"ΝΟΜΟΤΑΓΕΙΣ" ΧΘΕΣ, "ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ" ΣΗΜΕΡΑ...

Αρχές Ιουλίου του 1993 συνέβησαν δυο ατυχή γεγονότα.
Το πρώτο ήταν ότι τσάκισα το πόδι μου σε αγώνα μπάσκετ.
Το δεύτερο ήταν η απόπειρα να κατασκευαστεί παράνομα (δεν υπήρχε άδεια όπως αποδείχθηκε, τουλάχιστον μέχρι το σταμάτημα του έργου) ιδιωτικό λιμάνι φορτοεκφόρτωσης αδρανών υλικών στο ακρωτήριο του Άη Μύρωνα στην Αλυκή.
Θ' αναρωτηθείτε: πως συνδέονται μεταξύ τους αυτά τα γεγονότα και γιατί θα πρέπει να γνωρίζουμε πότε έσπασες το πόδι σου ή το κεφάλι σου, μόνο και μόνο επειδή διαχειρίζεσαι το ιστολόγιο αυτό;
Συνδέονται άμεσα, διότι αυτός ο τραυματισμός υπήρξε σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθειά μου να κινητοποιήσω τους πολίτες της περιοχής προκειμένου να αποτραπεί η απόπειρα αυτή.
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά δημιούργησε και τρομερές δυσκολίες στην καθοδήγηση εκ μέρους μου της όλης κινητοποίησης που ακολούθησε, με πρωτόγνωρα -όχι μόνο για την Αλυκή- γεγονότα.
Σημειώστε πως η ευρύτερη περιοχή ήταν εντελώς απρόσιτη τότε με τροχοφόρο κι έπρεπε κανείς να διανύσει εκατοντάδες μέτρα για να φτάσει στο επίμαχο σημείο.
Βέβαια το πρόβλημα λύθηκε με τη μεταφορά μου -στην κυριολεξία- στα χέρια από φίλους συναγωνιστές στο ακρωτήρι, όπου κι εγκατασταθήκαμε με στόχο να εμποδίσουμε την εξέλιξη των εργασιών.
Όπως κι έγινε.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Την περίοδο εκείνη υπήρχαν κάποιοι που με αποκαλούσαν "αλήτη", "αναρχικό", "εχθρό της ανάπτυξης" και διάφορα άλλα που συνηθίζονται σε ανάλογες καταστάσεις.
Τα έφερε όμως η ζωή έτσι, που κάποιοι από τους "κάποιους" που τότε βυσσοδομούσαν εναντίον μου, τείνουν να εξελιχθούν σε πρωτοπόρους της προστασίας του περιβάλλοντος.
Eζήλωσαν δόξαν "αναρχικού" και τα συναφή με ολίγη καθυστέρηση, ή απλά παίζουν παιχνιδάκια και υπηρετούν σκοπιμότητες;