Ήταν νομίζω τέλη 1979-αρχές του 1980, όταν ξέσπασε μια φοβερή ιδεολογική διαμάχη στο νησί με αφορμή άρθρο της Δήμητρας Σοφιανού αναφερόμενο στην στάση των αρχαίων παριανών στους Μηδικούς πολέμους.Η παραδοχή πως οι παριανοί "μήδισαν" ήταν αυτή που έδωσε το έναυσμα.
Κι ακόμα αναρωτιέμαι γιατί, αφού αυτό υπήρξε αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, που οδήγησε έπειτα σε πολεμική αναμέτρηση την Πάρο και την Αθήνα.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θεώρησαν το κείμενο προσβλητικό για το νησί και τους πολίτες του και συντάχθηκαν με τον δικηγόρο Γιώργο Πούλιο που ξεκίνησε την αντιπαράθεση.
Ωστόσο, αρκετοί ήταν κι εκείνοι που αναγνώρισαν την επιστημονική αρτιότητα, παραδέχθηκαν την ψυχρή αντικειμενικότητα με την οποία προσέγγισε το θέμα η αρθρογράφος.
Σε δεύτερο επίπεδο έγιναν κάποιες αναγωγές, συνδέθηκε το χθες με το σήμερα (τότε) και επιχειρήθηκε να βγουν συμπεράσματα για το μέλλον του τόπου μας.
Πάντοτε υπό το πρίσμα της "προδιάθεσης" των παριανών να "μηδίζουν".
Και δυστυχώς, η προδιάθεση αυτή αποδείχθηκε ακατανίκητη.
Το ξεπούλημα του νησιού προσέλαβε χαρακτηριστικά πανδημίας και μέσα σε 30 με 40 χρόνια οι σύγχρονοι παριανοί κατάφεραν να μεταβιβάσουν την "κυριότητα" του νησιού σε ξένα χέρια, αδιαφορώντας για το αύριο.
Αδιαφορώντας για την τύχη παιδιών και εγγονιών.
Πάντοτε υπό τον μανδύα της ανάπτυξης και της προόδου του νησιού.
Για να δικαιωθεί πανηγυρικά η Δήμητρα και να γελάει η Ιστορία με το χάλι μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου