Παρατηρώ ότι πάσχουμε από έναν επικίνδυνο μιθριδατισμό ως πολίτες.
Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό το τερατώδες. Έχουμε
συνηθίσει το κράτος να είναι μπάχαλο και έρμαιο της πιο απόλυτης
αυθαιρεσίας και διαπλοκής με κάθε λογής αρπακτικά.
Έχουμε εθιστεί στο γεγονός ότι μας κυβερνάνε κατ’ επάγγελμα απατεώνες κι
έχουμε επίσης εθιστεί ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Κι
αυτός ο μιθριδατισμός μας οδηγεί στην αδράνεια, την αδιαφορία, στο «ωχ,
αδερφέ, έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα». Η μόνιμη δικαιολογία του
φιλοτομαριστή.
Με δεδομένο αυτόν τον μιθριδατισμό, το γεγονός ότι υπάρχουμε ακόμη και
δεν έχουμε εξαφανιστεί ως «είδος» από τον χάρτη της υφηλίου, είναι
ιστορικά πρωτοφανές. Ίσως η εξήγησή του να ανάγεται στη σφαίρα της
μεταφυσικής.
Ας δούμε για παράδειγμα την περίπτωση της βύθισης του Αγία Ζώνη. Η
οικολογική ζημιά είναι αληθινά τεράστια. Και στ’ αλήθεια το να περιμένει
κανείς αποκατάσταση αυτής της ζημιάς, τουλάχιστον στο άμεσο ορατό
μέλλον, είναι σαν να πάσχει από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο και να
ελπίζει στην αυτοίαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου