Είμαι τακτικός επισκέπτης της Β. Ελλάδας, με ιδιαίτερη προτίμηση στον ορεινό όγκο της Πίνδου.
Η αίσθηση που αποκομίζω κάθε φορά που πηγαίνω εκεί, είναι πως ο χρόνος έχει κυριολεκτικά παγώσει!
Η σύγκριση του (εκάστοτε) Πριν με το (εκάστοτε) Τώρα, μοιάζει επαναλαμβανόμενη.
Παρά το γεγονός πως η ευρύτερη περιοχή αποτελεί "τουριστικό προορισμό" σε δωδεκάμηνη βάση, η φθορά και η αλλοίωση του φυσικού και αρχιτεκτονικού περιβάλλοντος είναι από ασήμαντη έως ανύπαρκτη κατά περίπτωση.
Σε ανταλλαγή απόψεων στην οποία προβαίνω κάθε φορά που επισκέπτομαι για παράδειγμα την Βάλια Κάλντα, με ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στον οικοτουρισμό και όχι μόνο, διαπιστώνω την απόλυτη απέχθεια που τρέφουν για τον μαζικό και απρόσωπο τουρισμό.
Όλοι, με ένα στόμα και μια φωνή, απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τα πρότυπα των κατοίκων των τουριστικών νησιών των Κυκλάδων, που χαρακτηρίζονται από την ευκολία με την οποία εκποιείται η ακίνητη περιουσία στο βωμό της τουριστικής ανάπτυξης.
Δηλώνουν την απόλυτη άρνησή τους να μετατραπεί ο ορεινός παράδεισος στον οποίο και με τον οποίο ζουν αρμονικά, σε ζώνη κατοχής από κάθε προέλευσης και εθνικότητας "επενδυτή" και επίδοξο παραθεριστή-κατακτητή.
Δείχνουν, πέρα από αοριστολογίες και κενολογίες, με έμπρακτο τρόπο, πως υπηρετείται η βιωσιμότητα και η αειφορία, σε έναν ομολογουμένως ευλογημένο τόπο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου