Έγραφα μόλις 5 μήνες πριν:
Σάββατο, 27 Ιανουαρίου 2018
Το πραγματικό πρόβλημα της Πάρου . Μια συζήτηση που δεν έγινε ποτέ...
Το τελευταίο διάστημα η συζήτηση για το κυκλοφοριακό της Παροικίας
είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος συλλογικών φορέων, τοπικών ΜΜΕ,
τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και απλών πολιτών.
Ανεξάρτητα από την τοποθέτηση ενός εκάστου των εμπλεκομένων σε αυτήν, υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής.
Και μη βιαστείτε να αναφωνήσετε: το συμφέρον της Πάρου!
Γιατί η υπηρέτηση ενός τέτοιου σκοπού, που δεν είναι κι εντελώς αποσαφηνισμένος αφού οι απόψεις και τα συμφέροντα (να μην ξεχνιόμαστε) διίστανται, δεν προεξοφλείται από τις όποιες καλές προθέσεις.
Η ίδια η συζήτηση διεξάγεται εγκλωβισμένη μέσα σε ένα εξόχως προβληματικό περιβάλλον, αφού (όπως τόνισα και στην πρόσφατη ραδιοφωνική παρέμβαση στον ΗΧΩ) η συνήθεια να λειτουργούμε με αποσπασματικό τρόπο και να βάζουμε το "κάρο μπροστά από το άλογο", είναι τόσο παγιωμένη στο νησί που αποτελεί την πλέον αποδεκτή και σεβαστή από όλους παράδοση.
Η λογική που θέλει πρώτα να προκύπτουν τα προβλήματα κι έπειτα να σερνόμαστε πίσω τους για να τα αντιμετωπίσουμε, δείχνει ακατανίκητη, παρά το γεγονός ότι στο έμψυχο δυναμικό του τόπου έχουν ενσκήψει τα τελευταία χρόνια πολλές (ορισμένες πολλά υποσχόμενες) "μεταγραφές".
Έτσι και παρά το γεγονός πως η Πάρος έχει υποστεί διαχρονικά σοβαρή ζημιά από την έλλειψη προσανατολισμού, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τα έργα υποδομής ως αυτοτελείς οντότητες, ως ασύνδετα μεταξύ τους στοιχεία, έκαστο των οποίων από μόνο του, ή άντε το πολύ-πολύ συνδυαστικά με κάποιο άλλο παρεμφερές, θα συμβάλλει σε αυτό που όλοι με στόμφο αποκαλούν -επιτρέψτε μου να εξακολουθώ ν' αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι το κατανοούν πλήρως- ΑΝΑΠΤΥΞΗ!!
Όταν πχ. η Πάρος βρέθηκε να διεκδικεί (τέλη δεκαετίας 80) την κατασκευή ενός σύγχρονου και λειτουργικού λιμανιού, η δημόσια συζήτηση παγιδεύτηκε εντός αυστηρού πλαισίου, που προέβλεπε μόνο το σενάριο της επέκτασης του υπάρχοντος (ανατολικά ή δυτικά) και όχι της μεταφοράς του αλλού.
Δείτε τι έγινε πρόσφατα με το νέο αεροδρόμιο, το οποίο φτιάχτηκε κακήν-κακώς εν μέσω πανηγυριών, βραβεύσεων και αυτοβραβεύσεων και παράλληλα με την προβληματικότητα του ίδιου του έργου, αίφνης ανακαλύψαμε πως το οδικό δίκτυο είναι εξαιρετικά ανεπαρκές για να στηρίξει τη λειτουργία του!
Παρά το γεγονός πως και οι πλέον θερμοί υποστηρικτές του γκρινιάζουν δημόσια για το πρόβλημα, την ίδια στιγμή προβάλλονται αιτήματα για περαιτέρω επέκταση του διαδρόμου.
Ο μεθερμηνευόμενον εστί: περαιτέρω μεγέθυνση του προβλήματος!!
Η περίπτωση του ΧΥΤΑ, όπου αντί να στραφούμε στη "μετάλλαξή" του σε ΧΥΤΥ, με την ευκαιρία της χρηματοδότησης επέκτασης σε νέο κύτταρο, επαναλαμβάνομε το λάθος της εποχής Ραγκούση, μη λαμβάνοντας υπόψιν δημογραφικά και άλλα συναφή δεδομένα, που μπορεί να ανατρέψουν τον "σχεδιασμό" περί 25ετούς λειτουργίας.
Για να μη μακρηγορώ με παραδείγματα τα οποία είναι ανεξάντλητα, το συμπέρασμα είναι πως το νησί δεν έχει ξεκάθαρο στρατηγικό σχεδιασμό.
Πορευόμαστε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Αποφάσισε ή έστω συζήτησε ποτέ η τοπική κοινωνία σε ποιο μέλλον προσβλέπει;
Πως άραγε οραματίζεται κάθε παριανός πολίτης αυτό το μέλλον;
Πιο συγκεκριμένα, τολμήσαμε ποτέ να κουβεντιάσουμε π.χ. σχετικά με το πόσους μόνιμους κατοίκους αντέχει να "σηκώσει" το νησί;
Με ποιο μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων, με πόσους οικισμούς, με ποιους και πόσους υδάτινους πόρους, πόσα σχολεία, κ.α υποδομές ;
Τι είδους τουριστική ανάπτυξη θέλουμε;
Με πόσα ξενοδοχεία, πόσα ενοικιαζόμενα δωμάτια, πόσα εστιατόρια, πόσα λιμάνια, πόσα ενοικιαζόμενα τροχοφόρα, πόσους δρόμους, πόσα αεροδρόμια*;
Σε κάποια από αυτά τα θέματα έρχεται το κράτος και βάζει μονομερώς τα όρια, όταν η κατάσταση τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου (βλ. κορεσμένες περιοχές).
Και δεν λείπει μονάχα το ολοκληρωμένο σχέδιο αναφορικά με το που θέλουμε να πάει το νησί.
Αυτό είναι το λιγότερο επικίνδυνο.
Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η σύγχυση μέσων και σκοπού, ή μάλλον επιμέρους σκοπών για να είμαι ακριβέστερος.
Η εμβαλωματική και πυροσβεστική αντιμετώπιση των προβλημάτων είναι σίγουρο πως θα γεννάει συνεχώς ελλείμματα και προβλήματα.
Σε όλες τις ανεπτυγμένες κι όχι μόνο τουριστικά οικονομίες ο στρατηγικός σχεδιασμός είναι το βασικό προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε συζήτηση περί έργων υποδομής.
Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός του σοβιετικού μοντέλου**, όπως ειρωνικά με αποκάλεσε όταν το πρότεινα στο παρελθόν ένας λαμπρός αστέρας της τοπικής δημοσιογραφίας, για να αντιληφθεί πως ένα ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ που θα καθορίσει το πλαίσιο ΣΤΟΧΟΥ-ΜΕΣΩΝ αποτελεί μονόδρομο, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε για ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον και όχι για να παραγοντίζουν ορισμένοι και κάποιοι άλλοι να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους σε βάρος όλων μας.
*Το γεγονός πως η Πάρος μόλις 10 χρόνια μετά την κατασκευή του πρώτου αεροδρομίου διεκδικούσε νέο λέει πολλά
**Το σοβιετικό μοντέλο υπήρξε λιγότερο συγκεντρωτικό σε σχέση με το εκτρωματικό αντίστοιχο που βιώνουμε σήμερα εντός Ε.Ε. και Ο.Ν.Ε.
Ανεξάρτητα από την τοποθέτηση ενός εκάστου των εμπλεκομένων σε αυτήν, υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής.
Και μη βιαστείτε να αναφωνήσετε: το συμφέρον της Πάρου!
Γιατί η υπηρέτηση ενός τέτοιου σκοπού, που δεν είναι κι εντελώς αποσαφηνισμένος αφού οι απόψεις και τα συμφέροντα (να μην ξεχνιόμαστε) διίστανται, δεν προεξοφλείται από τις όποιες καλές προθέσεις.
Η ίδια η συζήτηση διεξάγεται εγκλωβισμένη μέσα σε ένα εξόχως προβληματικό περιβάλλον, αφού (όπως τόνισα και στην πρόσφατη ραδιοφωνική παρέμβαση στον ΗΧΩ) η συνήθεια να λειτουργούμε με αποσπασματικό τρόπο και να βάζουμε το "κάρο μπροστά από το άλογο", είναι τόσο παγιωμένη στο νησί που αποτελεί την πλέον αποδεκτή και σεβαστή από όλους παράδοση.
Η λογική που θέλει πρώτα να προκύπτουν τα προβλήματα κι έπειτα να σερνόμαστε πίσω τους για να τα αντιμετωπίσουμε, δείχνει ακατανίκητη, παρά το γεγονός ότι στο έμψυχο δυναμικό του τόπου έχουν ενσκήψει τα τελευταία χρόνια πολλές (ορισμένες πολλά υποσχόμενες) "μεταγραφές".
Έτσι και παρά το γεγονός πως η Πάρος έχει υποστεί διαχρονικά σοβαρή ζημιά από την έλλειψη προσανατολισμού, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τα έργα υποδομής ως αυτοτελείς οντότητες, ως ασύνδετα μεταξύ τους στοιχεία, έκαστο των οποίων από μόνο του, ή άντε το πολύ-πολύ συνδυαστικά με κάποιο άλλο παρεμφερές, θα συμβάλλει σε αυτό που όλοι με στόμφο αποκαλούν -επιτρέψτε μου να εξακολουθώ ν' αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι το κατανοούν πλήρως- ΑΝΑΠΤΥΞΗ!!
Όταν πχ. η Πάρος βρέθηκε να διεκδικεί (τέλη δεκαετίας 80) την κατασκευή ενός σύγχρονου και λειτουργικού λιμανιού, η δημόσια συζήτηση παγιδεύτηκε εντός αυστηρού πλαισίου, που προέβλεπε μόνο το σενάριο της επέκτασης του υπάρχοντος (ανατολικά ή δυτικά) και όχι της μεταφοράς του αλλού.
Δείτε τι έγινε πρόσφατα με το νέο αεροδρόμιο, το οποίο φτιάχτηκε κακήν-κακώς εν μέσω πανηγυριών, βραβεύσεων και αυτοβραβεύσεων και παράλληλα με την προβληματικότητα του ίδιου του έργου, αίφνης ανακαλύψαμε πως το οδικό δίκτυο είναι εξαιρετικά ανεπαρκές για να στηρίξει τη λειτουργία του!
Παρά το γεγονός πως και οι πλέον θερμοί υποστηρικτές του γκρινιάζουν δημόσια για το πρόβλημα, την ίδια στιγμή προβάλλονται αιτήματα για περαιτέρω επέκταση του διαδρόμου.
Ο μεθερμηνευόμενον εστί: περαιτέρω μεγέθυνση του προβλήματος!!
Η περίπτωση του ΧΥΤΑ, όπου αντί να στραφούμε στη "μετάλλαξή" του σε ΧΥΤΥ, με την ευκαιρία της χρηματοδότησης επέκτασης σε νέο κύτταρο, επαναλαμβάνομε το λάθος της εποχής Ραγκούση, μη λαμβάνοντας υπόψιν δημογραφικά και άλλα συναφή δεδομένα, που μπορεί να ανατρέψουν τον "σχεδιασμό" περί 25ετούς λειτουργίας.
Για να μη μακρηγορώ με παραδείγματα τα οποία είναι ανεξάντλητα, το συμπέρασμα είναι πως το νησί δεν έχει ξεκάθαρο στρατηγικό σχεδιασμό.
Πορευόμαστε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Αποφάσισε ή έστω συζήτησε ποτέ η τοπική κοινωνία σε ποιο μέλλον προσβλέπει;
Πως άραγε οραματίζεται κάθε παριανός πολίτης αυτό το μέλλον;
Πιο συγκεκριμένα, τολμήσαμε ποτέ να κουβεντιάσουμε π.χ. σχετικά με το πόσους μόνιμους κατοίκους αντέχει να "σηκώσει" το νησί;
Με ποιο μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων, με πόσους οικισμούς, με ποιους και πόσους υδάτινους πόρους, πόσα σχολεία, κ.α υποδομές ;
Τι είδους τουριστική ανάπτυξη θέλουμε;
Με πόσα ξενοδοχεία, πόσα ενοικιαζόμενα δωμάτια, πόσα εστιατόρια, πόσα λιμάνια, πόσα ενοικιαζόμενα τροχοφόρα, πόσους δρόμους, πόσα αεροδρόμια*;
Σε κάποια από αυτά τα θέματα έρχεται το κράτος και βάζει μονομερώς τα όρια, όταν η κατάσταση τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου (βλ. κορεσμένες περιοχές).
Και δεν λείπει μονάχα το ολοκληρωμένο σχέδιο αναφορικά με το που θέλουμε να πάει το νησί.
Αυτό είναι το λιγότερο επικίνδυνο.
Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η σύγχυση μέσων και σκοπού, ή μάλλον επιμέρους σκοπών για να είμαι ακριβέστερος.
Η εμβαλωματική και πυροσβεστική αντιμετώπιση των προβλημάτων είναι σίγουρο πως θα γεννάει συνεχώς ελλείμματα και προβλήματα.
Σε όλες τις ανεπτυγμένες κι όχι μόνο τουριστικά οικονομίες ο στρατηγικός σχεδιασμός είναι το βασικό προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε συζήτηση περί έργων υποδομής.
Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός του σοβιετικού μοντέλου**, όπως ειρωνικά με αποκάλεσε όταν το πρότεινα στο παρελθόν ένας λαμπρός αστέρας της τοπικής δημοσιογραφίας, για να αντιληφθεί πως ένα ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ που θα καθορίσει το πλαίσιο ΣΤΟΧΟΥ-ΜΕΣΩΝ αποτελεί μονόδρομο, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε για ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον και όχι για να παραγοντίζουν ορισμένοι και κάποιοι άλλοι να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους σε βάρος όλων μας.
*Το γεγονός πως η Πάρος μόλις 10 χρόνια μετά την κατασκευή του πρώτου αεροδρομίου διεκδικούσε νέο λέει πολλά
**Το σοβιετικό μοντέλο υπήρξε λιγότερο συγκεντρωτικό σε σχέση με το εκτρωματικό αντίστοιχο που βιώνουμε σήμερα εντός Ε.Ε. και Ο.Ν.Ε.
Τα ίδια που μονότονα επαναλαμβάνω εδώ και πολλά χρόνια απευθυνόμενος σε ντουβάρια.
Αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή φιλοσοφικού προσανατολισμού, αλλαγή προσέγγισης των πραγμάτων, κάθε σκέψη και κάθε πρόταση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του νησιού, αγαπητοί Γεωργία και Πέτρο, θα θυμίζει το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου