς, εργασιακούς κλπ.) με αφορμή τα του κυβερνητικού ανασχηματισμού.
Αξιοθρήνητα ανθρωπάκια, που εκλιπαρούν για λίγα ψήγματα εξουσίας προκειμένου να γεμίσουν την άδεια ζωή τους, που έτσι κι αλλιώς την έχουν υποθηκεύσει μαζί με εμάς των υπολοίπων.
Έμποροι ιδεών, τυμβωρύχοι αξιών, χωρίς τσίπα, χωρίς ενσυναίσθηση.
Αρλεκίνοι να γελάς μέχρι δακρύων για την κατάντια τους.
Πρότυπα για πολλά τοπικά ανθρωπάρια χαμηλού ηθικού αναστήματος, ανθρωπάρια που δεν διστάζουν και χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να αναρριχηθούν και να γαντζωθούν στην εξουσία.
Να καταλάβουν δηλαδή τα τοπικά "στασίδια" και να παραμείνουν εκεί εσαεί.
Να γλεντάνε τη ματαιοδοξία τους και να χρηματοδοτούν την επαγγελματική τους αποτυχία με το δημόσιο χρήμα φυσικά, όχι παίζουμε.
Και μετά να κουνάνε και το δάχτυλο σε όλους τους άλλους και να κάνουν κηρύγματα περί γενικού καλού, κοινωνικά ωφέλιμου και δεν συμμαζεύεται.
Και όταν το κωλομέρι αποχωριστεί την πολυπόθητη καρέκλα, κλάμα και οδυρμός.
Το σύνδρομο της καρέκλας απομυθοποιεί, προσγειώνει, ενίοτε δε ξεφτιλίζει τους πάσχοντες (και συμπάσχοντες) από αυτό.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!