Έπρεπε να έλθουν οι γιορτές, να μείνει ρέστη η Πάρος από δημόσιες και ιδιωτικές διαγνωστικές υπηρεσίες, για να θορυβηθεί εκ νέου η τοπική μας κοινωνία για το κορυφαίο θέμα της Υγείας.
Και λέω θορυβηθεί και όχι αφυπνισθεί, γιατί από το ένα στο άλλο μεσολαβεί πολύς δρόμος...
Αρχής γενομένης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ΜΜΕ, στη συνέχεια με τις εθιμοτυπικές (όπως έχουν πλέον καταντήσει) επισκέψεις δημάρχου και επάρχου στα αρμόδια Αθηναϊκά οφίκια, ξαναζεστάθηκε η σούπα της αναβάθμισης του Κ.Υ. Πάρου, ξαναθυμήθηκαν το "χαμένο" νοσοκομείο, τους νεφροπαθείς, τις διακομιδές και πάει λέγοντας.
Δυστυχώς κι ας μην αρέσει αυτό σε κάποιους φίλους, η στάση μας ως τοπική κοινωνία απέναντι στο μείζον αυτό θέμα, διαχρονικά, υπήρξε ακατανόητη*.
Δείχνει να απασχολεί ευκαιριακά τους δημοσιολογούντες και διοικούντες και οι όποιες αντιδράσεις των τελευταίων, να εντάσσονται στο καθαρά επικοινωνιακό παιχνίδι, χωρίς επί της ουσίας να επιδιώκουν κάποιο ουσιαστικό και μόνιμο αποτέλεσμα.
Μόνο όσοι (οι ίδιοι, είτε συγγενείς τους) είχαν την ατυχία να υποστούν τις συνέπειες της γύμνιας του νησιού σε υποδομές υγείας, βιώνουν και κατανοούν τη σημασία και τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Κι από αυτούς οι περισσότεροι όχι για πάντα...
*Σχετικά έχω εκτεταμένη αρθρογραφία, εκτός από εδώ και στις τοπικές εφημερίδες. Να μην τα επαναλαμβάνω.
Και λέω θορυβηθεί και όχι αφυπνισθεί, γιατί από το ένα στο άλλο μεσολαβεί πολύς δρόμος...
Αρχής γενομένης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ΜΜΕ, στη συνέχεια με τις εθιμοτυπικές (όπως έχουν πλέον καταντήσει) επισκέψεις δημάρχου και επάρχου στα αρμόδια Αθηναϊκά οφίκια, ξαναζεστάθηκε η σούπα της αναβάθμισης του Κ.Υ. Πάρου, ξαναθυμήθηκαν το "χαμένο" νοσοκομείο, τους νεφροπαθείς, τις διακομιδές και πάει λέγοντας.
Δυστυχώς κι ας μην αρέσει αυτό σε κάποιους φίλους, η στάση μας ως τοπική κοινωνία απέναντι στο μείζον αυτό θέμα, διαχρονικά, υπήρξε ακατανόητη*.
Δείχνει να απασχολεί ευκαιριακά τους δημοσιολογούντες και διοικούντες και οι όποιες αντιδράσεις των τελευταίων, να εντάσσονται στο καθαρά επικοινωνιακό παιχνίδι, χωρίς επί της ουσίας να επιδιώκουν κάποιο ουσιαστικό και μόνιμο αποτέλεσμα.
Μόνο όσοι (οι ίδιοι, είτε συγγενείς τους) είχαν την ατυχία να υποστούν τις συνέπειες της γύμνιας του νησιού σε υποδομές υγείας, βιώνουν και κατανοούν τη σημασία και τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Κι από αυτούς οι περισσότεροι όχι για πάντα...
*Σχετικά έχω εκτεταμένη αρθρογραφία, εκτός από εδώ και στις τοπικές εφημερίδες. Να μην τα επαναλαμβάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου