Κανονικότητα, μεγάλη φτωχομάνα

Στάθης
 Δυσπραγεί η φουκαριάρα η Γερμανία με τους πρόσφυγες. (Επίσης δεν μπορεί να χωνέψει τα 2,9 δισ. που έχει βγάλει ώς τώρα απ’ την ελληνική κρίση). Να μη διευκολύνει λοιπόν ο Τσίπρας τη φράου Μέρκελ παίρνοντας πίσω μερικούς πρόσφυγες (που απλώς πέρασαν απ’ την Ελλάδα οι δυστυχείς προσδοκώντας να φθάσουν στους καπιταλιστικούς παραδείσους της Εσπερίας) – αυτής της ίδιας της Εσπερίας που τους ξεπατώνει, τους ξεσπιτώνει, τους σκοτώνει (και στις πατρίδες τους και καθ’ οδόν) και εν τέλει τους σκλαβώνει στις φάμπρικες και τα γκέτο. Πλην όμως ο Τσίπρας
αποδεικνύεται ο πιο ταλαντούχος θεληματάρης όλων των εποχών!
Εκεί που λες ότι το έχει τερματίσει με την «καθαρή έξοδο»
με το μήκος του χρέους
με την καθιέρωση της Εποπτείας
και με το Σκοπιανό
εκεί που λες ότι έχει πιάσει πάτο με τα περί Αποστασίας, τσακ τραβάει απ’ το μανίκι το εφτά μπαστούνι του προσφυγικού! Ασσίκης! Τι πρόβλημα άραγε να είναι η επιστροφή 100-150 προσφύγων στους δυσώδεις βάλτους των ελληνικών χοτ-σποτ; Έτσι ξεκινάει πάντα ο Τσίπρας: αναφέρεται στην κορυφή του παγόβουνου κι ύστερα το παγόβουνο μας σκίζει στα δύο, όπως τον Τιτανικό.
Σιγά που θα ’πιανε κουβεντολόι ο Τσίπρας με την κυρία Μέρκελ για τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις. Το προσφυγικό όμως έχει ψωμί, έχει ψαχνό, είναι μεγάλη Μπίζνα. Κάργα ΜΚΟ και κάργα διασπορά χρήματος από το ίδιο κράτος σε ημέτερους και λοιπά πελατάκια. Το μισό συριζοπλαγκτόν της χώρας διατρέφεται απ’ το προσφυγικό. Και γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο εμπόριο ψυχών και σωμάτων με την πραγματική αλληλεγγύη και το φιλότιμο.
Ως φαίνεται, και να μην υπήρχε ο Τσίπρας οι Δυτικοί θα έπρεπε να τον εφεύρουν. Μεγάλος μεταρρυθμιστής, επινόησε νέα μέτρα και σταθμά, το μήκος του χρέους πλέον δεν θα μετράται σε χιλιόμετρα αλλά σε αγγούρια. Όσο για την Εποπτεία
ούτε ο Μεγάλος Αδελφός έτσι! Πιο αριστερά παθαίνεις ιλαρά. Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά, Εποπτεία, χρέος, Σκοπιανό, καθαίρεση της πολιτικής, προσφυγικό, αποτελούν ένα «σχέδιο»! Βεβαίως και πρόκειται περί σχεδίου. Των Δυνατών. Εγχώριων και ξένων. Δεν είναι ζήτημα συνωμοσιολογίας αλλά πολιτικής, πολιτικής υποταγμένης στην οικονομική δικτατορία.
Αυτό που φαίνεται γκροτέσκ (το να περιστρέφεται η πολιτική ζωή γύρω από τα δίδυμα όπως οι Καμμένος - Δανέλης ή γύρω από μπαρούφες που απειλούν τη ζωή του κ. Κοτζιά) είναι η πραγματικότητα που περιέγραψε ο Γκορ Βιντάλ παρατηρώντας την εποχή του Κλίντον και του Ομπάμα. «Τώρα πια η δημοκρατία στην Αμερική έφθασε στο τελευταίο της σκαλί: Το πολιτικό φάσμα έχει δύο άκρα και τα δύο δεξιά».
Όντως, ο Τσίπρας κινείται με άνεση πιο δεξιά από τον κ. Μητσοτάκη (τον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, έχει για μπρέκφαστ), πιο κεντρώα απ’ το εξτρεμιστικό (υπέρ νεοφιλελευθερισμού) κέντρο και πιο δουλικά απέναντι στους Επικυρίαρχους από οποιονδήποτε άλλον έχει διαπρέψει σ’ αυτό το άθλημα τα τελευταία χρόνια.
«Λαμπρός, επιδέξιος και γενναίος άνθρωπος που πέτυχε να μεταστρέψει (σ.σ.: !!!) τον λαό του», τάδε έφη ο κ. Πιερ Μοσκοβισί αποτιμώντας στη «Le Figaro» τον Τσίπρα. Βάστα, Ρόμελ! 

 ΠΗΓΗ:
http://www.topontiki.gr/article/279679/kanonikotita-megali-ftohomana