ΠΑΝΑΚΡΙΒΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ...

Τα  φέρυ-μποτ Πάρου-Αντιπάρου συνεχώς εκσυγχρονίζονται, συνεχώς μεγαλώνουν και αντίστοιχα αυξάνουν τη μεταφορική τους ικανότητα.
Η ολοένα ογκούμενη διακίνηση επιβατών και οχημάτων την τελευταία δεκαετία, έχει καταστήσει εξαιρετικά κερδοφόρα την κοινοπραξία που εκμεταλλεύεται μονοπωλιακά τη γραμμή με αποτέλεσμα αυτή να παρουσιάζει εικόνα αλματώδους ανάπτυξης..
Πολλοί είναι αυτοί που έσπευσαν κατά καιρούς και σπεύδουν και σήμερα να χαιρετίσουν αυτή την πορεία.
Όμως το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο δείχνει.
Γιατί υφίσταται ένα σοβαρό ερώτημα.
Που στηρίχθηκε η εξέλιξη αυτή; 
Τι συνέτεινε στην ανθοφορία της επιχείρησης;
Άποψή μου είναι πως το "προωθητικό" μέσο, το εφαλτήριο αυτής της αλματώδους ανάπτυξης είναι το εξαιρετικά ακριβό εισιτήριο, -το ακριβότερο που γνωρίζω στην Ελλάδα- το οποίο ιδιαίτερα για το μόνιμο πληθυσμό αποτελεί σημαντικό και υπέρογκο έξοδο, για πολλούς μάλιστα σε καθημερινή βάση.
Με βάση ποια λογική και ποιο κοστολόγιο μια απόσταση υπολειπόμενη του ενός μιλίου κοστολογείται 1,3 ευρώ ανά επιβάτη, όταν μιλάμε για σκάφος  ανοικτού τύπου μάλιστα και δρομολόγιο πορθμείου;
Αν επιχειρήσει κανείς αναγωγή σε όρους δρομολογίου Πάρου-Πειραιά, τότε το ατομικό εισιτήριο με βάση την κοστολόγηση Πάρου-Αντιπάρου θα έπρεπε να υπερβαίνει τα 150 ευρώ το κεφάλι!
Για τα οχήματα αφήστε καλύτερα γιατί τα νούμερα ζαλίζουν...
Καλές λοιπόν οι επιχειρηματικές επιτυχίες, αλλά ο τομέας των θαλάσσιων συγκοινωνιών/μεταφορών εμπεριέχει και την παράμετρο του κοινωνικού λειτουργήματος και ως τέτοιο οφείλουν να τον αντιμετωπίζουν άπαντες, επιχειρηματίες, υπηρεσιακοί παράγοντες, πολιτικοί εκπρόσωποι, ΜΜΕ κλπ.

Αλήθεια γιατί κανείς μα κανείς από τους λαλίστατους για ψύλλου πήδημα δημοσιολογούντες και πολιτικούς εκπροσώπους, δεν τολμά να θίξει το ζήτημα αυτό;