Ο πάτος

Κάθε φορά λέω: «Ώπα! Φτάσαμε! Ως Εδώ! Δεν πάει πιο κάτω» Και μετά διαπιστώνω ότι έχει ακόμα πιο κάτω, κι ακόμα πιο κάτω. Αυτή η κατηφόρα, αυτός ο κουβάς έχει κι άλλο, κι άλλο μέχρι τον πάτο. Τόσο που αρχίζω ν’ αναρωτιέμαι αν υπάρχει πάτος τελικά. Πόσο πιο κάτω μπορούμε να πέσουμε Θεέ μου;;!!
Δεν έχω βασικές παροχές. Δεν έχω περίθαλψη, υγεία, ασφάλεια, δουλειά, πρόνοια, παιδεία (συνώνυμο του μέλλοντος και της ελπίδας). Τελικά γιατί πληρώνω φόρους;
Σε λίγο μάλλον δεν θα έχω ούτε τα απαραίτητα: ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, θέρμανση, στέγη, ΤΡΟΦΗ…
Εννοείται φυσικά ότι εδώ κι ακόμη περισσότερο καιρό, μου έχουν στερήσει αυτά που λένε «μη βασικές ανάγκες», όπως ελπίδα, μέλλον,
χαμόγελο.
Ζω σε μια χώρα ευλογημένη. Οι καρπεροί κάμποι της περιστοιχίζονται από αγέρωχα βουνά με ευεργετικές φυσικές πηγές. Η πλούσια γη της καρποφορεί αγόγγυστα τα πάντα. Πέτρα φυτεύεις και βγάζεις καρπό. Κι όλο αυτό το μοτίβο το αγκαλιάζει η γαλάζια θάλασσα και το λούζει, σχεδόν όλο το χρόνο, το ζωοφόρο φως του ήλιου. Θυμάμαι ότι κάποτε τ’ απολάμβανα όλα αυτά… Κάποτε ήμουν άνθρωπος… Άνθρωπος ευλογημένος να ζω σε μια χώρα ευλογημένη. Κάποτε…. Θυμάμαι…
Θυμάμαι να τα χαίρομαι όλα αυτά. Δεν ήθελα κάτι περισσότερο. Είχα ήδη τα πάντα!
Αυτό που δεν θυμάμαι είναι πώς τά ‘χασα. Και αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί. Όχι γιατί μου τα πήραν, αλλά γιατί ΕΓΩ άφησα να μου τα πάρουν.
Ήρθαν και μου είπαν ότι κάνω λάθος. Ότι υπάρχει και πιο πέρα από αυτό. Υπάρχει η ανάπτυξη, η επένδυση, υπάρχει το χρήμα. Με το χρήμα γίνεται κανείς θεός! Με το χρήμα μπορείς να κάνεις τα πάντα! Το χρήμα είναι τα πάντα! Κι εγώ τους πίστεψα… Γιατί;…
Ίσως γιατί δεν εκτίμησα σωστά αυτά που είχα. Ίσως γιατί βαρέθηκα αυτά που είχα, κι ας ήταν τα πάντα.
Δεν έχει σημασία πόσο καλά με παραμύθιασαν. Αυτό που μετράει είναι ότι ΕΓΩ το’ φαγα το παραμύθι. Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στον άνθρωπο η ανάγκη να πάει παραπάνω. Κι εκεί έχασα… Έχασα τα πάντα… Γιατί ΕΙΧΑ τα πάντα.
Ίσως να με τιμωρεί ο Θεός μου, ο Θεός της Ελλάδας (γιατί η Ελλάδα έχει το ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΘΕΟ), επειδή μου έδειξε το πρόσωπό του κι εγώ το αγνόησα. Ίσως πάλι να είναι απλά μια μικρή τιμωρία που δεν εκτίμησα αυτό που είχα:ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν ξέρω…
Ξέρω όμως ένα πράγμα. Εσύ ξένε κατακτητή, που με δόλια μέσα με παρέσυρες και μου πήρες το χαμόγελο και την ελπίδα την «έχεις βάψει». ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι νίκησες. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά.
Εσύ είσαι το σκοτάδι, που προσπαθείς να επιβληθείς. Όμως μια σπίθα είναι αρκετή για σε τελειώσει. Μια σπίθα που θα γίνει φωτιά για μια ακόμα φορά. Φωτιά που θα φωτίσει το σκοτάδι και θα σε κάψει! Κι εσένα και τ’ αφεντικά σου και τα τσιράκια σου.
Το ξέρω πια ότι εδώ και χρόνια ψηφίζω τα τσιράκια σου, ασχέτως ιδεολογίας. Το ξέρω ότι και πάλι μου την έχεις στημένη. Ότι ΔΕΝ ΕΚΛΕΓΩ ΕΓΩ τις κυβερνήσεις μου, αλλά ΕΣΥ. Όμως αυτός ο κουβάς ΕΧΕΙ πάτο. Κάθε κουβάς έχει πάτο. Κι εγώ κάποια στιγμή θα τον πιάσω. Και τότε την «έκατσες». Γιατί θα έχεις να κάνεις με μένα, τον ΈΛληνα και με το θεό μου, αυτόν της Ελλάδας που λέγαμε.
Κι εσείς τα τσιράκια του εχθρού είναι που πρέπει να φοβάστε περισσότερο. Γιατί όταν θα πιάσουμε πάτο θα είστε οι πρώτοι που θα λιώσουμε. Πρώτα λιώνεις τα σκουλήκια για να μην πολλαπλασιαστούν και μετά πετάς τη λάσπη. Έτσι καθαρίζεις τον πάτο ΚΑΙ τον κουβά.
Καλή λευτεριά αδερφια! SIMPLETON|olympiada